ที่หน้าประตูค่ายใหญ่
ถังเฉามองเห็นเงาร่างสองคน กำลังวิ่งมาหาตนอย่างเร่งร้อน
และแล้ว เขาก็จำผู้หญิงสองคนนั้นได้
“จักรพรรดินีอายาเสะ คุณโอดะไอ ไม่ได้พบกันเสียนาน”
ถังเฉายืนหัวเราะมองสองสาวนั้นแล้วทักไป
สองสาวก็ไม่ได้ชะลอฝีเท้าลง วิ่งตรงเข้าหาถังเฉาอย่างรวดเร็ว
สองสาวมาถึงหน้าถังเฉา จึงได้หยุดลง มองหน้าถังเฉาอย่างตื่นเต้น
“ไม่คิดเลยนะ พี่ใหญ่ถังท่านจะได้รับการต้อนรับขนาดนี้ ดูสาวทั้งสองท่านนี้วิ่งซะหน้าตื่นเชียว”
ถังเฉามองเย่โฮ่เอ๋อที่ยืนข้าง ๆ แบบไม่อยากพูดอะไรด้วย
“นี่ถ้าไม่เห็นว่าเจ้าเป็นน้องสาวของเย่ไป๋นะ ข้าจะต้องหากระดาษกาวมาปิดปากของเจ้าแล้ว”
เย่โฮ่เอ๋อเลิกคิ้วขึ้น แต่คงไม่กล้าพูดอะไร ตอนนี้นางมีบางอย่างต้องขึ้นกับถังเฉา ขืนพูดอะไรมากไป เดี๋ยวถังเฉาจะเอามาเปิดโปง
“พี่ใหญ่ถัง ท่านมาได้ยังไงนะ？”
จักรพรรดินีอายาเสะมองถังเฉาแล้วถาม
ถังเฉายิ้มเรียบ ๆ
“ท่านจักรพรรดินี ที่ข้ามาครั้งนี้ไม่ใช่แต่เพียงมาเยี่ยมหาท่านเท่านั้น ยังต้องการมาขอความช่วยเหลือจากท่านด้วย”
ในสภาวะสงครามแบบนี้ ถังเฉาคงไม่ได้เทียวมาหาจักรพรรดินีอายาเสะแน่นอน และนางก็เข้าใจดี
จักรพรรดินีอายาเสะยิ้ม ๆ “มีเรื่องอะไรท่านบอกมาได้เลย อะไรที่ช่วยท่านได้ ให้ต้องบุกน้ำลุยไฟ ก็ไม่มีการปฏิเสธ”
“ท่านช่วยข้ามาตั้งมากแล้ว”
ถ้าหากไม่ได้อิทธิพลของถังเฉาในครั้งนั้น จักรพรรดินีอายาเสะคงไม่มีทางครองญี่ปุ่นได้
ยังอาจมีโอกาสที่จะถูกพี่ชายแท้ ๆ ของนางสังหารไปแล้ว ที่อยู่รอดมาได้ในปัจจุบันนี้ ล้วนเพราะได้รับความช่วยเหลือจากถังเฉาทั้งนั้น
“เมื่อท่านพูดเช่นนี้ข้าก็สบายใจ แต่มันไม่ใช่เรื่องขนาดต้องลงน้ำลุยไฟอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่อยากฝากคนไว้กับท่านคนหนึ่งเท่านั้น”
“คนที่อยู่ข้าง ๆ ข้าคนนี้ เป็นน้องสาวของพี่น้องสนิทของข้า ชื่อเย่โฮ่เอ๋อ”
เวลานี้นางตกอยู่ในสถานะเดียวกันกับข้าในสมัยก่อน คือต้องตกเป็นผู้ต้องโทษของราชวงศ์ต้าเซี่ย ถ้าหากปล่อยให้นางอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ยนานลงไป เป็นไปได้ว่าจะต้องถูกคนระดับสูงในราชวงศ์สังหารแน่ เพราะเหตุนี้จึงว่าจะนำมาฝากท่านไว้ที่นี่สักระยะหนึ่ง
สำหรับจักรพรรดินีจะชุบเลี้ยงคนเพิ่มอีกสักคนนั้นไม่ใช่เรื่องภาระเลย “เพียงเท่านี้เองหรือ？นี่ใช่เป็นการช่วยเหลืออะไรกัน ก็แค่อำนวยความสะดวกให้เท่านั้นเอง”
จักรพรรดินีอายาเกะเข้าไปดึงมือเย่โฮ่เอ๋อด้วยท่าทีสนิทสนมเป็นกันเอง
