บทที่ 208 การใช้ความงามบำบัดที่แสนบิดเบี้ยว
ใบหน้าของเจียงหว่านมืดมนลงด้วยความโกรธ ตอนแรกหมอนี่ก็ดูเป็นเจ้าชายนิทราควรได้รับจุมพิตนั่นแหละ แต่พอเปิดปากพูด ภาพนั้นก็หายไปหมดเกลี้ยง
“เราทั้งคู่ก็เป็นมนุษย์ร่วมโลกเหมือนกัน ช่วยพูดอะไรที่ดูเป็นภาษามนุษย์หน่อยได้ไหม”
ชายคนนั้นเลิกคิ้ว “ฉันเป็นมนุษย์ แน่นอนว่าฉันพูดภาษามนุษย์ได้ แล้วฉันมีปากไว้พูด สิ่งที่ฉันอยากพูด และมันขึ้นอยู่กับอารมณ์ของฉัน เธอไม่รู้เหรอ?”
หน้าของเจียงหว่านตึงขึ้นมา หมอนี่มันกวนโอ๊ยจริง ๆ
เธอต้องการตอบโต้ แต่หลังจากดูรูปลักษณ์ของตัวเองแล้ว เธอก็ระงับความโกรธไว้
“เอาล่ะ ฉันจะไม่สนใจสิ่งที่นายพูดแล้วกัน แต่นายช่วยฉันแก้เชือกให้ฉันได้ไหม!”
ชายคนนั้นพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง เขายังคงนั่งอยู่บนกองหญ้าแห้ง ขายาวทั้งสองขาที่ขดอยู่ ตอนนี้เหยียดออกอย่างเกียจคร้าน ท่าทางดูสบายใจทีเดียว
ชายเกียจคร้านและหน้าตากวนโอ๊ย กระตุกมุมริมฝีปากข้างหนึ่งอย่างเย้ยหยัน
“สภาพเธอเหมือนแม่หมูขนาดนี้ ทำไมฉันต้องช่วยเธอด้วย?”
เจียงหว่านกัดฟันด้วยความโกรธ “ถ้าไม่อยากช่วยฉันก็ลืมมันไปซะ ต้องพูดจาหยาบคายขนาดนั้นเลยรึไง?”
เมื่อได้ยินอย่างนี้ ชายคนนั้นก็เชิ่ดคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ฉันพอใจ!”
เจียงหว่านโกรธขึ้นมาจริง ๆ แล้ว เธอพยายามดิ้น อยากจะเข้าไปทุบตีอีกฝ่ายสักที
แต่เท้าของเธอยังคงถูกมัดไว้กับไม้ และไม่สามารถลุกขึ้นได้!
เมื่อเห็นว่าการดิ้นรนของเธอไร้ประโยชน์ ชายคนนั้นก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“โอ๊ย หมูอ้วนโกรธแล้ว!”
เจียงหว่านคิ้วกระตุก ยิ่งได้ยินเขาล้อเลียนเธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แต่ก็ทำได้เพียงแค่หลับตา แล้วกลิ้งตัวไปทางอีกฝ่าย
สิ่งที่เธอคิดอยู่ในหัวคือ ถ้าฉันตีนายไม่ได้ ฉันก็จะทับนายซะ
ในห้องใหญ่ขนาดนี้
ดูเหมือนชายคนนั้นไม่ได้คาดคิดว่าเจียงหว่านจะกลิ้งมาหาตน
เขาพยายามปีนขึ้นกองฟืนเพื่อหลีกเลี่ยง แต่ก็ติดโซ่ที่ล่ามไว้รอบเท้า
เป็นผลให้ชายคนนั้นถูกไม้ที่ติดอยู่กับเจียงหว่านรั้งไว้
และเพราะความปากร้ายของเขา เจียงหว่านจึงจงใจกลิ้งไปทับอีกฝ่าย และกดน้ำหนักลงไปแรง ๆ
ชายคนนี้แทบจะอาเจียนเป็นเลือด เขารู้สึกเหมือนได้รับบาดเจ็บภายใน
“อ๊าก! ฉันจะโดนทับตายแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว!”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายร้องขอความเมตตา เจียงหว่านก็แค่นเสียง และกลิ้งตัวออก
แต่ทันทีที่เธอลงไป ชายคนนั้นก็พูดว่า
“เธอมันไม่ใช่ปีศาจหมู แต่เป็นปีศาจช้าง น้ำหนักขนาดนี้เธอไปแข่งกับช้างได้เลย!”
