บทที่ 206 เจียงหว่านถูกจับตัวไป เฉียวเหลียนเฉิงกำลังร้อนรน!
เจียงหว่านไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ ก็มีผู้ชายจำนวนมากเข้ามาหลังจากเด็กจากไปไม่นาน
หรือบางทีพวกเขาอาจจะรออยู่ใกล้ ๆ อยู่แล้ว
เจียงหว่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวเมื่อเห็นว่าพวกเขาดูแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมขนาดไหน
ถ้าคนมากมายขนาดนี้ตีเธอ เธอก็คงจะต้องตายตั้งแต่อายุยังน้อยแน่นอน
เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดกับผู้หญิงคนนั้นด้วยน้ำเสียงสงบ
“ฉันบอกแล้วว่านี่เป็นความเข้าใจผิด เมื่อกี้ฉันอธิบายยังไม่ชัดเจนเหรอ? ตอนนี้ลูกชายของเธอก็อยู่ที่นี่แล้ว เธอก็ลองถามเขาสิ!”
เธอกำลังจะเรียกเด็กชายออกมา แต่ผู้หญิงคนนั้นขัดจังหวะเธอ
“ไม่มีความเข้าใจผิดทั้งนั้น อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ สามีของฉันทุบตีลูกชายมาวันสองวันแล้ว ดังนั้นฉันเชื่อทุกสิ่งที่เธอพูด”
“ฮะ!?” เจียงหว่านสับสนเล็กน้อย
เมื่อผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างใจเย็นว่าสามีทุบตีลูกชายของตัวเอง เจียงหว่านก็ตระหนักได้ว่า เรื่องในวันนี้อาจจะไม่คลี่คลายง่าย ๆ
ผู้หญิงคนนั้นพูดต่อ “เธอช่วยลูกชายฉันไว้ และฉันก็ต้องขอบคุณจริง ๆ!”
“แต่เธอจะจากไปง่าย ๆ หลังจากทุบตีสามีของฉันแบบนี้เหรอ?”
เจียงหว่านมองไปยังชายที่ยังอยู่ในอาการสาหัส “ฉันมีเงินอยู่หกสิบกว่าหยวน ฉันจะจ่ายค่ารักษาให้เขา ฉันไม่ได้ตีเขาแรงมาก แค่กลับไปพักฟื้นก็คงพอ”
หลังจากหยุดไปพักหนึ่ง เธอก็กล่าวเสริม “นี่เป็นบทเรียนสำหรับคนของเธอด้วย มาดูกันว่าครั้งหน้าเขาจะกล้าตีลูกชายของเธออีกไหม!”
เธอพูดแบบนี้ โดยหวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะปล่อยเธอไป “นี่ถือว่าฉันช่วยเธอนะ!”
น่าเสียดายที่ผู้หญิงคนนั้นไม่หลงกล “เธอคิดว่าเงินหกสิบหยวนจะทำให้เขาดีขึ้นไหม”
ความอดทนของเจียงหว่านหมดลง เธอกำแฮนด์จักรยานแน่น แล้วถามด้วยความโกรธ
“แล้วเธอต้องการเท่าไหร่?”
ผู้หญิงคนนั้นมองเธออย่างเฉยเมย แล้วสายตาก็มองลงไปที่จักรยาน
”จักรยานคันนี้ไม่เลวเลย เอามันทิ้งไว้ที่นี่!”
เจียงหว่านมุมปากกระตุก และลองชั่งน้ำหนักในใจ!
เธอชั่งน้ำหนักโอกาสในการชนะด้วยการขี่จักรยานหนี
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะตัดสินใจได้ ผู้หญิงคนนั้นก็พูดต่อ
“ฉันจะเอาจักรยานไว้ และส่วนเงินชดเชยก็ขออีกห้าร้อยหยวน แล้วจะถือว่าเรื่องนี้จบกัน!”
”อะไรนะ?”
เจียงหว่านคิดว่าได้ยินผิด
“เธอพูดว่าเท่าไหร่นะ?” น้ำเสียงของเธอดูไม่แน่ใจนัก ขณะถามย้ำอีกครั้ง
ผู้หญิงคนนั้นยกแขนขึ้นกอดอก แล้วขึ้นเสียงอย่างภาคภูมิใจ “เอาจักรยานไว้ แล้วก็หามาอีกห้าร้อยหยวน!”
เจียงหว่านหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “บ้าไปแล้ว ห้าร้อยหยวน ฉันไม่มีเงินหรอก!”
ผู้หญิงคนนั้นยิ้ม “ไม่มีเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้…พี่ชาน!”