“ไม่มีปัญหาใด ๆ ทั้งสิ้น ขอเพียงน้องสาวเราคนนี้พอใจ จะอยู่ไปตลอดก็ยังได้ ข้าเลี้ยงได้อยู่แล้ว”
น้ำใจที่แสดงออกอย่างอบอุ่นของจักรพรรดินีอายาเสะ ถังเฉาเห็นสภาพแล้วก็ให้รู้สึกวางใจ
เดิมทีเย่โฮ่เอ๋อยังคิดว่าจะนำนางไปฝากไว้กับพวกกลุ่มชายฉกรรจ์ของเขา แต่พอเห็นเป็นพี่สาวสองคน อีกทั้งดูน้ำใจน่ารักอบอุ่นแบบนี้ ความรู้สึกต่าง ๆ ก่อนหน้านี้หายไปในทันทีนั้น
ถังเฉายังไม่ได้เห็นถึงอารมณ์ของเย่โฮ่เอ๋อ คงพูดไปกับทั้งสองสาวว่า
“ก็คงต้องรบกวนแล้วละ เจ้าน้องสาวของข้าคนนี้น่าจะดื้อไม่ค่อยน่ารักเท่าไหร่ อาจจะก่อความรำคาญให้พวกท่านบ้าง ยังไงก็ขอให้ช่วยทำใจกันบ้าง”
หลังจากนั้นก็หันไปทางโอดะไอ
“คุณโอดะไอ เรื่องนี้คงต้องรบกวนท่านด้วย ถ้านางกล้าดื้อไม่เชื่อฟังละก้อ ท่านก็จับนางขังไว้แล้วแจ้งให้ข้ารู้ ข้าจะมีวิธีจัดการกับนางเอง”
เย่โฮ่เอ๋อพลันพูดสวนออกมาทันที
“พี่ใหญ่ถัง ท่านวางใจเถอะ ข้าอยู่ที่นี่จะเป็นเด็กดีเชื่อฟังตลอด ถ้าพี่สาวทั้งสองมีอะไรจะใช้ข้า ข้าก็จะเชื่อฟังทำตามทุกอย่างเลย”
เห็นเย่โฮ่เอ๋อให้สัญญามา ถังเฉาเองก็ให้รู้สึกแปลก ๆ
“เป็นอะไรไปเสียนี่ ตะกี้ยังไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่นา ตอนนี้คงรู้ว่าจะได้อยู่ไกลห่างข้าไปแล้ว เลยรู้สึกดีใจใหญ่เลยสิ”
เย่โฮ่เอ๋อหัวเราะเขิน ๆ
“แหม พี่ใหญ่ถังเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง？ก็ข้าเห็นพี่สาวทั้งสองท่านนี้ สวยงามมาก ๆ เลย ใจก็เลยรู้สึกหลงรักขึ้นมา”
“ท่านคงไม่รู้นะ ผู้หญิงเห็นผู้หญิงที่สวย ๆ ก็หลงเสน่ห์ได้เหมือนกันนะ”
จักรพรรดินีอายาเสะยิ้มเข้ามาพูดกับถังเฉาว่า “พี่ใหญ่ถัง ท่านก็อยู่กับพวกเราที่นี่ก่อนสักคืนหนึ่ง ให้พวกเราได้จัดเลี้ยงรับรองท่านก่อนค่อยว่ากัน”
ในช่วงเวลานี้ถังเฉาต้องแข่งกับเวลาเป็นอย่างมาก จะพักค้างที่นี่ได้ยังไง？
จึงรีบโบกมือบอกไปว่า
“นั่นคงไม่ได้หรอก ข้าต้องรีบกลับไปที่ต้าเซี่ย ยังมีเรื่องที่รอข้ากลับไปจัดการอีกมากมาย ถ้าขืนรอช้ากลับไป กลัวว่าเดี๋ยวจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นได้”
โอดะไอกับจักรพรรดินีอายาเสะต่างก็รู้อยู่แก่ใจด้วยกัน ถังเฉาอยู่ที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย แต่ไหนมาไม่เคยมีช่วงว่าง ได้ยินถังเฉาพูดมา ก็ไม่กล้าทัดทาน ได้แต่รู้สึกเสียดายอยู่ในใจ ผงกหัวรับรู้
