บทที่ 197 เฉียวเหลียนเฉิงกับเสิ่นหรูเหมยเป็นเพื่อนกันจริง ๆ!
หลังจากนิ่งเงียบไป เฉียวเหลียนเฉิงก็พูดเสริม “เถียนเซี่ยงเฉียนเป็นสามีของเสิ่นหรูเหมย หลังจากที่พวกเราจากไปได้ไม่นาน ได้ยินว่าเถียนเซี่ยงเฉียนก็ป่วยแล้วเสียชีวิตไป”
“เสิ่นหรูเหมยเป็นผู้เชี่ยวชาญที่สถาบันวิทยาศาสตร์ ผมคิดไม่ถึงว่าคนที่ผู้บัญชาการจ้างมาจะเป็นเธอ”
เจียงหว่านเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ศาสตราจารย์เถียนคนนั้น เป็นคนของกองทัพเหรอ?”
เฉียวเหลียนเฉิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ เขาทำการวิจัยทางชีววิทยาน่ะ และผลการวิจัยของเขาก็ได้รับผลตอบรับที่ดีมาก คนต่างชาติพวกนั้นเลยไม่อยากให้เขากลับประเทศ เลยต้องหาทางกลับด้วยช่องทางอื่น และหน้าที่ของพวกเราก็คือไปต่างประเทศ และพาเขากลับมา”
เจียงหว่านคาดเดาบางสิ่งบางอย่างได้
ในเวลานี้เฉียวเหลียนเฉิงถามด้วยความสงสัย “เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับเสิ่นหรูเหมยเหรอ เธอรู้จักกับผิงอันได้ยังไง”
เจียงหว่านอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างคลุมเครือ
เธอไม่ได้ปิดบังแต่อย่างใด เธอบอกเรื่องที่อาจารย์ใหญ่เรียกพบผู้ปกครองให้เขารู้
“ลูกชายของนายสนใจเด็กผู้หญิงคนนั้นน่ะ เท่าที่ฉันรู้มา สองสามวันนี้ เขาเก็บไข่ที่ไม่ได้กินเอาไปให้เถียนเถียนที่โรงเรียน!”
เฉียวเหลียนเฉิงหน้าชาเมื่อได้ยินอย่างนั้น “เจ้าเด็กแสบคนนี้ รอผมกลับไปก่อนเถอะ ผมจะจัดการเขาเอง!”
แต่เจียงหว่านปราม“นายจะทำอะไร มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอที่เด็ก ๆ จะมีความรักน่ะ ตอนนี้พวกเขายังเด็ก มันไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาวสักหน่อย พวกเขาเพียงแค่สนุกกับสิ่งที่สวยงามเท่านั้นเอง อย่ามองให้เป็นเรื่องใหญ่เลยน่า!”
เฉียวเหลียนเฉิงรีบแก้ตัว “ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น เขาชอบมองเด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ น่ะผมเข้าใจ เมื่อตอนที่ผมเป็นเด็กก็ยังชอบมองเด็กผู้หญิงสวย ๆ ในชั้นเรียนเลย”
“แต่ที่ผมโกรธเพราะว่าเจ้าเด็กคนนี้ใช้ฝ่ามือต่อยตี ทำตัวอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง!”
“ไม่ได้การ วันหลังผมจะต้องฝึกเขา ผู้ชายทะเลาะกันก็ควรจะทะเลาะแบบผู้ชาย ไม่ว่ายังไงก็ควรจะกำหมัดต่อยกัน!”
เฉียวเหลียนเฉิงยังคงพูดต่อ ทันใดนั้น ชายหนุ่มก็พลันรู้สึกว่าอุณภูมิรอบตัวลดต่ำลงเล็กน้อย
เขาหันหน้ามองด้วยความงงงวย และเห็นสีหน้าเย็นชาของเจียงหว่าน
เขาตกใจอย่างมาก เลยถามด้วยความสงสัย “หว่านหว่าน ทำไมคุณถึงโกรธอีกแล้วล่ะ!”
เขาไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อย มาโกรธอะไรกันอีกเนี่ย
ทันทีที่คำพูดนั้นออกจากปากเขา เจียงหว่านก็โกรธมาก เธอถามพร้อมเลิกคิ้ว “อีก?”
เฉียวเหลียนเฉิงตระหนักได้ช้าไป เขารีบโบกมือเป็นพัลวัน
“ไม่มี ๆ ผมบอกว่า สมควรแล้วแหละที่คุณจะโกรธ”
“แต่ว่า คุณบอกผมได้ไหม ว่าคุณโกรธเรื่องอะไร”
“ผมจะได้ไตร่ตรองตัวเองไง”
เจียงหว่านยิ้มเย็น “อ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง?”
เฉียวเหลียนเฉิงตระหนักได้ทันที และอธิบายอย่างสำนึกผิด “ไม่ใช่ ๆ ผมพูดถึงการชกต่อยของผิงอัน”
“เขาเป็นลูกผู้ชาย เมื่อต่อสู้ก็จะต้องลุยเต็มที่ และมีทัศนคติแบบลูกผู้ชาย จะใช้ฝ่ามือตีออกไป แบบนั้นก็ไม่ต่างกับผู้หญิงทะเลาะกันสิ!”
