บทที่ 263 ใครเลี้ยงหนอนเป็นสัตว์เลี้ยงบ้าง!
ผิงอันเล่าต่อ “พอตงเซิงเห็นเสี่ยงเสวี่ยกินเสี่ยวชิง เขาก็จะเอาเสี่ยวเสวี่ยไปตุ๋น ผมไม่ยอมเลยตีเขาไป!”
“จากนั้นเขาก็ร้องไห้ แล้วยังตัดเพื่อนกับผมด้วย!”
เจียงหว่านยิ่งไม่รู้จะพูดอะไร เลี้ยงนอนผีเสื้อ แล้วเอามาแกว่งไกวอยู่หน้าไก่ ไม่ถูกกินสิแปลก
เธอถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วมองไปยังไก่หัวโล้นที่อยู่ในอ้อมกอดของเด็กชาย
“เสี่ยวเสวี่ยไม่มีขนเหรอ สองสามวันก่อนฉันเห็นกำลังจะผลัดขนไม่ใช่หรือไง!”
ผิงอันลูบไล้ขนเสี่ยวเสวี่ยด้วยความปวดใจ “คุณลุงเจียงบอกว่า ขนของเสี่ยวเสวี่ยต้องผลัดร่วงไป แล้วก็จะขึ้นใหม่”
“ผมเห็นมันรำคาญขนที่ร่วง เลยช่วยมันดึงออก แต่ดึงออกหลายวันแล้ว มันก็ยังไม่งอกใหม่เลย!”
เจียงหว่านขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เธอพูดออกมาจากใจ “ที่เสี่ยวเสวี่ยต้องมาอยู่กับเธอ ไม่รู้จริง ๆ ว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่!”
เธอลากผิงอันมานั่ง แล้วเริ่มอธิบายถึงหลักการผลัดขนของไก่
“หลักการมันก็เหมือนกับฟันและเส้นผมนั่นแหละ เธอไม่สามารถดึงออกเพื่อเร่งให้มันงอกไว ๆ ได้”
ผิงอันกลอกตาขึ้นลง “ผมรู้ว่ามันไม่ได้ผล วันนี้คุณครูสอนในห้องเรียนแล้ว”
“แต่ว่าผมดึงขนจนเกลี้ยงไปแล้ว ไม่รู้ว่าเสี่ยวเสวี่ยจะตายรึเปล่า”
เจียงหว่านดูอาการของเสี่ยวเสวี่ย และมันยังคงปกติดี
“คงไม่เป็นไรหรอก แต่ครั้งหน้าทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าดึงขนจนเกลี้ยงมันจะหนาว”
ผิงอันพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ไม่นานเฉียวเหลียนเฉิงที่ไปล้างหน้าก็กลับมา เขาเรียกผิงอันเข้าไปถามเรื่องการบ้าน ถามเสร็จผิงอันก็กลับไปนอนบ้านเจียงเฉิง
ทว่าเสี่ยวเสวี่ยยังอยู่ที่นี่
เพราะว่าเถียนเถียนไม่ชอบเสี่ยวเสวี่ย ผิงอันจึงเอาเสี่ยวเสวี่ยมาเลี้ยงไว้ที่บ้านของตนเอง
ตอนกลางคืน
เจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิงที่เหนื่อยมาก ก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
เช้าวันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าสว่าง ทั้งสองคนก็ยังไม่ตื่น จึงไม่มีใครเห็นว่าเสี่ยวเสวี่ยที่ถูกขังอยู่ในเล้าไก่นั้นจู่ ๆ ก็ลุกขึ้น
มันหันมองไปรอบ ๆ ได้กลิ่นบางอย่างมาจากถุงผ้าที่แขวนอยู่บนผนัง
ระยะทางก็ไม่ไกล มันวิ่งตรงดิ่งไปยังถุงผ้าราวกับมีเครื่องนำทางติดกับตัว
เมื่ออยู่ห่างถุงผ้าไม่มาก มันก็กระพือปีก บินขึ้นไปพุ่งชนถุงผ้าอยู่สองสามครั้งแรก มันบินได้ไม่ดีนัก จึงบินเลยถุงผ้าไป
และก็ไม่รู้ว่าเพราะใช้แรงมากเกินไปหรือยังไง มันถึงได้หล่นลงไปในถุงผ้า และไม่ขยับอีก เดาว่าคงจะสลบไปแล้ว
หลังจากผ่านไปหลายนาที เฉียวเหลียนเฉิงตื่นขึ้นมาก่อน
พอได้ยินเสียง เจียงหว่านก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน ทั้งสองรีบลุกไปล้างหน้า ทว่าไม่ทันกินข้าวเช้า ก็คว้าถุงผ้าที่ห้อยอยู่ตรงผนังแล้วก็ออกไปทันที
ไม่ว่าจะเป็นรถของใคร พวกเขาแค่ติดรถไปด้วย จะให้คนอื่นรอนั้นไม่ได้ นี่เป็นมารยาทขั้นพื้นฐาน
ทั้งสองรอกว่าสิบนาที แล้วรถของผู้บัญชาการก็มาถึง
“ไอหยา นี่ผมมาสายเหรอเนี่ย?” คนขับแซ่ลู่ เป็นชายหนุ่มวัยยี่สิบต้น ๆ พูดขึ้น
เฉียวเหลียนเฉิงรีบตอบ “ไม่ใช่ครับ พวกเราต่างหากที่มาเร็วไป”
เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เสี่ยวลู่ไม่ได้มาสาย เขามาตรงเวลา
คนทั้งสองขึ้นไปบนรถ และรถก็ออกจากเขตค่ายทหารไป
เพราะพวกเขาล้วนแต่เป็นคนหนุ่มสาว ทุกคนพูดคุยถูกคอ หัวเราะกันอย่างสนุกสนานตลอดทาง
พอขับไปได้สองชั่วโมงกว่า ท้องเจียงหว่านก็เริ่มร้อง
เพราะตอนเช้ารีบออกมาเลยไม่ทันกินข้าว เธอคิดถึงซาลาเปาที่ห่อไว้
เธอเปิดกระเป๋าผ้าออก เตรียมจะล้วงเข้าไปหยิบ
และพอล้วงเข้าไป มือก็สัมผัสถึงอะไรอุ่น ๆ เป็นความรู้สึกอุ่น ๆ แปลก ๆ
เจียงหว่านแปลกใจ ซาลาเปาของเมื่อวานเย็นไม่มีทางจะร้อนถึงตอนนี้!