เจียงหว่านโกรธจนแทบจะพ่นควันไฟออกมา เธอกลิ้งกลับ และทับอีกฝ่ายอีกครั้ง
ครั้งนี้ชายคนนี้ดูเหมือนจะมีประสบการณ์แล้ว เมื่อเห็นเจียงหว่านกลิ้งไปมา เขาก็ยื่นมือออกไปดันไว้
เมื่อไม่สามารถหลุดออกจากโซ่ที่ผูกติดกับเท้าได้ เขาจึงใช้โซ่พันรอบตัวเจียงหว่านไปพร้อมกับแท่งไม้
เจียงหว่านโกรธมาก “นายคิดว่าสามารถจัดการกับพวกชาวบ้านข้างนอกได้ไหม?”
“แต่ว่านะพวกนั้นก็จัดการไม่ได้ง่าย ๆ เลย เพราะงั้น นายสนใจจะร่วมมือกับฉันไหม?”
ชายคนนั้นหยุดเคลื่อนไหว ลูบคาง แล้วคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ที่เธอพูดก็มีเหตุผล!”
เมื่อเห็นว่ามีทางออก เจียงหว่านจึงชักชวนเขาอย่างรวดเร็ว “ทำไมนายไม่ปล่อยฉัน แล้วเราจะได้หนีไปด้วยกันล่ะ”
ชายคนนั้นดึงโซ่เหล็กที่ขาของเขาขึ้นมา “อันนี้น่ะ เธอถอดมันได้ไหม?”
เจียงหว่านเหลือบมอง “ได้! ถ้านายแก้เชือกให้ฉัน ฉันจะปลดล็อกให้!”
ชายคนนั้นเย้ยหยัน ทำหน้าดูถูก เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ
เจียงหว่านพูดอย่างเร่งรีบ “ฉันเป็นเมียทหาร ฉันรักษาคำพูด ไม่มีทางโกหกหรอกน่า!”
ชายคนนั้นตกใจมาก “อะไรนะ เธอเป็นเมียทหารเหรอ?”
เจียงหว่านพยักหน้า “ใช่ ๆ!”
ความประหลาดใจบนใบหน้าของชายคนนั้นยิ่งชัดขึ้นกว่าเดิม “ให้ตายเถอะ ฉันไม่คิดว่าจะมีทหารคนไหนอยากได้เธอ น่าประหลาดใจจริง ๆ!”
“ไม่รู้ว่าคนที่แต่งงานกับเธอตาบอดหรือสมองเสื่อมกันแน่!”
เจียงหว่านโกรธมาก “นายมันบ้า ฉันอ้วนมันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย!”
“โตขนาดนี้แล้ว ช่วยเป็นคนดีกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ?”
ชายคนนั้นตอบอย่างมั่นใจ “ก็เธอมากวนฉันก่อน ฉันเลยรู้สึกแย่ที่เห็นอะไรน่าเกลียด ๆ!”
เจียงหว่านโกรธมากจนเหมือนจะหายใจไม่ออก เธอไม่เคยเห็นชายที่กวนโอ๊ยขนาดนี้มาก่อนเลย
“เออ! ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากนายแล้ว เพราะเดี๋ยวสามีของฉันก็จะมาช่วยในเร็ว ๆ นี้แหละ!”
“ส่วนนายก็รอโดนจับให้แต่งงานอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน!”
หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็หันกลับมา และไม่สนใจเขาอีก
ชายคนนั้นเกาหัว คำว่า ‘จับแต่งงาน’ ยังคงกระตุ้นประสาทที่เปราะบางของเขาได้ และในที่สุดเขาก็เริ่มประนีประนอม
“ก็ได้ ๆ ฉันจะแก้เชือกให้เธอ”
หลังจากนั้นไม่นาน เจียงหว่านก็รู้สึกว่าเชือกกำลังคลายออก
เธอรีบลุกขึ้น เหยียดมือและเท้า
เจียงหว่านรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ข้อเท้า
เธอยกขากางเกงขึ้นดู และพบว่าข้อเท้าของเธอแดงและบวมมาก
หญิงสาวยู่หน้าอย่างหดหู่ เแบบนี้จะหนีไปไหนได้
“นี่ ฉันช่วยเธอแล้ว เธอมาช่วยฉันบ้างสิ!” ชายคนนั้นตะโกนอย่างไม่เต็มใจจากด้านหลัง
เจียงหว่านมองเขาด้วยความรังเกียจ “ฉันปลดล็อกให้ได้ แต่นายต้องพาฉันหนี!”
