บทที่ 267 ประสบปัญหาอีกครั้ง / ตกเป็นเป้าให้คนวิจารณ์!
เสียงกรีดร้องของเธอปลุกเสี่ยวเสวี่ยให้ตื่นขึ้นมา
แม้ว่าเสี่ยวเสวี่ยจะยังมึนเมาอยู่ แต่มันก็ยังมีสติ
เช่นเดียวกับคนที่มีความทนต่อเหล้าต่างกัน ไก่ก็ก็เป็นเช่นนั้น
บังเอิญว่าเสี่ยวเสวี่ยเป็นไก่ที่คอแข็งเสียด้วย!
เมื่อมันลืมตาก็ยังรู้สึกว่ารอบตัวมืดสนิท เพราะการมองเห็นของไก่ตอนกลางคืนไม่ดีนัก
อีกทั้งมันยังไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศโดยรอบด้วย จึงทำให้ตื่นตระหนกมาก
เมื่อกี้หญิงตั้งครรภ์เพิ่งโยนเสี่ยวเสวี่ยกลับไปหาชายอ้วน
เสี่ยวเสวี่ยจึงค้างอยู่กลางอากาศ มันกระพือปีกสองสามครั้ง ก่อนจะร่วงลงไปใส่หน้าชายอ้วน
เจ้าไก่อยู่ในอาการตื่นตระหนก รู้แค่ว่าตอนนี้มีบางอย่างที่ใต้เท้า มันจึงกระพือปีกและตะกุยเล็บอย่างแรง
ทำให้ใบหน้าของชายอ้วนมีรอยข่วนจนเลือดซิบ
“โอ๊ย! เจ็บ! อะไรวะเนี่ย!”
ชายอ้วนตะโกนโวยวาย และใช้มือปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง
เสี่ยวเสวี่ยยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก มันกระพือปีกและบินสูงขึ้น แต่อาจเป็นเพราะยังไม่หายจากอาการเมา หรืออาจเป็นเพราะความกลัว มันจึงบินอย่างเซ่อซ่า ไม่สามารถควบคุมทิศทางได้
ของเหลวสีเหลือง สีขาว และเศษต่าง ๆ เละเทะเต็มศีรษะและใบหน้าของชายอ้วนไปหมด
“ให้ตายเถอะ นี่มันบ้าอะไรวะ!”
“จับมัน ฉันจะสับมันให้เละ!” ชายคนนั้นเช็ดหน้าพลางคำรามด้วยความโกรธ
หญิงตั้งครรภ์รีบเอื้อมมือไปคว้าเสี่ยวเสวี่ย
ทว่า แม้เสี่ยวเสวี่ยจะตื่นตระหนก แต่มันก็ไม่ใช่ไก่ธรรมดา มันเป็นไก่ที่ผิงอันเลี้ยงและมักจะพาไปไหนมาไหนด้วยเสมอ
มันได้พบเจอผู้คนบ่อยครั้ง
ไม่นานความตื่นตระหนกก็ผ่านไป มันกระพือปีกบินขึ้นอีกครั้ง แล้วกระโดดขึ้นไปบนหัวของชายอ้วนกับหญิงตั้งครรภ์
หญิงตั้งครรภ์โกรธมาก คิดจะคว้ามันอีก แต่ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้จึงยื่นมือไปประคองพุงของไก่ให้มั่นคง
แล้วค่อยลองจับใหม่
แต่เพราะพวกเขาเสียงดังมาก จึงทำให้คนในรถตื่น
หลายคนตื่นขึ้นมามองต้นเหตุของเสียงดังด้วยความหงุดหงิด แถมยังเห็นภาพคนสองคนกระโดดไปมาเพื่อจับไก่ตัวเดียวอีก
ไม่สิ ไม่ได้กระโดดจับไก่ ดูเหมือนพวกเขากำลังถูกไก่ไม่มีขนแกล้งอยู่ต่างหาก
ขณะนี้เสี่ยวเสวี่ยเริ่มปรับตัวได้แล้ว ไม่เพียงแต่มันจะไม่ถูกจับ แต่ยังอึใส่ทั้งสองเรื่อย ๆ ด้วย
ค่อย ๆ อึออกมาทีละน้อย
ถึงจะไม่อันตราย แต่ก็เป็นการดูถูกกันอย่างยิ่ง!
