บทที่ 218 ภรรยาเหน็บแนมมู่เหย่ เฉียวเหลียนเฉิงก็โล่งใจ
เฉียวเหลียนเฉิงพยักหน้า “ผมเข้าใจ ผมไม่ได้ขอให้คุณยกโทษให้เธอ ยังไงเราก็ต้องระวังผู้หญิงคนนั้นไว้”
“นี่ไม่ใช่สมัยก่อนที่เวลาไม่ชอบใครก็ต้องกำจัด นี่คือยุคสมัยใหม่ ถ้าอยู่หมู่บ้านเดียวกันเราก็ต้องเจอหน้ากันอยู่ดี หลีกเลี่ยงไม่ได้”
“งั้นทำไมไม่ทำตามที่หัวหน้าหมู่บ้านบอกล่ะ? จะได้ไม่ต้องมากังวลเรื่องอื่น และเราก็คอยระวังตัวของเราก็พอ”
“ถ้าเธอกล้ามาก่อกวนคุณอีก เราก็จะได้ไม่ต้องเกรงใจแล้ว”
เจียงหว่านคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้สักพัก และในที่สุดก็พยักหน้าเห็นด้วย
“เอาล่ะ ตราบใดที่เถาจื่อไม่ก่อปัญหา ฉันจะทำตามที่หัวหน้าหมู่บ้านขอก็ได้”
ตอนนี้พวกผู้หญิงช่วยกันทำอาหารอย่างว่องไว ในไม่ช้ากลิ่นอาหารก็โชยเข้ามาในลานบ้าน
เมื่อเห็นว่าเริ่มมืดแล้ว ลานทั้งลานก็ถูกทำให้สว่างไสวด้วยคบเพลิง
เจียงหว่านไปยังกระท่อมของแม่เสี่ยวสยงตามคำขอของเธอ
พอเสร็จธุระและกำลังจะกลับ หางตาก็เหลือบไปเห็นมู่เหย่กำลังเดินไปที่สวนหลังบ้าน
เจียงหว่านหันมองด้วยความประหลาดใจ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินนำมู่เหย่อยู่ และจากนั้นทั้งสองก็เดินลับตาไป
ผู้หญิงคนนั้นใส่กางเกงสีน้ำเงินเข้มแต่งแต้มด้วยดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ เธอรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็จำไม่ได้ว่าเป็นของใคร
น่าแปลก ทั้งที่ผู้ชายเกือบทั้งหมดในหมู่บ้านนายพรานยากจน เสื้อผ้าของพวกเขามีแต่รอยปะ กระทั่งหลายคนไม่สวมเสื้อด้วยซ้ำ
หรือไม่ก็ใส่แค่เสื้อแขนกุด
แต่ผู้หญิงในหมู่บ้านนายพรานกลับสวยกันทุกคน บนเสื้อผ้าก็มีรอยเปื้อนน้อยมาก
ไม่ว่าจะเป็นลูกสะใภ้ที่ถูกลักพาตัวมาหรือลูกสะใภ้โดยกำเนิด ทุกคนล้วนแต่งตัวดีเหมือนกัน
นี่เป็นความประทับใจของเจียงหว่านที่มีต่อหมู่บ้านแห่งนี้
เมื่อเห็นมู่เหย่เดินตามผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในสวนหลังบ้านจนลับสายตา เจียงหว่านจึงเบือนหน้าไปทางอื่น
ไม่ได้มองตามอีก…
เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่า ‘ผู้ชายคนนั้นไม่ปฏิเสธเรื่องอย่างว่า แต่ปฏิเสธที่จะแต่งงานสินะ’ เธอคิดว่าเขาเป็นคนจริงจังมากซะอีก ไม่คิดว่าจะแพรวพราวขนาดนี้!
ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจผู้หญิง แต่เขาแค่ไม่ชอบถูกควบคุมนี่เอง
เฉียวเหลียนเฉิงและเสี่ยวไช่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาคุยกัน เมื่อเห็นเจียงหว่านกลับมา พวกเขาก็หยุดพูด
“มู่เหย่บอกว่าเขาอยากเจอคุณเพราะมีเรื่องอะไรบางอย่างจะคุยด้วย เขาเพิ่งไปหาคุณเมื่อกี้นี้เอง” เฉียวเหลียนเฉิงกล่าว
เมื่อเอ่ยถึงชื่อของมู่เหย่ ดวงตาของชายหนุ่มก็สั่นไหวอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็กลับมาสงบอย่างรวดเร็ว
เจียงหว่านตอบกลับ “ฉันเห็นแล้ว หมอนั่นบอกว่ากำลังหาฉันอยู่สินะ แต่ฉันคิดว่าหมอนั่นไปนัดพบคนอื่นมากกว่า ฉันเลยไม่สนใจ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่ภรรยาพูด ปมคิ้วของเฉียวเหลียนเฉิงก็คลายลง
หลังจากนั้น มู่เหย่ก็กลับมาโดยไม่มีสีหน้าผิดปกติใด ๆ และเมื่อเห็นเจียงหว่าน เขาก็ประดับรอยยิ้มบนใบหน้า
หลังจากนั้นไม่นาน หัวหน้าหมู่บ้านก็ได้ส่งคนมาเชิญเจียงหว่านและคนอื่น ๆ มาทานอาหารเย็น
“เสี่ยวซานล่ากระต่ายมาเพื่อสร้างความประทับใจให้กับแขกผู้มีเกียรติทุกคนเลยนะ! พวกเราเอามาปรุงในแบบของหมู่บ้านเรา มันเป็นธรรมเนียม ทุกคนกินให้อร่อยล่ะ!” แม่เสี่ยวสยงพาทุกคนไปที่โต๊ะ พลางพูดอย่างมีความสุข
ในสวนมีโต๊ะอยู่สามตัว โต๊ะไม่ใหญ่มาก เพียงสี่หรือห้าคนก็นั่งล้อมรอบโต๊ะแล้ว
แม่ครัวที่มาช่วยทำอาหารหยิบเนื้อกระต่ายตุ๋นแบ่งใส่ชาม แล้วนำกลับไปกินที่บ้าน
เจียงหว่านและคนอื่น ๆ เป็นแขก พวกเขานั่งลงเป็นกลุ่มแรก ตรงโต๊ะด้านขวาสุดของลานบ้าน โดยมีเถาจื่อและคนอื่น ๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวกลาง
ส่วนด้านซ้ายสุดคือหัวหน้าหมู่บ้านและครอบครัวของเขา
เมื่อเจียงหว่านนั่งลง เธอก็ให้ความสนใจกับกางเกงที่พวกผู้หญิงในลานบ้านสวมใส่เป็นพิเศษ
เธอรู้สึกตกใจเมื่อพบว่าผู้หญิงสามคนอยู่ในลาน ทุกคนสวมกางเกงสีน้ำเงินเข้ม และมีดอกไม้สีขาวเล็ก ๆ ประดับอยู่
พวกเขาคือเถาจื่อ แม่เสี่ยวสยง และต้าเจียวที่เดินออกไปหลังจากช่วยงานเสร็จแล้ว
ทุกคนทำให้เธอนึกถึงผู้หญิงที่เข้าไปในสวนหลังบ้านกับมู่เหย่ แต่ดูยังไงก็ไม่เหมือน
ในเวลานี้แม่เสี่ยวสยงชี้ก็ไปที่ขวดเหล้าบนโต๊ะ แล้วพูดว่า
“นี่คือของดีของเราเลย เหล้าโหวเอ๋อร์(ลิง)”
“ทำจากผลไม้ ใช้เวลาทำเป็นปีเลยนะ หาดื่มที่ไหนไม่ได้แน่ ๆ”
เจียงหว่านประหลาดใจ “ทำจากลิงจริง ๆ เหรอ?”
