เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ - บทที่ 823 ตอนพิเศษซานเป่า ลอบสังหาร 3
- Home
- All Mangas
- เจ้าวายร้ายทั้งสาม มาให้แม่เลี้ยงอย่างข้ากล่อมเกลาเสียดีๆ
- บทที่ 823 ตอนพิเศษซานเป่า ลอบสังหาร 3
บทที่ 823 ตอนพิเศษซานเป่า ลอบสังหาร 3
ห้าวันต่อมา
วิกฤตมาเยือนเเมืองซินหนานเงียบๆ ราวกับสัตว์ร้ายที่ลอบโจมตี ประการแรกคือกู้หวนอวี้ถูกลอบโจมตีและบาดเจ็บสาหัส แม้จะไม่อันตรายถึงชีวิตแต่เขาก็ยังกลับไปสนามรบไม่ได้ในเร็วๆ นี้
ในตอนนั้นกองทัพต้าฉู่เข้ามาประชิดที่ชายแดนต้าโจว ความสงบเงียบงันทำให้ผู้คนลดความระมัดระวังลง แม้หวู่เตี่ยมู่แม่ทัพนำศึกจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่ความปรารถนาที่จะยึดครองต้าโจวของอัครเสนาบดีฉู่ยังอยู่ ตอนนี้พวกเขาจับมือกับพวกนอกด่านทางเหนือเพื่อล้มล้างราชวงศ์ต้าโจว
กองทัพที่ชายแดนจึงอยู่ในสถานการณ์วิกฤตทันที ส่งผลให้พลทหารของต้าโจวตื่นตระหนก เมื่อกองทัพไร้ผู้นำเว่ยหนิงจึงลุกขึ้นยืนข่มขวัญด้วยการสังหารผู้คนไปสองสามคน ทำให้ข่าวลือแพร่สะพัดในกองกำลัง จิตใจของทหารจึงมั่นคงอีกครั้ง แม้ว่าเว่ยหนิงจะยังเด็กแต่นางก็มีชื่อเสียงมาก ทั้งชนะรบหลายครั้งและประสบความสำเร็จมากมาย เมื่อประกอบกับได้รับการสนับสนุนจากทหารยศสูงของกู้หวนอวี้ เว่ยหนิงจึงได้รับตราแม่ทัพจากท่านลุงของนาง ควบคุมอำนาจสูงสุดในกองทัพชายแดนของซินหนาน
แม่ทัพอายุน้อยผู้นี้ต้องเผชิญหน้ากับทหารนับหมื่นนายจากต้าฉู่ พร้อมกับคนเถื่อนทางชายแดนเหนือ ทำให้นางตกอยู่ในความกดดันมหาศาล ทหารในกองทัพ ชาวบ้านในซินหนานรวมถึงฮ่องเต้โจวที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้ล้วนฝากความหวังไว้กับเว่ยหนิง
ต่อหน้าทหารทั้งกองทัพ เว่ยหนิงดูสงบนิ่งเต็มไปด้วยพลังราวกับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แต่อย่างไรก็ตามเมื่อได้อยู่คนเดียว เว่ยหนิงจะทรุดตัวลงกับเก้าอี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความว้าวุ่นสับสนไม่สบายใจ
ศึกในครั้งนี้นางจะเอาชนะมันได้หรือ?
กระนั้นความสับสนและไม่สบายใจทั้งหลายทั้งปวงก็คงอยู่แค่ชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้น
ต้องชนะ!