“ก็ได้ ในเมื่อต้องเป็นอย่างนี้แล้ว พี่ใหญ่ถัง ท่านต้องดูแลตัวเองดี ๆ นะ” โออะไอจึงชิงตอบออกไปและถังเฉาก็ได้แต่ผงกหัวรับ แล้วตัดใจหันหลังกลับ
เย่โฮ่เอ๋อที่ยืนอยู่ข้างหลังเดิมทีก็หวังให้ถังเฉารีบ ๆ จากไป แต่พอถังเฉาจะจากไปจริง สีหน้าก็มีอาการอาลัยให้เห็น ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! ท่านต้องระวังเรื่องความปลอดภัยให้ดีนะ”
เย่โฮ่เอ๋ออดใจไม่ได้ ยังไงก็ต้องพูดออกเสียงไป ถังเฉากลับให้รู้สึกสะดุ้งขึ้นมา นึกไม่รู้ว่าเจ้าเย่โฮ่เอ๋อนี้จะมาไม้ไหนอีก
“เอาเถอะ ข้ารู้แล้วละ ข้ายังไงก็ไม่เอาคลิปวิดีโอของเจ้าเผยแพร่ออกไปหรอก แต่เจ้าอยู่ที่นี่ต้องเชื่อฟังนะ”
ถังเฉาหน้าก็ไม่หันมอง เพียงยกมือขึ้นโบก
………
หนึ่งเดือนให้หลังจากนั้น สนามฝึกซ้อมของราชวงศ์ต้าเซี่ยสร้างเสร็จเรียบร้อย
เรื่องสนามฝึกซ้อมนี้ แน่นอนว่าฝ่ายขบวนการตั้งใจทำไว้เพื่อเป็นเส้นทางในการประสานงานกับราชวงศ์ต้าเซี่ย
เย่หรูอี้ในตอนนี้ ถึงแม้จะไม่มีอิทธิพลอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย
แต่ว่าตั้งแต่เปิดสถานฝึกซ้อมแล้ว กองกำลังของนางก็ได้เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
เย่หรูอี้ดูข่าวบนจอมือถือ แค่นเสียงหัวเราะเยือก ๆ
“ราชวงศ์ต้าเซี่ยมันจะแค่ไหนกัน？ต่อให้ถังเฉาจะซุกหัวเข้ามาอยู่ที่นี่ ข้าก็ยังมีทีเด็ดของข้า จะทำให้ราชวงศ์ต้าเซี่ยต้องชดใช้อย่างสาสม”
“ข้าไม่เชื่อเลยว่าหลังจากพวกหว่างเหลี่ยงเข้ามาแล้ว พวกแกจะยังโอหังไปได้ถึงไหน？”
“ถึงแม้ว่าราชวงศ์ต้าเซี่ยจะมีกำลังที่ไม่เบา แต่มาเทียบกับขบวนการจัดตั้งนี้ พวกแกมันก็ไอ้เพียงแค่เศษขี้ปะติ๋ว”
เย่หรูอี้เฝ้าอยู่แต่ในห้อง นั่งบ่นให้ตัวเองฟังอยู่คนเดียว
สีหน้าท่าทางบ่งชัดในความไร้น้ำใจ
ผ่านไปสองวันหลังจากนั้น สนามฝึกซ้อมได้เปิดประตูเป็นครั้งแรก เรียกได้ว่าเปิดเป็นทางการแล้ว
ชาวบ้านในราชวงศ์ต้าเซี่ย และคนในกลุ่มบ้านตระกูลใหญ่ต่าง ๆ ก็ยืนออดูกันอยู่นอกประตู ยังอีกส่วนหนึ่งที่เป็นคนของสนามฝึกซ้อมเอง เดินเข้าไปจากประตูหลัง
ส่วนทางด้านหน้าประตูราชวงศ์ต้าเซี่ย กลุ่มลูกหลานคนมีอันจะกินก็ได้ถูกส่งเข้ามา ด้วยความอิ่มเอิบบนหน้าตาที่ชื่นชมของผู้เป็นพ่อแม่
“ต้องให้เข้าใจด้วยว่า ค่าบัตรผ่านเข้าชมของราชวงศ์ต้าเซี่ยในครั้งนี้ไม่ใช่ว่าแค่เพียงล้านสองล้านก็จัดได้แล้ว”
………
เพื่อสกัดแผนการของเย่หรูอี้ ถังเฉาก็ได้เข้าไปในสนามฝึกซ้อม
