เข้าสู่ระบบ ‘ฝ่ามือยูไล’ [Sign in Buddha’s palm] - ตอนที่ 106

Sign in Buddha’s palm 106 จักรพรรดิหมิง

 

“ขันทีชุดแดง?”

 

ใบหน้าของชายชุดคลุมสีขาวตอนนี้ดูน่าเกลียดมาก

 

ในพระราชวังดังนั้น วันทีที่สามารถสวมเครื่องแบบขันทีสีแดงได้นั้นย่อมเป็นยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่ง

 

แน่นอนว่ามีข้อยกเว้นอยู่บ้าง

 

เช่นหงกงกงที่อยู่ข้างกายพระชายาสี่เฟยที่มีระดับการบ่มเพาะอยู่ที่ชั้นที่สอง เขาก็ยังได้รับเครื่องแบบขันทีสีแดง

 

แต่ข้อยกเว้นเหล่านี้ค่อนข้างหายาก

 

และในเวลานี้ชายในชุดคลุมสีขาวสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของทั้งหกคนที่โอบล้อมคฤหาสน์อยู่นี้ ทั้งหมดล้วนเป็นยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่ง

 

“ไม่คาดคิดว่าจะเป็นผู้บังคับกรมขุนนางจากหน่วยองครักษ์เสื้อแพร…”

 

ขันทีชุดแดงจําตัวตนของชายในชุดคลุมสีขาวได้ในทันที

 

หน่วยองครักษ์เสื้อแพรจากอาณาจักรหนานหมิงเป็นที่ครั่นคร้ามไปทั่วทุกแว่นแคว้น ฉะนั้นทุกอาณาจักรไม่มีทางที่จะไม่คิดต่อต้านสิ่งนี้อย่างแน่นอน โดยเฉพาะอาณาจักรถัง ที่ได้สืบสาวข้อมูลเกี่ยวกับผู้มีอํานาจระดับสูงของหน่วยองครักษ์เสื้อแพรมาแล้ว

 

“จักรพรรดิถังรู้จักคิดแผนการดีนี่”

 

ชายชุดขาวยิ้มและสีหน้าของเขาก็สงบลงในทันที

 

“คิดจะตัดขั้วหัวใจเพื่อฆ่าตัวตายเช่นนั้นหรือ?”

 

ขันทีในชุดแดงเดินยิ้มหยามเหยียด ก้าวเข้าไปที่ด้านข้างของชายชุดขาว จากนั้นจึงใช้นิ้วทั้งห้ากดลงไปเบาๆ

 

หวึ่ง!!!

 

ชายชุดขาวรู้สึกเพียงภาพที่เห็นนั้นพร่ามัว เส้นเลือดหล่อเลี้ยงหัวใจที่กําลังจะขาดออกจากกันกลับเริ่มซ่อมแซมตัวอย่างช้าๆ

 

“เจ้า?!”

 

ชายชุดขาวหมดสติไปก่อนที่จะพูดจบ

 

…

 

พระราชวังตะวันออก

 

ภายในตําหนักชุนฝั่งขวา

 

ซูฉินนั่งขัดสมาธิ แก่นแท้แห่งพลังภายในกายค่อยๆ หมุนวนไปตามคัมภีร์เก้าอิมจินเก็ง พยายามควบแน่นพลังธาตุหยิน

 

หลังจากเวลาผ่านเลยไป

 

ซูฉินค่อยๆ ลืมตาขึ้น

 

ทันใดนั้นอุณหภูมิในรัศมีหลายสิบเมตรรอบตัวของซูฉินพลันลดลงอย่างรวดเร็วราวกับอยู่ในพื้นที่ขั้วโลกภายในพริบตา ไอน้ำในอากาศเริ่มกลายเป็นน้ำแข็ง

 

“หือ?”

