เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 839 ตอนพิเศษ ทันสมัย 2
- Home
- All Mangas
- เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ
- บทที่ 839 ตอนพิเศษ ทันสมัย 2
บทที่ 839 ตอนพิเศษ ทันสมัย 2
วันถัดมา
ถังหลี่สวมชุดโบราณมานานกว่าสิบปีแล้ว นางย่อมไม่คุ้นเคยกับชุดสมัยใหม่พวกนี้
เดรสแขนกุดสีดำ เปลือยเห็นแขนขาวผ่อง เอวรัดเข้ารูปเห็นสัดส่วนโค้งเว้าได้อย่างชัดเจน ถังหลี่ปล่อยผมยาวเคลียไหล่ ทั่วทั้งร่างเปล่งประกายสง่างามราวกับหญิงสูงศักดิ์
เว่ยฉิงรู้ว่าภรรยาเขาเป็นสาวงาม เขามีความภูมิใจในตัวภรรยา แต่เมื่อนางใส่ชุดนี้ออกไปข้างนอกย่อมเป็นที่สะดุดตาแก่ผู้คน ทำให้เขาเกิดอาการหึงหวงขึ้นมา เขาไม่กล้าเอ่ยออกมาตรงๆ กลัวว่าภรรยาจะว่าเป็นคนคร่ำครึ
ชายหนุ่มลังเลอยู่สักพักในที่สุดก็บังเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาหยิบผ้าคลุมไหล่เนื้องบางออกมาจากตู้เสื้อผ้า
“ภรรยา สวมไว้หน่อยเถิด ไม่เช่นนั้นจะโดนแดดเผาได้”
ถังหลี่รับผ้าคลุมไหล่มาคลุมทับแขนขาวผ่องของตนเอง ไม่เช่นนั้นสามีของนางคงไม่สบายใจ
เว่ยฉิงยังคงสวมชุดโบราณเหมือนกับวันที่มา ผมยาวของเขาถูกมัดรวบไว้
นี่คือยุคปัจจุบัน การแต่งกายของเขาไม่ถือว่าแปลกประหลาด แต่ด้วยหน้าตาที่หลาเหลาสมชาย ทำให้เขาดูหล่อเหลาโอ่อ่า
ทั้งคู่เดินออกมาจากห้อง เว่ยฉิงพบว่ามีบานประตูอีกบานหนึ่ง นั่นหมายถึงมีสองครอบครัวที่ได้อาศัยอยู่ในชั้นนี้
เมื่อวานเขาได้ค้นพบว่าอาคารหลังนี้ค่อนข้างสูง ภรรยาของเขาอาศัยอยู่ที่ชั้นบนสุด
ยุคนี้มีความแปลกใหม่มากมาย ในยุคของเขายังไม่อาจสร้างตึกสูงขนาดนี้ได้
ทั้งคู่เดินไปที่ประตูสีเงิน เว่ยฉิงพบว่ามันเป็นประตูจริงๆ เขาเห็นชายชราอุ้มสุนัขเดินออกมาจากประตูบานนั้น
ชายสูงอายุทักทายถังหลี่อย่างสุภาพ เขาเหลือบมองเว่ยฉิง พลางชื่นชมจิตวิญญาณ “ผู้กล้า” ของเขา เว่ยฉิงอายุมากแล้ว เขาเขินอายไม่น้อยที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้กล้า
ครู่ต่อมา เขาจึงโดนภรรยาลากเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ นั้น เมื่อเห็นประตูสีเงินโลหะเปิดปิดเอง เว่ยฉิงอยากรู้อยากเห็น แต่ถังหลี่รีบฉุดเขาเข้าไปเสียก่อน นางเตือนเขาว่านี่คือลิฟท์อาจจะเป็นอันตรายได้หากเขายังยืนคาจับประตูอย่างแปลกใจ