เมื่อพูดออกไป เขาก็รู้สึกว่าตนพูดผิดอีกแล้ว
ชายหนุ่มตบปากตนเองด้วยความกลุ้มใจ “หว่านหว่าน ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะ!”
ดวงตาของเจียงหว่านเย็นชายิ่งขึ้น “อืม แต่งเลย นายแต่งเรื่องต่อไป วันนี้ฉันจะรอดูว่านายจะวกกลับมายังไง!”
เฉียวเหลียนเฉิงครุ่นคิดอย่างจริงจัง “ผมผิดไปแล้ว ไม่ว่าผมจะพูดอะไรก็ผิดทั้งหมด ผมไม่ควรดูถูกฝ่ามือเลย”
“การใช้ฝ่ามือตีคนที่จริงก็เข้าท่า วันหลังผมก็จะใช้เหมือนกัน!”
เจียงหว่านกระแอมเสียงต่ำ ในที่สุดคิ้วของเธอก็คลายขมวด
พอเฉียวเหลียนเฉิงเห็นอย่างนั้นก็ถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความโล่งอก
ทว่าลมหายใจยังทันไม่ได้ราบรื่น เจียงหว่านก็ถามขึ้นอีก
“งั้นนายบอกฉันหน่อย ตอนที่นายเป็นเด็ก นายมองเด็กผู้หญิงสวย ๆ คนไหนบ้าง?”
“ฉันจำได้ว่านายกับไป๋อวี้ซิ่วเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน พอพูดแบบนี้ ตอนเป็นเด็กนายคงจะมองเธอไม่น้อยสินะ?”
เฉียวเหลียนเฉิงเครียดหนัก คิดได้ว่า ‘ยังมีหลุมใหญ่กว่ารออยู่สินะ’
คิดถึงตรงนี้ เฉียวเหลียนเฉิงก็ตบหน้าตนเองสองทีโดยไม่ได้ลังเล และพึมพำ
“หื้อ คุณพูดเพ้อเจ้ออะไรเนี่ย!”
เจียงหว่านยังคงนิ่งเงียบ ชำเลืองมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น รอคอยให้เขาเถียงข้าง ๆ คู ๆ ต่อไป
เฉียวเหลียนเฉิงยังไม่มีข้อแก้ตัวที่มีประโยชน์ใด ๆ ตอนนั้นเอง เจียงเฉิงก็เข้ามา
“เหล่าเฉียว ฉันรู้ว่านายควรมารายงานตัวแล้ว ฉันว่าจะไปรับ เลยไปยืมรถจากผู้บัญชาการมา แต่นายกลับมาซะเองเหรอเนี่ย”
เจียงเฉิงเป็นบุคคลที่เสียงดังมาก เมื่อเข้าประตูมาเขาตะโกนเสียงดัง
เฉียวเหลียนเฉิงที่เห็นเพื่อนก็รู้สึกราวกับได้ยกภูเขาออกจากอก ไม่ต้องคิดหาคำพูดมาปลอบภรรยาแล้ว
เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว และรีบไปคว้าแขนของเจียงเฉิง ดีใจจนพูดจาไม่รู้เรื่อง
“อาเจียง นายมาได้ไงเนี่ย ดีมาก มาตรงเวลาเผง!”
เจียงเฉิงดูสับสน และสายตาก็เหลือบไปมองเจียงหว่าน “พี่สะใภ้ก็อยู่นี่ ทำไม? นี่นายไม่รังเกียจที่ฉันเป็นก้างขวางคอแล้วเหรอ?”
เฉียวเหลียนเฉิงส่ายหน้ารัว ๆ “ไม่ นายเป็นก้างขวางคอที่ไหนกัน ไม่มีเรื่องแบบนั้นหรอก!”
เจียงเฉิงยิ้มเยาะ “พอ ๆ ฉันไม่เชื่อนายหรอก”
เมื่อเจียงเฉิงพูดถึงเธอ เจียงหว่านจึงพูดทักทาย “ฉันมาส่งเขา เดี๋ยวก็จะกลับแล้ว”
พูดจบเธอก็เดินออกไปข้างนอก เตรียมจะขี่จักรยานเข้าตำบล
แต่เฉียวเหลียนเฉิงเรียกเธอไว้ก่อน “เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่าคืนนี้คุณจะนอนที่นี่ แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ”
เจียงหว่านเหลือบมองเขาอย่างเรียบเฉย “พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันก็ต้องขี่จักรยานกลับไปคนเดียวอยู่ดี แล้วตอนนี้ผิงอันก็อยู่บ้านคนเดียวอีก”
เฉียวเหลียนเฉิงได้ยินอย่างนั้นก็เห็นด้วย ผิงอันอยู่ในตำบล ที่นั่นไม่เหมือนอยู่ในบ้านพักทหารที่จะมีคนคอยช่วยดูแล
ขณะนั้นเอง เจียงเฉิงก็พูดขึ้น “พี่สะใภ้อย่าเพิ่งไป ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“รอเดี๋ยวตอนผมกลับไป ผมจะขับรถไปส่งคุณด้วย จะได้ไม่ขี่กลับคนเดียวไง!”
