บทที่ 54 ผมจะให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย มากับผม!!!
เมื่อเจียงหว่านเข้ามา ถันหลงก็ถามด้วยรอยยิ้ม
“จะเล่นอะไรล่ะ? ปายโกวหรือลูกเต๋า?”
เจียงหว่านเงียบ “มีแค่พวกเราเหรอ?”
ถันหลงขมวดคิ้วสงสัย “เธอหมายความว่าอะไร?”
เจียงหว่านกล่าวว่า “ฉันกลัวว่านายจะไม่ยอมรับว่าฉันชนะ ฉันต้องการผู้ชมเพื่อเป็นพยานให้ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันไม่เล่น”
ถันหลงหัวเราะและพูดในใจ ‘ยัยนี่อุบายเยอะนัก’
”ผู้ชมเหรอ? ได้สิ มีเยอะแยะเลยล่ะ”
ขณะที่พูด เขาก็ขยิบตาให้ชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ
ชายคนนั้นจากไป และห้านาทีต่อมาก็พาเพื่อนชาวบ้านห้าหกคนที่มักจะมาโรงพนันเป็นประจำมาด้วย
เจียงหว่านพยายามขุดบางอย่างออกมาจากความทรงจำของเธอ และพบว่าคนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อเล่นการพนันบ่อยครั้ง
เมื่อเห็นว่ามีผู้ชม เจียงหว่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “เอาล่ะ งั้นมาเดิมพันลูกเต๋ากันเถอะ”
”ตามที่สัญญาไว้ ใช้ความสามารถที่แท้จริงกับฝีมือเท่านั้น นายจะโกงไม่ได้”
ถันหลงเยาะเย้ย “อย่ากังวล นายท่านถันอย่างฉันซื่อสัตย์อยู่แล้ว”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็สั่งให้ใครบางคนนำถ้วยลูกเต๋ามา แล้ววางลูกเต๋าแถวหนึ่งไว้ข้างหน้า
เจียงหว่านถาม “ทายใหญ่เล็กเหรอ?”
ถันหลงพยักหน้า “ใช่ เธอเลือกสิว่าใหญ่หรือเล็ก”
เจียงหว่านพูดอย่างตรงไปตรงมา “ฉันชอบใหญ่ งั้นเอาเป็นใหญ่”
ถันหลงแบมือเพื่อแสดงว่าเขาไม่มีข้อโต้แย้ง “อย่ามาหาว่าฉันรังแกแล้วกัน เธอเริ่มก่อนเลย”
เจียงหว่านแค่นเสียง เอื้อมมือไปคว้าถ้วยลูกเต๋า
เธอเหยียดแขน และลูกเต๋าทั้งหมดก็ตกลงไปในถ้วย
ขณะที่เธอกำลังจะทอยลูกเต๋านั้น จู่ ๆ ประตูด้านนอกก็ถูกเตะออก
ทุกคนหันศีรษะไปมอง ก่อนเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งที่มีสีหน้าโกรธเกรี้ยว
ชายคนนั้นสวมชุดลำลองธรรมดา ๆ แต่ท่วงท่าแข้งกร้าว และท่าทางสงบของเขาทำให้คนที่อยู่ในห้องรู้สึกเสียวสันหลัง
เจียงหว่านก็เห็นเช่นกัน และทันทีที่เธอรู้ว่าชายคนนั้นคือเฉียวเหลียนเฉิง หัวใจของเจียงหว่านเต้นระรัว ถ้วยลูกเต๋าในมือตกลงบนโต๊ะโดยไม่รู้ตัว
“เฉียว… เฉียวเหลียนเฉิง!” เจียงหว่านพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
เฉียวเหลียนเฉิงยืนอยู่นิ่งเงียบ ๆ ขณะเดียวกันดวงตาเย็นชาของเขาคู่นั้นฉายแววดูถูก เศร้า และผิดหวัง
ก่อนมันจะสงบลงจนไม่เหลือความรู้สึกใด ๆ เลย
เจียงหว่านรู้ว่าคราวนี้เฉียวเหลียนเฉิงโกรธมาก
เธอแทบจะคาดเดาได้ว่าในที่สุดเธอกับเฉียวเหลียนเฉิงก็มาถึงจุดจบแล้ว
“นายมาที่นี่ได้ยังไง?” เจียงหว่านถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา
เธอรู้สึกสับสน และไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ถูก
ดวงตาของเฉียวเหลียนเฉิงหันกลับมามองหญิงสาว จากนั้นมองลงไปที่มือของเธอ และโต๊ะตรงหน้า
“คุณบอกผมว่าคุณจะไม่เข้าโรงพนันอีก”
เจียงหว่านเงียบ
เฉียวเหลียนเฉิงหยุดชะงัก และพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ผมเกือบจะเชื่อแล้ว”
“ผมคิดว่าคราวนี้ผมจะเชื่อใจคุณได้!”
