บทที่ 229 เจียงหว่านฝังเข็มให้ไป๋อวี้ซิ่ว…
โย่วเสี่ยวซานยกยิ้มผ่านใบหน้าบิดเบี้ยว “พวกเราไม่ต้องการมันอยู่แล้ว และจะไม่เอามันกลับไปด้วย แต่ว่าหมู่ป่าตัวนี้เป็นของพวกเราจริง ๆ”
เห็นใบหน้าของเจียงหว่านเคร่งขรึมขึ้นมาอีกครั้ง โย่วเสี่ยวซานรีบอธิบาย “ผมไม่ได้โกหก แต่เมื่อสองปีก่อนเราสร้างคอกหมูไว้ด้านหลังหมู่บ้านเพื่อเลี้ยงหมูป่าโดยเฉพาะ”
“ความจริงพ่อก็รู้อยู่แล้วว่า เราไม่สามารถฉ้อโกงคนอื่นได้ตลอดไป เราเลยคิดจะเลี้ยงสัตว์เอาไว้แลกเปลี่ยนอาหารกับโลกภายนอก”
ได้ยินคำอธิบายของเสี่ยวซานอย่างนั้น เจียงหว่านก็เข้าใจ
คนในหมู่บ้านนายพรานไม่ได้โง่ แต่เพราะมันดูไม่น่าเชื่อถือหากพวกเขาจะเลี้ยงหมูในหมู่บ้าน เพราะหมู่บ้านนั้นทั้งคับแคบและไร้ที่ว่าง หากพวกเขาต้องการเลี้ยงสัตว์ พวกก็ต้องใช้ที่กว้างในภูเขาด้านหลัง
ซึ่งความคิดของพวกเขานับว่าไม่เลวเลย เพราะในหุบเขามีทั้งดอกไม้และพืชพรรณมากมาย สามารถเลี้ยงไก่และกระต่ายได้
เมื่อมีดอกไม้ย่อมมีแมลงตอม ไก่ก็มีแมลงกิน กระต่ายก็กินหญ้า หมูกินขี้ไก่ขี้กระต่าย อีกทั้งพวกมันก็ยังสามารถกินหญ้าได้ด้วย
ด้วยวงจรนี้จะทำให้สัตว์ต่าง ๆ สามารถอยู่รอดได้
แต่ไก่และกระต่ายของพวกเขาไม่ทันได้ขยายพันธุ์ เพราะมีหมูป่าตัวหนึ่งหลุดเข้ามาในหุบเขา หมูป่าตั้งตัวเป็นราชา และฆ่าหมูที่พวกเขาเลี้ยงไว้ทั้งหมด อีกทั้งมันยังเอาหมูตัวเมียทั้งเจ็ดตัวของชาวบ้านไปเป็นแม่พันธุ์ของตัวเอง
ก่อนจะฆ่าไก่และกระต่ายจนเกลี้ยง
หลังจากนั้นหมูป่าก็เริ่มคลั่ง มันวิ่งไปมารอบหมู่บ้าน และเริ่มทำร้ายเด็ก ๆ หลายครั้งที่มันบุกเข้ามาทำลายหมู่บ้าน และมันก็ไม่ให้ชาวบ้านเข้าใกล้แม่พันธุ์ทั้งเจ็ดตัวของมันเลย
หมูป่าที่เจียงหว่านและคนอื่น ๆ ฆ่าไปคราวนี้คือหมูป่าที่ตั้งตัวเป็นราชาตัวนั้น
ส่วนเจ้าตัวเล็กที่เจียงหว่านโยนลงในกับดัก เจ้านี่เป็นลูกของหมูในหมู่บ้านที่เจ้าหมูป่าเอาไปเป็นเมียอยู่ในหุบเขา
“ตอนนี้พวกคุณควบคุมหมูป่าในหุบเขานั่นได้หรือยัง?” เจียงหว่านถาม
เสี่ยวซานตอบว่า “ถ้าไม่มีตัวหัวหน้า อะไร ๆ มันก็จัดการได้ง่าย ทุกครั้งที่เราจะจัดการ เราต้องล่อตัวหัวหน้าออกไป”
“แต่พอมันกลับมาและเห็นเมียหายไป มันก็จะวิ่งแจ้นไปทั่ว และสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน พวกเราเองก็ปวดหัวกับเรื่องนี้เหมือนกัน”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เจียงหว่านก็ยิ้ม “งั้นฉันจะคืนหมูป่าตัวนี้ให้คุณก็ได้ แต่มีเงื่อนไขนะ”
เห็นว่าเธอยอมอ่อนข้อลงแล้ว โย่วเสี่ยวซานรีบถามถึงเงื่อนไขทันที
เจียงหว่านจึงพูดว่า “ก่อนอื่นพาฉันไปดูหมูป่าในหุบเขา เพื่อพิสูจน์ว่าทุกอย่างที่คุณพูดเป็นเรื่องจริง”
“ข้อสอง ถ้าในอนาคตมีความจำเป็นบางอย่าง คุณจะต้องให้เรายืมหมูป่าของพวกคุณมาผสมกับหมูในฟาร์มของเราด้วย”
“แน่นอนว่าเราไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นเปล่า ๆ คุณสามารถแลกเปลี่ยนกับอาหารได้!”
