บทที่ 205 ถ้ากล้าเอาเด็กไป ก็ตายซะเถอะ!
เจียงหว่านขี่จักรยานผ่านไปแล้ว แต่เสียงร้องโหยหวนของเด็กยังคงดังก้องอยู่ในหูของเธอ
ความคิดนับไม่ถ้วนพลันผุดขึ้นมาในหัว และสิ่งที่อู่หยางพูดเกี่ยวกับการลักพาตัวเด็กก็ดังขึ้นมาในหัวไม่หยุด
เห็นชัดว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนในท้องถิ่น และด้วยผิวที่บอบบาง เขาไม่ใช่ชาวนาแน่นอน
ถ้าอย่างนั้น เป็นพวกค้ามนุษย์รึเปล่า?!
ขณะที่ความคิดฟุ้งซ่านไป เธอก็ไม่สามารถปล่อยผ่านได้
เธอกัดฟัน วางเท้าลงบนพื้น และเลี้ยวรถกลับ
“ปล่อยเด็กคนนั้นซะ!”
เจียงหว่านเลี้ยวกลับไป และเมื่อเธออยู่ห่างจากชายคนนั้นประมาณห้าเมตร แทนที่จะหยุดรถ เธอกลับเร่งความเร็ว และชนเข้ากับชายคนนั้นอย่างแรง
เมื่อชายคนนั้นเห็นเธอ ใบหน้าก็ซีดเผือดด้วยความตกใจ แต่เขาก็ยังคว้าเด็กไว้โดยสัญชาตญาณ และเด็กเอามาขวางไว้ข้างหน้า ราวกับว่าเขาต้องการใช้เด็กมารับแทน
เจียงหว่านเริ่มโมโห เธอรีบเบรก แล้วเบี่ยงทิศทาง จึงทำให้รถแล่นผ่านเด็กคนนั้นไปอย่างฉิวเฉียด
เธอไม่สนใจว่ารถจะลื่นไถล แล่นลงไปในคูน้ำ เจียงหว่านกระโจนเข้าใส่ชายคนนั้นราวกับลูกธนู
ชายคนนั้นยังคงอุ้มเด็กไว้ แต่เขาก็ถูกทำให้ล้มลงโดยไม่ทันตั้งตัว
ก่อนที่เขาจะพูดอะไรได้ เจียงหว่านก็ใช้น้ำหนักของเธอโจมตีอีกฝ่าย และกระแทกกำปั้นใส่หนัก ๆ เหมือนต่อยกระสอบทราย
“ไอ้พวกค้ามนุษย์ ถ้ากล้าลักพาตัวเด็กเหรอ ไปตายซะ ๆ!”
ก่อนหน้านี้เจียงหว่านยังคงสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของชายคนนี้ที่ทุบตีเด็ก แต่เมื่อเขาดึงเด็กมาเป็นโล่ขวางหน้า ความสงสัยทั้งหมดก็กระจ่าง!
เธอแน่ใจแล้วว่าชายคนนี้ต้องเป็นพวกค้ามนุษย์แน่
เจียงหว่านต่อยอย่างไม่ออมแรง
ชายคนที่ถูกทุบตีกัดฟัน และตะโกนว่า
“เธอทำอะไร เป็นบ้ามาจากไหน ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ใคร ใครก็ได้ มาตรงนี้ที!”
ถ้าชายคนนั้นไม่พูดอะไร เจียงหว่านอาจจะยังมีความเมตตา
แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนี้ ภาษาจีนกลางที่ขาด ๆ หาย ๆ มันทำให้ยิ่งดูน่าสงสัยมากขึ้นไปอีก
ดังนั้นเจียงหว่านจึงทุบตีเขาให้หนักขึ้น!
ในอดีตเมื่อต่อสู้ เธอจะโจมตีบริเวณที่เป็นเนื้อเท่านั้น ประการแรก มันจะไม่ทำให้มือของเธอเจ็บ และประการที่สอง เธอกลัวจะทำให้ใครต้องตาย
แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน คราวนี้เธอเลือกจุดอ่อนโดยเฉพาะแล้วทุบตีเขา หลังจากนั้นไม่นาน ชายคนนั้นก็ถูกทุบตีจนจมูกและปากของเขามีเลือดไหลออกมา
โชคดีที่เธอยังมีสติอยู่ และรู้ตัวว่าจะตีคนตายไม่ได้ เพราะยังไงซะตำรวจก็ยังต้องการสอบปากคำ และฟังคำสารภาพของพวกนี้
หลังจากทุบตีเขาสักพัก เธอก็พบว่าชายคนนั้นหมดสติไปแล้ว เจียงหว่านจึงหยุด พลางคิดว่าจะพาเขาไปสถานีตำรวจได้ยังไง
ทันใดนั้นก็มีเสียงโวยวายดังขึ้น
“เจียหลี่!”