ในเวลาไม่นาน ทั้งศรีษะและใบหน้าของคนทั้งสองก็เต็มไปด้วยอึไก่
ผู้คนในรถเมื่อเห็นฉากนี้ก็ต้องประหลาดใจ และบางคนก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไป
“เธอทำอะไรน่ะ เธอยังท้องอยู่นะ!”
ประโยคนี้ทำให้หญิงตั้งครรภ์ตกใจ เธอรีบหยุดเคลื่อนไหว และเตรียมหนีทันที
แต่เสี่ยวเสวี่ยกลับไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ มันรีบเข้าไปตะกุยผมหญิงสาว
ผมของหญิงตั้งครรภ์ยุ่งเหยิง เธอโกรธมาก แต่ก็ต้องอดกลั้นไว้
ตอนนี้ทุกคนเห็นเหตุการณ์จึงรีบเข้ามาช่วยจับ นั่นทำให้เสี่ยวเสวี่ยยิ่งสับสนและเริ่มทนไม่ไหว เมื่อมันเห็นว่ามีคนมาไล่จับมันเพิ่มขึ้นอีก
มันบินไปบนรถ ไปเกาะอยู่บนชั้นวางสัมภาระ ไม่ยอมลง
และเพราะรถไฟตู้นี้อยู่ถัดจากตู้ที่เจียงหว่านอยู่ เสียงดังเอะอะจึงทำให้หญิงสาวตื่นตระหนกไปด้วย
เธอลืมตาขึ้นและเห็นเฉียวเหลียนเฉิงที่ไปเข้าห้องน้ำเดินกลับมาไกล ๆ
“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสียงดังขนาดนี้?” เจียงหว่านถามอย่างสับสน
เฉียวเหลียนเฉิงส่ายหัว “ไม่มีอะไรหรอก ตู้ข้าง ๆ คงทะเลาะกัน นอนเถอะ ผมจะคอยดูให้เอง”
เจียงหว่านพึมพำ เอาหัวพิงกำแพงรถและกำลังจะหลับไป แต่จู่ ๆ เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้
เธอก้มศีรษะลงและอุทานด้วยความประหลาดใจ “อ้า! ถุงผ้าของฉันล่ะ!”
เฉียวเหลียนเฉิงมึนงง “ถุงอะไร”
เจียงหว่านตอบ “เสี่ยวเสวี่ยไง!”
เฉียวเหลียนเฉิงนึกขึ้นได้ “ไม่ใช่ว่า…”
ตอนเธอกำลังจะหลับ ตอนนั้นยังมีกระเป๋าและเสี่ยวเสวี่ยอยู่เลย
ทว่าทันใดก็มีคนเดินผ่านมาและพูดอย่างตื่นเต้น
“ตู้ข้างหน้ามีคนกำลังจับไก่ แถมไก่ไม่มีขนด้วยนะ!”
“พากันจับทั้งขบวนแต่ยังจับไม่ได้ ตลกชะมัด!”
เจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิงมองหน้ากันและตะโกนดัง “เสี่ยวเสวี่ย!”
หลังจากตะโกน ทั้งสองก็รีบวิ่งไปที่ตู้ข้าง ๆ พร้อมกัน
เมื่อเจียงหว่านและคนอื่น ๆ มาถึง ผู้คนในรถยังพยายามจับเสี่ยวเสวี่ยกันอยู่
โชคดีที่เสี่ยวเสวี่ยเหมือนจะมีสัญชาตญาณแหลมคม มันรีบบินมาหาเจียงหว่านทันที
เจียงหว่านเห็นเสี่ยวเสวี่ยพยายามบินมาหาตน
หญิงสาวจึงตะโกนด้วยความโกรธจัด “เสี่ยวเสวี่ย!”
แม้ว่าเสี่ยวเสวี่ยจะไม่ชอบเจียงหว่านมากนัก แต่เธอก็ยังมีกลิ่นที่มันคุ้นเคย ดังนั้นมันจึงรีบบินไปหาเจียงหว่าน และพุ่งเข้าสู่อ้อมแขนของเธอ
มันส่งเสียงร้องเหมือนเด็กทารก และใช้ศีรษะเล็ก ๆ ซุกอ้อมแขนเจียงหว่าน
เจียงหว่านโกรธมาก แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความสุขของมันหลังได้กลับมาสู่อ้อมแขนของตน
ใบหน้าของหญิงสาวมืดมนลง กำลังวางแผนจะคว้า และจับมันโยนทิ้งซะ
แต่ไก่ตัวนี้ไม่เชื่อฟังและก่อปัญหาไปทั่ว ถ้ามันถูกทิ้งไว้ที่นี่ได้เกิดหายนะแน่!
