บทที่ 232 ถ้าทำให้ฉันโกรธ เราจะตายไปด้วยกัน!
ใบหน้าสวยงามของไป๋อวี้ซิ่วกลายเป็นซีดเผือด ยิ่งเห็นมือเจียงหว่านยกขึ้น เธอก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนอย่างบอกไม่ถูก
เวลานี้ความอดทนของเฉียวเหลียนเฉิงหมดลงแล้ว เขากล่าวออกด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ฉันจะให้โอกาสอีกครั้ง จะพูดอะไรก็คิดให้ดี และถ้าคำพูดนั้นทำฉันไม่พอใจ ฉันจะให้คนไปส่งเธอที่ตำบล!”
ไป๋อวี้ซิ่วสูดลมหายใจเข้าลึก มีความคิดมากมายโลดแล่นในหัวของเธอ และพูดออกมาว่า
“ได้ งั้นเรามาพูดคุยกันเรื่องพี่ดีกว่า…”
“หลี่หงเหมยไม่ใช่มารดาผู้ให้กำเนิดพี่!”
เฉียวเหลียนเฉิงขมวดคิ้ว แต่ก็ยังคงสงบ
เมื่อเห็นว่าประโยคนี้ไม่ได้ผล ไป๋อวี้ซิ่วก็ยังไม่ยอมแพ้ และพูดต่อว่า
“ฉันรู้ว่าพี่ชอบนังอ้วนนี้มาก แต่ฉันจะบอกอะไรให้พี่ฟัง เฉียวเหลียนเฉิง… ผู้หญิงคนนี้ก็รู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน”
“ตอนที่หล่อนไปคุยกับหลี่หงเหมยคราวนั้น ฉันถึงรู้ว่าพี่ไม่ใช่ลูกชายในสายเลือดของตระกูลเฉียว”
“ตอนพี่เกิด มีผู้หญิงคนหนึ่งมาคลอดลูกในทุ่งนา”
“หล่อนเป็นลมเพราะความเจ็บปวดจากการคลอด และตอนนั้นหลี่หงเหมยก็เห็นพอดี”
“เธอกลัวว่าเพราะการคลอดลูกสาวจะทำให้เธอสูญเสียตำแหน่งในตระกูลเฉียว วันนั้นเธอจึงสับเปลี่ยนลูกสาวของตัวเองกับพี่”
ทันทีที่ไป๋อวี้ซิ่วพูดถึงตรงนี้ เธอเห็นความประหลาดใจของเฉียวเหลียนเฉิง และสัมผัสได้ทันทีว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเรื่องนี้
เห็นอย่างนั้นแล้ว เธอเผยสีหน้าภาคภูมิใจก่อนจะชี้เจียงหว่านแล้วพูดต่อ
“ดูสิ พี่คิดว่ายัยนี่รักพี่ไหม? แค่ดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าไม่รัก!”
“ฉันมาที่นี่ ฉันก็บอกข่าวนี้ให้พี่ทราบทันที ส่วนหล่อนอยู่กับพี่มาตั้งนานแต่กลับไม่เอ่ยปากพูดอะไรเลย”
“เฉียวเหลียนเฉิง พี่ได้สติสักทีสิ ฉันเป็นคนเดียวที่รักพี่อย่างจริงใจนะ!”
เฉียวเหลียนเฉิงคำราม “หุบปาก!”
ไป๋อวี้ซิ่วตกตะลึง เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าตะโกนใส่ตนแบบนี้
เจียงหว่านเย้ยหยันออกมาทันที “ไป๋อวี้ซิ่ว รู้ไหมว่าคนอย่างเธอมันเหมือนตัวตลก”
ไป๋อวี้ซิ่วจ้องมองด้วยความโกรธ
เจียงหว่านหันไปหาเฉียวเหลียนเฉิง ก่อนจะถามว่า “นายเชื่อฉันไหม?”
เฉียวเหลียนเฉิงพยักหน้ารับโดยไม่ต้องคิด “เชื่อสิ”
“ถ้าคุณไม่พูด หมายความว่าคุณคงจะมีเหตุผลส่วนตัว จริง ๆ มันไม่สำคัญหรอก อยากบอกผมเมื่อไหร่ค่อยบอกก็ได้”
เจียงหว่านหรี่ตาลงด้วยความพอใจ “งั้นพาฉันไปหานังนั่น!”
เตียงในห้องนี้กินพื้นที่ส่วนใหญ่ก็จริง แต่ไป๋อวี้ซิ่วนั่งอยู่ทางฝั่งตะวันตก และเจียงหว่านอยู่ทางตะวันออก ทั้งสองคนอยู่ห่างกันประมาณสามเมตร
แม้เธอจะมีที่พอให้เคลื่อนไหวได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก!
เฉียวเหลียนเฉิงประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ลังเล อุ้มเจียงหว่านด้วยมือขวาเข้าไปหาไป๋อวี้ซิ่วทันที
พอเจียงหว่านเข้ามาใกล้ ไป๋อวี้ซิ่วก็ถอยร่นไปด้านหลัง “เธอ… เธอคิดจะทำอะไร? ฉันยังเป็นคนป่วยอยู่นะ!”
