บทที่ 1068 เป็นเขานี่เอง
………………….
บทที่ 1068 เป็นเขานี่เอง
หลังจากนั้นไม่นาน แม่ทัพชุดเกราะสีทองที่มีคิ้วหนาและตาโตก็พุ่งเข้ามา “คารวะแม่ทัพโกว และ… ท่าน”
โกวซือแนะนำซูอัน “นี่คือทูตยุทธ์เสื้อแพรทองหมายเลขสิบเอ็ดที่กำลังสืบสวนคดีตามพระราชโองการ จงให้ความร่วมมือกับท่านสิบเอ็ดอย่างเต็มกำลัง ส่วนนี่คือโอวอู่ ซึ่งรับผิดชอบเรื่องต่าง ๆ ของประตูเซวียนอู๋ ท่านสามารถถามได้ทุกอย่างที่ต้องการ”
ประตูทุกบานย่อมมีผู้ที่คอยดูแลราชองครักษ์ประจำประตู
“คารวะท่านสิบเอ็ด” โอวอู่ไม่กล้าประมาทเมื่อเห็นว่านี่เป็นทูตยุทธ์เสื้อแพรทองที่โกวซือได้แนะนำเป็นการส่วนตัว
“ท่านแม่ทัพอู่” ซูอันประสานหมัด “ข้าอยากจะสอบถามถึงนางกำนัลทุกคนที่เข้าออกจากประตูเซวียนอู๋เมื่อไม่นานนี้”
“ไม่มีปัญหา” โอวอู่พยักหน้า “ทุกคนที่ผ่านประตูพระราชวังจะถูกบันทึกรายชื่อไว้อย่างละเอียด โปรดตามข้ามา”
ทั้งสองคนถูกนำตัวไปที่ห้องเก็บของใกล้ประตูพระราชวังอย่างรวดเร็ว โอวอู่ให้คนนำสิ่งที่ดูเหมือนสมุดบัญชีมา “นางกำนัลคนไหนที่ท่านสิบเอ็ดอยากจะสอบสวน?”
ซูอันพูดอย่างเคร่งขรึม “ข้าจะตรวจสอบเอง นำบันทึกทั้งหมดภายในครึ่งเดือนก่อนหน้านี้ออกมา” เขาไม่เต็มใจให้คนอื่นรู้ว่าการสืบสวนของเขาเกี่ยวกับซินรุ่ย และจงใจขยายกรอบเวลาให้กว้างขึ้น
“เข้าใจแล้ว!” โอวอู่ไม่แปลกใจเลย สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นค่อนข้างบ่อยในพระราชวัง เขารู้ว่าบางครั้ง ยิ่งรู้น้อยเท่าไรก็ยิ่งดี
ทะเบียนปึกหนาถูกนำมาให้ซูอันอย่างรวดเร็ว เขาเริ่มพลิกดูพวกมันอย่างตั้งใจ โอวอู่ออกไปด้านนอกอย่างมีไหวพริบและโกวซือก็เดินตามเขาออกไปเช่นกัน
ซูอันตกตะลึงเมื่อพลิกดูบันทึกที่อัดแน่น ในแต่ละวันมีคนจำนวนมากขนาดนี้ที่เข้าออกวังจริงเหรอ?
