บทที่ 96 ฉันบอกความจริงก็ได้ แต่พี่ต้องแต่งงานกับฉัน!
เฉียวเหลียนเฉิงตะคอกอย่างไม่อดทน “ฉันรู้ตัวคนที่เลื่อยราวบันไดแล้ว”
หลี่ซิ่วหลันหน้าชาวาบ แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าราวบันไดถูกเลื่อยไว้ก่อนหน้า
แต่ที่เธอโกรธเป็นเพราะเธอล้มเหลวในการจัดการเจียงหว่าน จนตัวเธอร่วงลงมาเอง
ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าเรื่องราวจบลงแบบนี้ เธอก็จะไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว ทุกอย่างที่ทำมาก็จะเปล่าประโยชน์ เพราะฉะนั้นเธอจะต้องกล่าวโทษเจียงหว่านให้ถึงที่สุด
เฉียวเหลียนเฉิงเห็นว่าหญิงสาวเงียบไป ไม่มีร่องรอยความประหลาดใจหรือตกใจใด ๆ เขาจึงเข้าใจทันทีว่า เรื่องนี้ถูกวางแผนไว้นานแล้ว
จุดประสงค์ของพวกเธอคือการทำร้ายเจียงหว่านแน่นอน
และเมื่อตระหนักได้อย่างนี้ ใบหน้าของชายหนุ่มก็เย็นชาลงอีก ความกดดันอันน่าสะพรึงที่มักใช้เมื่อพบเจอศัตรูแผ่กระจายออกมา
ความกดดันนี้ทำให้หลี่ซิ่วหลันรู้สึกหวาดกลัวจนตัวสั่น
เฉียวเหลียนเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอดกลั้น
“ฉันหวังว่าเธอจะพูดความจริง แม้เธอจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น แต่สุดท้ายในที่เกิดเหตุมันก็มีเบาะแสหลงเหลืออยู่”
“และต่อให้เธอคิดจะโอบกอดความลับนั้นไว้จนตาย เดี๋ยวนักสืบในคดีนี้ก็จะเชิญฝ่ายรักษาความปลอดภัยให้มาทำแผนอยู่ดี”
“ตอนนี้เราพบตัวคนเลื่อยราวบันไดแล้ว ถ้าอีกฝ่ายบอกว่าเธอสมรู้ร่วมคิดด้วย เธอก็จะถูกจับกุมเช่นกัน”
“ถึงตอนนั้น แม้เธอจะพิการเดินไม่ได้ แต่เธอก็ต้องติดคุกอยู่ดี เพราะแจ้งความเท็จ และยังให้ปากคำเท็จด้วย”
หัวใจของหลี่ซิ่วหลันวูบไหว มองชายหนุ่มผู้หล่อเหลาตรงหน้าด้วยความหึงหวงและความปราถนาอย่างบอกไม่ถูก
เฉียวเหลียนเฉิงเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องมองเขาอย่างปรารถนา เขาก็รู้สึกไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแม้สักวินาที
เขาลุกขึ้นก่อนจะเอ่ยปาก “เธอลองคิดดูให้ดีก็แล้วกัน”
พูดจบ ชายหนุ่มหันหลัง เตรียมจะเดินออกไป
ขณะที่เขากำลังจะก้าวขาออกไป หลี่ซิ่วหลันก็โพล่งขึ้นว่า “เจียงหว่านไม่ได้ผลักฉันตกบันไดจริง ๆ”
เฉียวเหลียนเฉิงหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ
หลี่ซิ่วหลันกล่าวต่อ “ฉันกับเจียงเสวี่ยสมรู้ร่วมคิดกันเพื่อทำร้ายเจียงหว่าน พูดให้ถูกก็คือเจียงเสวี่ยจ้างฉันเพื่อให้ฉันทำร้ายเจียงหว่าน”
“แล้วทำไมหล่อนต้องติดสินบนเธอเพื่อทำร้ายเจียงหว่านด้วย? เธอควรจะพูดออกมาให้ละเอียด ไม่อย่างนั้นฉันคงจะช่วยอะไรเธอไม่ได้!”