เจียงหว่านขยับข้อเท้าที่ยังดีอยู่เหยียบบนเท้าของเฉียวเหลียนเฉิง ก่อนจะโน้มตัวไปด้านหน้า แล้วคว้าคอเสื้อของไป๋อวี้ซิ่วเอาไว้ เธอยกมือขึ้น
เพียะ!
“เธอคิดทำอะไร? ยั่วยวนสามีของฉันต่อหน้าฉัน เธอคิดว่าฉันจะอยู่เฉยหรือไง?”
เพียะ!
“ตบครั้งนี้ก็เพื่อเรียกสติของเธอ”
เพียะ!
“ตบครั้งนี้เพราะความไร้ยางอายของเธอ”
เพียะ!
ไป๋อวี้ซิ่วรีบถาม “แล้วตบนี้คืออะไร?”
เจียงหว่านครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ “ไม่มีอะไร แค่คันมือ!”
ไป๋อวี้ซิ่วแทบจะกระอักเลือด “แก… กล้าทำถึงขนาดนี้ ถ้าแกตบฉันอีกครั้ง ฉันจะร้องเรียนกับเจ้าหน้าที่!”
เจียงหว่านยิ้มเยาะ “ฟ้องไปเลยสิ คิดว่าถ้ามีคนฟ้องร้องฉันเยอะ ๆ แล้วฉันจะกลัวรึไง?!”
“บอกมาว่าหลี่หงเหมยพูดอะไรกับเธออีก?”
ไป๋อวี้ซิ่วส่ายศีรษะ “หมดแล้ว!”
เจียงหว่านได้ยินแบบนั้นก็ตบอีกครั้ง “จะบอกไหม?”
อาการบาดเจ็บก่อนหน้ายังไม่หายดี พอโดนซ้ำอีก ตอนนี้ใบหน้าเลยยิ่งบวมแดงมากขึ้น
“หมดแล้ว หล่อนบอกแค่เรื่องสับเปลี่ยนเด็ก”
“หล่อนก็ไม่ได้บอกเธออย่างนี้เหมือนกันรึไง?”
เจียงหว่านตะคอกอย่างเย็นชา “พูดออกมา บอกทุกอย่างที่หลี่หงเหมยพูด!”
ไป๋อวี้ซิ่วคิดปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง เธอก็รีบเปลี่ยนคำพูดทันที
“ได้ ฉันจะพูด ฉันพูดแล้ว!”
ดวงตาของเธอแดงก่ำ ก่อนจะบอกเล่าซ้ำคำพูดของหลี่หงเหมย ด้วยน้ำเสียงสะอื้น
เรื่องราวของเหตุการณ์ก็เหมือนกับที่พูดไว้ก่อนหน้านี้ แต่มีรายละเอียดอื่น ๆ เพิ่มเติมด้วย
ผู้หญิงที่ให้กำเนิดเฉียวเหลียนเฉิงมาจากในเมือง มีการศึกษา อ่อนโยน และสง่างาม
ไม่นานหลังจากผู้หญิงคนนั้นให้กำเนิดลูก ก็มีชายคนหนึ่งมาจากในเมืองเช่นกัน เขามารับผู้หญิงคนนั้นกับลูก ตอนนั้นเด็กที่เขาพาไปด้วยก็เป็นลูกสาวของหลี่หงเหมยที่เธอแอบสลับตัว
และผู้ชายคนนั้นก็เป็นทหาร
ก่อนเขาจะจากไป เพื่อขอบคุณหลี่หงเหมยที่ช่วยเหลือภรรยาของตัวเองเอาไว้ เขายังมอบนาฬิการาคาแพงไว้ให้ด้วย
“ฉันรู้เท่านี้แหละ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรมากกว่านี้ไหม!”
ไป๋อวี้ซิ่วตะโกนพร้อมร้องไห้
เจียงหว่านตะคอกด้วยความไม่พอใจ “ก็แค่นั้น ละอย่ามาหาว่าพวกฉันรังแกล่ะ พรุ่งนี้เราจะส่งเธอกลับเข้าเมือง จะได้ไปพักฟื้น…ด้วยตัวเอง”
ไป๋อวี้ซิ่วกำลังร้องไห้อยู่ถึงกับหยุดร้องไห้ทันที
“ไม่ ฉันไม่กลับ!”
เจียงหว่านจ้องเธอ ก่อนจะเงื้อมือขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไป๋อวี้ซิ่วไม่หดหัวหนี เธอเผยสีหน้าแข็งกร้าว แล้วตะโกนโต้กลับ
“ถ้าเธอคิดจะไล่ฉัน ฉันจะเขียนจดหมายไปที่กองทัพว่าหลี่จ้วงจ้วงจะข่มขืนฉัน และฉันไม่ยินยอม ตอนฉันหนีเลยพลาดพลั้งล้มจนข้อเท้าหัก”
เจียงหว่านถึงกับอึ้ง
“หลี่จ้วงจ้วงข่มขืนเธอเมื่อไหร่? เธอคิดจะทำตัวไร้ยางอายแบบนี้ไปจนตายเลยเหรอ!”
