บทที่ 266 แม้แต่ไก่ไม่มีขนก็ยังถูกขโมยไป
ขณะที่ชายคนนั้นถูกบีบข้อมืออย่างแรง ใบหน้าที่เกรี้ยวกราดก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เนื่องจากความโกรธ ไขมันบนใบหน้าของชายอ้วนจึงกระเพื่อมอย่างน่าเกลียด
“ให้ตายเถอะ เจ้าเด็กคนนี้มาจากไหน? หลีกทางไปซะ!”
ชายคนนั้นจ้องมองเฉียวเหลียนเฉิง
เฉียวเหลียนเฉิงเองก็มองเขาอย่างเย็นชา ดวงตาของชายหนุ่มราวกับสระน้ำเย็นเยียบที่ไร้ก้นบึ้ง
ชายคนนั้นอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านแม้จะมองเพียงแวบเดียว
อีกฝ่ายขมวดคิ้วและพยายามดึงมือกลับ
แต่เฉียวเหลียนเฉิงไม่ให้โอกาส
ตอนนี้ ชายอ้วนรู้สึกว่าอุณหภูมิรอบตัวเย็นลง เหมือนมีลมเย็น ๆ พัดมาโดนหลังอย่างไรอย่างนั้น
ข้อมือที่ถูกคว้าไว้ แม้จะไม่เจ็บมาก แต่กลับดึงไม่ออก
ทั้งแขน และทั่วทั้งร่างกายไม่สามารถขยับได้เลย
ในที่สุดเขาก็รู้ว่าคราวนี้ตนกำลังท้าชนเข้ากับกำแพงอิฐ
ความเย่อหยิ่งถูกปาทิ้งทันที และใบหน้าร้ายกาจถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มประจบประแจง
“เข้าใจผิด คงเข้าใจผิดน่ะ ฉันแค่อยากตรวจดูว่าที่นั่งตรงนี้นั่งสบายหรือเปล่าแค่นั้นเอง”
“ฉันยอมแพ้ ฉันยอมแล้ว!”
เฉียวเหลียนเฉิงมองอย่างเย็นชา และปล่อยข้อมือของอีกฝ่าย
เมื่อเห็นดังนั้น ชายอ้วนก็รีบเดินจากไป
เฉียวเหลียนเฉิงหันกลับมา เขาดึงเจียงหว่านให้นั่งลง
ที่นั่งของเจียงหว่านเป็นแถวที่สองจากประตู หลังชายคนนั้นเดินไป เขาก็ไปยืนอยู่ข้างประตู
ดวงตาชายอ้วนที่จ้องมองเฉียวเหลียนเฉิงกับเจียงหว่านเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
ในเวลานี้มีคนบนรถไฟมากขึ้นเรื่อย ๆ และมีหลายคนไม่มีที่นั่ง บางคนก็นำเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ มาจากบ้านเอง
บางคนไม่กลัวสกปรกก็แค่ปูหนังสือพิมพ์ลงบนพื้น แล้วนั่งลง
เมื่อรถไฟออก เจียงหว่านก็ให้เฉียวเหลียนเฉิงมายืนใกล้ ๆ เธอ เพื่อที่เธอจะได้ปกป้องแขนซ้ายของเขาได้
ทว่าในเวลานี้ มีหญิงตั้งครรภ์ถูกเบียดเสียดท่ามกลางฝูงชน
ท้องของหญิงตั้งครรภ์ใหญ่มาก เหมือนจะอายุครรภ์หกหรือเจ็ดเดือนได้แล้ว
เธอต้องปกป้องท้องของตัวเองอย่างระมัดระวังท่ามกลางฝูงชน และเธอดูเหนื่อยมาก
ชายอ้วนใบหน้าเกรี้ยวกราดคนเดิมรีบก้าวไปข้างหน้าหญิงตั้งครรภ์ และดึงเธอออกมา
“คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย” ชายคนนั้นถามอย่างเศร้าใจ
ผู้หญิงคนนั้นพูดเบา ๆ “ที่นี่คนเยอะมาก แน่นไปหมดเลย”
ชายคนนั้นพูดอย่างหดหู่ “ตอนแรกผมจองที่นั่งให้คุณแล้ว”
ขณะเขาพูดก็หันมองเจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิง แต่เมื่อเห็นดวงตาของเฉียวเหลียนเฉิงมองกลับมา เขาก็รีบหันหลังกลับทันที
“แต่มีคนเอามันไป ผมขอโทษที่ต้องให้คุณยืนนะ”
หญิงตั้งครรภ์ส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็ถึงแล้วแหละ”
เจียงหว่านจ้องมองชายคนนั้นด้วยความโกรธ หมายความว่ายังไงที่โดนแย่งไป เห็น ๆ อยู่ว่านี่เป็นที่ของเธอ!
