บทที่ 52 กับดักถูกขุดมานานแล้ว แค่รอให้เจียงหว่านกระโจนเข้าไป
เมื่อพวกมันเห็นเธอ พวกแมลงสาบและหนูก็รวมตัวกันรุมแทะกระดูกของเธอ
ทันใดนั้น เจียงหว่านก็ตื่นขึ้น แล้วพบว่าเป็นช่วงรุ่งสางแล้ว
เธอถอนหายใจ แต่เพราะบ้านไม่มีนาฬิกา เธอจึงไม่รู้ว่ากี่โมง
เธอเก็บข้าวของ และเตรียมที่จะเข้าไปในเมืองเพื่อดูว่าเธอยังสามารถซื้อเนื้อได้หรือไม่
แม้จะไม่มีกำหนดเวลาที่แน่นอน แต่ตามการทำมุมของดวงอาทิตย์ นี่ก็คล้ายว่าจะเป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว
เจียงหว่านออกไปที่เมืองด้วยจักรยานของเธอ
ทันทีที่เธอออกไป ก็มีชายคนหนึ่งมาที่ประตูฐาน ชายคนนั้นมองเข้ามาภายในทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ
ทหารยามจึงหยุดเขาไว้ “คุณเป็นใคร? มีธุระอะไร?”
ชายคนนั้นพูดว่า “ฉันเป็นพี่ชายของเยี่ยนจื่อ และต้องการมาตามหาเฉียวเหลียนเฉิง”
ทหารยามขมวดคิ้ว แต่ชายคนนั้นพูดต่อ “มีบางอย่างเกิดขึ้นกับภรรยาของเขา ฉันมาที่นี่เพื่อรายงานเขา”
อีกด้านหนึ่ง เจียงหว่านมาถึงเมือง และตรงไปที่ร้านขายเนื้อ
แน่นอนว่ามันสายเกินไปแล้ว จึงไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยกระทั่งขนหมู
เจียงหว่านรู้สึกหดหู่เล็กน้อย แต่ทางคนขายเนื้อพูดว่า “เธอบอกว่าจะมาก่อนเจ็ดโมงไม่ใช่เหรอ? ฉันก็รอเธอจนถึงเจ็ดโมงสามสิบแน่ะ”
เจียงหว่านครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ขอโทษด้วยค่ะ เมื่อคืนนี้มีบางอย่างเกิดขึ้น ฉันเลยเข้านอนดึก ตื่นเช้าไม่ไหว”
“ไม่อย่างนั้น ครั้งนี้ฉันจะให้เงินคุณก่อน แล้วคุณเก็บไว้ให้ฉันได้ไหม”
คนขายเนื้อครุ่นคิดแล้วตอบกลับ “เก็บมันน่ะมันได้ แต่หัวหมูที่ฉันฆ่าไปเมื่อเร็ว ๆ นี้มีขนาดค่อนข้างใหญ่ หนักมากกว่า 20 ชั่ง หมูก็มีอายุเกือบสามสิบปี จะคิดเงินยังไง?”
เจียงหว่านทิ้งเงินสิบหยวนไว้ให้เขา “เอานี่ไปค่ะ เหลือดีกว่าขาด”
“เอาแค่หัวหมู ลำไส้ และขานะ”
เจียงหว่านตัดสินใจว่าจะให้เงินครึ่งหนึ่งกับถันหลงก่อน ส่วนที่เหลือ เธอจะหามาจ่ายอีกที
ส่วนเรื่องหนี้พนันนั้น เพราะไม่มีสัญญากู้ยืม การตัดสินใจจึงไม่ได้ขึ้นอยู่กับพวกเขา
ถ้าเธอไม่พอใจ เธอก็จะปฏิเสธไม่ยอมรับ อย่างแย่ที่สุด เธอก็ต้องไปโรงพักเพื่อแก้ไขปัญหานี้ เธอเชื่อว่าถันหลงจะกลัวมากกว่าเธอ!
นี่เป็นผลมาจากการขบคิดของเธอตลอดทั้งคืน
เธอถอยไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ถันหลงจะเหยียบจมูกเธอเอา
แต่เธอก็ไม่สามารถทำรุนแรงจนเกินไปได้เช่นกัน
หลังจากเจรจากับคนขายเนื้อ และทิ้งเงินสิบหยวนไว้ให้เขาแล้ว เจียงหว่านก็หันหลังจากไป
เธอเดินไปที่ถนน และขณะที่กำลังจะขี่จักรยานออกไป จางซาน ลูกน้องอันธพาลของถันหลงก็มาขวางทางเธอไว้
“นังอ้วน หมดเวลาแล้ว พี่ถันถามว่าเตรียมเงินพร้อมรึยัง?”