เว่ยฉิงรีบดึงมือออกเชื่อฟัง
ไม่กี่อึดใจต่อมาเมื่อเขามองไปรอบๆ ซ้ายขวา ก็อดประหลาดใจไม่ได้ กล่องสีเงินโละหะเคลื่อนไหวลงไปข้างล่างช้าๆ
“ภรรยา กล่องนี้แปลกมากเหลือเกิน” เว่ยฉิงพึมพำ
เขาคิดว่ามันตลกดี ถ้าหากเขาไม่เห็นคนที่ยืนรออยู่ข้างนอก เขาคิดอยากจะชวนภรรยาเล่นดูอีกสักครั้ง
แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติที่ได้เห็นคนใส่ชุดโบราณ แต่เว่ยฉิงหน้าตาดี จนผู้คนที่เข้าลิฟท์ไปถึงกับมองเขาหลายครั้ง
“ภรรยา เจ้าว่าจะพาข้ามาซื้อเสื้อผ้าไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดถึงได้มาที่นี่ล่ะ”
เว่ยฉิงมองไปรอบๆ ที่นี่เป็นลานเหมือนพื้นดิน มีกล่องเหล็กรูปทรงเดียวกันหลายๆ กล่อง กล่องที่ว่ามีล้อสี่ล้อ สีสันหลากหลาย
“เราต้องเข้าไปในเมือง จะเดินไปไม่ไหว”
“ข้ารู้ เราต้องมีสัตว์พาหนะ” เว่ยฉิงมองไปรอบๆ เขาไม่เห็นม้า
หรือว่ากล่องเหล็กเหล่านี้จะเป็นสัตว์พาหนะ?
เว่ยฉิงเดินตามภรรยาอย่างงุนงง นางพาเขาเดินไปยังกล่องสีแดง ชายหนุ่มรู้สึกได้ทันทีว่านั่นน่าจะเป็นสัตว์พาหนะของภรรยาเขา มันสวยงามและดูสะดุดตา คู่ควรกับภรรยาเขามาก
เว่ยฉิงมีความสามารถในการคาดเดา เขาเปรียบเทียบกล่องเหล็กกับรถม้าอย่างรวดเร็ว เขากระโดดขึ้นไปบนหลังคาของกล่องเหล็กที่ว่า สะบัดแขนเสื้อนั่งลง
ถังหลี่ที่กำลังจะเดินมาเปิดประตูเห็นเข้าถึงกับตกตะลึง นางเห็นเขานั่งอยู่บนนั้นพลางตบที่นั่งข้างกาย
หญิงสาวใช้ความพยายามเป็นอย่างมากที่จะดึงสามีให้ลงมาจากหลังคารถ โดยไม่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา นางเปิดประตูรถแล้วผลักเขาเข้าไป สามีนางตัวสูงนั่งไม่สบายนัก หากต้องอยู่ที่นี่นานกว่าเดิมถังหลี่คิดว่าอาจจะต้องซื้อรถใหม่
เว่ยฉิงยังคงประหลาดใจ สายตาสอดส่ายไปมาดูโน่นนี่ไม่หยุดหย่อน พวงมาลัยบ้าง เบรคมือบ้าง
หลังจากที่โดนภรรยาว่าเรื่องลิฟท์แล้ว เขาก็ไม่กล้าจับต้องของอย่างอื่นอีก
ถังหลี่โน้มตัวเข้าหาเขา เว่ยฉิงตกตะลึง นี่กระทันหันไปหรือเปล่า จู่ๆ ภรรยาก็อยากกอดเขาขึ้นมา ขณะที่คิดเขาก็อ้าแขนออก ผลลัพธ์คือโดนนางผลักมือเขาออกไป
ถังหลี่คาดเข็มขัดนิรภัยให้เขา นางอธิบายถึงวิธีการทำงานของมัน
เว่ยฉิงเข้าใจอย่างรวดเร็วว่าม้ามีความเร็วมาก จนต้องคาดตัวติดเอาไว้บนหลังม้า
แต่เพื่ออะไรกันล่ะ? เราจะไปไหนได้เร็วกว่าม้าอีกหรือ?
