บทที่ 1063 ถึงเวลาชำระแค้น
………………….
บทที่ 1063 ถึงเวลาชำระแค้น
“คุกหลวงเป็นเช่นไรบ้าง?” องค์หญิงรัชทายาทถามเมื่อเห็นว่านางกำนัลเดินห่างออกไปหมดแล้ว
เมื่อเห็นว่าไม่มีคนนอกอยู่ใกล้เคียง ซูอันจึงตอบกลับแบบไม่รักษามารยาทอีกต่อไป “มันเป็นสถานที่ที่แย่มาก! ผู้คุมที่ทรมานข้าทันทีที่ไปถึง องค์จักรพรรดิอยากรู้ว่าข้าล่วงละเมิดลูกสะใภ้ของพระองค์หรือไม่ จากนั้น คนของราชันลมปราณก็มาทำสิ่งเดียวกัน โดยต้องการบังคับให้ข้ายอมรับว่ามีบางอย่างระหว่างเรา เพื่อที่จะสามารถใช้เรื่องนี้โค่นล้มทั้งเจ้าและรัชทายาทไปพร้อมกัน อย่างไรก็ตาม ข้ายังคงยืนหยัดสู้ ไม่ยอมแพ้แม้แต่ก้าวเดียว!”
“ทรมาน?” องค์หญิงรัชทายาทแสดงสีหน้างุนงงขณะที่นางถามต่อ “แต่ข้าไม่เห็นเจ้ามีบาดแผลอะไรเลย”
ซูอันยังคงตีหน้าซื่อ “นี่เป็นเพราะข้ามียาของหมอเทวะจี้ จึงสามารถฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว อันที่จริงเจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงข้าเกินไปหรอก ผู้ชายที่แท้จริงไม่พูดถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ นอกจากนี้ โปรดอย่าชมชอบข้า ข้าแต่งงานแล้ว”
องค์หญิงรัชทายาทพูดไม่ออก ผ่านไปครู่หนึ่ง นางถามว่า “ทำไมเจ้าถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย!” นางกลอกตา “ข้าได้ยินมาว่า ความสัมพันธ์ของเจ้ากับแม่ทัพกองทหารฝ่ายขวาโกวซือนั้นค่อนข้างดี ดังนั้นวันเวลาของเจ้าในคุกหลวงจึงต้องค่อนข้างสบาย สิ่งเดียวที่ขาดหายไปอาจเป็นคณิกาหลวงที่จะให้บริการเจ้าก็เท่านั้น!”
ซูอันถอนหายใจ “ข้าไม่คิดเลยว่าองค์หญิงรัชทายาทจะรู้เรื่องทุกอย่างมากขนาดนี้ทั้ง ๆ ที่เจ้าถูกขังอยู่ในตำหนักตะวันออกตลอดทั้งวัน เจ้าพูดถูก ข้ากับแม่ทัพโกวค่อนข้างสนิทสนมกัน อย่างไรก็ตาม ข้าถูกสอบปากคำค่อนข้างบ่อย หลายคนต้องการกำจัดข้าโดยเร็วที่สุด โอ้ ใช่ ข้าถูกลอบวางยาพิษในคุกหลวงด้วย ไม่ใช่เจ้าใช่ไหมที่เป็นคนส่งไป?”
สีหน้าขององค์หญิงรัชทายาทเปลี่ยนไป “ทำไมข้าถึงต้องทำอย่างนั้น? แม้ว่าคนตายจะพูดไม่ได้ แต่ความบริสุทธิ์ของข้าจะถูกตั้งคำถาม ข้าจะเสี่ยงไปทำไม? ข้าไม่มีทางทำอะไรโง่ ๆ อย่างนั้น!”
ซูอันยิ้มและพูดว่า “ข้าก็ไม่คิดว่าเป็นเจ้าหรอก”
องค์หญิงรัชทายาทยิ้ม “ขอบคุณที่ไว้วางใจข้า ครั้งนี้ข้าทำผิดต่อเจ้าจริง ๆ และเป็นเพราะเจ้า ข้าจึงสามารถอยู่รอดมาได้ อย่างไรก็ตาม เจ้ารอดพ้นจากการสอบสวนของผู้เบิกเท็จได้อย่างไร?”
