เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] - ตอนที่ 116

Sign in Buddha’s palm 116 บทเพลงส่งคนตาย

 

เมืองฉางอัน

 

ภายในวังหลวง

 

องค์ชายเฉินที่คิดว่ากุมชัยชนะเอาไว้ได้แล้วในเวลานี้กลับทําหน้าราวกับเห็นภูตผี

 

เมื่อตอนที่อินจิ๋วฝูยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดได้เอาชนะยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งของวังหลวงนับสิบคนเขาก็ไปปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหน้าองค์รัชทายาทหลีเชิงที่อยู่บนกําแพงองค์ชาย เฉินมององค์รัชทายาทหลี่เชิงราวกับร่างไร้วิญญาณไปแล้ว

 

อินจิ๋วผู้เป็นยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุด หากเขาเข้าประชิดตัวได้ต่อให้เป็นยอดปรมาจารย์ระ ดับชั้นที่หนึ่งทั่วๆ ไปอย่างไรก็ต้องตายอย่างแน่นอน แล้วนับประสาอะไรกับคนธรรมดาเช่นองค์รัชทายาทหลี่เชิงที่ไม่ได้ฝึกวิทยายุทธเลยแบบนี้?

 

แต่เพียงครู่ต่อมา

 

อินจิ๋วที่แสนจะน่ากลัวพลันร่างระเบิดกระจายออกเป็นละอองโลหิตเสียอย่างนั้น

 

“นี่มัน..”

 

องค์ชายเฉินตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นเขาคิดว่าตนกําลังเห็นภาพหลอน

 

นี่คือปรมาจารย์ชั้นยอดระดับโลก แม้แต่จ้าวกงกงเองหากต้องการจะเอาชนะอินจิ๋วก็ต้องใช้กลอุบายนับร้อยแต่ตอนนี้คนผู้นั้นกลับระเบิดออกเป็นละอองโลหิต นี่มันช่างน่าเหลือเชื่อ

 

เมื่อเทียบกับความตกใจขององค์ชายเฉินแล้วองค์รัชทายาทหลี่เชิงที่ใกล้ชิดกับอินจิ๋วฝูมากที่สุดก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

 

เกิดอะไรขึ้น?

 

ทําไมตัวเขาถึงยังไม่ตาย

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงที่หลับตารอความตายไปแล้วแต่มีเพียงตนเองจะไม่ตาย กลับเป็น อินจิ๋วสู่ผู้ดุร้ายผู้นั้นที่ตายอย่างมีเหลือชิ้นดี

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

ราชาหรูหยางรู้สึกขนลุกชัน เกิดคลื่นลมขนาดใหญ่ภายในใจของเขา

 

แม้เขาจะค่อนข้างดูหมิ่นอินจิ๋วผู้ที่ต้องคอยดื่มเลือดมนุษย์เป็นระยะๆแต่อินจิ๋วฝก็เป็นยอดปร มาจารย์ขั้นจุดสูงสุดจริงๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเพลี่ยงพล้ําเช่นนี้ความรู้สึกในจิตใจของเขาตอนนี้คือความกลัวที่ไม่อาจจินตนาการได้

 

“เรื่องใหญ่แล้ว”

 

“ทุกคนถอย”

 

ราชาหรูหยางเหลือบมองไปที่ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งทั้งแปดคนจากหนานหมิงทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจ

 

องค์จักรพรรดิหมิงเพียงขอให้เขาช่วยองค์ชายเฉินขึ้นครองบัลลังก์ไม่ใช่ส่งเขามาตาย

 

การที่อินจิ๋วฝร่างระเบิดเช่นนั้น ทําให้เกิดเงาดําทาบทับมาที่หัวใจของราชาหรูหยางอย่างไม่ ต้องสงสัยเลย

 

ถ้าเขายังไม่หยุด จะมีเป็นการตามรอยเท้าของอินจิ๋วฝูไปอย่างนั้นหรือ?

 

ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งจากหนานหมิงเหลือบมองหน้ากันแล้วค่อยๆถอยตัวกลับไปอย่างช้าๆ

 

อย่างไรก็ตาม

 

ในตอนนั้นเอง

 

เสียงอันเงียบเหงาและไร้ตัวตนของคู่ฉินก็ดังก้องท่ามกลางบรรยากาศที่สงบเงียบ ความรู้สึกแห่งการเกิดใหม่การพลัดพรากจากจรชัดเข้ามา

 

อดีตที่ผ่านพ้น ราวกับหมอกควันที่ไม่นานก็จางหาย

 

การเกิดใหม่ ชีวิตหลังความตายก็แค่การเปลี่ยนผ่านผันไป

 

ด้วยเสียงของคู่ฉินที่แผ่ออกมายอดปรมาจารย์ทั้งแปดก็ร่างระเบิดกลายเป็นละอองเลือด

 

“ไม่ดีแล้ว!”