แต่เธอก็แปลกใจเล็กน้อยเช่นกัน เพราะเธอไม่คาดคิดว่าชายคนนี้ต้องการจองที่ให้หญิงตั้งครรภ์
ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เจียงหว่านรู้สึกซาบซึ้งเล็ก ๆ
เธอเงยหน้าขึ้นมองเฉียวเหลียนเฉิงอย่างขอความเห็น เพราะต้องการสละที่นั่งให้สองคนนั้น
และถึงจะยืนได้ แต่เธอก็กลัวว่าแขนของเฉียวเหลียนเฉิงจะถูกกระแทกจนเจ็บอีกครั้ง
เฉียวเหลียนเฉิงก็เหมือนจะรู้ความคิดของหญิงสาวจึงยิ้มให้ความมั่นใจ
”ผมสบายมาก คุณอยากทำอะไรก็ทำเถอะ”
เจียงหว่านถอนหายใจเบา ๆ ลุกขึ้นยืน และดึงหญิงตั้งครรภ์มา “คุณมานั่งนี่เถอะค่ะ”
หญิงมีครรภ์รีบโบกมือ “ไม่เป็นไรค่ะ ๆ ฉันยืนได้ สบายมาก”
เจียงหว่านชี้ไปที่ท้องของอีกฝ่าย “งั้นถือว่าฉันสละที่ให้ลูกของคุณแล้วกันนะคะ”
หญิงตั้งครรภ์ยิ้มอย่างเขินอาย “ก็ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
เจียงหว่านส่ายหัวและหันไปมองชายอ้วน รอยยิ้มอันภาคภูมิใจบนใบหน้าของเขา
หายไป และในไม่ช้าก็กลายเป็นการแสดงความรู้สึกขอบคุณ
เปลี่ยนสีเร็วชะมัด อย่างกับระบำงิ้วเปลี่ยนหน้า
เจียงหว่านโบกมือไม่ใส่ใจและไปยืนกับเฉียวเหลียนเฉิง ทั้งสองคนยืนพิงมุมประตูที่มีคนไม่มากนัก
รถไฟที่นี่ค่อนข้างช้า การจะยืนจึงค่อนข้างลำบาก
หลังจากผ่านไปกว่าสิบสถานีก็ยังไม่ถึงเมืองหลวงของมณฑล แต่เมื่อไปถึงเมืองหลวงของมณฑล ก็มีคนลงจากรถไฟไปเยอะมากจนเหลือไม่กี่คนที่ยืนอยู่
เจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิงจึงได้ยืนสบาย ๆ ไม่แออัดอีกต่อไป
ผ่านไปไม่นานก็เที่ยงคืน เจียงหว่านถึงกับหลับพิงกำแพง แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงกำกระเป๋าไว้แน่น
เฉียวเหลียนเฉิงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ง่วงนอนนิดหน่อย แต่เขาก็ยังไม่อยากหลับ แค่หลับตาบ้างเพื่อพักผ่อนช่วงขณะที่พยายามเพ่งความสนใจไปยังสิ่งรอบตัว
หญิงตั้งครรภ์ที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งของเจียงหว่านมองไปชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ
ชายคนนั้นขยิบตาให้และพยักหน้า
หญิงตั้งครรภ์จึงลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ
และชายคนนั้นก็นั่งลงแทนที่
ผู้หญิงคนนั้นหายไปนานพอสมควร
ส่วนชายอ้วนก็ยังนั่งอยู่ไม่ขยับไปไหน
พอหญิงคนนั้นกลับมา เขาก็ลุกออกไป
เฉียวเหลียนเฉิงต้องการไปเข้าห้องน้ำ เขาจึงกระซิบข้างหูเจียงหว่าน “ผมจะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวรีบกลับมานะ”