แม่เสี่ยวสยงส่ายหัว “อันนี้ไม่ใช่หรอก แต่ตอนแรกมันถูกทำโดยลิงจริง ๆ นั่นแหละ ต่อมาบรรพบุรุษของเราได้ค้นพบสถานที่ที่มีลิงทำเหล้าอยู่ พวกเขาเลยนั่งแอบดูบนต้นไม้เป็นเวลาสามเดือนเพื่อเรียนรู้กระบวนการทั้งหมด”
“บรรพบุรุษเรียนรู้มาทุกขั้นตอนเลยล่ะ”
“ต่อมาหมู่บ้านของเราก็ผลิตเหล้าโหวเอ๋อร์ทุกช่วงเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง และจะเก็บไว้เป็นเวลาหนึ่งปี หลังจากนั้นถึงจะเปิดกินได้ เราทำแบบนี้กันทุกปีเลยล่ะ”
พอได้ยินเรื่องนี้ เจียงหว่านก็ตื่นเต้นมาก
แม้ว่าเหล้าโหวเอ๋อร์พวกนี้จะเป็นเหล้าที่มนุษย์สร้างขึ้นเอง แต่ก็เป็นเหล้าในตำนานที่ทุกคนต้องลิ้มลองสักครั้ง
เจียงหว่านหยิบถ้วยขึ้นมาและกำลังจะเทเหล้า แต่ทันใดนั้นมู่เหย่ก็หยิบขวดเหล้าขึ้นมา
เจียงหว่านคิดว่าเขาจะรินเหล้าให้เธอ เธอจึงรีบหยิบถ้วยของเธอ แล้วยื่นไปทางเขา
แต่มู่เหย่ไม่สนใจเธอเลย เขาเดินไปที่โต๊ะของเถาจื่อพร้อมขวดเหล้าแทน
“พี่ชาน ผมรู้ว่าพี่เป็นหัวหน้าของคนหนุ่มสาวในหมู่บ้าน โปรดยกโทษให้ผมด้วย ถ้าผม มู่เหย่ เคยทำให้ขุ่นเคืองไม่ว่าด้วยวิธีใดก็ตาม ผมขอดื่มแก่พี่เป็นการชดใช้!”
ขณะเขากำลังจะรินเหล้า พี่ชานก็เอาฝ่ามือปิดถ้วยไว้ แล้วพูดด้วยสีหน้าเย็นชา
“ไม่จำเป็นต้องเทเหล้าหรอก วันนี้เพื่อหัวหน้าหมู่บ้าน ความแค้นในอดีตของเราได้ถูกลบล้างไปแล้ว”
พี่ชานหยิบขวดเหล้าบนโต๊ะ เทใส่ถ้วยตัวเอง แล้วดื่มรวดเดียว
มู่เหย่เห็นอย่างนั้นก็ยกริมฝีปากขึ้นบาง ๆ ไม่ได้เขินอายเลยที่ถูกปฏิเสธ
เมื่อกำลังจะออกไปพร้อมกับเหล้าในมือ ก็มีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามาจากด้านนอก
“พี่เถาจื่อ ๆ พี่กลับไปดูเร็ว สามีของพี่ตื่นแล้ว ตอนนี้เขากำลังทุบตีลูกของพี่!”
เถาจื่อตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง พลันเธอผุดลุกขึ้น แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ทว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ย้อนกลับมา เธอคว้าแขนพี่ชาน และพูดว่า “พี่ชาน มากับฉันหน่อยสิ ถึงเขาจะตัวผอม แต่ฉันก็เอาชนะเขาไม่ได้หรอก”
พี่ชานพยักหน้าและยืนขึ้น ต้าหลางเองก็ตามไปด้วย “ฉันจะไปกับพี่ด้วย”
เมื่อเห็นพวกเขาออกไป มู่เหย่ก็รีบตะโกนตามหลัง “ให้เราช่วยอะไรไหม?”
เถาจื่อตะโกนกลับ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราจะรีบกลับมา!”