 

ซูฉินขมวดคิ้ว

 

ในทันใดนั้น

 

อุณหภูมิที่ลดฮวบลงไปในตอนแรกก็เพิ่มสูงกลับมาสู่สภาวะปกติในชั่วพริบตา

 

“คัมภีร์เก้าอิมจินเก็งนี่น่าสนใจไม่น้อยทีเดียว”

 

ความคิดของซูฉินเดี๋ยวก็ขึ้นเดี๋ยวก็ลงอยู่ภายในใจ

 

เมื่อเทียบกับคัมภีร์เก้าสุริยัน คัมภีร์เก้าอิมจินเก็งนั้นแปลกประหลาดมหัศจรรย์ยิ่งกว่า ทั้งยังเป็นขั้วตรงข้ามของวิชาเก้าสุริยันอย่างสุดกู่

 

“แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการหรอกหรือ?”

 

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูฉิน

 

ด้วยร่างกายของเขาเปลี่ยนแปลงสภาพไปถึงสามครั้งแล้ว พลังธาตุหยินผสานธาตุหยางธรรมดาๆ นั้นไม่มีผลอะไรเลยกับร่างกายของซูฉิน

 

“อีกสองวันเป็นอย่างช้า ข้าคงสามารถฝึกฝนคัมภีร์เก้าอิมจินเก็งจนถึงจุดสูงสุดโดยกลั่นพลังธาตุหยินเก้ารูปแบบออกมาได้”

 

ซูฉินคิดอยู่ในใจ

 

หากเป็นจอมยุทธธรรมดาที่ต้องการจะฝึกฝนคัมภีร์เก้าอิมจินเก็งจนสําเร็จวิชา อาจจะฝึกไม่สําเร็จแม้ผ่านไปสิบปีหรือร้อยปี ทุกอย่างนั้นขึ้นอยู่กับจอมยุทธคนนั้นมีคุณสมบัติโดยกําเนิดเหมาะสมกับคัมภีร์เก้าอิมจินเก็งหรือเปล่า

 

แต่ซูฉินนั้นแตกต่างออกไป

 

ในฐานะที่เป็นถึงขอบเขตอรหันต์ระดับนภาชั้นที่สาม ควบคู่ไปกับระบบที่ฝังข้อมูลทั้งหมดของคัมภีร์เก้าอิมจินเก็งมาให้ ซูฉินยังรู้สึกเลยว่าขนาดใช้เวลาฝึกฝนสองวันก็ยังแอบยาวนานไปหน่อย

 

วันต่อมา

 

ซูฉินเดินทางมาที่ห้องโถงเฉิงเอิน

 

“พี่สาม มาแล้วหรือ”

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางมีความสุข

 

“หลังจากที่หยุนเหนียงดื่มยาตามใบสั่งของพี่สามไปแล้ว ร่างกายของนางก็ดีขึ้นอย่างชัดเจนเลย แม้แต่หมอหลวงประจํากายพระบิดาก็ยังแสดงท่าทางเหลือเชื่อออกมา…”

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงมองไปที่ซูฉินด้วยอาการสํานึกขอบคุณ

 

“อย่างนั้นหรือ?”

 

ซูฉินไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก

 

เขาก็แค่ช่วยน้องสาวของตนเองในการกําจัดพลังธาตุหยินออกไป มันก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรเลย

 

“ใช่แล้ว”

 

“ท่านจําเรื่องการลอบสังหารเมื่อวานได้หรือไม่?”

 

ทันใดนั้นองค์รัชทายาทหลี่เชิงก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะมองไปรอบข้างแล้วจึงกระซิบขึ้นมาเบาๆ

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

ซูฉินถามออกไปส่งๆ

 

“ข้าได้ไปหาพระบิดาในเช้าวันนี้ และรู้สึกว่าพระบิดาดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มันน่าจะเกี่ยวข้องกับการลอบสังหารของคณะทูตจากหนานหมิงที่เกิดขึ้นเมื่อวาน…”

 

องค์รัชทายาทหลี่เชิงพูดสิ่งที่คาดเดาอยู่ในใจออกมา

 

แม้ว่าองค์จักรพรรดิถังไม่ได้บอกเขาอย่างชัดเจนในเวลานั้น แต่ก็ได้แอบบอกใบ้ออกมาสองสามคําโดยจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็มิอาจรู้ได้