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนออกมา และชายที่เป็นหัวหน้าก็ตอบ “อยู่นี่ น้องสาวเถาจื่อจะให้ฉันทำอะไร ฉันควรจะหักแขนของยัยนี่ หรือหักขาดี!”
เถาจื่อหัวเราะเบา ๆ “ในหมู่บ้านของเรามีหนุ่มโสดอยู่สองสามคนใช่ไหม?”
พี่ชานตอบ “เอ๊ มีอีกสามคนนะ คนนึงเป็นหนุ่มโสดอายุห้าสิบปีที่ไม่ชอบทำความสะอาด ช่วงนี้เขากำลังมีอาการกลั้นฉี่ไม่อยู่”
“อีกสองคนที่เหลือเป็นหม้าย พวกเขาจู้จี้จุกจิกมาก คงไม่ชอบยัยหมูอ้วนตัวนี้หรอก”
เถาจื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็หักขาข้างนึง จับล่ามโซ่แล้วโยนไปให้ตาแก่นั่น ให้ยัยนี่ไปเป็นเมียเขาซะ”
“ถึงจะน้ำหนักเยอะไปนิด แต่ก็ไม่สำคัญหรอก ฉันมั่นใจว่าอีกไม่กี่เดือนยัยนี่คงจะน้ำหนักลดแน่!”
พี่ชานตอบรับ “ได้เลย!”
หลังจากพูดจบ เขาก็วิ่งเข้าไปพร้อมกับไม้เท้า
เจียงหว่านระงับความคับข้อง ความโกรธในใจ และตัดสินใจบางอย่าง เธอคว้าจักรยานเหวี่ยงตีไอ้คนที่ถูกเรียกว่าพี่ชานทันที
ความตั้งใจของเธอคือการทำให้ชายคนนั้นกระเด็นออกไป แล้วรีบขี่จักรยานหนี
แต่เธอประเมินความแข็งแกร่งของชายคนนี้ต่ำไป เมื่อยกล้อจักรยานชนอีกฝ่าย พี่ชานคนนั้นกลับไม่หลบ ซ้ำยังเตะมันออกไปทันทีด้วย
จักรยานล้มลงไปกับพื้น ทำให้เจียงหว่านหมดโอกาสหนี
“อ๊าก!” เจียงหว่านได้ยินเสียงแปลก ๆ และรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ข้อเท้า
เจียงหว่านไม่สนใจสิ่งอื่นใด เธอลุกขึ้น และวิ่งหนี
ทันใดนั้นก็มีมือใหญ่บีบไหล่ของเธอแรงมากจากข้างหลัง แรงจนทำให้ร่างกายชาไปครึ่งนึงเลย
พี่ชานตะโกนอยู่ข้างหลังเจียงหว่าน “จับมันเอาไว้ ฉันจะหักขามัน!”
”ได้!” คนอื่น ๆ ส่งเสียงตอบรับ และมือใหญ่อีกมือก็เอื้อมมากดไหล่อีกข้างของเจียงหว่าน
เจียงหว่านเริ่มวิตกกังวล และตะโกนด้วยความโกรธ
“หยุดนะ นี่มันไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว ทำแบบนี้นี่ไม่กลัวกฎหมายกันเลยรึไง?”
พี่ชานหัวเราะเยาะ “กฎหมายเหรอ เรามาจากหมู่บ้านนายพราน พวกเรานี่แหละคือกฎหมาย!”
หมู่บ้านนายพราน?
หัวใจเจียงหว่านเหมือนโดนแช่เข็งทันทีที่ได้ยินชื่อ
หมู่บ้านนายพรานไม่ใช่หมู่บ้านธรรมดา พวกเขาอาศัยอยู่ในภูเขา
ตอนที่เจียงหว่านมาถึงค่ายทหาร เธอได้ยินเหล่าภรรยาทหารคุยกันว่ามีหมู่บ้านนายพรานบนภูเขา ว่ากันว่าผู้คนในหมู่บ้านนายพรานเกลียดทุกคนที่มาจากต่างถิ่น เมื่อใดก็ตามที่มีคนในหมู่บ้านถูกรังแก คนทั้งหมู่บ้านก็จะสามัคคีร่วมใจกันแบบนี้
และกฎหมายไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเขาสักนิด!
พูดง่าย ๆ ก็คือพวกเขากลัวแค่ทหาร!
ในเวลานี้ พี่ชานยกแขนขึ้นแล้วเล็งไปที่ขาขวาของเจียงหว่าน
เจียงหว่านตื่นตระหนก เธอตะโกนโดยไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นใด
“หยุดนะ ฉันเป็นเมียของหัวหน้ากองพัน!”
ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นตกตะลึง และเจียงหว่านยังคงตะโกนต่อไป “คนของฉันเป็นทหารจากค่ายทหารใกล้ ๆ ถ้าแกหักขาฉันและทิ้งฉันไว้กับคนพวกนั้น สามีของฉันจะต้องมาตามหาที่นี่แน่นอน”
“นี่ถือเป็นการยั่วยุกองทัพ และพวกแกจะต้องขึ้นศาลทหาร!”
เจียงหว่านไม่มีทางเลือก ถ้าขาของเธอหักจริง ๆ ก็ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะสามารถหลบหนีได้ และถึงแม้ว่าเธอจะหลบหนีได้ ขาเธอก็อาจจะพิการ ทั้งยังอยู่ภายใต้สภาพสุขอนามัยแบบนี้อีก
ยิ่งไปกว่านั้น ดูก็รู้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขากล้าทำเช่นนี้
เธอไม่สามารถเอาอะไรไปเดิมพันได้!
เจียงหว่านทำได้เพียงดึงเฉียวเหลียนเฉิงมาอ้าง เพื่อที่จะได้มีโอกาสหลบหนี!
หลังจากที่เธอตะโกน พี่ชานก็เกาหัว และกระซิบกับเถาจื่อ
“น้องสาวเถาจื่อ ฉันเกรงว่านี่จะยุ่งยากสักหน่อย แม้ว่าหมู่บ้านของเราจะแยกตัวจากโลกภายนอก แต่มันจะลำบากมาก ถ้าตกเป็นเป้าหมายของกองทัพนะ!”
เถาจื่อจ้อง “งั้นสามีของฉันต้องถูกทุบตีอย่างไร้ค่างั้นเหรอ?”
พี่ชานคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอาแบบนี้สิ จับตัวยัยนี่ไว้ แล้วไปตามหาคนของมันกันเถอะ!”
“เป็นข้าราชการก็ต้องมีเงินอยู่แล้ว แค่ให้สามีของยัยนี่มาไถ่ตัว ถ้าไม่มาก็ค่อยเอาตัวยัยนี่ใช้หนี้!”
เถาจื่อตอบทันที “ตกลง!”
ตอนนี้ภายในฟาร์ม เฉียวเหลียนเฉิงตื่นตั้งแต่เช้า และพาคนในฟาร์มไปขุดกับดักเพื่อป้องกันไม่ให้หมูป่าบุกเข้ามาทำลายทุ่งผักในฟาร์ม เขาวางกับดักไว้นอกกำแพงยาวประมาณสามเมตร
นี่คือสถานที่ที่หมูป่ากระโดดลงมา เขาพบระหว่างการสำรวจพื้นที่
พวกเขาเพิ่งขุดกับดักเสร็จ และเฉียวเหลียนเฉิงก็สอนวิธีการใช้กับดักในการโจมตีให้พวกทหาร
จนกระทั่งเกือบจะเที่ยงแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ เจียงหว่านก็ยังไม่มา
เสิ่นหรูเหมยโผล่หัวออกมาจากกำแพง แล้วถามว่า “พี่เฉียว ทำไมพี่สะใภ้ของฉันยังไม่มาล่ะ? ต้องออกไปหาเธอไหม? ไม่ใช่ว่าหลงทางเหรอ?”
เฉียวเหลียนเฉิงขมวดคิ้ว “ไม่ต้อง หว่านหว่านรู้ทางดี บางทีอาจจะช้าเพราะอะไรบางอย่าง”
เสิ่นหรูเหมยเงียบไป ก่อนจะพูดว่า “พี่เฉียว แบบนี้ไม่ได้นะ ถึงพี่สะใภ้จะรู้ทาง แต่ผู้หญิงก็มักจะไม่มีเซนต์ด้านทิศทาง”
“เธออาจหาทางมาอย่างลำบาก พี่ต้องออกไปรับเธอแล้วแหละ”
เฉียวเหลียนเฉิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ แล้วพูดว่า “เอาล่ะ ๆ ฉันจะไปรับเธอ กินข้าวก่อนเลย ไม่ต้องรอพวกเรา!”
พูดจบเขาก็เดินไปทางเข้าหลักของฟาร์ม เขาหวังว่าถ้าเดินไปตามเส้นทางเดิมจะพบเธอ
ขณะนี้เอง หลี่จ้วงจ้วงก็วิ่งมา แล้วตะโกนลั่น “ดูตรงนั้นสิ มีคนจากหมู่บ้านใกล้เคียงมาที่หน้าประตูเต็มเลย พวกเขาบอกว่ามาที่นี่เรื่องภรรยาของคุณครับ!”
เฉียวเหลียนเฉิงตกตะลึง “ภรรยาของฉัน? เกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของฉัน?”