มู่เหย่ยิ้มตอบ พร้อมกับลงมือทำอะไรบางอย่าง
เดิมทีเขาหันหน้าไปทางโต๊ะด้านขวา แต่เมื่อเถาจื่อและคนอื่น ๆ กำลังลุกออกไป เพื่อจะหลีกทางให้ทั้งสาม เขาจึงหลบ หันหน้าไปทางโต๊ะด้านซ้าย
ช่วงชุลมุนนี้เองที่เขารีบเปลี่ยนขวดเหล้าบนโต๊ะ จากนั้นก็เดินถือขวดเหล้าของโต๊ะเถาจื่อกลับมาอย่างมีความสุข
เจียงหว่านกับเฉียวเหลียนเฉิงมองไปตรงนั้นพอดี และเห็นการกระทำทั้งหมดของมู่เหย่
เมื่อมู่เหย่กลับมา เจียงหว่านก็ถามด้วยความประหลาดใจ “นายจะทำอะไร?”
มู่เหย่รู้ว่าการกระทำของเขาถูกคนอื่นเห็นแล้ว แต่เขาก็ไม่สนใจ และพูดว่า
”เหล้าบนโต๊ะของพวกเขาอร่อย ฉันเลยจะรินเหล้าให้กับเธอไง”
”มาดื่มกันเถอะ”
“ฉันอุตส่าห์จะรินเหล้าให้พวกเขาเพื่อล้างความแค้นเก่า ๆ แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่เห็นค่า!”
เสียงของเขาดังขึ้นมากในสองประโยคสุดท้าย และยังเต็มไปด้วยความคับข้องใจด้วย
ทำให้หัวหน้าหมู่บ้านหน้าแดงด้วยความโกรธ
หลังจากนั้นไม่นานเถาจื่อและคนอื่น ๆ ก็กลับมา
ไม่รู้ว่าพวกเขาจัดการเรื่องนี้กันยังไง สุท้ายลูกชายวัยสี่ขวบของเถาจื่อก็ตามมาด้วย แต่กลับไม่เห็นสามีของเธอเลย
หลังจากนั่งลงอีกครั้ง หัวหน้าหมู่บ้านก็พูดด้วยสีหน้าที่ดูอึดอัด “กินข้าวกันเถอะ”
ทุกคนนั่งอย่างเงียบ ๆ
คราวนี้ไม่มีใครพูดอะไร และกินกันอย่างเงียบเชียบไปอย่างนั้น
พูดกันตามตรง กระต่ายตุ๋นไม่ได้อร่อยขนาดนั้น เพราะมันทั้งเย็นและชืด เนื้อเคี้ยวไม่ได้เลย แต่รสชาติยังพอไปได้
โชคดียังมีผักป่าอยู่บ้างที่ซุ้มหน้าภูเขา ไม่อย่างนั้นมื้อนี้คงกินไม่ได้!
ผ่านไปได้ครึ่งทางของมื้ออาหาร เจียงหว่านแทบไม่อิ่มด้วยซ้ำ แต่เธอก็กำลังจะวางตะเกียบลงแล้ว ทว่าจู่ ๆ ก็มีเสียงอุทานดังมาจากโต๊ะถัดไป
“อ้า! แม่!”
ทุกคนมองดูตามด้วยความสับสน และเห็นว่าเถาจื่อหน้าซีดมาก เธอพยายามลุกขึ้นอย่างดิ้นรน แต่ทันทีที่ลุกขึ้น มือและเท้าก็กระตุก และล้มลงกับพื้น
ถ้วยชามบนโต๊ะร่วงหล่นพื้น และแตกกระจายไปทั่ว
ในเวลาเดียวกัน พี่ชานกับต้าหลางที่อยู่ข้าง ๆ ดูเหมือนจะสังเกตอะไรบางอย่างได้ พวกเขาแต่ละคนพยายามลุกขึ้น แต่ก็ล้มลงกันหมด
ทั้งสามคนนอนชักอยู่บนพื้น เหลือเพียงเด็กวัยสี่ขวบที่นั่งกอดแม่ร้องไห้จ้า