โย่วเสี่ยวซานถอนหายใจ “เรื่องนี้ไม่มีปัญหา ผมสามารถตัดสินใจได้เลย ผมตกลง”
“มีแต่หมูป่าตัวใหญ่นั่นแหละที่เป็นปัญหา ถ้ามันไม่ตาย เราก็คงไม่กล้าแตะต้องหมูตัวอื่น ๆ!”
เจียงหว่านยิ้ม “ไม่ต้องห่วงหรอก หมูตัวนั้นตายไปแล้ว ฉันลงมือฆ่ามันเอง!”
โย่วเสี่ยวซานถึงกับตกตะลึง
“จริงเหรอ? อย่างนั้นก็ดีเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเราก็ตกลงตามที่คุณบอก”
เงื่อนไขนี้ทำให้ทุกคนมีความสุข มีเพียงคนที่นอนครวญครางอยู่บนพื้นไม่กี่คนเท่านั้นที่ไม่เห็นด้วย
โย่วเสี่ยวซานเลิกคิ้ว ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องห่วง ฉันจะให้คนไปตามลุงฝูมารักษาพวกนาย”
เวลานี้เจียงหว่านนึกถึงไป๋อวี้ซิ่วที่อยู่ในลาน เธอจึงยิ้ม และพูดขึ้นว่า
“เอาล่ะ ฉันฆ่าหมูป่าตัวนั้นให้พวกคุณแล้ว คุณให้ลุงฝูช่วยดูแลคนเจ็บของเราด้วยได้หรือเปล่า”
“เรามีคนเจ็บคนหนึ่งที่บาดเจ็บเพราะถูกหมูป่าทำร้าย ดังนั้นลุงฝูควรจะมาช่วยดูแลจึงจะถูก!”
หลังพูดอย่างนั้น เฉียวเหลียนเฉิงก็ถูกสั่งให้กลับไปที่ฟาร์ม ส่วนหลี่จ้วงจ้วงที่เตะไป๋อวี้ซิ่ว ตอนนี้กำลังยืนพิงกำแพง พลางจ้องเท้าของตัวเอง แล้วพึมพำพูดว่า
“นี่ฉันกลายเป็นหมูป่าไปแล้วเหรอ?”
โย่วเสี่ยวซานยิ้มอย่างมีความสุข “ได้เลย ลุงฝูเก่งอยู่แล้ว คุณช่วยเหลือหมู่บ้านพวกเราไว้ทั้งที เขาจะต้องเต็มใจแน่นอน!”
“แต่ผมขอดูหมูป่าที่ถูกฆ่าได้ไหม? ผมอยากแน่ใจว่ามันเป็นราชาหมูป่าในหมู่บ้านของเราจริง ๆ!”
“ถ้าราชาหมูไม่ตาย เราก็ไม่กล้าเข้าไปจับหมูในหุบเขาพวกนั้น”
เจียงหว่านไม่ลังเล พาพวกเขาไปที่ฟาร์ม และเมื่อพวกเขาเห็นหมูป่าที่ถูกฆ่าตาย ดวงตาของโย่วเสี่ยวซานก็แดงขึ้นมา
เขาหันกลับมาคำนับให้เจียงหว่านอย่างจริงใจ
เจียงหว่านอุทานด้วยความตื่นตระหนก “อ๊ะ ทำอะไร?!”
โย่วเสี่ยวซานตอบ “ขอบคุณสำหรับการล้างแค้นให้ลูกชายของผม!”
เมื่อปีที่แล้ว พี่ชายรองของเสี่ยวสยงถูกหมูป่าตัวนี้เหยียบจนตาย
ตลอดมา โย่วเสี่ยวซานทำได้เพียงแก้แค้นมันในฝัน เพราะไม่ว่าเขาจะใช้วิธีไหน มันก็ไม่เคยได้ผลเลย
“ผิวหนังของราชาหมูป่าตัวนี้แข็งมาก ลูกธนูไม่สามารถทำอะไรมันได้เลย”
“อีกอย่างมันก็ฉลาดมากด้วย มันรู้ว่าตรงไหนคือกับดัก และหลบเลี่ยงได้เสมอ!”