 

“เป็นเช่นนี้นี่เอง”

 

ซูฉินพยักหน้าเล็กน้อย

 

ดูเหมือนยอดปรมาจารย์ระดับชั้นที่หนึ่งทั้งหกคนที่ออกจากวังไปเมื่อวานจะจับปลาตัวใหญ่ได้

 

มิฉะนั้นตามลักษณะนิสัยของจักรพรรดิถังแล้วนั้น ถ้าไม่ใช่ผลประโยชน์ครั้งใหญ่จริงๆ เขาจะไม่ประพฤติตนเช่นนี้

 

ต่อจากนั้นซูฉินก็สนทนากับองค์รัชทายาทหลี่เชิงต่ออีกสักพัก

 

ในความเป็นจริงก็คือ องค์รัชทายาทเป็นฝ่ายพูด ขณะที่ซูฉินเพียงฟังอย่างไม่ได้เคร่งเครียดอะไร

 

และเนื้อหาส่วนใหญ่ในการสนทนาขององค์รัชทายาทหลี่เชิงก็ล้วนเป็นเรื่องเกี่ยวกับราชสํานัก เช่น ขุนนางที่ออกมาฟ้องร้องตัวเขา….

 

เห็นได้ชัดว่าแม้ว่าจะได้เป็นองค์รัชทายาทด้วยคํายืนยันอันหนักแน่นขององค์จักรพรรดิ แต่ตําแหน่งนี้ก็ไม่ได้มั่นคงและต้องตั้งรับกับคําถามและข้อสงสัยมากมาย

 

“ถ้าในอนาคตเจ้าได้เป็นจักรพรรดิขึ้นมา เจ้าอยากจะทําอะไร?”

 

หลังจากคุยกันมาสักพัก ซูฉินก็ถามขึ้นอย่างไม่ได้จริงจังนัก

 

แม้ว่าหลี่เชิงจะมีโชคชะตาบ้านเมืองของอาณาจักรถังถึงหนึ่งส่วนสิบ ตราบเท่าที่เขาไม่ตายไปเสียก่อน ราชบัลลังก์ในอนาคตย่อมตกเป็นของหลี่เชิง

 

แต่ซูฉินก็อยากจะรู้ว่าหลี่เชิงวางแผนอนาคตไว้อย่างไร

 

“พี่สาม ท่านอย่าได้พูดอะไรเช่นนี้อีกต่อไปในอนาคต ตอนนี้สุขภาพของพระบิดาดีขึ้นเรื่อยๆ แล้ว…” องค์รัชทายาทพูดอย่างร้อนรน

 

ซูฉินส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคําดังกล่าว

 

ร่างกายขององค์จักรพรรดิถังนั้นซูฉินไม่คิดว่ามันจะดีขึ้นได้อีก หากไม่ใช่เพราะยอดปรมาจารย์ยอมแลกชีวิตเพื่อช่วยชีวิต ป่านนี้เขาก็คงตายไปแล้ว

 

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นองค์จักรพรรดิถังก็ไม่สามารถมีชีวิตต่อได้อีกนานนัก แม้แต่ตํานานยุทธหรืออรหันต์ก็ยังมีช่วงชีวิตที่จํากัด นับประสาอะไรกับชีวิตมนุษย์ธรรมดาเล่า?

 

“อาการดีขึ้น” ในสายตาขององค์รัชทายาทหลี่เชิงไม่มีอะไรไปมากกว่าภาพลักษณ์ภายนอก

 

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

 

ซูฉินกลับมาที่ตําหนักชุนฝั่งขวาอีกครั้ง

 

“ใกล้แล้วล่ะ”

 

“ต้องพยายามฝึกฝนคัมภีร์เก้าอิมจินเก็งจนสําเร็จวิชาให้จงได้ จากนั้นก็สร้างการเปลี่ยนแปลงกายเนื้อครั้งที่สี่ให้สําเร็จไปพร้อมกันในที่เดียวเลย”

 

ซูฉินนั่งขัดสมาธิ ปิดเปลือกตาลงช้าๆ แล้วจึงเริ่มฝึกฝน

 

ในเวลาเดียวกัน

 

เมืองหนานหมิง

 

ภายในพระราชวัง

 

จักรพรรดิหมิงนั่งอยู่สูงบนเก้าอี้มังกร มองดูข้อมูลในมือของเขา

 

“การลอบสังหารล้มเหลว?”

