ตอนที่ 1979 เลี่ยงไม่พ้น ตอนที่ 1980 ฝากท่านดูแลนาง
ตอนที่ 1979 เลี่ยงไม่พ้น
“อะแฮ่ม!”
น่าหลันจื่อเยี่ยนกระแอมเบาๆ หันซ้ายหันขวา กระซิบบอกว่า “ท่านพ่อ ที่นี่คนมีคนเยอะ อย่างน้อยท่านก็ไว้หน้าข้าบ้างเถิด” ขณะเอ่ย หางตาของเขาก็เหลือบเห็นเงาร่างสีดำแบบบางร่างหนึ่ง ดวงตาพลันเป็นกระกายขึ้นมาทันที
“ท่านพ่อ ท่านเดินดูเองไปนะ! ข้าไปล่ะ” พูดจบ ไม่รอให้พ่อของเขาตอบก็รีบสาวเท้าเดินไปหาเงาร่างสีดำแบบบางที่อยู่ไม่ไกลทันที
“แม่นางเหลิ่งซวง” น่าหลันจื่อเยี่ยนมาหยุดยืนตรงหน้าเงาร่างสีดำ ยิ้มบางๆ แล้วค้อมหัวทักทายเล็กน้อย “เจ้ายังจำข้าได้หรือไม่? ข้าคือน่าหลันจื่อเยี่ยน หลายวันก่อนเราเคยเจอกัน”
เหลิ่งซวงมองชายหนุ่มตรงหน้าแวบหนึ่ง พยักหน้าน้อยๆ “คุณชายน่าหลัน”
“เจ้าจำข้าได้หรือ! ดีเหลือเกิน” เขาเอ่ยด้วยความลิงโลด หว่างคิ้วเปี่ยมไปด้วยความเบิกบาน
ทางนั้น ยามผู้นำตระกูลน่าหลันเห็นลูกชายคนเล็กทิ้งตนเองไว้ก่อนวิ่งไปหาหญิงสาวในชุดกระชับตัวสีดำ แล้วยังพูดคุยหยอกเย้า ก็อดถลึงตาด้วยความโมโหไม่ได้ “แต่ละคนไม่ได้เรื่องเลยสักคน!” เขาส่ายหน้า ไม่นานก็เอามือไพล่หลังเดินชมยาในชั้นที่หนึ่ง
“คุณชายน่าหลันมีธุระใดหรือ?” เหลิ่งซวงมองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ครั้งแรกชะโงกหน้ามาหานางอย่างไม่ปี่มีไม่มีขลุ่ย จากนั้นก็บอกชื่อของเขา วันนี้ก็ยังวิ่งมาหยุดตรงหน้านางแล้วยิ้มประหลาดเช่นนี้อีก เขาคิดจะทำอะไรกัน?
“เอ่อ คือว่า…” เขากลอกตาไปมา ตอบว่า “แม่นางเหลิ่งซวง ข้าอยากเดินดูยาสักหน่อย เจ้าช่วยแนะนำให้ข้าได้หรือไม่?”
“ข้ายังมีธุระ หากท่านจะเดินดูยาข้าเรียกคนอื่นมาแนะนำให้ได้” ขณะเอ่ย ก็ไม่รอให้น่าหลันจื่อเยี่ยนตั้งตัว เห็นนางเดินไปกำชับหญิงสาวคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล
“พาคุณชายน่าหลันเดินดูยาให้ทั่ว” กำชับเสร็จ นางก็พยักหน้าให้น่าหลันจื่อเยี่ยนเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินไป
“คุณชาย เชิญทางนี้เจ้าค่ะ” หญิงสาวผายมือทำท่าเชื้อเชิญให้น่าหลันจื่อเยี่ยน
เห็นอย่างนั้น น่าหลันจื่อเยี่ยนยิ้มๆ โบกมือ “ไม่ต้องแล้ว เจ้าไปทำงานต่อเถิด! ข้าเดินดูเองได้” คนที่เขาอยากให้อยู่ด้วยไม่มีเวลาอยู่กับเขา เขาจะมีใจให้คนอื่นมาอยู่ด้วยเสียที่ไหน ไม่สู้เดินดูเองยังอิสระเสียกว่า
หญิงขายยาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับ “เจ้าค่ะ หากคุณชายมีอะไรให้รับใช้ก็เรียกบ่าวได้นะเจ้าคะ” ค้อมหัวคารวะหนึ่งทีก็หมุนตัวเดินไป
ขณะเดียวกันบนชั้นใต้หลังคา โม่เฉินนั่งอยู่ข้างโต๊ะ ยกชาขึ้นจิบคำหนึ่ง เอ่ยว่า “กลิ่นหอมที่กระจายไปทั่วเมืองนี่ช่างน่าเหลือเชื่อนัก! วันนี้ที่อื่นเรียกได้ว่าแทบไม่มีคนเลย ทุกคนล้วนมาผสมโรงกันที่นี่แล้ว”
เขามองเฟิ่งจิ่ว ถามว่า “เจ้าคิดวิธีนี้ออกได้อย่างไร?”
เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ “ข้าเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ อยากกลั่นยาอย่างนี้ขึ้นมาสักเม็ดใช่เรื่องยากเสียที่ไหน?” เธอรินชาสองถ้วย ถ้วยหนึ่งเลื่อนไปตรงหน้าเซวียนหยวนโม่เจ๋อ ถ้วยหนึ่งดื่มเอง
“มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยากรู้อยากเห็น ขอเพียงจับจุดตรงนี้ได้ ย่อมไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีแขกมาเข้าร้าน ยิ่งไปกว่านั้น ข้าขายยาเม็ดและยาน้ำ ราคาไม่ธรรมดา ไม่ใช่คนธรรมดาจะซื้อได้ ความจริงวันนี้ถึงจะไม่มีลูกค้า นานวันไปชื่อเสียงก็เป็นที่รู้จักกันไปเอง กลั่นยาหอมพิศวงขึ้นมา เป็นเพียงการเตรียมพร้อมอย่างหนึ่งเท่านั้น”
เขายิ้มๆ ถามว่า “คนพวกนั้นเป็นใครกัน? ข้าได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นเพราะเจ้าหามคนคนหนึ่งเข้าไปที่ลานกว้างหลังหอ? ปล่อยเสือกลับภูเขา ไม่กลัวจะนำปัญหาที่ไม่จำเป็นมาให้หรือ?”
เฟิ่งจิ่วควงถ้วยชาในมือเล่น ยิ้มเอ่ยว่า “บางปัญหาก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ การหนีไปตลอด ก็ไม่ใช่วิธีการจัดการปัญหาที่ดี”
………………………………….
ตอนที่ 1980 ฝากท่านดูแลนาง
เวลานี้ เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่กำลังดื่มชาวางถ้วยชาในมือลง สายตาลึกล้ำจับจ้องไปที่โม่เฉิน ก่อนที่น้ำเสียงทุ้มต่ำจะเปล่งออกมา “อีกไม่กี่วันข้าอาจต้องออกเดินทาง ระหว่างนี้ ท่านดูแลนางให้ดีๆ”
ได้ยินอย่างนั้น โม่เฉินประหลาดใจเล็กน้อย มองเซวียนหยวนโม่เจ๋อด้วยสายตาแปลกๆ “ท่านจะไปไหน? ไปนานเท่าใด?” นึกไม่ถึงว่าเขาจะวางใจมอบเฟิ่งจิ่วให้ตนเองดูแล? นี่พระอาทิตย์จะขึ้นทางตะวันตกแล้วหรือ?
เฟิ่งจิ่วได้ยินอย่างนั้นก็ชะงักเล็กน้อย เธอหันไปมองเซวียนหยวนโม่เจ๋อ เอื้อมมือไปกุมมือเขา “เจ๋อ ท่านวางใจเถิด! ถึงข้าจะอยู่ที่นี่คนเดียวก็จะดูแลตัวเองให้ดี ด้วยพลังอำนาจของท่าน กอปรกับคนข้างกายของข้า รวมถึงสัตว์คู่พันธะสัญญาอีกหลายตัว ท่านคิดว่ายังจะมีอะไรทำร้ายข้าได้อีกหรือ?”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อเองก็กุ่มมือเธอ ทว่ากลับไม่พูดอะไร เพียงหันไปมองโม่เฉิน คล้ายกำลังรอให้เขาตอบคำถาม
เห็นอย่างนั้น โม่เฉินยิ้มอ่อนโยน “ท่านวางใจ แม้จะไม่รู้ว่าท่านจะไปไหน แต่ไม่ว่าท่านอยากอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ข้าจะดูแลอาจิ่วเอง ไม่มีทางปล่อยให้นางถูกรังแกแน่นอน”
ได้ยินอย่างนั้น เซวียนหยวนโม่เจ๋อชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ยกกาน้ำชาขึ้นมารินชาให้คนเอง จากนั้นก็เติมชาให้โม่เฉินด้วย “หากถึงเวลาข้ากลับมา แล้วเห็นว่านางขาดไปแม้แต่ขนเพียงเส้นเดียว ข้าจะไปถามหาเอาจากท่าน”
นัยน์ตาของโม่เฉินไหวระริก มองน้ำชาตรงหน้าแล้วยิ้มๆ “ท่านวางใจ หากท่านไปเมื่อใด ข้าจะย้ายมาอยู่กับอาจิ่ว อย่างนี้ท่านวางใจได้แล้วกระมัง?”