นี่คือสิ่งที่นางอยากรู้มากที่สุด ใครคือผู้เบิกเท็จน่ะเหรอ? ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีใครสามารถโกหกต่อหน้าผู้เบิกเท็จได้ ย้อนกลับไปในตอนนั้นนางสิ้นหวังแล้วเมื่อได้ยินว่าผู้เบิกเท็จเข้ามามีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย แต่ใครเลยจะคาดคิดว่าทุกอย่างจะกลับเปลี่ยนแปลงไปในทางดีได้ในที่สุด?
ซูอันตอบอย่างคลุมเครือว่า “ข้ามีวิธีการของข้าอยู่แล้ว องค์หญิงไม่ต้องเป็นห่วง” เขาไม่ได้บอกว่าผู้เบิกเท็จได้แอบช่วยเหลือ เพราะรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น เขาต้องพิจารณาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
องค์หญิงรัชทายาทรู้สึกฟุ้งซ่านเล็กน้อยเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของซูอัน ชายคนนี้เต็มไปด้วยความลับมากมาย เขาสามารถผ่านคำถามของผู้เบิกเท็จมาได้! ถ้าพูดว่านางเคยมองเขาในแง่ดีมาก่อน ตอนนี้ความรู้สึกของนางที่มีต่อซูอันก็คือ ชายคนนี้เป็นคนลึกลับและเข้าใจยาก
“ว่าแต่” ซูอันถามด้วยความอยากรู้ “ทำไมผู้เบิกเท็จไม่สอบสวนเจ้า? ข้ากลัวทางเจ้ามากกว่า”
องค์หญิงรัชทายาทกล่าวว่า “ข้ายังคงเป็นองค์หญิงรัชทายาท องค์จักรพรรดิทรงห่วงใยชื่อเสียงของราชวงศ์ ตราบใดที่การสอบสวนของเจ้าผ่านไปด้วยดี ข้าก็สบายไม่เป็นไร แต่หากมีบางอย่างผิดปกติกับทางเจ้า สิ่งที่จะรอข้าอยู่คือผ้าขาวสำหรับจบชีวิตเท่านั้น”
เมื่อเขารู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวและความหดหู่ใจที่หาได้ยากในน้ำเสียงขององค์หญิงรัชทายาท ซูอันรู้ว่าคราวนี้นางกลัวมากจริง ๆ และพยายามปลอบนางตามสัญชาตญาณ “องค์หญิงรัชทายาทถูกกำหนดให้เป็นมารดาแห่งแผ่นดิน เจ้าจึงได้รับการปกป้องจากสวรรค์”
องค์หญิงรัชทายาทยิ้มหวาน “ปากเจ้าช่างหวานจริงนะ”
จู่ ๆ ซูอันนึกขึ้นได้ว่าเพื่อตบตาจูเซี่ยฉือซินที่ทั้งสองคนเคยกอดและจูบกันอย่างไรในสวนหิน เขากล่าวว่า “ข้าคิดว่าริมฝีปากขององค์หญิงรัชทายาทนั้นหวานกว่า”
องค์หญิงรัชทายาทอดไม่ได้ที่จะจำเรื่องราวในสวนหินวันนั้นได้เช่นกัน ใบหน้าสวยของนางแดงก่ำ เอ่ยปากตำหนิอีกฝ่าย “ข้าลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปแล้ว และหวังว่าเจ้าจะทำเช่นเดียวกัน มันจะไม่ดีสำหรับพวกเราคนใดคนหนึ่ง ไม่รู้ว่ามีดวงตากี่คู่ที่คอยมองดูเราอยู่ เราจะพลาดไม่ได้เลย”
ซูอันรู้สึกเสียใจที่พูดคำเหล่านั้น พยักหน้าตอบสั้น ๆ “ดี”
องค์หญิงรัชทายาทลุกขึ้นและกล่าวว่า “ตามข้ามา”
“เราจะไปที่ไหนกัน?” ซูอันถาม
“แน่นอนว่าเพื่อแก้แค้นตัวการของเรื่องทั้งหมดนี้!” เจตนาฆ่าอย่างโหดเหี้ยมฉายผ่านดวงตาที่สวยงามขององค์หญิงรัชทายาท
เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นในตำหนักร้อยดอกไม้ และคนที่วางยาพวกเขาคือนางกำนัลคนสนิทของสนมไป่ ตัวการย่อมต้องเป็นสนมไป่อย่างแน่นอน
ซูอันลังเลเล็กน้อย “เราแอบสอบสวนเรื่องอย่างลับ ๆ กันก่อนดีไหม? เราอาจทำให้นางไหวตัวทันถ้าเราไม่มีหลักฐาน”
องค์หญิงรัชทายาทถอนหายใจ “ข้าจะไม่ไปที่นั่นเพื่อสอบสวน แต่เพื่อระบายความโกรธ!” นางเดินออกไปทันทีหลังจากพูดจบ โดยมีนางกำนัลหรงโม่และคนอื่น ๆ ตามหลังไปอย่างรวดเร็ว ซูอันส่ายศีรษะก่อนจะเดินตามไปเช่นกัน
“พี่ซู ขอแสดงความยินดีกับการเลื่อนตำแหน่ง” เจียวซือกุนและเผี่ยวตวนเตียวพูดอย่างมีความสุข
“คืนนี้เราฉลองกันที่หอคณิกาหลวงดีไหม?” เผี่ยวตวนเตียวแนะนำอย่างตื่นเต้น
ซูอันมองดูวงคล้ำภายใต้ดวงตาของเผี่ยวตวนเตียวและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พวกเจ้าเพิ่งไปมาเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอ? เอวของพวกเจ้าจะไม่เจ็บแย่เหรอถ้าวันนี้ยังไปอีก?”
“น… แน่นอน… ไม่เจ็บ…” เผี่ยวตวนเตียวยืดอก แต่ความเจ็บปวดทำให้ร้าวไปทั้งกาย เขาลูบเอวโดยไม่รู้ตัว “ก็ได้… ข้ายังเจ็บอยู่นิดหน่อย”
“เจ้าควรพักผ่อนให้เพียงพอ อย่าปล่อยให้คณิกาหลวงดูดพลังชีวิตของเจ้าวันแล้ววันเล่า” ซูอันตบไหล่ของเผี่ยวตวนเตียวพลางหัวเราะ หลังจากที่แยกทางกับอวิ้นเจียนเยว่และชิวฮัวเล่ย เขาได้หมดความสนใจในหอคณิกาหลวงไปแล้ว
เผี่ยวตวนเตียวถอนหายใจขณะที่มองด้านหลังของซูอัน “พี่ซู เปลี่ยนไปแล้ว”
เจียวซือกุนกลอกตา “ถ้าเจ้ามีคุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่เป็นภรรยา เจ้าจะไม่สนใจคณิกาพวกนั้นเลย”
“ต่อให้ผู้หญิงที่สวยที่สุดก็ต้องมีวันที่น่าเบื่อ หอคณิกาหลวงมีผู้หญิงหลากหลายประเภท ดังนั้นพวกนางจึงสามารถให้ความรู้สึกสดชื่นแปลกใหม่แก่เจ้าได้” เผี่ยวตวนเตียวโต้กลับ
“เฮอะ” เจียวซือกุนหัวเราะเยาะ “เจ้าลืมสาวงามทั้งหมดที่เราเห็นที่ประตูวังเมื่อวานนี้ไปแล้วเหรอ? ใครว่าพี่ซูมีคุณหนูใหญ่ฉู่คนเดียว? วันนี้เขาอาจจะนอนกับคุณหนูใหญ่ฉู่และพรุ่งนี้อาจเป็นแม่นางมู่หรง วันรุ่งขึ้นอาจเป็นแม่นางเจียง และจากนั้นแม่นางเซี่ย… ได้ลิ้มลองรสชาติใหม่ทุกวัน เมื่อถึงตาของคุณหนูใหญ่ฉู่อีกครั้ง มันจะไม่กลับมาสดใสอีกเหรอ? เขาจะไปเบื่อได้อย่างไร?”
“นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าพูดจามีเหตุผล” เผี่ยวตวนเตียวตกตะลึง แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา “ข้าคิดว่าข้าเข้าใจสิ่งที่ทำให้พี่ซูมีความสุข ข้าเองก็มีความสุขในแบบของข้า แต่พูดก็พูดเถอะ พอเข้าใจความสุขของพี่ซู ข้าเองก็มีความสุขกับสิ่งที่มีน้อยลง”
………………….