ยามที่นางปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าผู้คนอีกครั้ง เว่ยหนิงเป็นแม่ทัพที่สุขุม ทำให้ขวัญกำลังใจและกำลังใจของทหารพุ่งสูงขึ้น
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกองทัพฉู่ที่มีกองกำลังมากกว่า เว่ยหนิงตัดสินใจล่อศัตรูเข้ามาให้ลึกเพื่อปิดล้อมไว้
แต่ถ้าหากต้องการล่อศัตรูให้มาติดกับ เหยื่อจะต้องมีเพียงพอ เว่ยหนิงจึงตัดสินใจใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ…
วันนั้นยามที่อาทิตย์อัสดงอาบไปด้วยแสงสีแดงราวกับโลหิต แม่ทัพหญิงในชุดเกราะขี่ม้ามุ่งไปข้างหน้า ที่เบื้องหลังของนางมีองครักษ์ที่บาดเจ็บติดตามอยู่หลายคน เว่ยหนิงและคนอื่นๆ เหมือนสุนัขที่พ่ายแพ้วิ่งหนีอย่างไม่หยุด
ผู้ไล่ล่าตามแม่ทัพปีศาจแห่งต้าโจวอยู่ในอารามดีใจจนไม่สังเกตว่าตัวเองกำลังมุ่งหน้าไปทางทิศไหน ทันใดนั้นแม่ทัพหญิงก็หยุดลง ที่ด้านหน้าของนางเป็นชะง่อนผา เมื่อนางหันกลับไปก็เจอกับทหารม้าของกองทัพฉู่ พวกเขาหยิ่งผยองที่ไล่ต้อนนางมาจนมุมได้
“แม่ทัพปีศาจ ตรงนี้จะเป็นที่ฝังศพของเจ้า วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้าและปีหน้าจะเป็นวันครบรอบการตายของเจ้า!”
“จริงหรือ? ลองมองไปที่ข้างหลังสิ” เว่ยหนิงยิ้มอย่างเย็นชา
เมื่อเขาหันกลับไปมองด้านหลังก็เห็นว่ามีกองทัพขนาดใหญ่ของต้าโจวกำลังเคลื่อนที่เข้ามา พวกเขาตกอยู่ในวงล้อมของต้าโจวอย่างไม่คาดคิด เขามองเว่ยหนิงด้วยเจตนาฆ่า โอกาสเดียวที่เขาจะเอาชนะในตอนนี้ได้คือฆ่านางทิ้งเสีย!
“ฆ่า!”
เสียงตะโกนคำรามทำให้ทหารตื่นตัว เหล่าทหารม้าจำนวนนับไม่ถ้วนกรีฑาทัพเข้ามาในสมรภูมิสู้รบที่ดุเดือด
นี่เป็นครั้งแรกที่ทหารม้าของต้าฉู่สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งของแม่ทัพปีศาจแห่งต้าโจว
นางแข็งแกร่ง ฝีมือดาบปราดเปรียวรวดเร็วจนมองแทบไม่ทัน ทันที่เข้าไปในรัศมีของดาบ หัวของพวกเขาจะกระเด็นหลุดออกจากบ่าทันที
วิถีดาบที่ทรงพลังนี้ฉีกพวกเขาออกเป็นชิ้นๆ แต่ทหารของกองทัพฉู่ไร้ทางเลือก นอกจากจะบุกต่อไป ไม่ว่าบุคคลนั้นจะแข็งแกร่งเพียงใดก็อาจจะอ่อนแอลงได้เช่นกัน
เมื่อพลังกายของนางลดลงฝีดาบเริ่มถดถอย ในตอนนั้นพวกเขาจะรุกคืบเข้าไปในพื้นที่
“ฆ่านาง! ใครก็ตามที่เด็ดหัวนางได้จะได้ทองคำหนึ่งพันตำลึง!”
เมื่อสิ้นคำ ทหารม้าที่ถูกล่อด้วยความโลภก็พุ่งทะยานเข้าใส่เว่ยหนิงอย่างบ้าคลั่ง นางกระอักเลือดออกมาในลำคอ สายตาพร่ามัว รู้ตัวว่ากำลังจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
แต่เมื่อมองไปยังทหารของต้าโจวที่ยังคงสังหารศัตรูอยู่ เว่ยหนิงคลี่ยิ้มออกมา นางรู้สึกว่าการรบในครั้งนี้ตัวเองจะได้รับชัยชนะ
“พวกเราต้าโจวจะต้องกำชัยในครั้งนี้!” เสียงของนางที่ตกอยู่ในวงล้อมระเบิดออกมาจนได้ยินไปทั่ว
“ใช่!”
“ชนะ!”