ไป๋อวี้ซิ่วยังคงตะโกน “แล้วยังไง? ยังไงตอนนั้นก็มีแค่ฉันกับเขาเท่านั้น ถ้าฉันบอกว่าใช่ ใครบ้างจะไม่เชื่อ!”
“นอกจากเราสองคนก็มีแค่หมูป่าสองตัว ถ้าเธอมีเก่งนักก็ให้หมูป่าสองตัวนั้นไปเป็นพยานสิ!”
เจียงหว่านถึงกับหัวเราะออกมา ไม่คิดว่าจะมีผู้หญิงไร้ยางอายแบบนี้อยู่นอกนิยายที่เธอเขียนด้วย
ตอนนี้เธอได้เจอผู้หญิงไร้ยางอายแบบนั้นจริง ๆ เข้าแล้ว …ให้ตายเถอะ
“ไป๋อวี้ซิ่ว เธอมีความละอายบ้างไหม? ไม่อายปากตอนพูดเรื่องแบบนี้ออกมาเลยเหรอ?”
ดวงตาของไป๋อวี้ซิ่วกลายเป็นสีแดงก่ำ เธอคำรามเกรี้ยวกราด “ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ไม่มีอะไรให้ฉันต้องอับอายมากกว่านี้แล้ว ทุกคนในหมู่บ้านรู้กันหมดแล้วว่าที่ฉันแต่งงานกับเฉียวเหลียนเฉิงเป็นแค่เรื่องตลก!”
“หมู่บ้านจัดการเลี้ยงยิ่งใหญ่ขนาดนั้น และถ้าฉันถูกส่งกลับไปจะเป็นยังไง? ต่อให้จะได้การยอมรับว่าเป็นลูกทูนหัว แต่หน้าของฉันก็ไม่มีที่จะซ่อนแล้ว!”
เจียงหว่านกัดฟันแน่น เธอตบหล่อนไปอีกฉาด
“นังผู้หญิงไร้ยางอาย เธอทำตัวเองทั้งหมด แต่กลับไม่คิดจะโทษตัวเองที่ทำตัวชั่ว ๆ”
“เธอรู้ดีแก่ใจอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงอยากจะแต่งงานนักหนา? หยุดเสแสร้ง และเลิกร่านกับสามีคนอื่นได้แล้ว!”
ไป๋อวี้ซิ่วกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง “ถ้าแกตีฉันอีกครั้ง และฉันรอดไปได้ ฉันจะเขียนจดหมายร้องเรียนจริง ๆ!”
“นังอ้วนที่ฆ่าหมูได้อย่างง่ายดาย ไม่เกรงกลัวอะไรเลยใช่ไหม? ไม่คิดเป็นห่วงหลี่จ้วงจ้วงแล้วใช่ไหม?!”
“เอาสิ! ฆ่าฉันให้ตาย ทุบตีฉันให้ตายเลย ถึงเวลานั้นแกก็จะถูกฝังไปพร้อมกับฉัน เราสองคนจะอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครได้เป็นภรรยาของเฉียวเหลียนเฉิงทั้งนั้น!”
เจียงหว่านโกรธจัด และอยากจะพุ่งตัวไปฉีกใบหน้าของนังผู้หญิงไร้ยางอายนี่ให้รู้แล้วรู้รอด
เธออยากรู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนี้มีผิวหน้ากี่ชั้น ทำไมมันถึงหนาได้มากขนาดนี้
เห็นเจียงหว่านจะพุ่งตัวเข้าไปอีกรอบ เฉียวเหลียนเฉิงก็รีบโอบเอวเธอไว้ แล้วดึงกลับมาทันที
เจียงหว่านหันศีรษะกลับมาจ้องมองเขา “หยุดฉันทำไม!”
เฉียวเหลียนเฉิงรีบกล่าวเสียงอ่อน “ผมกลัวคุณเหนื่อย เราค่อย ๆ ทุบตีเธอก็ได้นี่ แต่เราไม่ควรทุบตีจนเธอบาดเจ็บนะ ไม่อย่างนั้นถ้าเธอบาดเจ็บขึ้นมา เราต้องเสียเงินเพื่อจ่ายค่ารักษาอีก”
หลังพูดจบแล้ว เขาหันมองไป๋อวี้ซิ่ว แล้วพูดว่า “เธออยู่ที่นี่จนกว่าเท้าจะหาย จากนั้นก็กลับไปซะ!”
ไม่รู้ว่าไป๋อวี้ซิ่วโกรธหรือรู้สึกอย่างไร หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงด้วยแรงจากการหอบหายใจอย่างหนัก
เฉียวเหลียนเฉิงไม่สนใจจะรอฟังคำตอบ พอพูดจบเขาก็อุ้มเจียงหว่านไว้ด้วยแขนข้างเดียว แล้วออกมาทันที
ทั้งสองคนเดินออกจากบ้านหลังนั้น ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างคลุ้มคลั่งตามหลังมา