เจียงหว่านเงียบอีกครั้ง
พูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์
เฉียวเหลียนเฉิงเงียบ และพูดอย่างเย็นชา “ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย มากับผม!”
ร่างกายของเจียงหว่านแข็งทื่อ ไม่คาดคิดว่ากับตัวเธอที่ทำแบบนี้ เขาก็ยังให้โอกาสเธอ
แต่เธอออกไปตอนนี้ไม่ได้!
ชายหนุ่มที่อยู่ถัดจากถันหลงพูดขึ้นด้วยความโกรธ “แม่งเอ้ย แมวป่าอย่างแกที่กระโดดออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้ แต่กล้ามาวิ่งพล่านในอาณาเขตของนายท่านถัน กำลังรนหาที่ตายหรือไง!”
ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ เฉียวเหลียนเฉิงหันหน้าไปมอง
ชายคนนั้นตัวแข็งไปทันที หลังของเขาเย็นเฉียบ เม็ดเหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก!
ขณะที่ถันหลงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เฉียวเหลียนเฉิงก็เอื้อมมือออกไปตบโต๊ะที่ใกล้ที่สุดอย่างเต็มแรง
‘ปัง!’ โต๊ะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ
ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้นตกตะลึง แม้แต่ถันหลงก็เบิกตากว้าง ก่อนจะกลืนน้ำลายด้วยความไม่อยากเชื่อ
……
เฉียวเหลียนเฉิงเหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย จากนั้นจึงหันไปมองเจียงหว่าน
“ตามผมมา ไม่มีใครกล้าห้ามคุณหรอก”
เธอมองไปที่เฉียวเหลียนเฉิงอย่างสับสน และทันใดนั้นก็ตระหนักว่าชายตรงหน้าเธอหล่อมากตอนที่โกรธ
ถ้าเธอทำได้ ถ้าเธอไม่ได้เดินทางข้ามเวลามาอยู่ในร่างของนักพนันคนนี้ ถ้าเจ้าของเดิมไม่ทำสิ่งเหล่านั้น เธอคงจะตกหลุมรักเฉียวเหลียนเฉิงจริง ๆ และกลายเป็นคนรักของเขา
แต่ ‘ถ้า’ไปก็ไม่มีประโยชน์ มันไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
เจียงหว่านสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วระบายออกมา!
รู้สึกปวดแปล๊บ ๆ ขึ้นมาที่หัวใจเล็กน้อย
เธอหันศีรษะมองออกไปทางอื่น ควบคุมตัวเองให้สงบ ก่อนจะพูดกับเฉียวเหลียนเฉิงด้วยน้ำเสียงเย็นชาและไม่แยแส
“ขอโทษ ครั้งนี้ฉันทำผิดสัญญาเอง แต่ฉันจะไม่ไปกับนายหรอก”
“นายควรไปซะ ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่นายควรอยู่!”
แม้ว่าเฉียวเหลียนเฉิงจะผิดหวังกับเธอ แต่หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาก็ยังไม่สามารถปกปิดความเศร้าของตัวเองเอาไว้ได้
เขาพยักหน้ารับ แล้วความหวังสุดท้ายในดวงตาก็ดับลง
ขณะนี้ ม่านตาของชายหนุ่มดำสนิทราวกับหมึก บนใบหน้าไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เลย
เขามองเธอเป็นครั้งสุดท้าย หันหลังกลับ และจากไป โดยไม่หันกลับมามองอีก
เมื่อเห็นเฉียวเหลียนเฉิงจากไปแล้ว
ใบหน้าของเจียงหว่านก็ค่อย ๆ ซีดลง ขณะที่ดวงตาของเธอแดงก่ำขึ้น
พอหันกลับมา เธออดจะหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ ‘ฉันนี่ปากไม่ตรงกับใจซะจริง ๆ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เป็นของฉันตั้งแต่แรก ทำไมถึงต้องเศร้าด้วย’
ตอนนี้เธอมีเงินอยู่ในมือแล้ว เธอสามารถอยู่รอดได้ แม้ว่าหลังจากแก้ไขปัญหาในวันนี้แล้ว เธอกับเฉียวเหลียนเฉิงจะเลิกกันจริง ๆ ก็ตาม
เมื่อเลิกกันแล้ว เธอก็จะไม่มีข้อผูกมัดจากข้อจำกัดของการเป็นภรรยาทหารอีก และเธอก็จะสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการได้
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เธอก็ปล่อยปมในอกของเธอไป แล้วหันมองถันหลงที่อยู่ตรงข้าม
“เอาล่ะ เริ่มกันเลยไหม?”