เธอรีบเปิดปากถุงให้กว้างออก หยิบเสื้อผ้าไปกองไว้ด้านหนึ่ง แล้วก้มลงไปมอง
ทันใด ไก่สีแดงครึ่งตัวก็พุ่งออกมา
มันบินออกมาพร้อมทั้งร้องเสียงดัง
เจียงหว่านร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ พอตั้งสติได้ถึงรู้ว่าเจ้าไก่นี่คือ เสี่ยวเสวี่ย
อาจจะเป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงกะทันหัน หรืออาจเพราะอุดอู้อยู่ในกระเป๋าผ้ามานาน ตอนนี้เสี่ยวเสวี่ยเลยดุร้ายเล็กน้อย
ทุกคนจ้องเขม็งไปยังเจ้าตัวผิวหนังสีแดงที่วุ่นวายอยู่ในรถ
เฉียวเหลียนเฉิงตกใจ เขายกมือขึ้นเตรียมจะตีมันให้ตาย “นี่อะไร?”
เจียงหว่านรีบตะโกน “อย่าทำมันนะ นั่นเสี่ยวเสวี่ย?”
พอเฉียวเหลียนเฉิงได้ยินว่ามันคือเสี่ยวเสวี่ยก็ชะงักทันที
ผิงอันรักเสี่ยวเสวี่ยมากแค่ไหน ไม่มีใครในค่ายทหารไม่รู้เรื่องนี้
ช่วงเวลาที่เขาลังเล เสี่ยวเสวี่ยวิ่งไปทางคนขับ มันวิ่งตรงไปยังหน้าต่างข้างคนขับ
เสี่ยวลู่ตกใจ หากไม่ระวังเพียงนิดเดียวเขาก็เกือบจะชนกับรถที่ขับสวนมาแล้ว
โชคดีเขามีประสบการณ์พอ จึงรีบหักพวงมาลัย หยุดรถได้อย่างนิ่มนวล
พอรถหยุดแล้ว คนทั้งสามในรถก็เริ่มไล่จับไก่
เรื่องนี้พิสูจน์ว่า ไก่ที่ถูกเลี้ยงแบบอิสระจับได้ยากที่สุด
คนทั้งสามใช้เวลาอยู่ในรถครึ่งค่อนวัน ถึงจะจับเสี่ยวเสวี่ยได้
ถึงแม้ว่าเสี่ยวลู่จะเป็นคนที่อารมณ์ดี แต่เหตุการณ์นี้มันก็ทำให้เขาโมโหจนหน้าแดงขึ้นมา
เขาถามด้วยความไม่เชื่อ “พวกคุณเอาไก่มาด้วยเหรอเนี่ย?”
ใบหน้าของเฉียวเหลียนเฉิงเคร่งขรึมราวขึ้น เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย
เจียงหว่านรีบอธิบาย “เอ่อ ไม่ใช่ นี่คือของขวัญที่พวกเราอยากมอบให้กับผู้อำนวยการโรงพยาบาลน่ะ”
“พวกเราเลี้ยงเองกับมือ รสชาติดีมากเลยนะ!”
เสี่ยวลู่ถึงกับอ้ำอึ้ง “แล้วทำไมถึงไม่ฆ่ามันก่อนแล้วค่อยนำมาเล่า!”
เจียงหว่านตอบ “ถ้าฆ่าก็ไม่สดน่ะสิ แถมบนรถจะมีแต่เลือด เดิมทีฉันผูกมันไว้ คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะวิ่งออกมา!”