“ชาวบ้านต้องบาดเจ็บมากมายจากการพยายามจะฆ่ามัน แต่เราก็ไม่เคยทำสำเร็จเลย”
“ทุกครั้งที่เราปิดล้อมมัน มันก็จะพุ่งเข้าหาพวกเราอย่างบ้าคลั่ง!”
“ผมเลยไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอดทนรอ ไม่คิดเลยว่าวันนี้คุณจะฆ่ามันได้แล้ว”
“สหายเจียง คุณถือเป็นผู้มีพระคุณของครอบครัวเราจริง ๆ!”
ทันทีที่โย่วเสี่ยวซานพูดจบ เขาก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป
เห็นว่าอีกฝ่ายร้องไห้ออกมาอย่างนั้น เจียงหว่านก็ทำตัวไม่ถูก
โย่วเสี่ยวซานร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก็สงบลง จากนั้นก็รีบส่งคนไปหาลุงฝูอย่างรวดเร็ว
ลุงฝูติดตามมาดูอาการของชาวบ้าน และเห็นว่าพวกเขาไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงเท่าไหร่ เป็นแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น
เวลานี้เขาจึงมาดูไป๋อวี้ซิ่วแทน
ลุงฝู่ตรวจสอบชีพจร ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ผู้หญิงคนนี้มีอาการบาดเจ็บที่ข้อเท้า และมีบาดแผลที่ศีรษะ ก็แค่ต้องรักษาตัวให้ดี เธอแข็งแรงดีอยู่แล้ว ไม่มีโรคอื่นแทรกซ้อนหรอก!”
เจียงหว่านเหลือบมองไป๋อวี้ซิ่ว ก็เห็นขนตาหล่อนสั่นไหว
“ลุงฝู แต่เธอยังไม่ตื่นขึ้นมาสักที ทำไมไม่ฝังเข็มอะไรให้เธอสักหน่อยล่ะ”
ลุงฝูขมวดคิ้วก่อนจะพูดพึมพำ “หล่อนก็สบายดี ทำไมฉันจะต้องฝังเข็มให้หล่อนด้วยล่ะ”
ขณะที่เขากำลังจะปฏิเสธ เจียงหว่านขยิบตาให้
ลุงฝูเข้าใจทันที ก่อนจะพยักหน้ารับ “โอ้ จริงด้วย! แต่ตอนนี้ข้อมือฉันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันจะบอกตำแหน่งให้คุณแล้วกัน คุณลงมือได้เลย”
เจียงหว่านอุทาน “โอ้ ฉันจะทำได้เหรอ?”
ลุงฝูพยักหน้า “ทำได้สิ”
“ในอนาคตคุณต้องรักษาแขนของสามีคุณด้วยตัวเอง ฉันจะสอนวิธีดูจุดฝังเข็มแล้วกัน และจะสอนวิชาการฝังเข็มให้อย่างละเอียดด้วย เขาจะได้ฟื้นตัวเร็วขึ้น”
“งั้นใช้ร่างกายของสาวน้อยคนนี้ฝึกเลยก็แล้วกัน”
เจียงหว่านมีความสุขมาก เธอรีบหันไปหาเสิ่นหรูเหมยแล้วกล่าวอย่างกระตือรือร้น
“ผู้เชี่ยวชาญเสิ่นที่นี่มีเข็มไหม ฉันอยากได้เข็มใหญ่ ๆ ที่เอาไว้เย็บผ้าห่มน่ะ”
หลังพูดอย่างนั้น เธอก็หันไปถามลุงฝู “เราใช้เข็มแบบนั้นแทนได้ไหมคะ?”
ลุงฝูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา แล้วพยักหน้ารับ
“ได้เลย!”
เสิ่นหรูเหมยเข้าใจความคิดของเจียงหว่านดี เธอจึงรีบกลับไปที่บ้าน และหยิบเข็มที่ใหญ่ที่สุดออกมาสองเล่ม
มันยาวเท่ากับนิ้วของผู้ใหญ่เชียวล่ะ
เจียงหว่านรับเข็มมา ก่อนจะถามลุงฝู “แล้วต้องฆ่าเชื้อไหม?”
ลุงฝูพยักหน้า “ใช้ไฟลนเข็มได้เลย”
เจียงหว่านจุดเทียน และใช้ไฟเผาเข็มในมือ เทียนวูบไหว และเข็มครึ่งหนึ่งก็กลายเป็นสีดำ
จากนั้นเธอส่ายเข็มไปมา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แล้วต้องปักลงตรงไหนเหรอคะ?”
ตอนนี้ไม่ใช่แค่ขนตาของไป๋อวี้ซิ่วที่สั่นไหว ลูกตาภายใต้เปลือกเองก็กลิ้งไปมาเลิกลั่กด้วย
