บทที่ 212 เฉียวเหลียนเฉิงสร้างความตื่นตระหนกให้หมู่บ้านนายพราน
เจียงหว่านถอยออกมา และให้มู่เหย่เข้าประจำตำแหน่ง
เธอให้มู่เหย่รับผิดชอบในการปั้มหัวใจ ส่วนตัวเธอรับผิดชอบการผายปอด
ไม่รู้ว่าทั้งสองคนทำแบบนั้นอยู่นานแค่ไหน แม้ว่าเป็นเพียงไม่กี่นาที แต่มันกลับดูยาวนานเหลือเกิน
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะหมดหวัง ทันใดนั้นเด็กชายก็อ้าปาก พร้อมกับบ้วนน้ำจำนวนมากออกมา
ขณะสำลักน้ำออกมา เขาก็ไอเสียงดัง
“ยังไม่ตาย เขายังไม่ตาย!”
เจียงหว่านกับมู่เหย่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทั้งสองคนทรุดตัวลงบนพื้นด้วยความเหนื่อยล้า
ส่วนผู้หญิงในลานก็ส่งเสียงตะโกนออกมาด้วยความยินดี
ยังไม่ตาย!
น้ำตาแห่งความตื่นเต้นหลั่งไหลออกมาจากดวงตาของทุกคน
ส่วนมู่เหย่หันมองเจียงหว่านพร้อมรอยยิ้ม
“ยัยหมูอ้วน เธอนี่ก็เก่งไม่เบาเลยนะ”
เจียงหว่านคิ้วกระตุก “เก็บปากไว้กินข้าวซะ ถ้าพูดเรื่องไร้สาระอีกคำฉันจะเย็บปิดปากนาย”
มู่เหย่โวยวาย “เย็บปากแล้วฉันจะกินยังไง!”
เจียงหว่านตะคอก “งั้นก็ไม่ต้องกิน นั่งรอความตายไปซะ!”
มู่เหย่เงียบปากทันที
ผู้หญิงคนนี้ใจดีกับเด็ก แต่กับเขากลับใจร้ายเหมือนแม่มด!
เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลมู่แห่งเหยียนจิง และเป็นหนึ่งในสี่ของชายหนุ่มที่มีชื่อเสียงที่นั่น
เขาได้พบเจอความงามมาหลายรูปแบบ เพราะฉะนั้นจึงเกลียดสิ่งที่น่าเกลียด เพราะรู้สึกว่ามันช่างเป็นภาพที่ขวางหูขวางตา
ทว่าตอนนี้สายตาเขาที่มองเจียงหว่านกลับเปลี่ยนไป ทั้งที่ผู้หญิงคนนี้ยังอ้วนเหมือนเดิม แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกว่าเธอสวยขึ้น
ให้บอกตามตรง จริง ๆ แล้วใบหน้าของเธอค่อนข้างสวยเลยทีเดียว เธอแค่อ้วนไปหน่อย
ไม่ ไม่ใช่ จริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้อ้วนจนน่าเกลียดอะไร อ้วนแบบนี้ก็น่ารักดี
ทว่าพอรู้ตัว มู่เหย่ก็รีบส่ายศีรษะเพื่อสลัดความคิดประหลาด ๆ ออกจากหัว
เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอคิดอะไรเหลวไหล
ผู้หญิงในลานยังคงส่งเสียง ทันทีที่เสี่ยวสยงตื่นขึ้นมา เด็กชายก็ร้องเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
“แม่…”
แม่ของเสี่ยวสยงกอดลูกชายไว้ในอ้อมอก ปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม
เจียงหว่านเห็นภาพนี้ เธอก็พูดขึ้น “ลูกคุณปลอดภัยแล้ว”
แม่ของเสี่ยวสยงพยักหน้า พร้อมกับเช็ดน้ำตา “ขอบคุณ ขอบคุณมาก ๆ”
เจียงหว่านยืดตัวขึ้น และพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก แต่ว่าคุณช่วยไปบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านหน่อยได้ไหม…”
“สามีของฉันเก่งกาจ เป็นอันดับสองในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ของกองทัพ เขาโหดเหี้ยม ถ้าหากชาวบ้านธรรมดาไปปะทะกับเขา ทุกคนคงจะบาดเจ็บหนัก!”
“ถ้าหากพวกนั้นลงมือ สามีฉันคงหยุดไม่อยู่แน่!”