“แค่กๆ!”
เฟิ่งจิ่วที่กำลังดื่มชาได้ยินคำพูดนั้นก็สำลัก หลังจากไอเบาๆ สองสามที เซวียนหยวนโม่เจ๋อก็ลูบหลังมือของเธอเบาๆ พลางมองโม่เฉินด้วยหางตา ใบหน้าบึ้งตึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ท่านเพียงเสนอตัวออกมายามที่นางต้องการความช่วยเหลือก็พอ เวลาอื่นอยู่ให้ห่างจากนางหน่อย ข้าจึงจะวางใจ”
ได้ยินเขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตนเอง โม่เฉินกลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี “ท่านวางใจเถอะ! เรื่องนี้ข้ารู้ตัวเองดี”
เซวียนหยวนโม่เจ๋อจ้องดวงหน้าดุจเซียนของเขา เห็นท่าทางสุภาพอ่อนโยนของเขา แต่กลับอดขมวดคิ้วไม่ได้ อดคิดไม่ได้ว่าเขาฝากโม่เฉินให้ดูแลอาจิ่วเป็นการตัดสินใจที่ถูกหรือผิดกันแน่? เหตุใดรู้สึกว่าปล่อยให้คนอย่างนี้อยู่ข้างๆ นาง เขากลับยิ่งรู้สึกไม่วางใจกว่าเดิม
เห็นสองคนผลัดกันพูดไปมา เฟิ่งจิ่วส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา “เอาล่ะๆ ไม่ต้องพูดกันไปไกลถึงเพียงนั้น ข้าดูแลตัวเองได้ โตขนาดนี้แล้ว ยังต้องให้ใครมาดูแลอีกเสียที่ไหน?”
เธอยิ้มแล้วหันไปมองโม่เฉิน เอ่ยว่า “เขาจะออกเดินทางไกล แต่ไม่แน่ว่าไม่นานก็กลับมาแล้ว ตั้งแต่ตัดสินใจออกเดินทางก็เอาแต่เป็นห่วง ข้าใกล้จะเหลือทนกับเขาแล้ว” แม้จะพูดอย่างนั้น แต่ความอบอุ่นที่หว่างคิ้วกลับชัดเจนจนปิดไม่มิด
โม่เฉินเห็นแล้วก็ยิ้มๆ “ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ ข้าเป็นข้าก็คงเป็นอย่างนี้เหมือนกัน”
เขารู้ว่าเหตุใดเซวียนหยวนโม่เจ๋อจึงไม่วางใจ อย่างไรเฟิ่งจิ่วก็เพิ่งมาถึงที่นี่ แม้พลังจะไม่ธรรมดา แต่ใครจะรู้ว่าใต้หล้านี้มคนที่แข็งแกร่งกว่านางอีกหรือไม่? นึกดูแล้ว เขาเองก็กังวลว่าสักวันนางอาจก่อเรื่องที่แก้ไขไม่ได้ และเขาก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลือนาง
ทั้งสองดื่มชาพูดคุยสัพเพเหระอยู่บนชั้นใต้หลังคา ครั้นถึงยามเที่ยงวัน เฟิ่งจิ่วชวนโม่เฉิน “ไม่สู้ไปกินข้าวด้วยกันดีหรือไม่?”
“ได้ แต่จะให้ดีเราไปทางด้านหลังดีกว่า” โม่เฉินยิ้มๆ ก่อนแนะนำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เฟิ่งจิ่วสะดุดเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มๆ “ไม่มีปัญหา”
………………………………….
