บทที่ 245 ไป๋อวี้ซิ่วทำตัวเอง!
ประตูที่เปิดออกเผยให้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้อง ซึ่งทำให้เจียงหว่านโกรธมาก
บนเตียง เสิ่นหรูเหมยกำลังนอนสั่นอยู่ในสภาพเสื้อผ้ายุ่งเหยิง
ใบหน้าของเธอแดงก่ำ ดวงตาเยิ้ม และริมฝีปากถูกกัดจนเป็นสีแดงช้ำ
มือและเท้าของเธอถูกมัด
เนื่องจากความเจ็บปวด ร่างกายจึงบิดไปมาอยู่ตลอดเวลา
และไป๋อวี้ซิ่วก็อยู่ข้าง ๆ เธอ
หล่อนมีสีหน้าดุร้าย กำลังเหยียบต้นขาของเสิ่นหรูเหมยด้วยปลายเท้าข้างที่ไม่หัก
จนตอนนี้ต้นขาของเสิ่นหรูเหมยฟกช้ำ
ภาพตรงหน้าทำให้เจียงหว่านโกรธมาก เธอกระโดดขึ้นไปบนเตียง และต่อยหน้าไป๋อวี้ซิ่วทันที
เมื่อไป๋อวี้ซิ่วเห็นคนเปิดประตูเข้ามา หล่อนก็คิดจะเอาเท้าออก แต่ไม่ทันได้ขยับ เจียงหว่านก็พุ่งเข้ามาต่อยหล่อนแล้ว
“กรี๊ด!” ไป๋อวี้ซิ่วร้องด้วยความเจ็บปวด หล่อนยื่นมือออกไปผลักเจียงหว่าน
ด้วยความโกรธที่เอ่อล้น เจียงหว่านไม่ให้โอกาสหล่อนได้ต่อต้าน เธอคว้าข้อมือของไป๋อวี้ซิ่วมา ดึงเชือกที่ผูกไว้กับร่างของเสิ่นหรูเหมยออก และมัดไป๋อวี้ซิ่วแทน
ไป๋อวี้ซิ่วตะโกนลั่น “ยัยอ้วน เธอบ้าหรือเปล่า ฉันไม่ได้เป็นคนมัดยัยนั่นสักหน่อย!”
เจียงหว่านตบหล่อนหลายครั้ง “ไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร ในบ้านมีแค่พวกเธออยู่กันสองคนนี่!”
ไป๋อวี้ซิ่วทรุดตัวลง และตะโกน “ไม่ใช่ฉัน นังนั่นมัดตัวเองไว้!”
“ดูสภาพยัยนั่นสิ ไม่เห็นเหรอว่ามันกำลังทำอะไรโง่ ๆ อยู่น่ะ!”
เจียงหว่านหรี่ตาลง และตบไป๋อวี้ซิ่วไปอีกฉาด
“เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ? ขาน่ะผูกเองได้ แต่มือล่ะ จะมัดเองได้ยังไง? จะให้ตัดมือมามัดตัวเองรึไง?”
ไป๋อวี้ซิ่วเงียบไปครู่หนึ่ง หล่อนยอมรับอย่างเงียบ ๆ ภายใต้การจ้องมองของเจียงหว่าน
“ใช่ ฉันมัดเอง แต่ยัยนี่เป็นคนขอให้ฉันทำ”
“ถ้าเธอไม่อยากให้ทำ ฉันจะมัดเธอได้ยังไงล่ะ”
เจียงหว่านตะคอกอย่างเย็นชา “ฉันไม่สนหรอกว่าหล่อนขอหรือเปล่า แต่ตอนฉันเข้ามาฉันเห็นเธอเหยียบขาเสิ่นหรูเหมยอยู่ แล้วยังได้ยินคำพูดสกปรกของเธออีกด้วย”
“ฉันได้ยินมากับหูและเห็นด้วยตาตัวเอง มีอะไรจะพูดอีกไหม?”
ไป๋อวี้ซิ่วอึกอัก แต่เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเจียงหว่าน เธอก็หยุดเถียง
ตอนนี้เท้าของเธอหัก เดินไม่ได้ และเธอจะถูกตบอีกครั้งแน่ ๆ ถ้าเถียงต่อ!