ก่อนที่เจียงหว่านจะหันไป เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาราวกับเป็นลมบ้าหมู และก่อนที่จะมองหน้าผู้หญิงคนนั้นได้ชัดเจน เธอก็ถูกกระแทกออกไปอย่างแรง
เมื่อลุกขึ้นมาก็เห็นหญิงร่างผอมคนหนึ่งประคองชายที่ถูกทุบตีจนหมดสติ และกำลังร้องไห้
”เจียหลี่ เจียหลี่ ตื่น!”
เจียงหว่านเข้าใจแล้ว
นี่คือผู้สมรู้ร่วมคิด!
“ฉันกำลังกังวลอยู่เลยว่าจะจับพวกแกทุกคนยังไง ดีจริง ๆ ที่แกมาถึงที่” เจียงหว่านตะคอกอย่างเย็นชา และรีบไปจัดการกับผู้หญิงคนนั้น
เธอรีบวิ่งไปข้างหน้า แต่ขณะที่กำลังจะฟาดหน้าผู้หญิงคนนี้ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
”แม่!”
เสียงนั้นทำให้หมัดของเจียงหว่านค้างอยู่กับที่ จากนั้นเธอก็เห็นเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่เฝ้าดูเธอทุบตีชายคนนั้นรีบวิ่งเข้ามากอดผู้หญิงแล้วร้องไห้
ผู้หญิงคนนั้นโอบไหล่ลูกชายเพื่อปลอบเธอ “ลูกแม่ ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้นะ”
เจียงหว่านตกตะลึง นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!
สักพักผู้หญิงคนนั้นก็ดันเด็กออกไป และหันมองเจียงหว่าน “เธอตีสามีของฉัน!”
”ฉันจะฆ่าเธอ!”
หลังจากพูดอย่างนั้น เธอก็ลุกขึ้น และตรงเข้าไปหาเจียงหว่านทันที
เจียงหว่านรู้ว่านี่เป็นการเข้าใจผิด เธอจึงไม่คิดสู้ และรีบยื่นมือออกไปเพื่อหยุดอีกฝ่ายเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน เข้าใจผิด ฉันเข้าใจผิด ฉันคิดว่าสามีของเธอเป็นพวกค้ามนุษย์ เขาทุบตีลูกชายของเธอ ฉันแค่ทนดูไม่ได้!”
ผู้หญิงคนนั้นตะโกนด้วยความโกรธ “เหลวไหล นั่นสามีของฉัน เขาจะตีลูกของเขามันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เรื่องของบ้านเราเธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง นี่เธอคงสนใจผู้ชายของฉันสินะ น่าไม่อายจริง ๆ!”
เจียงหว่านแค่นหัวเราะด้วยความโกรธเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “เธอบ้ารึเปล่า! ลูกชายถูกทุบตีแบบนั้น หมอนี่ต้องการจะฆ่าลูกเธอชัด ๆ!”
เธอยังต้องการอธิบายต่อ แต่ผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งเข้ามา และพยายามจะดึงผมของเธอ แต่ผมของเจียงหว่านสั้นเกินไป จึงไม่สามารถจับไว้ได้
ทำได้เพียงแค่ข่วนเธอไปแรง ๆ
เจียงหว่านโมโห และทนไม่ไหวแล้ว เธอคว้าคอเสื้อของผู้หญิงคนนั้นแล้วตบหน้าอีกฝ่ายไปสองครั้ง
ผู้หญิงคนนั้นตกตะลึงไปในทันที
เจียงหว่านรู้ดีว่าต่อให้เธอพูดอะไรไปก็ไร้ประโยชน์ เธอจึงจับมือผู้หญิงคนนี้ไขว้ไว้ด้านหลัง ทำให้อีกฝ่ายหยุดนิ่ง
หญิงสาวสาปแช่งด้วยความโกรธ หันไปหาลูกชายแล้วตะโกนว่า “หนีไปลูก วิ่ง!”
