บทที่ 587 เผยน้อยมาแล้ว!
อีกไม่นานก็จะถึงกำหนดคลอดของจี้จือฮวนแล้ว ขนาดท้องของนางก็ไม่ได้ดูใหญ่จนน่ากลัวเมื่อเทียบกับหญิงท้องแก่หลาย ๆ คน
หลังจากกลับมาที่หมู่บ้านย่อมต้องมีงานเลี้ยงใหญ่เพื่อเฉลิมฉลอง เฉินฉือก็ดีใจและยิ้มจนตาหยีไปหมดแล้ว
“ดี ๆ ๆ! แค่ปลอดภัยกลับมาก็พอแล้ว!”
แต่พวกท่านป้าหยางถึงกับร้องห่มร้องไห้ เด็ก ๆ กลับมาบ้านแล้วจริง ๆ ดังนั้นทุกคนจึงรีบไปจัดเตรียมงานเลี้ยง พวกอาฝูที่ไม่เจอกันมาครึ่งปีก็ตัวสูงขึ้นมาก เจ้าตัวเล็กทั้งหลายเพียงพริบตาเดียวก็เติบใหญ่กันหมดแล้ว
พวกเขาต่างก็ถือตะกร้าบอกว่าจะไปเก็บผลไม้ที่ภูเขาด้านหลังมาให้จี้จือฮวนกิน
“ท่านน้าฮวนฮวน! เด็กน้อยในท้องต้องอยากกินผลไม้ที่ข้าเด็ดมาแน่นอนขอรับ ดังนั้นท่านกินของข้าก่อนนะขอรับ!”
“เหลวไหล กินของข้าก่อน เพราะนางอยากกินของข้า!”
“ของข้า ๆ!”
จี้จือฮวนจึงรู้สึกว่าเสียงพูดเจี๊ยวจ๊าวของเด็กกลุ่มนี้ ราวกับนางได้เข้าไปอยู่ในเล้าไก่เล้าเป็ดก็มิปาน
แม้แต่เด็กน้อยที่ขี้เกียจจะขยับตัวก็ยังพลิกตัวอยู่ในท้อง พลางเอาเท้าเล็ก ๆ ถีบท้องนางหนึ่งที เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบให้ใครรบกวน
“อย่าเสียงดัง! เมื่อครู่ข้าเห็นน้องสาวขยับด้วย!” อาชิงสูดลมหายใจเย็นเยียบเข้าปอด ก่อนจะแนบหน้าลงกับหน้าท้องของจี้จือฮวน “น้องสาว เจ้าช่วยขยับและเตะพี่ชายอีกทีได้หรือไม่?”
จี้จือฮวน “…”
เจ้าเด็กโง่นี่
เด็กน้อยตระกูลเผยที่อยู่ในท้อง “???”
ในที่สุดเผยยวนก็กลับมา และเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องดื่มเหล้า ส่วนองค์หญิงใหญ่ก็ตั้งตารอเด็กน้อยในท้องฮวนฮวน จึงคอยวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวนาง
ทั้งยังสั่งให้ท่านป้าและผู้หญิงในหมู่บ้านทำเสื้อผ้าให้เด็กน้อยต่อไป ทำทั้งของผู้ชายและของผู้หญิง เพราะการวินิจฉัยของหมอหลวงก็ใช่ว่าจะแม่นยำ
ทว่าจี้จือฮวนกับเผยยวนกลับไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ อย่างไรเสียลูกชายหรือลูกสาวพวกเขาก็รักเหมือนแก้วตาดวงใจอยู่ดี
เพียงแต่เมื่อท้องของนางโตขึ้นเรื่อย ๆ และใกล้จะถึงกำหนดคลอด ทุกคนในหมู่บ้านก็ยิ่งเป็นกังวล
เฉินฉือตื่นขึ้นมากลางดึก ก่อนจะรีบไปปลุกท่านป้าหยาง “ฮวนฮวนจะคลอดแล้วใช่หรือไม่?”
ท่านป้าหยางเดิมที่อยากจะด่าเขา แต่สุดท้ายเมื่อได้ฟังดังนั้นก็พลิกตัวลุกขึ้น “เอ๊ะ ข้าก็เหมือนจะได้ยินเสียง เช่นนั้นยังรออะไรอีก รีบไปดูเร็วเข้า”
เฉินฉือกลับเอ่ยขึ้นมา “ข้าก็เห็นในฝัน ตื่นขึ้นมาจึงได้ปลุกเจ้าอย่างไรเล่า”
ทั้งสองคนไม่วางใจจึงถือโคมไฟเพื่อจะไปดูสักหน่อย สุดท้ายในเรือนหลังเล็กกลับเงียบสงบ ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยนี่นา
อี เอ้อร์ ซาน ซื่ออยู่เวร เมื่อเห็นพวกเขาก็ถามขึ้นมา
“จะว่าไปแล้ว วันก่อนข้าก็ฝันว่าพระชายาคลอดแล้วเหมือนกัน เฮ้อ เหตุใดถึงยังไม่มีอาการอีกเล่า?”
