ตอนที่ 1985 เขาก็แลกยาเหมือนกัน ตอนที่ 1986 มาอีกแล้ว
ตอนที่ 1985 เขาก็แลกยาเหมือนกัน
เฟิ่งจิ่วที่เดิมทีอยากจะหลับตางีบสักหน่อย กลับหลับไปอย่างสะลึมสะลือภายใต้อ้อมกอดของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ เซวียนหยวนโม่เจ๋อเป็นห่วงว่านางนอนอย่างนี้จะไม่สบายตัว จึงสกัดจุดปรานนอนหลับนางแล้วอุ้มออกมาข้างนอก
“ข้าจะพานางกลับไป พวกเจ้าเอารายงานผลประกอบการทั้งหมดของวันนี้ให้นางดูพรุ่งนี้ เรื่องในหอพวกเจ้าแบ่งเบาภาระให้มากหน่อย อย่าปล่อยให้นางเหนื่อยเกินไป”
“เจ้าตำหนักวางใจ พวกข้าเข้าใจแล้วขอรับ” ทั้งสองพยักหน้า มองหน้ากันแวบหนึ่ง ตู้ฝานเอ่ยขึ้นว่า “ใช่แล้วเจ้าตำหนัก มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากบอกท่าน”
ในอ้อมแขนอุ้มเฟิ่งจิ่วเอาไว้ เซวียนหยวนโม่เจ๋อดึงเสื้อคลุมกันลมบนตัวนางขึ้น พลางถามว่า “เรื่องอะไร?”
“วันนี้เซียนจื๋อสุ่ยมาที่นี่ หมายตายาสองเม็ดที่จัดแสดงไว้บนชั้นสอง สุดท้าย เขาใช้เหรียญเงินและยาแลกยาสองเม็ดนั้นไป ยาสองเม็ดนั้นล้วนเป็นยาวิญญาณที่มีฤทธิ์ช่วยต่อชีวิต”
ได้ยินอย่างนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อนัยน์ตาไหวระริก เขามองทั้งสอง ถามว่า “มีอีกหรือไม่?”
“ที่จริงเขายังต้องตายาเม็ดอื่นอีก แต่น่าจะเป็นเพราะไม่มีสมุนไพรที่เหมาะสมนำมาแลกเปลี่ยน พวกข้าเห็นเขายืนอยู่หน้ายาขวดหนึ่งบนชั้นสองอยู่นานสองนาน สุดท้ายก็จากไป”
ที่จริงเรื่องนี้พวกเขาก็ตั้งใจจะรายงานนายท่านเหมือนกัน แต่เห็นว่านายท่านหลับแล้ว จึงไม่มีโอกาสได้บอก ทำได้เพียงค่อยรายงานนางวันพรุ่งนี้ แต่ในเมื่อเจ้าตำหนักเป็นศิษย์ของเซียนจื๋อสุ่ย หนำซ้ำอีกไม่นานก็ต้องออกเดินทางไปพร้อมกับเขา เรื่องนี้บอกให้เขารู้ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว
“อืม เข้าใจแล้ว” เซวียนหยวนโม่เจ๋อพยักหน้า ก่อนจะอุ้มเฟิ่งจิ่วกลับไป
ทั้งสองมองเจ้าตำหนักอุ้มนายท่านกลับไป ก่อนจะละสายตากลับมา จากนั้นก็กลับเข้าไปสะสางงานในหอยาสวรรค์ต่อ
เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่ออกมาข้างนอกหุ้มเสื้อคลุมกันลมบนตัวเฟิ่งจิ่ว รวบรวมพลังเหินขึ้นกลางอากาศพานางทิ้งตัวลงในลานสวนของจวนเฟิ่ง เข้ามาในห้อง วางนางลงบนเตียงและห่มผ้าให้นางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินออกไป
“มีอะไร?” เขาหันไปถามฮุยหลางที่เฝ้าอยู่ข้างนอก ก่อนถาม
“นายท่าน วันนี้เซียนจื๋อสุ่ยไปที่หอยาสวรรค์ เขา…” ฮุยหลางกำลังจะรายงานเรื่องที่เซียนจื๋อสุ่ยทำในวันนี้ให้เขาฟัง กลับเห็นเขายกมือห้าม
“เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว อีกอย่าง ข้าให้เจ้าติดตามเขา ไม่ใช่จับตาดูเขา แต่ต้องคอยดูแลอยู่ตลอดเวลา” เซวียนหยวนโม่เจ๋อขมวดคิ้วกำชับ
ได้ยินอย่างนั้น ฮุยหลางถอนหายใจ “ข้าทราบขอรับ แต่เซียนจื๋อสุ่ยผู้นั้นไม่ยอมให้ข้าทำอะไรเลยนี่! เขายังไม่ยอมให้ข้าอยู่ใกล้เกินไปด้วย บอกว่าจะรบกวนเขา แต่ข้าสาบานได้ ยามข้าติดตามเขาไม่เคยเอ่ยปากพูดสักคำ”
เพราะอย่างนี้ หลายวันที่ผ่านมาเขาจึงอึดอัดนัก!