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบ เจียงหว่านก็จ้องมองอย่างเกรี้ยวกราด และหันไปมองเสิ่นหรูเหมย
เสิ่นหรูเหมยยังคงไม่ได้สติ และมีอาการเพ้ออย่างเห็นได้ชัด
เจียงหว่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกทุกข์ใจ หญิงสาวที่สง่างามและสดใส ตอนนี้ดูน่าเห็นใจอย่างยิ่ง เสิ่นหรูเหมยพยายามยับยั้งความปรารถนาตามสัญชาตญาณอย่างสุดกำลัง
เจียงหว่านทำได้เพียงช่วยเสิ่นหรูเหมยเท่าที่จะทำได้
เธอละจากเตียงแล้วไปเอาอ่างน้ำมา
อุณหภูมิของน้ำไม่เย็นมากนัก แต่อย่างน้อยก็ยังพอได้ผล
เจียงหว่านเอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำให้ชุ่ม แล้วเริ่มเช็ดหน้าให้เสิ่นหรูเหมย จนเธอมีสีหน้าผ่อนคลายลง
จากนั้นเจียงหว่านก็แก้เชือก ขยับเสื้อผ้าของอีกฝ่าย และเช็ดร่างกายให้เธอด้วยน้ำเย็น
พอน้ำเริ่มหายเย็น เจียงหว่านก็รีบออกไปเปลี่ยนน้ำมาใหม่
เมื่อไป๋อวี้ซิ่วเห็นสิ่งนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูด “ทำแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร”
“ยัยนี่โดนยากระตุ้นอารมณ์ แค่หาผู้ชายสักสองสามคนมาให้ระบายความอยาก เธอก็สบายดีแล้ว”
“อือ แต่สภาพแบบนี้ ผู้ชายสามหรือสี่คนก็อาจจะเอาไม่อยู่ก็ได้นะ!”
เจียงหว่านเริ่มโกรธขึ้นมาอีกรอบแล้ว เธอสาดน้ำใส่ไป๋อวี้ซิ่วที่นั่งอยู่บนเตียงทันที
”กรี๊ด!”
“ยัยบ้า! ยัยอ้วน แกมันบ้า ถ้าเตียงเปียกแล้วคืนนี้ฉันจะนอนได้ยังไง?” ไป๋อวี้ซิ่วหน้าดำหน้าแดง
เจียงหว่านหัวเราะเยาะ “ทำได้สิ ก็แค่นอนบนผ้าห่มที่ชื้น ๆ จะได้ไม่รู้สึกอึดอัดกับปากโง่ ๆ ของแกไง!”
ไป๋อวี้ซิ่วโกรธมาก “มันจะมากเกินไปแล้วนะ รอก่อนเถอะ เดี๋ยวจะมีคนมาจัดการแกไม่ช้าก็เร็วนี้แหละ!”
เจียงหว่านมองอย่างเย็นชา และออกไปพร้อมกับอ่างน้ำในมือ
เจียงหว่านเปลี่ยนน้ำไปถึงเจ็ดครั้ง ในที่สุดความร้อนในร่างกายของเสิ่นหรูเหมยก็ลดลง และเธอก็ไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไป
หลังผ่านพ้นจากอาการ เสิ่นหรูเหมยก็อ่อนเพลียเป็นอย่างมาก และในไม่ช้าก็เข้าสู่สภาวะหลับลึก
เจียงหว่านวางอ่างกับผ้าเช็ดตัวลง และแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ในเวลานี้เอง เธอก็เหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ จึงเหลือบไปที่ไป๋อวี้ซิ่ว
ไป๋อวี้ซิ่วก็ง่วงมากแล้วเช่นกัน แม้จะรู้สึกอึดอัดกับผ้าห่มเปียก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เธอไม่สบายตัวและไม่สบายใจมาก จึงจ้องเจียงหว่านด้วยความขุ่นเคือง
เจียงหว่านหรี่ตาเล็กน้อย ก่อนจะหับกลับไปสวมเสื้อผ้าให้เสิ่นหรูเหมย เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้นอนหลับสบายยิ่งขึ้น
หลังจัดการทุกอย่างเสร็จแล้วก็เดินไปที่ขวดใส่น้ำตาล
น้ำตาลบรรจุในกระป๋องเหล็ก
เมื่อเจียงหว่านเปิดออก เธอก็ได้กลิ่นหอมหวานตีเข้ามาที่จมูก
ดูเหมือนว่า ‘น้ำตาลทรายขาว’ นี่จะเป็นน้ำตาลมีปัญหา และเสิ่นหรูเหมยก็เอามาทำน้ำหวาน
ไป๋อวี้ซิ่วที่มองเจียงหว่านอยู่หน้าซีดทันที เมื่อเจียงหว่านหยิบขวดใส่น้ำตาลออกมา
สายตาของหล่อนจับจ้องเจียงหว่านราวกับต้องการจะแทงหญิงสาวให้ตาย
เจียงหว่านวางขวดน้ำตาลลง แล้วหันไปมองไป๋อวี้ซิ่ว
“จะพูดเองหรือจะให้ฉันแจ้งตำรวจ แล้วส่งไปโรงพัก!”