หลี่ซิ่วหลันเงียบไปสักพักก่อนจะพูดว่า “เป็นเพราะฉันรู้เรื่องของเจียงเสวี่ย ฉันเห็นเธอยุให้ลูกชายของหลัวหมิ่นกระโดดลงไปในกระทะที่น้ำมันกำลังเดือด เพื่อจะโยนความผิดให้ยัยอ้วนเจียงหว่าน”
“ฉันเลยเอาเรื่องนี้ไปข่มขู่เจียงเสวี่ย”
“ทุกอย่างมันเป็นเพราะครอบครัวของฉันต้องการให้ฉันกลับไปแต่งงานกับคนในหมู่บ้าน แต่ฉันปฏิเสธ และวางแผนว่าจะหนี”
“แต่ฉันไม่มีเงิน ฉันเลยไปขอจากเจียงเสวี่ย”
“เจียงเสวี่ยสัญญาว่าจะให้เงินกับฉัน แต่มีเงื่อนไขว่าฉันจะต้องช่วยเหลือเธอ เธอบอกแผนการว่าผิงอันจะพาเจียงหว่านมา และเธอจะเลื่อยราวบันไดเอาไว้”
“พอถึงเวลา สิ่งที่ฉันต้องทำคือการผลักเจียงหว่านไปที่ราวบันไดเท่านั้น”
“เธอยังบอกอีกว่าเธอจะหาหินคม ๆ มากองไว้ใต้ราวบันไดนั่น”
“ถ้ายัยอ้วนตกลงไปจะต้องขาหักแน่นอน”
“ถ้าศีรษะของยัยนั่นถึงพื้นก่อนก็จะกระแทกกับกองหินคม ๆ และเธอก็คงไม่รอด หรือต่อให้ไม่ตายก็คงพิกลพิการไปตลอดชีวิต”
“ที่ฉันตอบตกลงก็เพราะเธอบอกว่าจะให้เงินฉันหนึ่งพันหยวนหลังจากจบเรื่อง”
เฉียวเหลียนเฉิงไม่รู้ว่าเขาควรรู้สึกยังไง เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่ซิ่วหลันเล่า
เขารู้ว่าเจียงเสวี่ยเป็นคนชั่วช้า แต่ไม่ได้คิดว่าเธอจะชั่วช้ามากขนาดนี้
เธอไม่ใช่แค่อยากให้เจียงหว่านเข้าคุก แต่จริง ๆ แล้วเธอวางแผนฆ่าเจียงหว่านให้ตาย!
เฉียวเหลียนเฉิงพยายามสงบสติลง และหันไปมองหญิงสาวอีกครั้ง “แล้วตอนนั้นที่เธอกับเจียงหว่านทะเลาะกัน ทำไมถึงเป็นเธอที่ร่วงลงมาเสียเอง?”
หลี่ซิ่วหลันตอบกลับทันที “ฉันก็อยากจะผลักให้หล่อนร่วงลงไปอยู่นะ แต่เพราะร่างกายของยัยนั่นหนักเกินไป ฉันเลยผลักไม่เขยื้อนเลย”
“อีกอย่าง ตอนนั้น ยัยนั่นดูเหมือนจะรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ เราสองคนเลยทะเลาะกัน ฉันพยายามพูดจายั่วยุหล่อนหลายครั้ง”
“ครั้งสุดท้ายฉันเลยวิ่งใส่หล่อนสุดกำลัง แต่กลายเป็นว่านังอ้วนนั่นดันหลบได้”
“แล้วฉันก็โชคร้ายร่วงหล่นลงมาด้านล่างเอง”
เฉียวเหลียนเฉิงไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ พิจารณาจากเบาะแสในที่เกิดเหตุแล้ว เขาก็พอจะคาดเดาได้
เขาเงียบก่อนไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ถ้าเธอพูดความจริง มันก็ดี”
“ถ้าหัวหน้าหลัวมาที่นี่ ก็บอกความจริงกับเขาซะ”
“ไม่ต้องกังวล คนที่กระทำผิดในเรื่องนี้คือเจียงเสวี่ย เธอจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง”
หลี่ซิ่วหลันเย้ยหยัน “เฉียวเหลียนเฉิง เป็นเพราะพี่อยู่ตรงนี้ต่างหาก ฉันเลยยอมบอกทุกอย่าง”
“เพราะฉันชอบพี่ ฉันจะไม่ปิดบังถ้าพี่ถาม”
“แต่ว่า…ทำไมฉันต้องคืนความบริสุทธิ์ให้นังอ้วนนั่นด้วยล่ะ? ฉันพิการ แต่นังนั่นกลับไม่เป็นอะไรเลย มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!”