 

ราชาหรูหยางตกใจ

 

“นี่มันเสียงคู่ฉิน!!”

 

ราชาหรู่หยางตอบสนองต่อเสียงและมองไปรอบๆด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

ในขณะนี้ราชาหรูหยางตระหนักได้แล้วว่าไม่ว่าจะเป็นอันจิ๋วฝหรือยอดปรมาจารย์ทั้งแปดที่ร่างระเบิดอย่างกะทันหันอาจเป็นเพราะเสียงภู่ฉินที่ดังขึ้นมานั่น

 

อย่างไรก็ตามหลังจากที่ราชาหรูหยางค้นพบสิ่งนี้แล้วก็กลายเป็นยิ่งสิ้นหวังมากขึ้นไปอีก

 

หากเป็นการโจมตีจากคมดาบหรือหมัดมวยเขายังพอรู้ได้บ้างว่าจะต้านทานอย่างไรแต่เสียงดนตรี

 

ตั้ง!

 

เสียงกุฉินดังกึกก้องขึ้นต่อเนื่องไร้ตัวตนและแสนโดดเดี่ยว

 

“พระเจ้าช่วย…”

 

ราชาหรู่หยางหยุดลงกะทันหันและหันไปมองภายในส่วนลึกของพระราชวัง

 

ในเวลาต่อมา

 

ปัง!!!

 

ร่างของราชาหรูหยางก็ระเบิดออกเช่นกัน

 

ติ้ง!!

 

เสียงภู่ฉินนั้นเงียบเหงา เป็นความเหงาที่แปรเปลี่ยนมาจากความเศร้าทั้งสองความรู้สึกแผ่ก ระจายและแทรกซึมไปทั่วทั้งฉางอัน

 

ช่วงเวลานี้

 

ทุกผู้ทุกคนภายในเมืองฉางอันตั้งแต่ชายชราที่แก่จนแทบจะลงโลงไปจนถึงเด็กทารกต่างก็ได้ยินเสียงคู่ฉินอันแสนโดดเดี่ยวอ้างว้างนี้ภายในหูของตน

 

ที่ด้านบนกําแพงเมือง องค์รัชทายาทหลี่เชิงยังคงจมอยู่กับเสียงภู่ฉินเหมือนๆกับเหล่ายอดปร มาจารย์ของราชวงศ์ถังซึ่งแตกต่างจากราชาหรูหยางหรืออินจิ๋วฟูที่สําหรับพวกเขาแล้วเสียงภู่ฉินนี้ช่างร้ายแรงและน่ากลัว แต่เมื่อมาถึงหูขององค์รัชทายาทหลี่เชิงและคนอื่นๆมันกลับกลายเป็นว่า บทเพลงชีวิตหลังความตายบทนี้ช่างซาบซึ้งตรึงตราอยู่ในหัวใจ

 

จากนั้นไม่นาน

 

เสียงภู่ฉินก็ค่อยๆ คลายหายไป

 

“นี่คือ”

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงสงบใจลงได้ก็มองไปนอกเขตพระราชฐาน

 

ด้วยเสียงของคู่ฉินอันนั้นยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดทั้งสองอย่างราชาหรูหยางและอินจิ๋ว ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งทั้งแปดคนรวมถึงองค์ชายเฉินทั้งหมดล้วนร่างระเบิดไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูก

 

“ตายหมดแล้ว”

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงแลดูว่างเปล่า

 

“ฝ่าบาท”

 

“ฝ่าบาทท่านเป็นอะไรหรือไม่?

 

เวลานั้นขุนนางกลุ่มหนึ่งก็รีบเข้ามาถามไถ่องค์รัชทายาทหลี่เชิง

 

ขันที่ชุดแดงนับสิบและปรมาจารย์ในวังหลวงต่างก็เข้ามาหาเช่นกัน

“หลิวกงกง ท่านรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น?”