เจียงหว่านไม่เข้าใจ “มีเรื่องอะไรกับฉันเหรอ?”
เจียงเฉิงตอบว่า “คุณคงจะเจอผู้เชี่ยวชาญคนใหม่พวกเราแล้ว เธอได้รับการว่าจ้างจากผู้บัญชาการโดยตรงน่ะ”
“ก่อนหน้านี้ฟาร์มของพวกเราเลี้ยงหมูไว้หลายสิบตัว แต่พวกมันป่วยตายไปตั้งครึ่งนึง”
“และยังมีลูกหมูอีกสองตัวตายขณะคลอด ผู้บัญชาการไม่มีทางเลือกเลยขอให้คนตามผู้เชี่ยวชาญเสิ่นมา”
“แต่ว่ากองทัพของพวกเราไม่มีทหารผู้หญิง ตอนนี้มีเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวอยู่ที่นี่”
“ผู้บัญชาการเลยได้รับคำสั่งจากเบื้องบน พิจารณาอาการที่แขนของเหล่าเฉียวที่จะต้องได้รับการดูแลจากคนในครอบครัว ดังนั้นคุณเลยสามารถอยู่ที่นี่ได้เป็นกรณีพิเศษ คุณสามารถอยู่ดูแลเฉียวเหลีัยนเฉิงได้ และจะได้อยู่เป็นเพื่อนกับผู้เชี่ยวชาญเสิ่นด้วย”
นี่คือสิ่งที่เจียงหว่านคิดไม่ถึง แต่เป็นสิ่งที่เธอคาดหวังจริง ๆ ไม่เช่นนั้นเธอก็ยังคงเอาแต่คิดเรื่องอาการบาดเจ็บของเฉียวเหลียนเฉิงไม่เลิก
“แล้วผิงอันจะทำยังไงล่ะ?” เจียงหว่านถามออกไป
เจียงเฉิงตอบว่า “ก็ยังมีผมไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ให้เขากับตงเซิงไปกลับโรงเรียนด้วยกันก็ได้”
“หรือว่าหลังเลิกเรียนให้ไปหาพี่สะใภ้เฉินในตำบล พอพี่สะใภ้เฉินขายเนื้อเสร็จแล้ว ก็ค่อยพาเขากลับที่พักด้วยกัน”
“อยู่ในบ้านพักผมก็ดูแลเขา วันหยุดสุดสัปดาห์หรือวันหยุดนักขัตฤกษ์ผมก็จะพาเขามาส่งที่นี่ได้”
เจียงหว่านนิ่งเงียบ อย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน แต่จู่ ๆ เธอก็นึกถึงเถียนเถียนขึ้นมา
“ผู้เชี่ยวชาญเสิ่นก็กลับไม่ได้ แล้วหลังเลิกเรียนเถียนเถียนลูกของเธอไปอยู่ที่ไหนเหรอ?”
เจียงเฉิงตอบ “อยู่กับผมนั่นแหละ เพราะฉันไปรับผู้เชี่ยวชาญเสิ่น ผู้บัญชาการเลยมอบหน้าที่ให้ผมดูแลเถียนเถียน เถียนเถียนพักที่บ้านของผมมาสามวันแล้ว”
เจียงหว่านยิ้มออกมา “อย่างนี้ก็ดี ถ้าผิงอันรู้เรื่องนี้จะต้องขอไปบ้านของคุณแน่นอน”
แต่เจียงเฉิงประหลาดใจ “ผิงอันขอไปบ้าน? ทำไมเหรอ?”
เจียงหว่านยิ้มและไม่พูดอะไรอีก แต่เฉียวเหลียนเฉิงหน้าเครียด ลูกชายของตนจะโตแล้วเหรอเนี่ย ในฐานะพ่อ เขาจะต้องเตรียมป้องกันสักหน่อยแล้ว
หลังจากถ่ายทอดข้อความของผู้บัญชาการแล้ว เจียงเฉิงก็รีบกลับ
เพราะว่าจะต้องพาเจียงหว่านกลับไปด้วย และยังต้องขนจักรยานขึ้นท้ายรถ จึงต้องใช้เวลาสักครู่
พอทุกอย่างเสร็จสรรพ หลี่จ้วงจ้วงก็รีบวิ่งเข้ามาดั่งพายุ ทั้งวิ่ง ทั้งตะโกน
“ไม่ได้การแล้ว ๆ หมูตัวนั้นบินเข้ามาอีกแล้ว!”
บิน?
เจียงหว่านประหลาดใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ยังไม่ทันได้ถาม เธอก็เห็นทหารหลายคนจากในฟาร์มวิ่งออกไปด้วยความโกรธ
ทิ้งทั้งสามคนให้มึนงงอยู่ข้างหลัง