หลังจากเงียบคิดไปสักพัก เจียงหว่านก็พูดต่อ “แต่การวางยาในอาณาเขตของกองทัพ ฉันก็คิดว่าสถานีตำรวจก็อาจจะไม่รับเรื่องนะ ส่งตรงไปที่กองรักษาความปลอดภัยกองทัพบกเพื่อตรวจสอบเลยดีกว่า หึ เกรงว่าเธออาจจะต้องไปศาลทหารแล้วล่ะ!”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ ใบหน้าไป๋อวี้ซิ่วก็ซีดเผือด เธอหันหน้าหลบไปทางอื่นอย่างตื่นตระหนก
“ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร!” ไป๋อวี้ซิ่วทำไขสือ แต่กลับไม่กล้าสบตา
เจียงหว่านหัวเราะเยาะ “ไป๋อวี้ซิ่ว เธอไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าทำไมเสิ่นหรูเหมยถึงเป็นแบบนี้!”
ไป๋อวี้ซิ่วรีบตอบ “ยัย ยัยนี่กินอะไรผิดสำแดงมาเองรึเปล่า”
เจียงหว่านเลิกคิ้วสงสัย แล้วถามกลับ “กินผิด?! กินอะไรผิด?”
ไป๋อวี้ซิ่วขมวดคิ้ว ตอบว่า “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ฉันไม่ใช่ยัยนั่นนะ เธอก็ไปถามเองสิ!”
เจียงหว่านจ้องมองด้วยสายตาเย็นชาและเฉียบคม
ความกดดันนี้ทำให้ใจของไป๋อวี้ซิ่วสั่นไหว และบริเวณที่เคยโดนเจียงหว่านตบก่อนหน้านี้ก็พลันเจ็บแสบขึ้นมา
เธอกลืนน้ำลายหนืด ๆ ด้วยความตื่นตระหนก
เจียงหว่านกล่าวต่อ
“เธอรู้ตัวไหม ตอนฉันทำความสะอาดร่างกายให้เสิ่นหรูเหมย เธอเป็นคนพูดเองว่า ‘ยัยนี่โดนยากระตุ้นอารมณ์ แค่หาผู้ชายสองสามคนมาให้ระบายความอยาก เธอก็จะสบายดีแล้ว’ น่ะ!”
ไป๋อวี้ซิ่วหลุบตาลง และก็รู้สึกตื่นตระหนกร้อนรนมากขึ้นไปอีก
เจียงหว่านยังคงกดดันต่อไป “ถ้าเธอไม่ใช่คนวางยา แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเสิ่นหรูเหมยโดนยากระตุ้นอารมณ์”
ไป๋อวี้ซิ่วพูดไม่ออก!
เจียงหว่านหัวเราะเยาะ “บอกฉันมาว่าใครให้ยาเธอ และมันอยู่ที่ไหน?!”
จู่ ๆ ไป๋อวี้ซิ่วก็กลับมามีสติอีกครั้ง เธอส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง “ฉันไม่รู้ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่รู้!”
ดวงตาของเจียงหว่านจ้องมองใบหน้าและรอบตัวไป๋อวี้ซิ่ว เวลานี้ไป๋อวี้ซิ่วกำลังนั่งพิงผ้าห่มเปียก ๆ อยู่ด้วยท่าทางหวาดกลัว และเธอก็ไม่ได้ขยับไปที่อื่นเลยแม้แต่นิดเดียว
เตียงที่นี่มีขนาดใหญ่ นอนได้ประมาณห้าถึงหกคน แต่ตอนนี้ทั้ง ๆ ที่ผ้าห่มของไป๋อวี้ซิ่วเปียกโชก และเธอก็สามารถย้ายไปนั่งตรงที่แห้ง ๆ ได้ ทว่าเธอไม่ทำ
เดิมทีตามนิสัยของผู้หญิงคนนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะนอนบนผ้าห่มเปียกชื้น
เว้นเสียแต่ว่า…
ยัยนี่จงใจไม่ขยับตัวออกไป เพราะซ่อนบางสิ่งไว้ เช่น ยาที่ยังไม่หมด!