ตอนนี้ ถันหลงกำลังยิ้ม ใบหน้าของเขาไม่ต่างจากดอกไม้ที่เบ่งบาน
ถ้าพยายามอีกนิด ริ้วรอยจากการยิ้มพวกนั้นก็อาจจะบี้ยุงตายได้
“เอาเลยยัยอ้วน เธอเริ่มก่อนเลย”
เจียงหว่านคว้าถ้วยลูกเต๋า เขย่าแขนไปมา แล้วทอยลูกเต๋าทั้งหมดไป จากนั้นยกแขนขึ้นไปในอากาศ
การเคลื่อนไหวของเธอสง่างามอย่างไม่อาจพรรณนาได้
การกระทำของเธอทำให้ทุกคน ณ ที่นั้นอดไม่ได้ที่จะฮือฮา!
ถันหลงได้เห็นก็ประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะมีทักษะอย่างนี้ด้วย
หลังจากนั้นไม่นาน ถ้วยลูกเต๋าในมือของเจียงหว่านก็ตกลงบนโต๊ะ
“มาเลย ใหญ่!”
ถันหลงหัวเราะคิกคัก “เอาล่ะ เปิดเลย”
เจียงหว่านหยิบถ้วยลูกเต๋าขึ้นมา เผยให้เห็นลูกเต๋าปรากฏแต้ม ห้า สี่ สี่
ถันหลงตะโกน “ห้า สี่ สี่ สิบสามแต้ม!”
ทุกคนต่างตกตะลึง แต้มนี้ดีแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องไม่คาดฝัน เจียงหว่านก็อาจจะชนะได้!
เจียงหว่านวางถ้วยลูกเต๋าไว้บนโต๊ะ ก่อนเลียริมฝีปากพลางมองไปทางถันหลง
”ตานาย”
ถันหลงไม่เกรงใจ เลียนแบบการเคลื่อนไหวของเจียงหว่าน คว้าถ้วยมาใส่ลูกเต๋า
เพียงแต่การเคลื่อนไหวของเขาไม่ลื่นไหลนัก ทำให้ลูกเต๋าทั้งหมดบินกระเด็นกระดอนออกไปทุกทิศทาง
ถันหลงรู้สึกหงุดหงิด ทางหลี่ซื่อที่อยู่ข้าง ๆ รีบเก็บมันขึ้นมา
หลังจากเก็บลูกเต๋าทั้งสามลูก ครั้งนี้ถันหลงก็ไม่กล้าที่จะทำเท่ห์อีก เขาใส่ลูกเต๋าทั้งหมดลงในถ้วย
หยิบถ้วยลูกเต๋าด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเขย่า
หลังจากนั้นไม่นาน ถ้วยลูกเต๋าก็ถูกวางลงบนโต๊ะ
เจียงหว่านไม่ได้มองถ้วยเลย แต่จ้องมองไปยังถันหลงด้วยดวงตาว่างเปล่า ครุ่นคิด แต่ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ถันหลงเปิดถ้วยลูกเต๋า และข้างในก็ปรากฏหกแต้มทั้งสามลูก
“หก หก หก สิบแปดแต้ม!” ทุกคนรอบตัวล้วนตกตะลึง
“นายท่านถันสุดยอด”
“นายท่านถันสุดยอดมาก!”
เสียงโห่ร้องดังกระหึ่ม
ถันหลงมองไปที่เจียงหว่านอย่างมีชัย “เป็นยังไง? เธอแพ้แล้ว!”
