บทที่ 1064 เปิดเผย
………………….
บทที่ 1064 เปิดเผย
กลุ่มองค์หญิงรัชทายาทไปถึงตำหนักร้อยดอกไม้อย่างรวดเร็ว แต่สนมไป่พร้อมที่จะพบพวกนางแล้ว “คารวะองค์หญิงรัชทายาท” เผี่ยวตวนเตียว เจียวซือกุน และคนรับใช้คนอื่น ๆ คิดกับตัวเองว่า สนมไป่นั้นงดงามและแม้แต่คำพูดของนางก็อ่อนหวาน พวกเขาชอบฟังเวลานางพูดมาก
ซูอันพบว่ามันยากที่จะเชื่อมโยงผู้หญิงที่มีเสน่ห์และสง่างามนี้กับคนชั่วที่วางแผนร้ายกับพวกเขา เขาอดไม่ได้ที่จะตื่นตัว ผู้หญิงยิ่งสวยยิ่งโกหกเก่ง ซูอัน เจ้าจะถูกหลอกในเรื่องที่รู้กันอยู่ทั่วไปได้อย่างไร?
องค์หญิงรัชทายาทไม่ได้หลงกลรูปลักษณ์ภายนอกของสนมไป่เลย นางตอบอย่างเย็นชาว่า “สนมไป่ วันนี้เจ้าออกมาต้อนรับเร็วเชียวนะ”
สนมไป่ดูกังวลและกล่าวว่า “ผู้น้อยไม่เข้าใจสิ่งที่องค์หญิงรัชทายาทกำลังพูด”
แม้แต่เผี่ยวตวนเตียวและผู้ใต้บังคับบัญชาของตำหนักตะวันออกคนอื่น ๆ ก็รู้สึกว่าองค์หญิงรัชทายาทกำลังรังแกผู้อื่นเมื่อพวกเขาเห็นท่าทางที่น่าสงสารของสนมไป่ แน่นอนว่าพวกเขาไม่กล้าที่จะพูดออกมา
ซูอันเป็นคนเดียวที่รู้ว่าองค์หญิงรัชทายาทกำลังพูดถึงครั้งสุดท้ายที่พวกเขาไปที่ตำหนักร้อยดอกไม้ ที่รอแล้วรอเล่า สนมไป่ก็ไม่ปรากฏตัว
องค์หญิงรัชทายาทส่งเสียงอืมและไม่พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตาม นางเดินตรงเข้าไปในตำหนักร้อยดอกไม้และนั่งลงบนที่นั่งที่สำคัญที่สุดทันที นางมองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า “ทำไมข้าไม่เห็นนางกำนัลของเจ้าล่ะ?”
“องค์หญิงรัชทายาทกำลังพูดถึงซินรุ่ยอยู่หรือเปล่า?” สนมไป่ตอบ “นางขอลางานเมื่อสองสามวันก่อน และยังไม่กลับมา”
“นางขอลางาน? แน่ใจเหรอว่านางไม่ได้แค่กบดาน?” องค์หญิงรัชทายาทเยาะเย้ย
สนมไป่ยังคงไม่สะทกสะท้าน “ทรงล้อหม่อมฉันเล่นแล้ว”
องค์หญิงรัชทายาทตบโต๊ะ “ข้าไม่ได้ล้อเล่นกับเจ้า! ใครก็ได้ตบหน้านางจนกว่าข้าจะบอกให้พอ!”
เผี่ยวตวนเตียวและบรรดาทหารขมวดคิ้ว พวกเขาไม่เข้าใจว่าองค์หญิงรัชทายาทกำลังพยายามทำอะไร แน่นอนว่าคำสั่งนี้ต้องสัมผัสเนื้อตัวกับนางสนม ดังนั้นจึงไม่ใช่คำสั่งสำหรับผู้ชาย
หรงโม่เดินมาข้างหน้าด้วยท่าทางคุกคามพร้อมกับกลุ่มนางกำนัลของตำหนักตะวันออก นางกำนัลของตำหนักร้อยดอกไม้ต่างตื่นตระหนก พวกนางคิดที่จะปกป้องเจ้านายของตน อย่างไรก็ตาม พวกนางจะต่อกรกับหรงโม่ได้อย่างไร? ทั้งหมดกระเด็นออกไปด้วยวงแขนที่กวาดออกของหรงโม่ จากนั้นไม่นาน สนมไป่ก็ถูกควบคุมตัวไว้
หรงโม่กำลังยกมือขึ้นสูง แต่สนมไป่ก็พูดขึ้น “องค์หญิงรัชทายาท แม้ว่าพระองค์อยากจะตบข้า อย่างน้อยก็ต้องให้เหตุผลกับข้า!”
องค์หญิงรัชทายาทกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าปฏิบัติต่อข้าด้วยความไม่เคารพ ตามกฎของวัง ข้ามีสิทธิ์ลงโทษเจ้า!”
“ข้าผู้น้อยปฏิบัติต่อองค์หญิงรัชทายาทด้วยความเคารพมาโดยตลอด ไม่เคยกล้าประมาทแม้แต่น้อย พระองค์ทรงหาว่าข้าไม่เคารพได้อย่างไร?” สนมไป่ได้รับความเห็นใจจากผู้ชมเหตุการณ์ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร ขณะที่นางมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาที่พร่าเลือนไปด้วยหยาดน้ำใส “ทุกคนสามารถเป็นพยานได้”
“อย่างนั้นเหรอ? แล้วพวกเจ้าล่ะ รู้สึกว่าข้ากำลังทำให้สนมไป่ลำบากโดยไร้เหตุผลหรือเปล่า?” ปี่หลิงหลงกวาดสายตาที่เฉียบคมของนางไปโดยรอบ
เหล่านางกำนัลและขันทีต่างก็ส่ายหัว “ผู้น้อยไม่กล้า!”
ซูอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ คนเหล่านี้ล้วนกลัว ‘การกดขี่ข่มเหง’ ขององค์หญิงรัชทายาท พูดตามตรง ถึงแม้ว่าองค์หญิงรัชทายาทจะอายุไม่มากนัก แต่ความน่าเกรงขามของนางยิ่งใหญ่กว่าคนอื่นในวัยเดียวกันมาก
ทันใดนั้น สนมไป่ก็มองมาที่ซูอัน “ท่านซูช่วยพูดแทนข้าสักสองสามคำเพื่อความยุติธรรมได้หรือไม่?”
องค์หญิงรัชทายาทขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้ชอบยั่วยวนผู้ชายด้วยรูปลักษณ์ที่น่าสงสาร! นางไม่ได้พูดอะไรในเวลานี้และมองซูอันด้วยความสงสัย อยากรู้ว่าเขาจะตอบว่าอย่างไร
ซูอันยิ้มบาง “เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น…”
แม้ว่าสนมไป่เคยพบกับเขาตามลำพังมาก่อน ให้ของขวัญและเสนอชาร้อยดอกไม้ให้กับเขา ซึ่งหมายความว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่น่าจะเลวร้ายขนาดนั้น แต่เรื่องครั้งนี้ซูอันเกือบชะตาขาดด้วยฝีมือของนาง ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมใจอ่อนง่าย ๆ
“ผู้ชายทุกคนลืมความโปรดปรานและความยุติธรรมไปเสียหมด ข้าเคยช่วยท่านมาก่อน แต่ท่านกลับลืมไปหมดสิ้น” จู่ ๆ มีเสียงพูดดังขึ้นข้างหูของซูอันพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เพราะสนมไป่กำลังจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่คลอเคล้าไปด้วยน้ำตาโดยไม่ได้อ้าปาก!
แต่นี่เป็นเสียงของนางอย่างชัดเจน! สนมไป่เป็นผู้บ่มเพาะ! ยิ่งไปกว่านั้น ที่สำคัญกว่านั้นคือเสียงที่นางพูดด้วย…
ในที่สุด หรงโม่ก็หมดความอดทน เงื้อฝ่ามือขึ้นอีกครั้ง แต่ซูอันรีบเดินไปหยุดนางไว้ “เดี๋ยวก่อน!”
หรงโม่ขมวดคิ้ว นางมองเขาอย่างเย็นชา คนอื่น ๆ เหงื่อออก ซูอัน เจ้าไม่สามารถต่อต้านองค์หญิงรัชทายาทเพียงเพราะว่านางโปรดปรานเจ้า!
เผี่ยวตวนเตียวและเจียวซือกุนแลกเปลี่ยนสายตากัน ความสงสารสามารถนำไปสู่ผลร้ายได้!
องค์หญิงรัชทายาทไม่พอใจและถามว่า “เจ้าจะทำอะไร?”
ซูอันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงจริงจัง “สนมไป่มีสิ่งที่ต้องการจะพูดกับองค์หญิงรัชทายาท เป็นไปได้ไหมพะย่ะค่ะที่จะให้คนอื่นออกไปก่อนตอนนี้?”
ปี่หลิงหลงเลิกคิ้วขึ้น ถ้าสนมไป่พูดอย่างนั้น นางก็คงไม่สนใจ แต่ถ้าเป็นซูอันที่พูดคำนี้นางก็รู้ว่ามีเหตุผลอย่างแน่นอน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงโบกมือให้หรงโม่และคนอื่นออกไป
“องค์หญิงรัชทายาท…” หรงโม่กังวลว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับปี่หลิงหลงหากนางถูกทิ้งให้อยู่ที่นี่เพียงลำพัง
ปี่หลิงหลงกล่าวอย่างเฉยเมยว่า “ไม่เป็นไร พวกเจ้าทุกคนออกไปรอที่ทางเข้า ห้ามไม่ให้ใครเข้ามาโดยไม่ได้รับคำสั่งจากข้า”
หรงโม่ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องออกไป นางมองซูอันด้วยความเกลียดชัง ก่อนหน้านี้องค์หญิงรัชทายาทมักจะพูดคุยกับข้าทุกเรื่องและไม่เคยปิดบังอะไรจากข้า แต่หลังจากไอ้ผู้ชายคนนี้โผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้ จู่ ๆ ข้าก็กลายเป็นเหินห่างจากองค์หญิงรัชทายาท! มีหลายสิ่งที่ข้าไม่สามารถรับรู้ได้อีกต่อไป ทุกคนชอบเรียกผู้หญิงว่านังจิ้งจอก แต่ในความคิดของข้า ชายผู้นี้มันคือราชาแห่งจิ้งจอกตัวจริง!
—
ท่านยั่วยุหรงโม่สำเร็จ
ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +233… +233… +233…
—
เมื่อทุกคนถอยออกไป องค์หญิงรัชทายาทก็มองสนมไป่อย่างเย็นชา “พูดมา เจ้ามีอะไรจะพูดกับข้า?”
สนมไป่ยืนขึ้นด้วยความสงบ นางไม่ทำกิริยาน่ารักตามปกติอีกต่อไป “ข้ารู้ว่าทำไมเจ้าถึงมาวันนี้ แต่ข้าสามารถบอกได้ว่า คนที่ใส่ร้ายเจ้าในวันนั้นไม่ใช่ข้า ตรงกันข้าม ข้ายังช่วยพวกเจ้าสองคนไว้ด้วยซ้ำ!”
………………….