และหลังจากเสี่ยวเสวี่ยอ้อนเธอแบบนี้ เจียงหว่านก็มีท่าทีที่อ่อนลง
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าผู้หญิงตรงหน้าคือเจ้าของไก่
นั่นทำให้พวกเขาต่างแปลกใจเล็กน้อย
ความคิดแรกคือ นี่มันไก่พันธุ์อะไร ทำไมไม่มีขน?
ก่อนที่ใครจะพูดอะไร ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังขึ้น
“ยัยอ้วนมาทันเวลาพอดี เจ้าไก่ตัวนี้เป็นของเธอใช่ไหม?”
ชายอ้วนแทรกตัวออกมาจากฝูงชน
ชายคนนี้คือคนที่เคยแย่งที่นั่งเจียงหว่าน
เจียงหว่านขมวดคิ้ว คว้าเสี่ยวเสวี่ยแล้วพยักหน้า “ใช่ ของฉันเอง!”
ชายคนนั้นหยุดประท้วง “ไก่เป็นของเธอสินะ งั้นดูสิว่ามันทำอะไรกับฉันบ้าง มีแต่ขี้ไก่เต็มไปหมด เธอต้องชดใช้!”
ตอนนี้เขาเห็นแค่ขี้ไก่ แต่ไม่มีเวลามองหากระจก เลยไม่รู้ว่าหน้าของตนถูกข่วนด้วย!
เจียงหว่านมองดูท่าทางของอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร
ในเวลานี้ ผู้โดยสารอีกคนก็กล่าวว่า “ฉันก็มีขี้ไก่ติดหัวเหมือนกัน”
“ฉันด้วย เต็มกระเป๋าฉันเลย”
“ซาลาเปาของฉันก็โดนมันขี้ใส่ ฉันจะกินยังไง!”
เจียงหว่านรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิด
เฉียวเหลียนเฉิงยืนขึ้น และขอโทษอย่างจริงใจ “ผมขอโทษที่ไม่ดูมันให้ดีครับ”
“เราสองคนต้องขอโทษทุกคนด้วย! และถ้าใครมีขี้ไก่เปื้อนเราจะทำความสะอาดให้ และยินดีชดเชยให้หนึ่งหยวน!”
ทันทีที่ทุกคนได้ยินเรื่องการให้เงิน พวกเขาก็เงียบไป
จริง ๆ ไม่มีอะไรมากหรอก ขี้ไก่ก็นิดเดียว แค่เช็ดให้สะอาดก็พอแล้ว
สิ่งที่พวกเขาต้องการเห็นคือทัศนคติของเจ้าของ
ทว่าตอนนั้น ชายอ้วนกลับตะโกนลั่น
“ไม่ใช่แค่ขี้ไก่เท่านั้น ภรรยาฉันกำลังตั้งท้อง แล้วเจ้าไก่นั่นก็มาข่วนภรรยาฉัน มันต้องกระทบต่อลูกในท้องแน่ เห็นไหมว่าเธออึดอัดมากแค่ไหน!”
เมื่อเขาตะโกน หญิงตั้งครรภ์ที่อยู่ด้านหลังฝูงชนก็เริ่มร้องตะโกนว่า
“ใช่ ใช่ ฉัน ฉันรู้สึกเจ็บท้องมาก ๆ!”
ทุกคนต่างตกใจเมื่อได้ยิน จึงรีบหันไปมองผู้หญิงคนนั้น
เมื่อเจียงหว่านได้ยินว่าหญิงตั้งครรภ์เจ็บท้อง ใบหน้าของเธอก็ดูตื่นตระหนกอย่างมาก หญิงสาวรีบตะโกนขึ้น
“งั้นพี่สาว อย่าขยับนะ เหล่าเฉียว นายไปหาผู้คุมรถแล้วดูว่ามีใครบนนี้ที่ให้คำแนะนำทางการแพทย์ได้บ้าง”
เฉียวเหลียนเฉิงตอบตกลงและเดินออกไปทันที
เมื่อชายอ้วนเห็นอย่างนั้น ใบหน้าก็ซีดเซียวลงด้วยความหวาดกลัว ก่อนจะตะโกนลั่น “ไม่ต้อง!”
เสียงนั้นดังมาก ทำเอาทุกคนสะดุ้ง จนหันมองเขาอย่างพร้อมเพรียงกัน