ในสนามฝึกซ้อม ถังเฉาถล่มศัตรูพ่ายยับ ใช้พลังฝีมือสยบบรรดาลูกหลานราชวงศ์ และได้ทำลายแผนการของเย่หรูอี้ลงอย่างสิ้นเชิง จนเย่หรูอี้ต้องหลบหนีออกไปจากราชวงศ์ต้าเซี่ย
พลังฝีมือของถังเฉาพาให้ผู้อยู่ในระดับสูงของราชวงศ์ต้าเซี่ยต้องใส่ใจ พวกคนระดับสูงเหล่านี้มีความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งด้วยผลประโยชน์ที่มีร่วมกันกับขบวนการของหว่างเหลี่ยง ในวันนี้ พวกเขาเปิดประชุมกันขึ้น หารือเรื่องวิธีกำจัดถังเฉา พวกเขาจะปล่อยให้มีใครที่มีพลังเหนือกว่าคนของราชวงศ์หลงเหลืออยู่ไม่ได้ มิฉะนั้นแล้วจะมีผลกระทบกับผลประโยชน์ของพวกเขา
ในที่ประชุม ต่างคนต่างถกเถียงกันกับแผนร่างของแต่ละรูปแบบ
ในขณะนั้นก็มีคนพูดขึ้นว่า “เมียของถังเฉาหลินชิงเสว่ ได้มาถึงที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยแล้ว พวกเราทำไมไม่คิดใช้ประโยชน์จากนางคนนี้？”
ทันทีนั้นเอง บุคคลหุ่นล่ำกำยำคนหนึ่ง เลิกคิ้วขึ้นสูง ด้วยทีท่าไม่ค่อยอยากเห็นด้วย
แต่ทว่า เขาคงนั่งขรึมเงียบอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงลอบถอนใจออกมาเบา ๆ “ชิงเสว่ อย่าว่าข้าเลย”
เงาของบุคคลต่าง ๆ แยกย้ายกันออกไปจากราชวงศ์ต้าเซี่ย
……….
หลังจากนั้น คนของราชวงศ์ทำการข่มขู่ถังเฉา โดยการจับเอาตัวหลินชิงเสว่ และยังได้ทำร้ายถังเสี่ยวหลี่บาดเจ็บ
ได้ยินมาดังนั้น ถังเฉาให้สะท้านไปทั้งตัว สีหน้าชาซีด
บรรยากาศโดยรอบ แปรเปลี่ยนบ้าระห่ำขึ้นช้า ๆ อย่างมองเห็นได้
“อ๊ากซ์…………ไอ้เจ้าราชวงศ์ต้าเซี่ย”
ฉับพลันนั้น ในความเงียบสงัดของค่ำคืน สะท้านลั่นจากเสียงแผดที่เกรี้ยวกราดของถังเฉา
แม้เดือนตะวันยังอกสั่น
สิ้นเสียงคำราม สองตาของเขาแดงก่ำ ในแววตาเห็นแต่ความคลั่งในการฆ่า
“จับเมียของข้าไป อีกทำร้ายลูกข้า ราชวงศ์ต้าเซี่ย ข้าไม่ถล่มพวกเจ้าให้สิ้นซากก็ไม่ขออยู่เป็นคนแล้ว”
นาทีต่อมา ถังเฉาต่อโทรศัพท์ถึงเฟิ่งหวง เพียงพูดสั้น ๆ “เจ้ารีบจัดกองทัพมาสิบหมื่น เหยียบราชวงศ์ต้าเซี่ยให้ราบ”
เฟิ่งหวงที่อยู่โลกข้างนอก พอได้ยินคำสั่งจากถังเฉา มีหรือจะกล้าปฏิเสธ？รีบตอบไปทันที “ได้เลยท่านเจ้ามังกร ข้าจะจัดการทันทีเดี๋ยวนี้”
เพียงชั่วครู่เดียว เฟิ่งหวงก็ได้รวบรวมกำลังพลถึงสิบหมื่น เป็นกองทัพแสนยานุภาพบุกย่ำไปยังราชวงศ์เซี่ย
ป่าวประกาศไป มีเพียงคำเดียวคือ เจ้ามังกรโกรธ
หัวเซี่ยชีชือพอได้รู้เรื่อง ก็รีบมุ่งเข้าราชวงศ์ต้าเซี่ย
ยังมีกลุ่มครอบครัวทรงอิทธิพลจากหมิงจู เจียงเฉิง เยี่ยนจิง