“เอาล่ะ มีเรื่องอะไรค่อยว่ากันพรุ่งนี้ เจ้ากลับไปดูแลเขาที่จวนหลิงเสีย” เซวียนหยวนโม่เจ๋อโบกมือสั่ง จากนั้นก็หันตัวเดินเข้าห้องไป ถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก เอนกายนอนลงข้างเฟิ่งจิ่ว เอื้อมมือดึงนางที่กำลังหลับสบายเข้ามาในอ้อมแขน
เช้าตรู่วันต่อมา
ตอนเฟิ่งจิ่วตื่น พบว่าตนเองอยู่ในอ้อมแขนของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ และดูจากการตกแต่งห้อง ก็รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่หอยาสวรรค์ มองคนบนเตียงที่ยังไม่ตื่น จึงยกขาข้างหนึ่งตั้งใจจะข้ามตัวเซวียนหยวนโม่เจ๋อไปเงียบๆ ก็เห็นคนที่ตอนแรกหลับอยู่ลืมตาขึ้นมา เอื้อมมือโอบกอด รั้งตัวเธอที่ก้าวขาข้างหนึ่งข้ามตัวเขาไปแล้วให้แนบชิดลงมาบนแผงอกกว้าง
“ข้าทำท่านตื่นหรือ?” เฟิ่งจิ่วยิ้มหวาน เอ่ยอีกว่า “ท่านน่าจะปล่อยให้ข้านอนข้างนอก อย่างนี้เวลาข้าตื่นจะได้ไม่ต้องข้ามตัวท่านอย่างนี้”
………………………………….
ตอนที่ 1986 มาอีกแล้ว
“เจ้าไม่นอนอีกหน่อยหรือ?” เซวียนหยวนโม่เจ๋อลูบเรือนผมของเธอที่ตอนนี้กำลังเอาคางเกยอกของเขา พลางถาม
“ตื่นแล้วนอนไม่กลับ วันนี้ยังต้องไปเยี่ยมอาวุโสถาน ต้องไปดูที่หอยาสวรรค์สักหน่อยด้วย” เธอนอนคร่อมบนตัวเขา ถามว่า “ท่านตั้งใจจะออกเดินทางเมื่อใด?”
“อีกสองสามวันก็แล้วกัน!” เขาไปตอนนี้อย่างไรก็ยังไม่วางใจ
“ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง อาจารย์ของท่านน่าจะรอท่านมาหลายวันแล้ว ตอนนี้หอยาสวรรค์เริ่มเปิดกิจการ หลายๆ ด้านเริ่มมั่นคง ท่านอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่เป็นปัญหา”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อจึงถามว่า “เจ้าอยากให้ข้าไปขนาดนี้เชียวหรือ? ไปครั้งนี้ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อใด แต่ข้าสังหรณ์ใจว่าจะไม่ได้กลับมาในเร็วๆ นี้” หากเรื่องราวจัดการได้ง่ายดาย อาจารย์ของเขาคงไม่บอกเขาว่าวันเวลาไม่แน่ชัด
“ข้าเพียงคิดว่า ท่านรีบไปจะได้รีบกลับมา” เธอกอดเขาแน่นๆ ยิ้มเอ่ยว่า “ข้ารอท่านอยู่ที่นี่ ท่านสะสางทุกอย่างเสร็จแล้วก็กลับมา ส่วนเรื่องทางนี้ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะจัดการให้เรียบร้อย”
“อย่างนั้นก็ได้! ข้าจะกลับจวนสักรอบ ไปดูว่าท่านอาจารย์ของข้าเตรียมตัวถึงไหนแล้ว วันนี้ข้าไม่ไปหอยาสวรรค์กับเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยเสียงนุ่มนวล รู้สึกว่ารีบไปรีบกลับมาก็ดีเหมือนกัน