โชคดีที่หลังจากเป็นผู้บ่มเพาะแล้ว สมองของซูอันประมวลผลเร็วมากกว่าที่เคยเป็นมา ความเร็วในการอ่านยิ่งมากขึ้นไปอีก เขาค้นดูบันทึกที่เกี่ยวข้องอย่างรวดเร็ว ประมาณสองชั่วโมงต่อมา เขาก็ดูทุกอย่างเสร็จ อย่างไรก็ตาม เขาไม่พบบันทึกใด ๆ ของซินรุ่ย
ซูอันออกจากห้องไป โกวซือได้จากไปแล้วในระหว่างนี้ มีเพียงโอวอู่เท่านั้นที่อยู่เบื้องหลัง
“ท่านสิบเอ็ดได้รับสิ่งที่ต้องการหรือไม่?” โอวอู่ถาม
ซูอันส่ายหน้า เขาถามว่า “มีความเป็นไปได้ไหมที่ใครบางคนอาจใช้ตัวตนของผู้อื่น? ข้าไม่พบบันทึกใด ๆ ของคนที่ต้องการเลย”
โอวอู่ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก “มีโอกาสเป็นไปได้ก็จริง แต่นั่นเป็นความผิดที่มีโทษถึงตาย ใครจะกล้าเสี่ยง”
“แต่ท่านกำลังพูดว่ามีโอกาส?” ซูอันยังคงถามต่อไป
โอวอู่ลังเลก่อนจะพูดว่า “หากอีกฝ่ายหนึ่งมีเหรียญห้อยเอวและตราคำสั่งของคนรับใช้คนอื่นได้ก็มีโอกาส แต่นั่นเป็นเรื่องยากมาก…”
ซูอันขัดจังหวะเขา “ข้าจะให้ทูตยุทธ์เสื้อแพรของข้าร่วมมือกับพวกท่านทุกคนเพื่อตรวจสอบตัวตนของทุกคนที่เข้าและออกจากวัง”
เขากังวลว่ามันจะไม่เพียงพอถ้าทิ้งเรื่องนี้ไว้กับคนเฝ้าประตูวังตามลำพัง เพราะหากพบข้อผิดพลาดจริง ๆ คนเหล่านี้จะต้องรับผิดชอบ ซึ่งอาจนำไปสู่การปกปิดความผิดได้ นี่เป็นเหตุผลที่เขาย้ายทูตยุทธ์เสื้อแพรมาดูแลเป็นพิเศษ ต้องยอมรับว่าการมีลูกน้องคอยทำงานให้ ทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้นมาก
โอวอู่ตัวสั่น “เข้าใจแล้ว!”
…
ซูอันไปที่ตำหนักถักแพรและสั่งการให้ทูตยุทธ์เสื้อแพรไปที่ประตูเซวียนอู๋ เขามีอำนาจในฐานะทูตยุทธ์เสื้อแพรทองอยู่แล้ว ไม่ต้องสนใจว่าตอนนี้เขาทำหน้าที่โดยตรงภายใต้คำสั่งของจักรพรรดิ
จากนั้นเขาก็ส่งอีกกลุ่มหนึ่งไปสำรวจบ่อน้ำ ทะเลสาบ และสถานที่หลบซ่อนอื่น ๆ ของพระราชวังเพื่อค้นหาศพของนางกำนัลซึ่งอาจจะเป็นซินรุ่ย
เขาสงสัยจริง ๆ ว่าหลังจากเหตุการณ์เหล่านั้น ซินรุ่ยจะเป็นอย่างไร แต่ถ้านางยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็ต้องตามหานาง ถ้านางตาย พวกเขาต้องการศพของนาง
…
หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดแล้ว ซูอันไปที่กรมกิจการภายในเพื่อตรวจสอบภูมิหลังของซินรุ่ย และพบสิ่งที่ต้องการอย่างรวดเร็ว มันเป็นอย่างที่สนมไป่พูดไว้
บิดาของซินรุ่ยเสียชีวิตไปนานแล้ว เหลือเพียงมารดาและน้องชาย เนื่องจากซินรุยกลายเป็นนางกำนัลของวังร้อยดอกไม้ ชีวิตของพวกเขาจึงค่อย ๆ ดีขึ้น นางสามารถซื้อที่อยู่อาศัยด้วยเงินเดือนและผลตอบแทน ดังนั้นครอบครัวที่เหลือจึงย้ายไปอยู่ที่นั่น ซึ่งที่อยู่ของครอบครัวนางถูกเขียนไว้ด้วย
ซูอันถอนหายใจ เขาไม่คิดว่าบ้านในเมืองหลวงจะแพงขนาดนี้! ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ซินรุ่ยมีงานทำที่ดี แต่นางก็สามารถซื้อบ้านได้เฉพาะในเขตชานเมืองเท่านั้น
เขาไม่อยากเสียเวลาจึงเรียกกลุ่มทูตยุทธ์เสื้อแพรไปกับเขาทันที เขาไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปทันเวลาหรือเปล่า หรือว่าจะสายเกินไปแล้ว
…
ในขณะเดียวกัน ที่ตำหนักตะวันออก องค์หญิงรัชทายาทและคนสนิทกำลังคุยกันเรื่องการทดสอบของรัชทายาท หรงโม่เดินไปกระซิบบางอย่างกับองค์หญิงรัชทายาท
“ทูตยุทธ์เสื้อแพรกำลังสืบสวนนางกำนัลในวัง?” ปี่หลิงหลงขมวดคิ้ว
เนื่องจากสิ่งที่รัชทายาทเป็น เรื่องส่วนใหญ่ของพระราชตำหนักตะวันออกจึงอยู่ภายใต้การบริหารของปี่หลิงหลง นางจึงมีหูตาอยู่ในวังเป็นจำนวนมาก การสืบสวนอย่างกระตือรือร้นของซูอันไม่ได้พ้นไปจากหูตาเหล่านี้ ดังนั้นนางจึงได้รับข่าวอย่างรวดเร็ว
“เจ้ารู้ไหมว่าทำไม?” องค์หญิงรัชทายาทดูกังวล ทำไมนางกำนัลถึงถูกสอบสวนในตอนนี้? เป็นเพราะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับนางหรือเปล่า?