ซ่งหมิงเวยตระกูลซ่งจากหมิงจู ต่งวี่ซู่ตระกูลต่ง เซี่ยสิงจู๋ตระกูลเซี่ยจากเจียงเฉิง ราชวงศ์ทั้งเก้าจากเยี่ยนจิง ล้วนยกตระกูลกันมา
สะท้านสะเทือนไหวไปทั้งเมือง
ในที่สุดวันนี้ก็ได้มาถึง ถังเฉาคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าผู้ครองราชวงศ์ต้าเซี่ยที่แท้คือพ่อตาของตัวเอง เขาจี้จับลูกสาวของตัวเองเพื่อข่มขู่ลูกเขยตัวเอง มันยังมีเรื่องที่น่าบัดซบกว่านี้อีกไหม？
ถังเฉายิ้มอย่างเจ็บปวดใจ ปริปากพูดด้วยท่าทีที่เต็มไปด้วยความสับสน “……ท่านพ่อ ผมคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นท่าน ท่านทำแบบนี้ ทำให้ผมลำบากใจมาก ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่？แต่ผมรู้ว่าเมียของผมที่ถูกจี้จับตัวไปนั้นเกี่ยวข้องด้วยกับท่าน”
พูดถึงตอนนี้ แม้หลินรั่วหวีจะเป็นพ่อตาของตัวเอง แต่เขาก็ฉายแววการฆ่าอย่างไม่แยแส
แววตาหลินรั่วหวีเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียดาย ใบหน้าเย็นชา ส่งหัวเราะที่แสแสร้งออกมา พูดเนือย ๆ ไปว่า
“ถังเฉา ข้าก็ไม่คิดว่าจะต้องมาพบกับเจ้าในสภาพแบบนี้ แต่เราก็มากันถึงจุดนี้แล้ว เจ้ากับข้าต่างก็กระอักกระอ่วนใจกันอยู่ที่ต้องเป็นที่หัวเราะของชาวบ้าน มันช่วยไม่ได้จริง ๆ แต่เจ้ามากระทบเอาเค้กชิ้นอร่อยของข้าแล้ว เห็นแก่ที่เจ้าเป็นลูกเขยของข้า ข้าจึงจำต้องออกมาเตือนเจ้าสักหน่อยว่า หยุดเล่นกับไฟเถอะ”
พูดพลาง ผายมือที่อิ่มหนาไปทางข้างหลัง ให้ถังเฉามองไป
ก็ได้เห็นด้านหลังของหลินรั่วหวีมีกองทหารเรียงรายกันนับหมื่น ล้วนเป็นชายฉกรรจ์หุ่นบึกบึน แต่ละคนมีอาวุธหลากชนิดถือกระชับอยู่ในมือ ช้ำบางคนก็จะมีเป็นปืนไฟ
ท่าทางฮึกเหิม หน้าตาโหดเหี้ยมดุร้าย เห็นได้ชัดว่าเป็นกองกำลังที่ได้รับการฝึกมาอย่างดีเยี่ยม
กองกำลังพันธมิตรที่มีจำนวนไม่ได้มากนักของถังเฉา กับนักโทษที่ปล่อยตัวออกมาจากคุก ในทันทีนั้น ให้พากันรู้สึกเขม่นที่ตา ถูกอานุภาพของสภาวการณ์นั้นกดดันเอาอย่างเฉียบพลัน
ท้องฟ้าที่เดิมเป็นสีคราม ตอนนี้ถูกเมฆดำคลุมครอบเข้ามาแทน ห่อหุ้มเอากระทั่งแสงอาทิตย์ที่จรัสจ้า ทั่วทั้งพื้นแผ่นดินอับแสงลงทันที
สีหน้าถังเฉาถมึงตึง ไม่มีแววหวาดหวั่น เขาพูดไปเรียบ ๆ “คุณพ่อ คนพวกนี้ล้วนอยู่ใต้บังคับบัญชาของท่านสินะ？ผมเชื่อมั่นได้ว่าท่านก็คือผู้นำของราชวงศ์ต้าเซี่ย ไม่เช่นนั้นแล้ว คนกลุ่มที่อยู่ข้างหลังท่านพวกนั้นคงไม่เชื่องได้ขนาดนี้ ฮ่า ๆ ๆ ……..”