แม่ของเสี่ยวสยงรีบตอบกลับ “ตกลง ๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
พูดจบ เธอยืนขึ้น ก่อนจะฝากลูกไว้กับเสี่ยวเจียวและต้าเจียว จากนั้นก็รีบเดินออกไปทันที
ฝั่งของทางเข้าหมู่บ้านนายพราน
เมื่อสิบนาทีที่แล้ว
ขณะที่เหล่าผู้หญิงกำลังทุบประตู หัวหน้าหมู่บ้านและพวกผู้ชายก็มาถึงทางเข้าหมู่บ้าน
ทันทีที่เดินมาถึง ต้าหลางยังคงถูกเฉียวเหลียนเฉิงกดไว้แน่น
เมื่อเห็นว่าหัวหน้าหมู่บ้านมาถึงแล้ว ต้าหลางก็รีบตะโกน “หัวหน้าหมู่บ้าน ช่วยผมด้วย ไอ้บ้านี่มันทำร้ายผม…”
“มันบอกว่าเป็นทหาร และยังบอกว่าคนในหมู่บ้านของพวกเราทำตัวเลวทรามไปวัน ๆ และชั่วช้ายิ่งกว่าโจรด้วย”
“หัวหน้าหมู่บ้าน คุณเห็นแล้วใช่ไหม พวกกองทัพมันไม่ได้ดีอย่างที่มันพูดเลย”
สิ้นเสียงต้าหลาง เสี่ยวไช่ก็เดินเข้ามาตบศีรษะเขาจนดังลั่น
“หุบปาก! พวกเรายังยืนอยู่ตรงนี้แต่แกก็ยังกล้าพูดไร้สาระ ปั้นน้ำเป็นตัวเก่งจริง ๆ!”
“พวกเราไปดูถูกแกตอนไหนฮะ?!”
ต้าหลางตะโกนตอบกลับ “พวกแกก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ ฉันรู้!”
เสี่ยวไช่ตะโกนกลับ “ไหนหลักฐาน เอาหลักฐานออกมาสิ!”
“อา…เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอก แต่ถ้าเราบอกว่าแกต้องจ่ายให้เรา หนึ่งหมื่นหยวน แกจะยอมจ่ายไหม?!”
ต้าหลางจ้องมอง “แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันมีเงินหนึ่งหมื่นหยวน”
เสี่ยวไช่โกรธจัด และอยากจะตบหมอนี่อีกสักที แต่เฉียวเหลียนเฉิงกลับหยุดเขาไว้ก่อน
นี่คือทางเข้าหมู่บ้าน และบนเนินเขาแห่งนี้ก็ยังมีหมู่บ้านอื่น ๆ อยู่ไม่ไกลนักด้วย
ทางเข้าหมู่บ้านไม่ได้กว้างนัก มันกว้างเพียงสามเมตรเท่านั้น
ตอนนี้ ทั้งสองฝ่ายพบกันที่ตรงกลางทางเข้าหมู่บ้าน อีกทั้งเฉียวเหลียนเฉิงกำลังกดร่างของต้าหลางเอาไว้ ส่วนเสี่ยวไช่ยืนอยู่ด้านข้าง
อีกฝั่งคือพวกของหัวหน้าหมู่บ้าน พร้อมด้วยชายแข็งแกร่งหลายสิบคน
เฉียวเหลียนเฉิงหันมองหัวหน้าหมู่บ้าน แล้วถามขึ้น “คุณคือหัวหน้างั้นเหรอ?”
หัวหน้าหมู่บ้านพยักหน้าก่อนจะประสานหมัดทำความเคารพ ตามแบบของพวกใช้อำนาจเถื่อน “ฉันเป็นหัวหน้าหมู่บ้านนายพรานบนภูเขาใหญ่แห่งนี้”
ภูเขาใหญ่ ชื่อประหลาดเสียจริง!
เฉียวเหลียนเฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับ “เฉียวเหลียนเฉิง จากกองทัพ”
เสี่ยวไช่กล่าวเสริม “นี่คือผู้บังคับบัญชาภาคสนามของเรา เป็นเจ้าหน้าที่ระดับกองพัน!”
เสี่ยวไช่กล่าวออกไปอย่างภูมิใจ เขาต้องการเพิ่มความน่าเกรงขามให้เฉียวเหลียนเฉิง และต้องการให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าคนที่พวกเขากำลังยั่วยุอยู่ไม่ใช่คนธรรมดา
ทันทีที่หัวหน้าหมู่บ้านได้ยินว่าเฉียวเหลียนเฉิงเป็นเจ้าหน้าที่ระดับกองพัน เขาก็ขมวดคิ้ว
แต่ไม่นานก็กลับมานิ่งเฉยอีกครั้ง “หัวหน้าเฉียวงั้นเหรอ? มีธุระอะไร?”
เฉียวเหลียนเฉิงตอบกลับ “ภรรยาของผมถูกจับตัวมา ถึงจะไม่ทราบสาเหตุ แต่คนของคุณส่งคนมาบอกผมว่าให้เตรียมเงินมาแปดร้อยหยวนเพื่อไถ่ตัวเธอคืน”
“และผมมาแล้ว แต่คนของคุณไม่ชอบให้เราเข้าไป เขาอ้าปากกว้างขอเงินจากเราห้าพัน!”
“เป็นเพราะเขาใจร้อนเกินไป ผมเลยต้องทำให้สหายคนนี้ใจเย็นลงสักหน่อย”
หัวหน้าหมู่บ้านหรี่ตามอง เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าคนในหมู่บ้านเป็นแบบไหน?