เจียงหว่านง่วงนอนมาก เธอสูดจมูกโดยไม่ลืมตาขึ้นมาตอบเขา
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เฉียวเหลียนเฉิงก็เดินไปห้องน้ำ
พอเขาเดินจากไป หญิงตั้งครรภ์ที่นั่งอยู่ก็มองเจียงหว่าน เธอเอื้อมมือไปด้านหน้าเจียงหว่าน และหยิบถุงผ้าที่อยู่ในมือไป
ตอนนี้เจียงหว่านหลับค่อนข้างสนิท เธอจึงคิดว่านี่เป็นเฉียวเหลียนเฉิงที่กลับมาเอาของ เพราะในนั้นมีทั้งกระดาษชำระ ผ้าเช็ดตัว และของใช้อื่น ๆ อยู่
เธอปล่อยกระเป๋าให้โดนดึงไปโดยไม่สนใจ
โดยไม่รู้เลยว่า ถุงผ้าใบนั้นถูกหญิงตั้งครรภ์ขโมยไปแล้ว
มุมปากของอีกฝ่ายยกขึ้นเป็นรอยยิ้มร้ายกาจ และเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าผ้าที่อยู่ในมือ
ทว่าทางที่เธอเดินไปนั้นสวนกับเฉียวเหลียนเฉิง
หลังจากหญิงตั้งครรภ์ออกจากรถไฟ ชายอ้วนก็รออยู่ที่ทางแยกของรถไฟทั้งสองคันแล้ว
“เรียบร้อยไหม” ชายคนนั้นถาม
ผู้หญิงคนนั้นยกถุงในมือขึ้น แล้วพูดว่า “เรียบร้อย ยัยนั่นจับกระเป๋าใบนี้ไว้แน่นเลยตั้งแต่ขึ้นรถ แถมยังแอบดูมันตั้งหลายครั้ง ฉันว่าต้องมีเงินอยู่ในนี้แน่ ๆ!”
ชายคนนั้นตะคอก “คนของยัยนั่นมันทำร้ายฉัน แต่พอเห็นเธอท้องปุ๊บ มันก็รีบลุกจากที่นั่งให้เลย”
“พวกนั้นไม่ใช่แค่เสียที่นั่งไปหรอก แต่ยังเสียเงินด้วย ฮ่า ๆๆ”
“จะว่าไปแล้วแผนแกล้งท้องนี่ได้ผลจริง ๆ แฮะ ใช้แผนนี้ต่อกันเถอะ!”
ขณะพูด ชายอ้วนก็แกะปมถุงผ้าอย่างภาคภูมิใจ และล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า
ทว่าสิ่งแรกที่เขาสัมผัสคือเสื้อผ้าและกระดาษ แต่เขาแน่ใจว่ากระดาษนั้นไม่ใช่เงินแน่นอน
ชายอ้วนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เป็นอะไรไป? มีเท่าไหร่? เอาออกมาดูสิ!” หญิงตั้งครรภ์ถามอย่างเร่งรีบ
ชายอ้วนตะคอก “ฉันก็กำลังหาอยู่นี่ไง!”
แล้วมือของเขาก็ไปสัมผัสกับบางสิ่งที่แปลก ๆ มันทั้งอุ่นและนุ่มนิ่ม
ชายอ้วนไม่แน่ใจ เขาจึงคว้ามันแล้วหยิบออกมา
ขณะเอาออกมา เขาไม่รู้ว่ามีเชือกผูกอยู่กับสิ่งนั้น เขาบิดปมเชือกออก
เมื่อดึงขึ้น ปมที่ปลายเชือกก็คลายออกด้วย
เชือกบนร่างของเสียวเสวี่ยคลายออกไปแล้ว
ชายอ้วนมองลงไปที่มัน
“เฮ้ย!” เขาตกใจจนหน้าซีด รีบโยนมันออกไปทันที
เสี่ยวเสวี่ยถูกโยนไปที่หญิงตั้งครรภ์
หญิงตั้งครรภ์ตกใจ เมื่อเห็นสิ่งที่ไม่มีขน และมันยังเคลื่อนไหวได้อีก
อีกทั้งกลางคืนก็มืดมาก เธอจึงมองไม่ค่อยชัด และเพราะความกลัว เธอจึงร้องตะโกน แล้วโยนมันกลับไป