เสี่ยวลู่หมดคำจะพูด และยิ่งเมื่อเห็นเสี่ยวเสวี่ยชัด ๆ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกพูดไม่ออกมากขึ้นไปอีก
“ไก่ตัวนี้ ทั้งผอมทั้งเล็ก ฆ่าไปก็คงไม่พอหนึ่งจานด้วยซ้ำ!”
เจียงหว่านรีบแต่งเรื่องขึ้นมาสองประโยค
“คุณคงไม่รู้ ไก่ตัวนี้เป็นพันธุ์ใหม่ คุณดูสิว่าไม่มีขนเลย!”
เสี่ยวลู่เหลือบมอง…อืม มันไม่มีขนจริง ๆ นั่นแหละ แถมหนังยังเป็นสีแดงทั้งตัว
ไม่ว่าจะมองยังไงก็น่าเกลียด
เจียงหว่านยังคงโกหกต่อ “นี่เป็นไก่พันธุ์ใหม่ ไม่มีขนตั้งแต่กำเนิด แต่ก็ยังโตได้ขนาดนี้ เนื้อน่ะอร่อยมากเลยนะ!”
“นี่เป็นของขวัญที่เราจะเอาไปให้ผู้อำนวยการหลินลองชิมโดยเฉพาะ!”
เสี่ยวลู่ได้ยินอย่างนั้นจึงเข้าใจได้
หลังจากพวกเขาพูดคุยกันสักพัก เจียงหว่านเจอเชือกเส้นหนึ่ง จึงผูกขาของเสี่ยวเสวี่ยไว้ แล้วยัดมันกลับเข้าไปในถุง
ผ่านไปนาน พอเจียงหว่านเอาซาลาเปาออกมา มันก็กินไม่ได้แล้ว เพราะพอแกะกระดาษไขออก เธอก็เห็นซาลาเปาไม่เป็นรูปเป็นร่าง อีกทั้งยังมีขี้ไก่อยู่อีกด้วย
หญิงสาวโกรธจนหน้าดำ เธอบีบจมูก จะโยนมันทิ้ง แต่เฉียวเหลียนเฉิงห้ามไว้ “ยังต้องให้อาหารเสี่ยวเสวี่ย เราเก็บไว้เถอะ!”
เจียงหว่านหน้าดำคร่ำเคร่ง “งั้นฆ่ามันเลยดีไหม”
พวกเขายังต้องไปโรงพยาบาล ไหนยังจะต้องเอาไก่ตัวหนึ่งไปด้วย นี่มันฝันร้ายชัด ๆ!
เฉียวเหลียนเฉิงลังเลครู่หนึ่ง เขาถอนหายใจเบา ๆ “มันเป็นสิ่งล้ำค่าของผิงอัน”
เจียงหว่านนิ่งไป ตามที่เฉียวเหลียนเฉิงเคยบอก ผิงอันเป็นเด็กค่อนข้างเก็บตัว แทบจะไม่เล่นกับเด็กในค่ายทหารเลย เพิ่งจะดีขึ้นเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมานี้เอง
เด็กแบบนี้ให้เลี้ยงสัตว์จะช่วยฝึกนิสัยได้ ถ้าเสี่ยวเสวี่ยตายไปในเวลานี้ต้องแย่แน่
มันคงทำร้ายจิตใจผิงอัน
แล้วปกติพวกเขาก็ยุ่งมาก มีเสี่ยวเสวี่ยอยู่ผิงอัน ไม่ว่าอย่างไรก็พอเป็นเพื่อนให้ผิงอันคลายเหงาได้
พวกเขาจึงทำได้เพียงแค่บีบจมูก ยอมรับเรื่องนี้
รถวิ่งมาได้ห้าชั่วโมงแล้ว ตอนเที่ยงพวกเขาจึงไปเติมเชื้อเพลิงที่เขตทหารผิงเฉิง และกินอาหารเที่ยงง่าย ๆ กัน
แต่ถ้าจะรับประทานอาหารกลางวัน ต้องแสดงใบรับรอง เจียงหว่านและพวกเขาจึงเข้าไปยังโรงอาหาร ทิ้งเสี่ยวเสวี่ยไว้ในรถ
ก่อนจะออกไป เจียงหว่านก็ตรวจสอบดูว่ามัดเสี่ยวเสวี่ยไว้แน่นรึยัง พอมั่นใจว่าไม่มีปัญหาถึงปิดประตู แล้วจากไป
พอกินอาหารเที่ยงเรียบร้อย พวกเขาแวะเข้าห้องน้ำ เตรียมกลับไปที่รถและเดินทางต่อ
ทว่าพอเจียงหว่านเปิดประตู ทันใดนั้น เสี่ยวเสวี่ยพลันกระพือปีกสีแดงบินออกมา
เจียงหว่านไม่ทันได้ตั้งตัวใด ๆ อีกทั้งเธอกับเฉียวเหลียนเฉิงยังขึ้นรถคนละประตูด้วย
ด้วยเหตุนี้ เจียงหว่านจึงเห็นเสี่ยวเสวี่ยบินออกมา และพุ่งหนีไปต่อหน้าต่อตา