“ดูเหมือนว่าจะมีการตรวจสอบบันทึกของคนรับใช้ที่เข้าออกวัง ในเวลาเดียวกัน มีทูตยุทธ์เสื้อแพรจำนวนมากค้นหาในบ่อน้ำและจุดหลบซ่อนอื่น ๆ เผื่อในกรณีที่พบศพ” หรงโม่กล่าวถึงข้อสงสัย “หม่อมฉันไม่รู้จริง ๆ ว่านางกำนัลที่โชคร้ายคนไหนถูกเจ้านายทุบตีจนตาย แล้วความทราบถึงพระเนตรพระกรรณ หากพบเจ้านายคนนั้นแล้ว ข้าเกรงว่านางจะมีราคาที่ต้องจ่ายพอสมควร”
ใบหน้าขององค์หญิงรัชทายาทซีดเผือด การตายของนางกำนัลธรรมดาจะสามารถดึงดูดความสนใจจากทูตยุทธ์เสื้อแพรจำนวนมากได้อย่างไร? เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังตามรอยนาง! ทำไมทูตยุทธ์เสื้อแพรเหล่านี้จึงรู้เร็วนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับนางกำนัล?
“ท่านซูอยู่ที่ไหน? ให้เขามาพบข้าเดี๋ยวนี้” ในตอนนี้องค์หญิงรัชทายาทกำลังสับสนอย่างมาก นางไม่สามารถพูดคุยเรื่องนี้กับคนอื่นได้ ดังนั้นนางจึงนึกถึงซูอันเป็นคนแรก ชายคนนั้นสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์ยากลำบากทั้งหลายมาได้ ดังนั้นเขาควรจะมีทางออกของเรื่องนี้ด้วย ด้วยเหตุผลบางอย่างใจที่วิตกกังวลของนางดูเหมือนจะสงบลงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงเขา
หรงโม่โหวกเหวก “ชายคนนั้นยังไม่กลับมาหลังจากถูกฝ่าบาทเรียกเข้าเฝ้าเพคะ”
“เขายังเข้าเฝ้าอยู่งั้นเหรอ?” สีหน้าขององค์หญิงรัชทายาทเปลี่ยนไป มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาหรือเปล่า?
“หม่อมฉันได้ยินมาว่าออกมาแล้ว แต่เขาไม่กลับมาต้อนรับองค์หญิงรัชทายาท! ช่างไม่มีความเคารพจริง ๆ” หรงโม่ใช้โอกาสนี้ใส่ไฟจิ้งจอกตัวผู้ที่น่ารำคาญนั่น ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาที่แย่งตำแหน่งในพระทัยขององค์หญิงไปจากข้า!
ปี่หลิงหลงถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินว่าซูอันสบายดี นางล่วงรู้ถึงความเกลียดชังของหลงโม่ แต่ไม่ได้เปิดโปงนางกำนัลของตัวเอง อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องดีที่จะเห็นซูอันดีเกินไปต่อหน้าคนอื่น
“ว่าแต่ทูตยุทธ์เสื้อแพรคนไหนที่รับผิดชอบการสอบสวนในครั้งนี้?” องค์หญิงรัชทายาทหยิบถ้วยน้ำชาขึ้น สงสัยว่านางสามารถใช้สายสัมพันธ์ที่มีติดต่อกับเขาได้หรือไม่ แม้ว่าทูตยุทธ์เสื้อแพรจะทำงานโดยตรงภายใต้คำสั่งของจักรพรรดิ หลังจากหลายปีของการบริหารตำหนักตะวันออก ทำให้นางมีความสัมพันธ์ฉันมิตรกับใครหลาย ๆ คน
“ผู้รับผิดชอบดูเหมือนจะเป็นทูตยุทธ์เสื้อแพรทองเพคะ หม่อมฉันคิดว่าเป็นท่านสิบเอ็ด” หรงโม่ได้ตอบกลับ
“ท่านสิบเอ็ด?” ถ้วยชาของปี่หลิงหลงเกือบหก สีหน้าของนางค่อนข้างสับสนระคนเขินอาย “เป็นเขานี่เอง…”
………………….