เจียงหว่านเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา “เจ้านายของนายอยู่ที่ไหน? ฉันอยากจะคุยกับเขา”
จางซานหัวเราะเยาะ “เธอคิดว่าหมาแมวที่ไหนก็สามารถเจอเจ้านายของเราได้งั้นเหรอ?”
เจียงหว่านยิ้ม “ถ้าไม่ออกมา ก็ลืมเรื่องเงินไปได้เลย”
“แม้ว่านายจะเป็นคนของถันหลง แต่นายไม่ใช่เขา ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายจะไม่แอบอ้างชื่อถันหลงแล้วเชิดเงินไป”
จางซานขมวดคิ้ว “เธอต้องการอะไร”
เจียงหว่านกล่าว “ให้ถันหลงออกมาพบฉัน ตราบใดที่เขาออกมา ฉันจะให้เงินนาย”
จางซานกัดฟันด้วยความโกรธ “นังอ้วน แก…”
ขณะที่จางซานกำลังจะพูด ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
“จางซาน หยุด!”
จางซานหันกลับไปมองทันที เป็นถันหลงที่เดินเข้ามา
ถันหลงเดินไปหาเจียงหว่าน “เธอตามหาฉันเหรอ? ฉันอยู่ที่นี่แล้ว เงินล่ะอยู่ที่ไหน”
เขาเหยียดรอยยิ้มกว้าง แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย และความหยิ่งผยอง
เจียงหว่านมองเขาอย่างเงียบ ๆ จอดจักรยานไว้ข้างถนนแล้วล็อกมัน
จากนั้นก็เดินเข้าไปหาเขาแล้วพูดว่า “ฉันต้องให้นายหนึ่งร้อยหยวนถูกไหม”
ถันหลงพยักหน้า “ถูกต้อง”
เจียงหว่านเงียบและพูดว่า “แต่ฉันไม่มีหนึ่งร้อยหยวน ฉันมีแค่ห้าสิบหยวน”
ถันหลงเลิกคิ้ว “นังอ้วน แกหมายความว่ายังไง!”
เจียงหว่านกล่าวต่อ “ตามที่พูด ฉันจะให้นายห้าสิบก่อน ส่วนอีกห้าสิบหยวนที่เหลือจะเอามาให้นายไม่กี่วันหลั้งจากนี้อีกที!”
……
ถันหลงเหยียดยิ้ม “ได้ แต่ก็ตามที่ตกลงกัน ถ้าวันนี้จ่ายไม่ได้จะต้องคิดดอกเบี้ย”
เจียงหว่านพยักหน้า “เอาล่ะ คิดมาเลย”
ถันหลงยิ้มกว้างทันที เขาโบกมือ ส่งส่งสีญญาณให้ลูกน้องคนนึงไปหยิบลูกคิดมา
เขาถามขึ้น “เธอบอกว่าจะจ่ายให้ฉันก่อนห้าสิบหยวน แล้วเธอจะจ่ายคืนอีกห้าสิบหยวนที่เหลือเมื่อไร?”
เจียงหว่านตอบว่า “สิบวัน”
ถ้าแค่ห้าสิบก็สามารถจ่ายคืนในห้าวันได้ แต่ถ้าคิดดอกเบี้ยเพิ่มก็อาจจะใช้เวลาเกินห้าวัน ดังนั้นเธอจึงเผื่อเวลาหาเงินเพิ่มไว้ก่อน
เมื่อได้ยินอย่างนี้ ถันหลงก็ยิ้มกว้างกว่าเดิม แล้วเขาก็ปรบมือขึ้น
ครู่ต่อมา ลูกคิดก็มาถึง ถันหลงจึงพูดว่า “นังอ้วน คราวนี้เราต้องเขียนสัญญากู้ยืมนะ”
เจียงหว่านหรี่ตาลง รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดี แต่ครั้งนี้เธอเป็นคนผิดจริง ๆ จึงทำได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น
ถันหลงขอให้ลูกน้องของเขานำปากกากับกระดาษมาทันที และเขียนข้อความลงไปว่า
“วันนี้ เจียงหว่านเป็นหนี้ถันหลง 50 หยวน รวมกับดอกเบี้ยเป็น 885.22 หยวน โดยจะคืนภายในสิบวัน”
เจียงหว่านตกใจมากเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไม่ เดี๋ยวก่อน ราคาเท่าไหร่นะ?”
ถันหลงกล่าวว่า “885.22! เธอก็รู้ว่าเราคิดกำไร 70%!”
เจียงหว่านพูดด้วยความโกรธ “บ้ารึเปล่า ห้าสิบหยวนกับสิบวัน นายไปเอา 885 มาจากไหน? สุนัขเป็นคนสอนคณิตศาสตร์ให้นายรึยังไง?”