ชายคนนั้นเงียบและตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ “ได้ ฉันจะพาเธอไปด้วย!”
เจียงหว่านก็เต็มใจเชื่อ เธอจึงหยิบเข็มกลัดอันใหญ่ออกมา
น้ำหนักเธอลดไปมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ และเสื้อผ้าที่ใส่ในฤดูใบไม้ร่วงก็หลวมมาก เธอจึงใช้เข็มกลัดกลัดมันไว้
และตอนนี้เข็มกลัดก็มีประโยชน์จริง ๆ!
เธอหยิบเข็มกลัดแหย่เข้าไปในรูแม่กุญแจ และค่อย ๆ ไขเปิดมันออก
ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายทันที “นั่นแหละ ๆ เพราะเธอช่วยฉันหนึ่งครั้ง จากนี้ไปฉันจะไม่เรียกเธอว่าปีศาจช้าง ฉันจะเรียกเธอว่าปีศาจหมูป่าแทนแล้วกัน!”
เจียงหว่านกัดฟันและจะชกออกไป หวังจะต่อยหน้าเขาสักที
ดูเหมือนว่าชายคนนั้นจะรู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร เขาจึงเอียงศีรษะหลบ
เจียงหว่านอยากจะตีเขาอีก แต่ชายคนนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนขอบหน้าต่างเหมือนกระต่าย แล้วกลิ้งออกไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด
ก่อนที่เขาพูดออกมาว่า “ฉันลืมบอกไป ฉันชื่อมู่เหย่ เจอกันอีกทีชาติหน้านะ!”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายทิ้งเธอ และวิ่งออกไปแล้ว เจียงหว่านไม่โกรธเลย เธอเพียงแค่ยิ้มอย่างชั่วร้ายออกมา เธอรีบไปที่ประตู แล้วกระแทกมันให้เปิดออกอย่างแรง
ปึ้ง!
เสียงกระแทกประตูดังลั่นจนดึงดูดผู้คนจำนวนมากในคราวเดียว
เจียงหว่านเปิดประตูแต่ไม่ได้วิ่งหนี เพียงแค่ยืนอยู่ในห้อง เมื่อผู้คนข้างนอกมารวมตัวกัน เธอก็ตะโกน
“เจ้าเด็กในโรงฟืนพังประตูออกไปแล้ว! เขาไปทางนั้น!”
หัวหน้าหมู่บ้านและคนอื่น ๆ ตกตะลึง เมื่อเห็นว่าเจียงหว่านไม่ได้หนีไป พวกเขาจึงเพิกเฉยต่อเธอ และหันหลังกลับ และไล่ตามมู่เหย่ไป
พอผู้ชายทุกคนออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงผู้หญิงสองคนเท่านั้นที่เฝ้าเธออยู่
เจียงหว่านเดินกะโผลกกะเผลกเข้าไปหา แล้วพูดว่า “พี่สาว ฉันถูกจับตัวมานานแล้ว ฉันขอดื่มน้ำหน่อยได้ไหม?”
“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่หนีหรอก! ฉันรอคนมารับ!”
ขณะที่พูด เธอก็ประพฤติตัวดีมาก และถอยกลับเข้าไปในโรงฟืน
ทั้งสองเหลือบมองเธอ และไม่สนใจเธออีก
เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่หลงกล เธอจึงเคลื่อนตัวเข้าหาพวกเขา เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตี
แต่จู่ ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งก็พูดว่า “ฉันแนะนำว่าอย่าสร้างปัญหาจะดีกว่า หมู่บ้านนายพรานของเราอยู่บนภูเขา และถนนบนภูเขาด้านนอกนั้นขรุขระ เดินลำบากมาก”
“นี่ใกล้จะค่ำแล้ว มีหมาจิ้งจอก เสือ และเสือดาวมากมายบนเขานี่ ถ้าเธอต้องการหนีในเวลานี้ รับรองว่าเธอจะกลายเป็นอาหารมื้อเย็นของสัตว์ป่าพวกนั้นแน่!”
ร่างกายของเจียงหว่านถึงกับแข็งค้างไปเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอหวาดกลัวพวกเขาเลย
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ถ้าฟ้าเริ่มมืดก็คงจะลำบากจริง ๆ!