เมื่อได้ยินดังนั้น เด็กชายก็วิ่งหนีไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
เมื่อเจียงหว่านเห็นเด็กวิ่งหนี เธอก็รู้ว่าจะต้องมีปัญหาแน่ เด็กนั่นจะต้องตามใครสักคนมาที่นี่แน่ ๆ
เจียงหว่านอธิบายด้วยความโกรธ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ หมอนี่ทุบตีลูกชายของเธอ และลูกชายของเธอก็เอาแต่เรียกเขาว่าคนไม่ดี ฉันเลยคิดว่าเขาเป็นพวกค้ามนุษย์”
“พอฉันรีบเข้าไป ผู้ชายของเธอก็จับลูกชายมาเป็นโล่ เป็นลูกผู้ชายแท้ ๆ แต่ใช้ลูกตัวเองเป็นโล่กำบังเนี่ย จะไม่ให้คิดว่าเป็นพวกค้ามนุษย์ได้ยังไง?”
“ดูสิว่าลูกชายของเธอถูกหมอนี่ทุบตียังไง ขนาดนี้แล้วเขายังไม่มีความคิดที่จะหยุด ทุบตีเด็กให้ตายด้วยซ้ำ”
หญิงสาวตัวสั่นเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และถามเงียบ ๆ ว่า “จริงเหรอ?”
เมื่อเห็นว่าเธอยอมฟังแล้ว เจียงหว่านก็พยักหน้าอย่างเร่งรีบ “จริง ๆ”
“ถ้าเธอไม่เชื่อ รอลูกชายเธอกลับมาแล้วลองถามเขาสิ!”
ผู้หญิงคนนั้นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และเริ่มยอมรับฟังคำพูดของเธอ “ปล่อยฉัน ฉันไม่สู้แล้ว!”
เจียงหว่านรู้สึกประหลาดใจ เมื่อกี้เธอยังบ้า ๆ อยู่เลย ทำไมถึงหยุดไปดื้อ ๆ แบบนี้?
เธอถามอย่างสงสัย “ไม่อยากสู้แล้วจริง ๆ เหรอ?”
ผู้หญิงคนนั้นพยักหน้า
เจียงหว่านถามอีกครั้ง “เธอเชื่อสิ่งที่ฉันพูดไหม ยังโทษฉันอยู่หรือเปล่า?”
ผู้หญิงคนนั้นส่ายหัว “ฉันรู้เหตุผลแล้ว ฉันไม่สงสัยอีกต่อไปแล้ว!”
“สามีของฉันมาอาศัยอยู่ที่บ้าน และเด็กคนนั้นก็ไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเขา เขาเลยชอบทุบตีและดุลูกเวลาอารมณ์ไม่ดี ฉันเชื่อทุกสิ่งที่เธอพูด!”
เยี่ยม! เจียงหว่านปล่อยมือของอีกฝ่ายด้วยความโล่งใจ
ตามที่คาดไว้ ผู้หญิงคนนั้นหยุดสู้และเดินไปข้างชายคนนั้นเพื่อตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเขา
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เจียงหว่านก็หันหลังกลับ และดึงจักรยานออกมา ขณะที่เธอกำลังจะออกไป เธอคิดว่าเธอควรทิ้งค่ารักษาพยาบาลไว้ให้กับเขาสักหน่อย เพราะยังไงเธอก็คือคนที่ตีเขา
แต่ควรจะจ่ายเท่าไหร่ดี?
ขณะที่กำลังคิดอยู่ ก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาอีกครั้ง และคว้าจักรยานของเธอไว้
“เธอยังไปไม่ได้!”
เจียงหว่านมองอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจ
ทันใดนั้นหญิงสาวก็ตะโกน
“มาเร็ว! มาจับเธอไว้!”
เจียงหว่านสะดุ้ง เธอหันกลับไป และเห็นชายที่ดูแข็งแรงหลายสิบคนในชุดขาด ๆ รีบวิ่งออกมาจากด้านหลังป่าซึ่งอยู่ไม่ไกล แต่ละคนถือไม้และพลั่วอยู่ในมือ
ความเร็วของชายเหล่านั้นเร็วมาก จนพวกเขาเข้ามาใกล้เธอได้ในพริบตา คนพวกนั้นวิ่งเข้ามาล้อมเจียงหว่านไว้ แล้วก็มีคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าตามมา พร้อมกับเด็กคนนั้นที่เพิ่งวิ่งหนีไป
เจียงหว่านโกรธมากจนหน้าเปลี่ยนสี เธอพยายามช่วยเด็กคนนี้ แต่เขากลับพาคนอื่นมาจับเธอ