นี่คือสิ่งที่คนทั้งหมู่บ้านตั้งตารอจริง ๆ!
ฮวาเซียงเซียงอยากอยู่เป็นเพื่อนจี้จือฮวนขณะคลอด จึงได้มาอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน และได้ทำของเล่นสำหรับเด็กมากมายให้นางด้วย
จีฝูเย่เองก็ไม่ยอม พูดถึงงานฝีมือ คิดว่าข้าจะแพ้เจ้าอย่างนั้นหรือ?
ทั้งสองคนต่างก็แข่งกันว่าของเล่นใครจะสร้างสรรค์กว่ากัน
พวกเขาทะเลาะกันปกติเผยยวนจะไม่ยุ่งด้วย แต่ตอนนี้เขากลับกังวลมากจริง ๆ
ลู่เอี้ยนแต่งงานแล้ว! ผีหิวโหยอย่างเยว่พั่วหลัวกับไป๋จิ่นสองคนนั้นก็กลับมาแล้ว ทว่าวัน ๆ เอาแต่พลอดรักกันบนคันนา นอกจากจูงจระเข้ตัวหนึ่งไปเดินเล่นแล้ว เมื่อเห็นเขาก็เอาแต่ถามว่า มีความเคลื่อนไหวหรือไม่
ความจริงแล้วเขาก็อยากจะถามนางเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใกล้ถึงกำหนดคลอดเช่นนี้
จี้จือฮวนยังคงมีวินัยในการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และในหมู่บ้านก็ได้เตรียมหมอตำแยที่ดีที่สุดเอาไว้แล้ว รวมถึงผู้เชี่ยวชาญด้านการทำคลอด และยังมีพวกท่านป้าที่มีประสบการณ์ในหมู่บ้านเหล่านั้น แต่ละคนต่างก็จับจ้องมาที่ท้องของนาง
คนทั้งหมู่บ้านต่างจ้องมองท้องของนางอย่างกระตือรือร้น ทว่าจิตใจของเด็กน้อยที่อยู่ในท้องกลับมั่นคง ไม่มีทีท่าว่าจะออกมาแต่อย่างใด
ถึงวันที่คาดว่าเด็กน้อยจะคลอดออกมา ในครัวจึงได้ต้มน้ำร้อนไว้ตั้งแต่เช้าจรดเย็น จี้จือฮวนกินดื่มเสร็จออกไปเดินเล่นกลับมาก็ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลยแม้แต่น้อย เห็นทุกคนดีใจเก้อก็ทำให้จี้จือฮวนรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย
หลังจากอยู่บ้านมาเกือบเจ็ดแปดวันก็ไม่มีทีท่าว่าจะคลอด จี้จือฮวนจึงตัดสินใจว่าจะให้พวกเขามีอะไรก็ไปทำ ไม่อย่างนั้นมัวแต่รอเช่นนี้จะมีประโยชน์อะไรกัน
สุดท้ายทันทีที่นางก้าวเท้าออกจากธรณีประตู นางก็ต้องหยุดชะงักลง
เผยยวนออกมาจากห้องครัวพอดี “เป็นอะไรไป!?”
จี้จือฮวนชี้ไปที่ท้องของตัวเอง “มีอาการแล้ว!”
ประโยคนี้ทำให้คนทั้งหมู่บ้านตื่นตระหนกขึ้นมา!
การคลอดลูกเป็นเรื่องใหญ่เปรียบเสมือนการเดินผ่านประตูนรกจริง ๆ ท้องนี้ของจี้จือฮวนจึงมีหมอหลวงคอยดูแลอยู่ตลอด แต่ก็ยังต้องทนทรมานจากอาการปวดท้องเกือบทั้งวัน
กล่องยาน้อยเปิดแล้วก็ปิด ปิดแล้วก็เปิด วิตกกังวลจนมันเองก็จะเสียสติแล้วเหมือนกัน
และตอนที่เผยยวนกังวลจนเกือบจะเดินไปเตะประตู จี้จือฮวนที่เจ็บท้องคลอดมาทั้งวัน ในที่สุดก็สามารถคลอดลูกสาวออกมาได้อย่างปลอดภัย
หมอตำแยเอาผ้าสีชมพูที่เตรียมไว้นานแล้วมาห่อตัวให้เด็กน้อย ก่อนจะยัดเด็กน้อยใส่อ้อมแขนของเผยยวน ซึ่งยืนนิ่งงันอยู่ข้างนอกทั้งอย่างนั้น
“ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องด้วยเจ้าค่ะ เป็นท่านหญิงน้อยที่สมบูรณ์แข็งแรง หน้าตาน่าเอ็นดูยิ่งนักเจ้าค่ะ”
เผยยวนกลับเอ่ยถามขึ้นมา “ฮวนฮวนเล่า นางเป็นเช่นไรบ้าง ข้าขอเข้าไปดูได้หรือไม่?”
“ท่านแม่ข้าล่ะ! นางเป็นเช่นไรบ้าง?”