ถันหลงยกมุมปากแย้มยิ้ม “ไม่สำคัญว่าใครเป็นคนสอน สิ่งสำคัญคือคำนวณถูกต้องรึเปล่า”
“มันเป็นเรื่องจริงที่เธอเป็นหนี้ห้าสิบหยวน แต่เราก็ตกลงกันตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าเธอจ่ายคืน 100 หยวนในวันนี้ หนี้จะถูกล้างออกไป”
“แต่ถ้าไม่คืนเงินก็ต้องเริ่มคำนวณดอกเบี้ยใหม่ตั้งแต่ต้น”
“เงินนี้จึงไม่ใช่แค่เงินที่เธอยืมไปจากฉันในตอนแรก แต่รวมหนี้ที่ถูกยกเลิกไปก่อนหน้านี้ด้วย ดอกเบี้ยมากกว่า 300 หยวนที่ค้างชำระในครั้งก่อนรวมอยู่ด้วยกันทั้งหมด”
เจียงหว่านเข้าใจ เธอกัดฟันและถามว่า “ที่พูดก็คือ เมื่อคำนวณดอกเบี้ยอีกครั้ง นายได้รวมดอกเบี้ยก่อนหน้านี้ทั้งหมดเข้าไปด้วย”
ถันหลงยิ้มและพยักหน้า “ใช่แล้ว ฉลาดมาก”
เจียงหว่านโกรธมาก “แกมันปลิ้นปล้อน”
หลังจากพูดจบ ก่อนถันหลงจะพูดอะไร เจียงหว่านก็ชักมีดแล่เนื้อออกมาจากเอวของเธอ
มีดนี้เธอได้มาจากคนขายเนื้อ เจียงหว่านจ่ายเงินเพื่อซื้อมันมา!
มีดแล่เนื้อนั้นยาวอย่างน้อยสี่สิบเซนติเมตร ซึ่งยาวกว่ามีดทำครัวธรรมดา
ทั้งใบมีดก็คมมาก
ทันทีที่ชักมีดออกมา ใบหน้าของถันหลงก็ซีดลง “เฮ้ย นังอ้วน แกกำลังทำอะไรน่ะ? พวกเราทุกคนต่างก็แค่ทำธุรกิจเพื่อหาเงินเท่านั้นเองนะ”
เจียงหว่านพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครจะไปทำกับแกกัน”
“แม้แต่พวกปลิงยังไม่โหดเท่าแก อย่างแกหยางไป๋หล่า[1]* ยังต้องฆ่าตัวตายทั้งน้ำตาเลย!”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นคนใจดำขนาดนี้ มาเลย! วันนี้ฉันจะผ่าอกแกเพื่อดูว่าหัวใจแกมันมืดมนแค่ไหน!”
เมื่อเห็นอย่างนี้ ถันหลงก็รีบถอยออกไป “พี่อ้วนใจเย็น ๆ ก่อน ใจเย็นลงแล้วค่อย ๆ คุยกัน”
เจียงหว่านพูดด้วยความโกรธ “คุยกันเหรอ? จะคุยอะไรอีก!”
ถันหลงกล่าวว่า “ในเมื่อพี่อ้วนไม่เต็มใจจะจ่ายเงินคืน งั้นเรามาทำตามกฎกันเถอะ”
เจียงหว่านขมวดคิ้ว ถ้ามีวิธีอื่นในการแก้ปัญหาเรื่องนี้ เธอคงไม่ใช้มีดหรอก
เธอก็ไม่ได้ต้องการจะฆ่าใครซักคนจริง ๆ สักหน่อย!
เธอถามเสียงเบา
“หมายความว่ายังไง รีบพูดมาเร็ว ๆ ไม่งั้นฉันจะสับแก!”
ขณะที่พูด เธอก็จงใจโบกมีดไปรอบ ๆ ราวกับรำกระบี่ มีดเล่มนี้เป็นมีดแล่เนื้อ จึงโดนลับคมเกือบทุกวัน
เมื่อใช้บ่อยครั้ง ใบมีดก็แวววาวจนทำให้ตาพร่าเมื่อถูกแสงแดด
ถันหลงที่เห็นแสงเย็นวาบบนใบมีดพลันรู้สึกเสียวสันหลังอย่างห้ามไม่อยู่
[1] หยางไป๋เหล่า ตัวละครในเรื่องสาวผมขาว เป็นผู้เช่าชาวนา ถูกเจ้าของที่ขูดรีดจนเป็นหนี้ ก่อนจะถูกเจ้าของที่ฆ่าตาย และฉุดลูกสาวไปเป็นนางบำเรอ