พลันเสียงของหลินรั่วหวีก็ดังก้อง ลั่นเสียงพูดว่า “ที่เจ้าพูดนั้นไม่ผิดฮ่า ๆ ข้าคือทายาทอดีตจักรพรรดิตระกูลกู่ จักรพรรดิตระกูลกู่เคยปกครองราชวงศ์ต้าเซี่ย แม้นตระกูลกูจะหายสาบสูญไปช่วงระยะหนึ่ง แต่กองกำลังพวกเรายังคงอยู่”
ตระกูลกู่ของพวกข้าไม่มีวันดับสูญ การต้องกลับมารุ่งเรืองนั้นเป็นเรื่องที่แน่นอน มันเป็นความถูกต้องที่ต้องเป็นไป เจ้าอย่ามาทำตัวเอาไข่ไปทุบก้อนหิน มันไม่เป็นผลดีกับเจ้าแม้แต่น้อย จะตายอย่างไม่รู้ว่าตัวตายไปยังไง แล้วอย่ามาโทษว่าพ่อตาเจ้าคนนี้ไม่เตือน”
ถังเฉาหัวเราะ แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชา “ยอมรับจริง ๆแต่แม้ว่าท่านเป็นถึงผู้นำ ข้าก็มิอาจให้การนับถือได้ ขนาดคิดได้ถึงการใช้วิธีอันต่ำทรามไร้คุณธรรมจับลูกสาวตัวเองเป็นตัวประกัน ตบตีอย่างทารุณกับหลานสาวแท้ ๆ เพื่อมาบีบบังคับข้าได้
ท่านพ่อ พฤติกรรมแบบนี้ ไม่ว่าจะมองในด้านคุณธรรมหรือสันดานมนุษย์ ล้วนต่ำช้าสามานย์เป็นที่สุด เดรัจฉานสัตว์ยังไม่ยอมให้เทียบได้ข้าว่าตระกูลกู่มีทายาทวิตถารอย่างท่านนี่ แม้ข้าเองก็ยังรู้สึกอายแทน”
พูดจบ กองทัพทั้งสองฝ่ายเปิดศึกประจัญบานกัน
น่าเสียดาย กองทัพของราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของถังเฉา รับมือกันได้ไม่กี่กระบวนท่า ฝ่ายคนที่เข้ามาช่วยถังเฉาก็ทยอยหนุนเข้ามา สุดท้าย หลินรั่วหวีแตกพ่าย ถูกไล่ต้อนจนต้องพากันหนีตายไปพร้อมกับพวกหว่างเหลี่ยง กลับเข้ามาในราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่ได้อีกต่อไป
หลังสงครามจบลง ทุกอย่างกลับสู่ภาวะสงบ
หลินชิงเสว่ได้รับการปล่อยตัวออกมา ทั้งสองพบกัน ถังเฉากอดนางไว้แน่น “ชิงเสว่ เพราะข้าไม่ดีเอง ทำให้เธอต้องรับเคราะห์”
หลินชิงเสว่ส่ายหน้า “ไม่ละ ขอเพียงพวกเราปลอดภัยก็ดีแล้ว จะขอโทษ ต้องโทษกรรมเวรที่พ่อข้าก่อขึ้นเอง”
ทั้งสองยิ้มให้กัน เรื่องเข้าใจผิดต่าง ๆ สลายมลายสิ้น เงาร่างของทั้งสองพรายพลิ้วไสวใต้แสงเจิดจรัสของดวงอาทิตย์
จบบริบูรณ