 

จักรพรรดิหมิงพูดกับตนเองด้วยเสียงต่ำ ไม่มีโทนเสียงขึ้นลงเลย ราวกับเขากําลังพูดบางสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับตัวเขาเลย

 

“รายงานฝ่าบาท”

 

“ไม่เพียงภารกิจล้มเหลวเท่านั้น หน่วยองครักษ์เสื้อแพรของข้าที่ประจําการอยู่ในฐานที่มั่นเมืองฉางอัน รวมถึงผู้บังคับกรมขุนนางต่างขาดการติดต่อไป”

 

ผู้บัญชาการของหน่วยองครักษ์เสื้อแพรสวมชุดปลาบิน ที่หน้าผากของเขามีเหงื่อไหลเย็น

 

“โอ้?”

 

“การลอบสังหารไม่เพียงแต่จะล้มเหลว”

 

“แต่คนของเรายังถูกจับไปแบบเป็นๆ อีกงั้นรึ”

 

จักรพรรดิหมิงวางข้อมูลในมือของเขาลง มองไปที่ผู้บัญชาการและกล่าวคําเบาๆ

 

“ฝ่าบาท ขอพระราชทานอภัย”

 

“ขุนนางผู้นี้สมควรตายเป็นหมื่นๆ ครั้ง”

 

ผู้บัญชาการหน่วยองครักษ์เสื้อแพรคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับพูดด้วยเสียงสั่น

 

ในอาณาจักรหนานหมิง คําว่าองครักษ์เสื้อแพร ไม่รู้ว่ามีกี่คนต่อกี่คนที่หวาดกลัวสามคํานี้มันราวกับเจอภูตผี แม้แต่องค์ชายและเหล่าขุนนางในราชสํานักก็ต้องกลัวหน่วยองครักษ์เสื้อแพร

 

แต่มีแค่เพียงผู้บัญชาการฯ เท่านั้นที่รู้ว่าหน่วยองครักษ์เสื้อแพรก็เป็นเพียงสุนัขที่อยู่ภายใต้จักรพรรดิหมิงอีกที

 

หากสุนัขตัวนั้นมีประโยชน์ เป็นเรื่องปกติที่จักรพรรดิหมิงจะไม่ตระหนี่กับรางวัลที่ให้ไปเลย

 

แต่ถ้ามันไม่มีประโยชน์ ก็แค่เปลี่ยนไปใช้สุนัขตัวอื่น

 

บางทีหน่วยองครักษ์เสื้อแพรคงยังอยู่ แต่ไม่มีใครรู้อยู่ดีว่าเขาคือผู้บัญชาการ

 

“ ขุนนางผู้นี้จะไปที่ฉางอันด้วยตัวเอง และเตรียมพร้อมสําหรับการลอบสังหารอีกครั้ง” 

 

องครักษ์เสื้อแพรก้มหัวเอาหน้าผากแตะพื้นพร้อมทั้งกล่าวขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

“ไม่จําเป็น” หลังจากนั้นไม่นานเสียงของจักรพรรดิหมิงก็ค่อยๆ ดังขึ้น “ในเมื่อการลอบสังหารครั้งแรกล้มเหลวจึงไม่จําเป็นต้องทดลองอีกครั้งแล้วหละ”

 

เมื่อจักรพรรดิหมิงกล่าวเช่นนั้น เขาก็หยุดพูดไปชั่วครู่แล้วจึงพูดต่อ “ข้าจําได้ว่าครั้งก่อน มีองค์ชายจากต้าถังต้องการจะติดต่อขอความร่วมมือกับข้ามิใช่หรือ?”