เมื่อทหารต้าโจวได้ยินเสียงของแม่ทัพปีศาจ ขวัญและกำลังใจของพวกเขายิ่งเพิ่มมากขึ้น พวกเขารีบรุดไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ในตอนที่ดาบของทหารม้ากำลังจะพุ่งทะลุร่างของนาง เว่ยหนิงกระโดดลงไปจากหน้าผา
แม้ว่านางจะต้องตายก็ไม่มีวันปล่อยให้ร่างกายของนางเป็นอาวุธที่พวกต้าฉู่จะได้ใช้ข่มขู่ชาวต้าโจว
ถึงตายก็จะไม่เสียเกียรติ!
ในตอนที่นางตกลงไปในหน้าผา ผู้คนมากมายแวบเข้ามาในความทรงจำ ทั้งอาจารย์ ตู้เสี่ยวไป๋ พี่ชาย น้องชาย ท่านพ่อและท่านแม่..ภาพของท่านแม่ที่ทอดสายตามองนางอย่างอ่อนโยน
“ซานเป่า ไม่เป็นไร งีบเสียหน่อยเถอะ ตื่นขึ้นมาแล้วจะได้สบายขึ้น” น้ำเสียงที่นุ่มนวลของมารดาทำให้เว่ยหนิงไม่หวาดกลัวสิ่งใดต่อไป
นางหลับตาลงอย่างสบายใจ
สนามรบเต็มไปด้วยซากศพและเลือด ตอนนี้ต้าโจวกำชัยชนะแล้ว แต่ใบหน้าของพวกเขาปราศจากความสุข พวกเขาสูญเสียแม่ทัพปีศาจไปในศึกครั้งนี้
ทหารจำนวนมากยืนนิ่งงันอยู่ที่ขอบชะง่อนผา
“ไปตามหานางให้เจอ ท่านแม่ทัพเป็นคนมีโชค นางจะต้องรอด!”
บรรดาทหารเหล่านั้นพยายามอย่างเต็มที่ในการลงไปเบื้องล่าง แต่พบว่าเบื้องล่างนั้นเป็นแม่น้ำที่ไหลเชี่ยวกราก แม่น้ำได้ชะล้างเลือดจนหมดไปจดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พวกเขาแกะรอยไปตามริมฝั่งของแม่น้ำแต่ก็ไม่พบอะไร ทุกคนรู้ดีว่าตอนนี้แม่ทัพเว่ยกำลังตกอยู่ในอันตราย
เมื่อกู้หวนอวี้ฟื้นขึ้นมาได้ยินข่าวของหลานสาว เขากระอักเลือดออกมาอีกครั้งก่อนจะหมดสติไป
ไม่กี่วันถัดมาศพในสนามรบถูกเคลื่อนย้ายออกไปแล้ว มีเพียงรอยเลือดเท่าน้ันที่เป็นหลักฐานของการรบที่ได้เกิดขึ้น
ชายชราผู้หนึ่งเดินทางมายังที่แห่งนี้เพื่อขับขานบทเพลงแห่งการไว้อาลัย แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างในชุดสีแดงยืนอยู่ที่ชะง่อนผาแห่งนั้น
ชายในชุดสีแดงหันหน้าไปทางหน้าผา แผ่นหลังของเขาเพรียวบาง ชุดสีแดงปลิวสะบัดไหวไปตามแรงลม แม้สีหน้าของเขาจะดูสงบแต่กลับแฝงไว้ด้วยความเศร้าโศกอาดูร ชายชราถอนหายใจออกมา
“พ่อหนุ่ม ญาติของเจ้าเสียชีวิตในสงครามหรือ?”
“อย่าเศร้าไปเลยคนตายจากไปไกลแล้ว ส่วนคนเป็นมีแต่จะต้องก้าวเดินต่อไป”
“ระวังอย่าให้ลมพัดไปเสียเล่า”
เขาแนะนำด้วยความหวังดี ชายคนนั้นหันกลับมามองเผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามและดื้อรั้น
“นางยังไม่ตายเพียงแต่หายไป..”
“ข้าจะไปตามหานาง”