“ได้” เฟิ่งจิ่วรับคำ ก่อนจะลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าล้างตา ทั้งสองกินอะไรเล็กน้อยก่อนแยกย้ายกันไป คนหนึ่งกลับจวนหลิง คนหนึ่งไปหอยาสวรรค์
เฟิ่งจิ่วที่มาหอยาสวรรค์พลิกรายงานผลประกอบการของเมื่อวาน หลังจากเห็นยาที่ขายออกไป ก็อดยิ้มไม่ได้ “นึกไม่ถึงว่าจะมียาชั้นดีตกมาถึงมือมากมายขนาดนี้ ดูท่าตระกูลใหญ่ในเมืองจะมีคลังเก็บยาไม่น้อยทีเดียว”
“นายท่าน ยาทิพย์เหล่านั้นเก็บไว้ที่นี่หมดแล้ว ท่านตรวจสอบดู” เหลิ่งหวายื่นแหวนมิติวงหนึ่งมาให้ ยาทิพย์ที่มีค่าขนาดนี้ ปกติล้วนต้องส่งมอบให้นายท่าน เพื่อให้นายท่านใช้กลั่นยาเม็ดหรือยาน้ำ
เฟิ่งจิ่วรับไปตรวจสอบดูรอบหนึ่ง ย้ายยาทิพย์ที่อยู่ในแหวนมิติใส่ห้วงมิติของเธอ ก่อนจะคืนแหวนมิติให้เหลิ่งหวา “ยาไม่พอก็นำไปจัดวางเพิ่ม เหรียญทองที่ได้มาก็นำมาหมุนใช้ต่อไป”
“ขอรับ” ทั้งสองรับคำ ก่อนจะรายงานเรื่องที่เซียนจื๋อสุ่ยซื้อยาให้เธอฟัง
เฟิ่งจิ่วได้ยินก็ประหลาดใจ แต่ครั้นนึกถึงเรื่องที่เขาจะออกเดินทางไปพร้อมกับเซวียนหยวนโม่เจ๋อในไม่ช้า กลับเข้าใจความคิดที่อยากจะซื้อยา ปฏิเสธพกยาอย่างนั้นติดตัวไว้สามารถป้องกันเหตุฉุกเฉินได้จริงๆ
“เอาล่ะ เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว พวกเจ้าไปทำงานเถิด!” เธอโบกมือ สั่งให้พวกเขาสองคนถอยออกไป
“ขอรับ” ทั้งสองรับคำ ก่อนจะหันตัวเดินออกไป
มาถึงชั้นหนึ่ง เหลิ่งหวาเห็นหยางเสี่ยวเอ้อร์มาอีกแล้ว เห็นนาง เขาก็อยากจะหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ เพราะหากถูกนางตามตอแย จะปลีกตัวก็คงยาก
“เจ้าดูแลข้างหน้า ข้าไปข้างหลังก่อน” เหลิ่งหวาเอ่ย ก่อนจะหมุนตัว ทว่ากลับได้ยินเสียงของหยางเสี่ยวเอ้อร์ดังมา
“พี่ชายเหลิ่งหวา!” หยางเสี่ยวเอ้อร์ตะโกนเรียก ก่อนจะสาวเดินมาหาเขาเร็วๆ
ตู้ฝานเห็นก็อดยิ้มไม่ได้ “แม่นางเสี่ยวเอ้อร์มาหาเจ้าอีกแล้ว เจ้าไปรับหน้าเองก็แล้วกัน!” ตู้ฝานตบไหล่เขา ก่อนจะหมุนตัวเดินไป
มองดูตู้ฝานเดินไป เหลิ่งหวาได้แต่ยิ้มอย่างจนใจ ลอบส่ายหน้ากับตัวเอง ก่อนจะหันตัวหันไปมองหยางเสี่ยวเอ้อร์ที่เดินมา “แม่นางเสี่ยวเอ้อร์ มีอะไรหรือ?”
“พี่เหลิ่งหวา ข้าอยากมาช่วยงานที่นี่ ท่านบอกพี่หญิงเฟิ่งหน่อยสิ! ข้าช่วยต้อนรับแขกที่ชั้นหนึ่งก็ได้” นางยิ้มกว้างมองเหลิ่งหวา พลางเอ่ยด้วยความกระตือรือร้น
………………………………….