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงที่ใจเย็นลงมากแล้วก็มองไปทางขันที่ชุดแดง

 

ขันที่ชุดแดงผู้นี้ก็คือหลิวกงกงผู้ซึ่งคอยปกป้ององค์รัชทายาทหลี่เชิงในมุมมืดมาตลอดตั้งแต่ยัง ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ เป็นบุคคลผู้น่าไว้วางใจ

 

“รายงานฝ่าบาท ผู้ชราก็มิรู้เช่นกัน…”

 

หลิวกงกงเงียบไปชั่วขณะก่อนจะกล่าวตอบด้วยความเคารพ

 

สิ่งที่เขากล่าวออกคือสิ่งที่อยู่ก้นบึงภายในใจจริงๆก่อนหน้านี้เขาก็จมอยู่กับเสียงของคู่ฉินเหมือนกัน เมื่อเสียงบรรเลงหายไป รู้ตัวอีกทีราชาหรู่หยางและคนอื่นๆ จากหนานหมิงก็ตาย หมดแล้ว

 

“ฝ่าบาท”

 

“ข้าเดาว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะเป็นเพราะเสียงของคู่ฉินเมื่อครู่นี้”

 

ในขณะนั้นเองแม่ทัพประจําวังหลวงก็เอ่ยออกมา

 

คําพูดกล่าวออก

 

ปรมาจารย์ท่านอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

พวกเขาเองก็มีข้อสงสัยเช่นกัน เสียงของคู่ฉินเมื่อครู่มันแปลกเกินไป

 

“เสียงฉิน…”

 

องค์รัชทายาทหลเชิงจมอยู่ภายในความคิด

 

ศาลบรรพชนภายในวังหลวง

 

ตัวของผู้ดูแลศาลบรรพชนก็ตั้งตรงขึ้นเตรียมพร้อมมาแต่แรกกลิ่นอายของยอดปรมาจารย์ เต็มเปี่ยมอยู่ภายในกายของเขา

 

“เสียงภู่ฉิน…”

 

ผู้ดูแลศาลบรรพชนดูเคร่งเครียด

 

สายตาของเขาจับจ้องไปที่เขตพระราชฐานเขม็งโดยอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นองค์ชายเฉินสมรู้ร่ว มคิดกับอาณาจักรหนานหมิงชักศึกเข้าบ้านเมื่อนั้นเองเขาก็พร้อมที่จะลงมือแล้ว

 

แม้ว่าผู้ดูแลศาลบรรพชนจะเป็นยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดแต่ผู้ที่เขาภักดีด้วยหาใช่องค์รัชทา ยาทไม่ แต่มันคือทั้งราชวงศ์ถัง

 

หากองค์ชายเฉินไม่สมรู้ร่วมคิดกับหนานหมิงแม้ว่าองค์รัชทายาทหลี่เชิงจะถูกสังหารและองค์ชายเฉินได้ขึ้นครองบัลลังก์จริงๆสิ่งที่ผู้ดูแลศาลบรรพชนจะทําก็คือมองดูเฉยๆเพียงเท่านั้น

 

เขาสนใจเพียงแค่ว่าคนที่ขึ้นครองราชย์ต้องมีชื่อสกุลว่าหลี่เท่านั้นส่วนจะเป็นใครนั้นไม่สําคัญเลย

 

แต่เรื่องที่องค์ชายเฉินสมรู้ร่วมคิดกับต่างอาณาจักรนั้นต่างออกไป

 

เมื่อยามที่เขากําลังจะลงมือ เสียงภู่ฉินก็ดังขึ้น

 

จากนั้นยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดทั้งสองคน ยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งอีกแปดคน รวมถึง คนอื่นๆ ก็สิ้นชีพลง

 

“สังหารยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดสองคนและยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งอีกแปดคนด้วย เสียงภู่ฉิน เกรงว่าคงเป็นวิชายุทธแขนงหนึ่ง…”

 

ผู้ดูแลศาลบรรพชนนิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่ในใจ

 

บางทียอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งทั้งหมดที่อยู่ภายในวังอาจจะไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะ ไรขึ้น

 

อย่างไรก็ตาม ในฐานะของยอดปรมาจารย์ขั้นสูงสุดที่ทําหน้าที่ดูแลรักษาศาลบรรพชนย่อมเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นดี

 

“คนผู้นั้นคือใครกัน?”

 

ความคิดของผู้ดูแลศาลบรรพชนพลันแล่นเร็ว

 

“หรืออาจจะเป็นคนที่เข้ามาในศาลบรรพชนเมื่อครั้งก่อน?” ราวกับมีประกายไฟปรากฏขึ้นในความคิด ตอนนี้ผู้ดูแลศาลบรรพชนก็นึกบางอย่างออก

 

ในช่วงที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ ยามนั้นผู้ดูแลศาลบรรพชนเฝ้าอยู่ด้านนอกแต่เมื่อกลับเข้า มาก็พบว่ามีคนลอบเข้าไปภายในศาลบรรพชนเพื่อจุดไม้จันทน์โดยที่เขาไม่รู้ตัว

 

ในเวลาเดียวกัน

 

ภายในห้องโถงชีวิตนิรันดร์

 

ซูฉินที่ดูสงบล้ําลึกค่อยๆ เอามือออกจากคู่ฉินสีน้ําเงินอันนั้น