ตอนที่ 1983 ก็แค่มีตำแหน่งฐานะเพิ่มขึ้นมาหน่อย ตอนที่ 1984 ชอบอย่างนี้
ตอนที่ 1983 ก็แค่มีตำแหน่งฐานะเพิ่มขึ้นมาหน่อย
ฟั่นหลินที่อยู่ด้านหนึ่งได้ยินก็มุมปากกระตุก ของที่นายท่านกลั่นขึ้นมามีหรือจะไม่มีราคา? ไม่ว่าชิ้นไหนล้วนราคาไม่ธรรมดาหรือกระทั่งมีราคาเท่าเมืองเมืองหนึ่งเลยทีเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยาน้ำเหล่านี้ที่นายท่านพกติดตัวไว้เผื่อเวลาฉุกเฉิน คุณค่าของมัน วัดได้ด้วยเงินเสียที่ไหน?
ไม่รู้ว่าชายชราผู้นี้เป็นใครกันแน่? เหตุใดนายท่านของเขาจึงเรียกว่าท่านปู่ถาน? ซ้ำยังนำยาเม็ดและยาน้ำที่ล้ำค่าถึงเพียงนี้ออกมารักษาเขาอีก
“เจ้ากลั่นเอง?”
ผู้อาวุโสถานอึ้ง มองขวดยาน้ำที่อยู่ในขวดด้วยความประหลาดใจ ของอย่างนี้นางก็กลั่นได้ด้วยหรือ? แม้จะมองไม่ออกว่าเป็นยาระดับใด แต่ดูจากสีก็รู้แล้วว่าต้องเป็นยาน้ำที่ไม่ธรรมดาแน่นอน อย่างน้อย เขาก็ไม่เคยประสบพบเจอยาคุณภาพระดับนี้
“อืม ดื่มก่อนเถิด!” เฟิ่งจิ่วยื่นให้เขา พยักหน้าให้เขาดื่มเสีย
เห็นอย่างนั้น ผู้อาวุโสถานไม่พูดอะไรมาก ดื่มก่อนก็แล้วกัน! ร่างกายของเขาบาดเจ็บสาหัสมาก เพียงแต่ไม่รู้ว่านางช่วยเขาให้รอดมาได้อย่างไร? และใช้อะไรช่วยเขาให้รอด? เหตุใดพอฟื้นขึ้นมา เขาจึงรู้สึกว่าอาการบาดเจ็บข้างในดีขึ้นหลายส่วนแล้วเล่า?
ผู้อาวุโสถานดื่มยา เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ “ท่านปู่ถาน ท่านอยู่ที่นี่มีเรื่องใดก็มาหาข้า เขาชื่อฟั่นหลิน รู้เรื่องหยูกยาอยู่บ้าง เขาจะช่วยท่านพักฟื้นร่างกาย ส่วนคนพวกนั้นที่ท่านกังวล ไม่ต้องเป็นห่วง ระหว่างที่ท่านหมดสติพวกเขาเคยมาที่นี่แล้ว ท่านพักฟื้นร่างกายอยู่ที่นี่อย่างสบายใจเถิด”
“คนพวกนั้นมาที่นี่แล้วงั้นหรือ? เช่นนั้นเจ้า…” ผู้อาวุโสถานตะลึง อดจ้องพิจารณาเฟิ่งจิ่วไม่ได้ แต่กลับเห็นเธอไม่ได้บาดเจ็บแต่อย่างใด
“ข้าไม่ได้บาดเจ็บ กลับเป็นคนพวกนั้นที่เผ่นหนีไปแล้ว” เธอเอามือข้างหนึ่งชันคางแล้วยิ้มตาหยี เงียบไปครู่หนึ่ง เอ่ยขึ้นอีกว่า “อ้อ ใช่แล้ว ชายชราที่เป็นหัวหน้าคนนั้นก็ตายแล้วด้วย”
ชายชราคนนั้นถูกเธอซัดหมัดใส่หนึ่งหมัด หมัดเพลิงอเวจีซัดใส่ชีพจรหัวใจพอดี นอกจากแรงของหมัดนั้น กลิ่นอายพลังวิญญาณและความร้อนของเปลวเพลิงยังโจมตีเข้าไปในชีพจรหัวใจด้วย เพราะเหตุนี้ เพียงหมัดนั้นหมัดเดียว ชายชราคนนั้นถึงขั้นหายใจรวยริน กระทั่งสิ้นใจไปในที่สุด
“เจ้า…”
ผู้อาวุโสถานเบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ ชายชราที่เป็นหัวหน้าตายแล้ว? อีกฝ่ายเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหินขั้นสูงสุด นางสังหารผู้แข็งแกร่งอย่างนั้นได้อย่างไรกัน?