เฉียวเหลียนเฉิงขมวดคิ้ว “แล้วเธอต้องการอะไร”
คนที่ไม่คิดจะพูดอะไรกับตำรวจเลย แต่ตอนนี้กลับบอกความจริงกับเขาทุกสิ่งแบบนี้ คงเป็นคนเสียสติไปแล้วแน่
เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนนี้ต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงแน่นอน
หลี่ซิ่วหลันมองเฉียวเหลียนเฉิงพลางยกยิ้ม
“ง่ายมาก เฉียวเหลียนเฉิง… ฉันชอบพี่ และฉันก็ดีกว่านังอ้วนนั่นด้วย”
“ตราบใดที่พี่หย่ากับนังอ้วนนั่นแล้วมาแต่งงานกับฉัน ฉันก็จะคืนความบริสุทธิ์ให้นังนั่น!”
เฉียวเหลียนเฉิงพูดไม่ออก เขามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ ในใจถึงกับว่างเปล่าไปชั่วขณะ แต่วินาทีต่อมาความโกรธก็ปะทุขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
ก่อนหลี่ซิ่วหลันจะได้พูดอะไร เฉียวเหลียนเฉิงก็ตบโต๊ะด้านข้างอย่างแรง
ปัง!
โต๊ะแตกกระจายเป็นเสี่ยง ๆ
หลี่ซิ่วหลันสั่นสะท้านด้วยความตกใจ มองไปที่โต๊ะก่อนจะหันมองเฉียวเหลียนเฉิงด้วยความหวาดกลัว
“ฉันขอแนะนำให้เธอพูดความจริงเพื่อเห็นแก่ฉินฮั่นและพี่สาวของเธอ”
“แต่ถ้าไม่ต้องการก็ลืมมันไปซะ รักษาตัวให้ดีก็แล้วกัน”
เฉียวเหลียนเฉิงแสดงออกอย่างเย็นชา น้ำเสียงของเขาไร้เยื่อใย และหันหลังจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
ใครที่รู้จักเขาจะรู้ว่าตอนนี้เฉียวเหลียนเฉิงโกรธมากจริง ๆ
น่าเสียดายที่หลี่ซิ่วหลันเห็นเพียงความหล่อเหลาของเขา และมองไม่เห็นความโกรธของเขาเลย
นั่นเป็นสาเหตุให้เธอตื่นตระหนกกับสถานการณ์ตรงหน้า
เมื่อกลับมารู้สึกตัว เฉียวเหลียนเฉิงก็หายไปเสียแล้ว
เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง และเห็นว่าหลี่ซิ่วจือยืนอยู่ที่ประตู
ใบหน้าของหลี่ซิ่วจือบิดเบี้ยวน่าเกลียด ดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก
หลี่ซิ่วหลันถามทันที “พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
หลี่ซิ่วจือสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะพูดว่า “ตอนที่เธอพูดความจริง”
หลี่ซิ่วหลันตัวชาวาบ แสดงความโศกเศร้าฉายออกมาผ่านใบหน้า “พี่ได้ยินหมดแล้วเหรอ”
หลี่ซิ่วจือพยักหน้ารับ
หลี่ซิ่วหลันไม่รู้ว่าตนควรพูดอะไรออกไปดี
หลี่ซิ่วจือก้าวไปด้านหน้า แล้วกล่าวโน้มน้าว “น้องรัก มอบตัวเถอะนะ บอกความจริงกับตำรวจไปซะ”
หลี่ซิ่วหลันโกรธมากเมื่อได้ยินอย่างนั้น “พี่! ฉันขาหักนะ!”
หลี่ซิ่วจือกล่าวว่า “เธอกำลังโยนความผิดให้กับคนอื่น ทั้งที่คนผิดคือตัวเธอเอง”
“ใช่ ฉันโยนความผิดให้คนอื่น ฉันทำร้ายคนอื่นก่อน แต่กลับกลายเป็นว่าทำร้ายตัวเอง เพราะฉันโชคไม่ดีไงล่ะ”
“แล้วมันเพราะอะไรล่ะ?”
“ตอนที่แม่สื่อมาพบพวกเราเป็นครั้งแรก เดิมทีตระกูลฉินสนใจฉันมากกว่า”
“ถ้าพี่ไม่ได้เดินออกมาให้ฉินฮั่นเห็น และทำให้เขาตกหลุมรัก ภรรยาของเขาก็คงจะเป็นฉันแล้ว!”
“พี่คะ ฉันให้ฉินฮั่นกับพี่ไปแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการเฉียวเหลียนเฉิง พี่เข้าใจไหม?”
หลี่ซิ่วจือตกตะลึง ดวงตาของเธอแดงก่ำก่อนจะปิดปากเงียบไม่พูดอะไรอีก แล้วหันหลังวิ่งออกไปทั้งน้ำตา