พวกเด็ก ๆ ต่างก็อยากจะเข้าไปดู
หมอตำแยจึงพูดขึ้นมา “ยังทำความสะอาดอยู่เจ้าค่ะ ตอนนี้จึงไม่สะดวกให้คนมากมายเพียงนี้เข้าไป รอก่อนเถอะนะเจ้าคะ!”
องค์หญิงใหญ่จึงพูดขึ้นมา “ไม่ต้องร้อนใจไป เวลานี้ผู้หญิงที่เพิ่งคลอดลูกไม่อยากให้พวกเจ้าเห็นนักหรอก”
เผยยวนรออย่างใจจดใจจ่อ เจ้าก้อนนุ่มนิ่มในอ้อมแขนไม่มีน้ำหนักเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงกวาดตามองเล็กน้อย จากนั้นก็มองตรงไปที่ประตูต่อ
รอหมอตำแยบอกว่าสามารถเข้าไปได้ ก็พุ่งตัวเข้าไปทันที เด็กทั้งสามคนก็ตามเข้าไปด้วย
จี้จือฮวนรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก เมื่อเห็นเผยยวนเข้ามา จึงเอ่ยถามด้วยความคาดหวัง “ลูกน่ารักหรือไม่?”
เผยยวนจึงได้วางเด็กน้อยลงที่ข้างกายนาง ก่อนที่พวกเขาทั้งคู่จะเริ่มพิจารณาหน้าลูกน้อยอย่างชัด ๆ
เด็กน้อยตระกูลเผยยังไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองทำให้คนทั้งหมู่บ้านรอมานานเพียงใด
เผยยวนมองเจ้าก้อนเกี๊ยวน้อยในอ้อมแขนที่ใบหน้ายังใหญ่ไม่เท่ากำปั้นของเขาด้วยซ้ำ เป็นเด็กแรกเกิดที่มีใบหน้าเหี่ยวย่น เขากลืนน้ำลายลงคอ นี่…นี่คือลูกของข้าหรือ?
ข้าให้กำเนิดลูกคนหนึ่ง ไม่ ๆ ๆ เป็นฮวนฮวนต่างหากที่ให้กำเนิดลูกของเขา!
“ลูกสาวของข้า ลูกสาวคนดีของข้า เป็นลูกสาวที่ฮวนฮวนคลอดออกมา!” เผยยวนยิ้มจนตาหยี ก่อนจะก้มลงหอมหน้าผากของลูกสาว
“ให้ข้าดูด้วย! ให้ข้าดูด้วย!” อาชิงกับอาอินร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว
อาฉือก็เขย่งเท้า เห็นเพียงขวัญบนหัวของน้องน้อยเท่านั้น
เผยยวนจึงเบี่ยงตัวเล็กน้อย เด็กทั้งสามคนจึงห้อมล้อมอยู่ข้างกาย รู้สึกว่าเหตุใดเด็กน้อยถึงได้เล็กเพียงนี้กัน
“มือของน้องสาวเล็กมาก ๆ ข้าไม่กล้าแตะจริง ๆ!”
อาชิงเพิ่งจะเอ่ยจบ เผยน้อยก็เบะปาก ก่อนจะร้องไห้เสียงดังขึ้นมา
ทำให้อาชิงตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง “เปล่า ๆ! พี่ชายพูดผิดไป เด็กน้อยไม่ร้อง ๆ นะ”
“นางคงหิวแล้ว” องค์หญิงใหญ่เข้ามา ก่อนจะให้แม่นมรีบพาเด็กน้อยไปป้อนนม พวกเด็ก ๆ จึงเอ่ยถามเสียงเบา “ท่านแม่ ท่านเจ็บหรือไม่ขอรับ?”
จะไม่เจ็บได้อย่างไร เวลานี้จี้จือฮวนไม่อยากจะคลอดรอบสองแล้ว
“ไม่มากเท่าใด”
เผยยวนจึงพูดขึ้นมา “พวกเราจะไม่มีลูกอีกแล้ว เพราะตอนนี้ครอบครัวเรามีสี่คนแล้ว”
ยิ่งไปกว่านั้น ลูกสาวที่เขาอยากได้มากที่สุดก็มีแล้ว จึงไม่อยากให้ฮวนฮวนลำบากอีก
จี้จือฮวนพยักหน้าให้ “ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าอยากตั้งชื่อให้น้องสาวไม่ใช่หรือ คิดไว้หลาย ๆ ชื่อหน่อย แล้วค่อยให้น้องสาวเป็นคนเลือกเอง”
เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้
พูดไปพูดมานางก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว
เด็กทั้งสามคนจึงเดินเบา ๆ “ท่านพ่อ ท่านอยู่เป็นเพื่อนท่านแม่เถอะขอรับ พวกเราจะออกไปดูน้องสาว”
“อืม”
เผยยวนกุมมือของจี้จือฮวนเอาไว้ อดไม่ได้ที่จะหอมแล้วหอมอีก
สวรรค์เคยพรากคนในครอบครัวของเขาไป แต่นางได้ชดเชยทั้งหมดให้เขาแล้ว
ขอบใจเจ้ามากนะ ฮวนฮวน!
.
.
.