แท้จริงภรรยาไม่ได้อยากโอบกอดเขา เว่ยฉิงผิดหวังเล็กน้อย ถังหลี่มองสามีแล้วอดส่ายหน้าไม่ได้ จึงขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วจูบเขาที่ใบหน้า เขายิ้มออกมาอย่างแจ่มใส
“ภรรยา รถคันนี้ไม่มีม้าหรือวัวลาก มันจะเคลื่อนที่ได้อย่างไร?” เว่ยฉิงมองอย่างสงสัย
ถังหลี่เสียบกุญแจ ดึงเบรคมือลง เหยียบคันเร่งเบาๆ รถพุ่งตัวออกไป
เว่ยฉิงตกใจมาก พาหนะนี้เคลื่อนที่ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีม้าหรือวัวลากไป
เขาแปลกใจมาก คงจะดีไม่น้อยหากไม่มีหลังคาและเขายืดตัวออกไปหายใจที่ข้างนอกได้
“ภรรยา เหตุใดม้าตัวนี้ถึงวิ่งได้เองล่ะ?” เหตุใดรถเคลื่อนที่ได้เอง เรื่องนี้คงต้องอธิบายยาว ถังหลี่เล่าถึงการค้นพบเครื่องจักรไอน้ำให้สามีฟัง เขานิ่งฟังอย่างตั้งใจ มีหลายคำที่เขาไม่เคยได้ยิน แต่เว่ยฉิงมีความสามารถที่จะทำความเข้าใจได้ เมื่อภรรยาอธิบาย เขาก็เข้าใจได้อย่างชัดเจน
เขาตระหนักถึงความแตกต่างระหว่างโลกใบนี้กับโลกที่เขาอาศัยอยู่ก่อนหน้ามากขึ้น
เขาเรียนรู้คำศัพท์จากภรรยาของเขา ซึ่งก็คือคำว่า “เทคโนโลยี”
เทคโนโลยีในยุคนี้ก้าวหน้ากว่ายุคที่เขาอาศัยอยู่มาก
เว่ยฉิงรู้ว่าสัตว์พาหนะของเขาเรียกว่ารถยนต์ ตราบใดที่ได้เติมน้ำมัน เขาก็เดินทางได้หลายพันลี้โดยไม่ต้องนอนตลอดทั้งวัน
ในยุคของเขา การเดินทางพันลี้ย่อมใช้เวลาเป็นเดือน ไม่เหมือนยุคนี้แค่ใช้เวลาวันเดียวเท่านั้น
รถแล่นไปบนถนนที่ราบเรียบ และกว้างขวาง เขามองดูรถที่วิ่งผ่านไปมาในโลกที่แปลกประหลาดใบนี้ คงจะดีไม่น้อยหากต้าโจวจะมีรถและถนนเช่นนี้
“ด้วยการพัฒนาของเวลา วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีจะก้าวหน้า และต้าโจวจะกลายเป็นเช่นนี้หลังจากหลายพันหรือหลายร้อยปี” ถังหลี่กล่าว
เมื่อได้ฟังภรรยาพูด เว่ยฉิงจึงได้โล่งใจ
เขาได้ทำสิ่งที่ควรทำและบรรลุภารกิจของตนเองแล้ว ลูกหลานในอนาคต จะสืบสานประวัติศาสตร์ต่อไป
ถังหลี่พาเว่ยฉิง ไปที่ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดใจกลางเมือง
ถังหลี่ไม่ได้ไปห้างสรรพสินค้ามานานกว่า 10 ปี แล้ว นางรู้สึกเหมือนตนเองอยู่ในโลกอีกใบหนึ่งเมื่อยืนอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่
เว่ยฉิงตามติดภรรยา เขาเงยหน้าห้างสรรพสินค้าอย่างสงสัย
ดูคึกคักมีชีวิตชีวามาก
ผู้คนที่ผ่านมาและพากันมองดูคู่รักทั้งสอง
ผู้หญิงใส่กระโปรงยาว หน้าตางดงาม อ่อนโยนและสง่างาม ผู้ชายแต่งกายสวมชุดโบราณหล่อเหลาราวกับพระเอกที่หลุดออกมาจากนิยาย ทั้งคู่ดูเหมาะเจาะ ราวกับคู่สวรรค์สรรค์สร้าง