“ใช่สิ ท่านปู่ถานหิวหรือไม่? อืม เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! ข้าจะสั่งให้คนต้มข้าวต้มมาให้ท่านกิน ประการแรกช่วยพักฟื้นร่างกายได้ ประการที่สองรสชาติไม่เลวด้วย”
ขณะกล่าว เธอหันไปมองฟั่นหลินที่อยู่ด้านหนึ่ง ถามว่า “ข้าวต้มยาเจ้าทำเป็นหรือไม่?”
“นายท่านวางใจ ข้ามีความรู้เรื่องอาหารบำรุงร่างกาย จะไปสั่งให้คนยกข้าวต้มที่ทำเสร็จแล้วมาเดี๋ยวนี้ขอรับ” ฟั่นหลินตอบ จากนั้นก็ถอยออกไปหลังจากคารวะอย่างนอบน้อม
“เจ้าเป็นใครกันแน่?” ผู้อาวุโสถานอดถามไม่ได้ เขาหันไปมองเฟิ่งจิ่ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความสับสนและอยากรู้
“ข้าก็ชื่อเฟิ่งจิ่วอย่างไรเล่า? อืม แล้วก็เป็นผู้หญิงด้วย ส่วนเรื่องอื่น…” เธอยิ้มๆ “ก็แค่มีความสามารถเพิ่มขึ้นมาหน่อย มีตำแหน่งฐานะเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อย แล้วก็มีลูกน้องมากขึ้นเท่านั้นเอง”
ผู้อาวุโสถานอ้าปาก แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ มีเท่านั้นเสียที่ไหนเล่า! หอรวมสมบัติก็ถูกนางทำลายด้วยไม่ใช่หรือไร? มีความสามารถที่น่าสะพรึงขนาดนั้น แต่ก่อนเขาช่างตาไม่มีแวว กลับมองนางเป็นเด็กหนุ่มเก็บสมุนไพรธรรมดาคนหนึ่ง
“ผู้อาวุโสถาน ท่านพักผ่อนเถิด! ข้าขอตัวก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมท่านใหม่” เฟิ่งจิ่วเอ่ย ก่อนจะพาเหลิ่งหวาออกจากห้อง ครั้นมาถึงข้างนอก ก็เจอฟั่นหลินที่กำลังย้อนกลับมาพอดี จึงกำชับเขาให้ดูแลผู้อาวุโสถานดีๆ
………………………………….
ตอนที่ 1984 ชอบอย่างนี้
“นายท่านวางใจเถิด! ข้าจะดูแลผู้อาวุโสท่านนี้ให้ดี” ฟั่นหลินยิ้ม หลังมองดูพวกเขาเดินออกไป จึงค่อยเดินเข้าไปในห้อง
ผู้อาวุโสถานที่เอนตัวนอนลงไปบนเตียงแล้วเห็นเขาเข้ามา ลังเลครู่หนึ่ง ก็ถาม “นางเป็นใครกันแน่? ข้าอยู่ที่นี่ จะไม่สร้างปัญหาให้นางจริงหรือ?”
“ผู้อาวุโสวางใจเถิด! ในเมื่อนายท่านของข้าบอกว่าไม่มีปัญหา เช่นนั้นก็ควรเป็นอย่างนั้น ท่านพักฟื้นอย่างสบายใจก็พอ” ฟั่นหลินตอบ มองชายชราบนเตียง ยิ้มเอ่ย “ไม่ว่านายท่านของข้าเป็นผู้ใด ผู้อาวุโสเพียงรู้ไว้ว่า นางไม่มีทางทำร้ายท่านก็พอ”
ผู้อาวุโสถานเงียบ ไม่พูดอะไรอก เขาย่อมรู้ว่าเฟิ่งจิ่วไม่มีทางทำร้ายเขา เขาเคยอยู่กับนางระยะหนึ่ง นิสัยของนางนับว่าไว้วางใจได้
“ยาน้ำที่ข้าดื่มเมื่อกี้แพงมากกระมัง?” ผู้อาวุโสถานถาม พลางครุ่นคิดว่าสิ่งของในแหวนมิติของตนเองมีอะไรที่พอจะทดแทนได้บ้าง?