เขาเคยพูดหลายครั้งแล้วว่าจะต้องรักษาสัจจะ อย่ากระทำการกลับกลอกเด็ดขาด
ที่สำคัญห้ามผิดคำพูด!
แต่ดูเหมือนคนพวกนี้จะไม่ได้ซึมซับเลย!
หัวหน้าหมู่บ้านสูดลมหายใจ ก่อนจะยิ้มออกมา “คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ต้าหลางเป็นคนโง่เขลา บางทีเขาอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปสักหน่อย คุณปล่อยเขาได้แล้วล่ะ”
“แล้วเราค่อยมาพูดคุยเรื่องราคากันดี ๆ”
เฉียวเหลียนเฉิงเหลือบมองด้วยแววตาเย็นชา “ขอโทษด้วยที่ผมยังปล่อยเขาไม่ได้ เพราะพวกคุณผิดสัญญาก่อน ผมยังไม่คิดจะปล่อยเขาไปหรอก”
ก่อนพูดจบ ชายด้านหลังหัวหน้าหมู่บ้านเริ่มโกรธขึ้นมา เขาตะโกนเสียงดัง
“อะไร?! ไม่คิดจะปล่อยงั้นเรอะ? ก็แค่หัวหน้ากองพัน จะอวดเก่งเกินไปแล้ว!”
“ใช่แล้วหัวหน้า เขาก็แค่หัวหน้ากองพันไม่ใช่เหรอ?”
หัวหน้าหมู่บ้านตะโกนลั่น “หุบปากเดี๋ยวนี้!”
ทั้งหมดเงียบลงทันที
หัวหน้าหมู่บ้านหันมองเฉียวเหลียนเฉิงอีกครั้ง “ไม่ปล่อยเหรอ? แล้วจะให้ฉันทำยังไงคุณถึงจะยอมปล่อยเขาล่ะ!”
เฉียวเหลียนเฉิงตอบ “ปล่อยภรรยาของผมมา เราจะแลกตัวประกัน!”
หัวหน้าหมู่บ้านตอบกลับเสียงเย็นชา “เจ้าหนุ่ม การที่ฉันไม่อยากมีเรื่องกับกองทัพ ไม่ได้หมายความว่าฉันกลัวหรอกนะ”
“ยังไงคุณก็แค่หัวหน้ากองพัน”
“ภายในกองทัพ ทหารของคุณคงจะให้ความเคารพคุณในฐานะหัวหน้ากองพัน แต่พอยืนต่อหน้าฉัน คุณก็เป็นแค่คนธรรมดา!”
ก่อนหัวหน้าหมู่บ้านจะพูดจบ เฉียวเหลียนเฉิงใช้มือขวากระแทกต้นไม้ใหญ่ด้านข้างอย่างรุนแรง
ปัง!
ฝ่ามือทุบลงที่ต้นไม้ใหญ่จนสั่นไหว ใบไม้ร่วงกราวลงมากองพะเนิน
ต้นใหญ่นี้หนาพอ ๆ กับร่างกายของผู้ชายคนหนึ่ง การที่ใบไม้ร่วงหล่นลงมามากขนาดนี้สร้างความตื่นตระหนกได้ไม่น้อย
หัวหน้าหมู่บ้านมองเฉียวเหลียนเฉิงด้วยความเย็นชา ก่อนจะเย้ยหยัน
“เจ้าหนุ่ม ไม่ต้องโกรธเคืองไปหรอก!”
“ฉันแนะนำให้คุณรีบปล่อยต้าหลางซะ แล้วก็ลืมที่เขาพูดไป แต่ถ้าคุณทำร้ายเขา แน่นอนว่าคุณต้องชดใช้!”
“ปล่อยตัวเขา ทิ้งเงินไว้หนึ่งพันหยวน แล้วพาภรรยาของคุณกลับไป!”
“ฉันรับประกันว่าจะรักษาคำพูด และจะไม่มีการขึ้นราคาอีกแล้ว!”
คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านทำให้เสี่ยวไช่โกรธจัด แต่เฉียวเหลียนเฉิงไม่ยอมให้เขาลงมือ เสี่ยวไช่จึงกังวลมาก แต่ก็ทำได้เพียงเกาหัวอย่างหงุดหงิด ไม่สามารถพูดอะไรได้
ทันใดนั้น เฉียวเหลียนเฉิงคว้าตัวต้าหลาง แล้วกระชากอีกฝ่ายกลับมา
ทันทีที่ถูกดึงกลับ ต้นไม้ใหญ่ที่เพิ่งถูกต่อยเมื่อครู่ก็หักลงกลางลำต้น
ต้นไม้ใหญ่ล้มขวางทางถนนสายเดียวที่เป็นทางเข้าหมู่บ้าน
ใบหน้าของหัวหน้าหมู่บ้านแปรเปลี่ยนไปทันที และชายกำยำทั้งหมดด้านหลังก็มีท่าทีตื่นตระหนกไปตาม ๆ กัน