ฟั่นหลินยิ้มอ่อนโยน ตอบว่า “ที่จริงก็ไม่แพง เพราะยานั่นไม่ได้ขายเพื่อแลกเงิน ในเมืองมีผู้นำตระกูลท่านหนึ่งต้องการยานั่น ยินยอมเสนอราคาสูงเท่าฟ้า นายท่านของข้าไม่ยอมขาย” ขณะอธิบาย ฟั่นหลินมารินน้ำที่โต๊ะ ก่อนจะยกมาที่ข้างเตียง “ผู้อาวุโส ดื่มน้ำสักด้วยเถิด!”
ผู้อาวุโสถานได้ยินคำพูดของเขา ก็ถึงกับพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ในใจตะลึงตะลาน ของล้ำค่าเพียงนั้นเฟิ่งจิ่วเอาออกมาให้เขาดื่ม? ทะ ทำอย่างนี้จะได้อย่างไรกัน?
ในอีกด้าน เฟิ่งจิ่วมาถึงชั้นใต้หลังคาก็ซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเซวียนหยวนโม่เจ๋อ “ถึงข้าจะไม่ค่อยยุ่งนัก แต่ทำไมวันนี้ข้ารู้สึกเหนื่อยนัก! รู้สึกไม่อยากขยับเลย”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อเอื้อมมือไปโอบเอวของเธอ น้ำเสียงทุ้มต่ำแฝงแววมีเสน่ห์เอ่ยว่า “เหนื่อยเจ้าก็พัก ข้าจะอยู่ข้างเจ้า เจ้านอนให้สบายใจเถิด! เดี๋ยวค่ำหน่อยข้าจะอุ้มเจ้าไปนอนพักผ่อนที่เตียงเอง”
เฟิ่งจิ่วที่พิงอกเขาอยู่หรี่ตา ทั้งสองเอนหลังบนตั่งตัวเตี้ยแลดูค่อนข้างเบียดเสียด ทว่า เธอแทบจะซุกตัวเข้าไปในอ้อมอกของเขากว่าครึ่งตัวแล้ว ความรู้สึกยามซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขาช่างเป็นความรู้สึกที่ประหลาดนัก และทำให้มุมปากของเธอหยักยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“โธ่ ข้าชอบนอนเบียดอย่างนี้”
เธอพูดออกไปอย่างไม่ได้คิด ขณะนอนทับเขาอย่างนี้ ครั้นนึกทบทวน กลีบปากของเธอก็หยักยิ้มเป็นเส้นโค้ง ความคิดสกปรกเกินไปแล้ว หากเขารู้ว่าตอนนี้ในหัวเขาคิดอะไรอยู่ ต้องทำหน้าตกใจแน่ๆ!
“เจ้าชอบก็นอนอย่างนี้ ข้าจะกอดเจ้าเอง” เซวียนหยวนโม่เจ๋อเอ่ย เห็นเธอนอนเบียดเขาเกือบครึ่งตัว ในหัวกลับไม่ได้คิดอะไร เพียงเป็นห่วงที่เห็นหว่างคิ้วของเธอแสดงแววเหน็ดเหนื่อย
ยุ่งตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ วันนี้ก็ไม่ได้พักผ่อนดีๆ สักครั้ง นางต้องเหนื่อยมากแน่ๆ
“แต่ข้ายังไม่ได้ฟังรายงานผลประกอบการของวันนี้จากเหลิ่งหวากับตู้ฝานเลยนะ! ไม่รู้ว่าวันนี้ขายยาเม็ดกับยาน้ำออกไปได้เท่าไรบ้าง?” เธอหลับตานอน แต่ปากกลับพึมพำเบาๆ
“พรุ่งนี้ค่อยดูก็ไม่ต่างกัน” เซวียนหยวนโม่เจ๋อลูบเรือนผมของนาง มือใหญ่สัมผัสเส้นผมสีหมึกอันนุ่มลื่น ไล้ไปตามเรือนผม ครั้นรู้สึกได้ว่าลมหายใจของนางเบาลง และรู้ว่านางหลับแล้ว จึงดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบาง โอบกอดนางเงียบๆ
เหลิ่งหวากับตู้ฝานตั้งใจจะเข้ามารายงานผลประกอบการของวันนี้ แต่หลังจากเห็นภาพเหตุการณ์นี้ผ่านช่องประตู ทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะถอยออกไปเงียบๆ
“วันนี้นายท่านคงเหนื่อยแล้ว เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! พรุ่งนี้เราค่อยรายงานผลประกอบการให้นางฟัง!” ตู้ฝานเสนอ
“อืม ให้นายท่านได้พักผ่อนดีๆ สักหน่อย” เหลิ่งหวาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
………………………………….
