บทที่ 191 เด็กเหลือขอไม่มีแม่!
เฉียวเหลียนเฉิงไม่ใช่คนละเอียดอ่อน เขาจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเด็ก ๆ จึงตกหลุมรักได้รวดเร็ว
สมัยที่เขายังเรียนอยู่ เขาเองก็อดไม่ได้ที่จะมองผู้หญิงสวย ๆ ในชั้นเรียน และคิดว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
เขาจึงพูดกับผิงอันว่า “พ่อก็ไม่รู้เรื่องการเอาใจผู้หญิงนักหรอก อีกอย่างพ่อกับแม่ก็ไม่เคยทำอะไรแบบนั้นด้วย”
“แต่พ่อก็อยากจะทำดีกับเธอให้มาก อย่างเช่นหาของอร่อยให้เธอกิน หรือว่าหาอะไรที่เธอชอบมาให้ ก็เหมือนที่ทำให้แม่ของลูกตลอดมา”
ผิงอันเข้าใจ และจดจำสิ่งที่พ่อบอกเอาไว้
วันรุ่งขึ้น ผิงอันแอบเก็บไข่ต้มที่เจียงหว่านมอบให้ใส่กระเป๋า
และเมื่อไปถึงชั้นเรียน เขาก็จะเอาไข่ให้เด็กหญิงที่มาใหม่
ในชั้นเรียนของผิงอัน มีเด็กทั้งหมดสามสิบคน แต่เพราะผิงอันมีประสบการณ์มากมาย เขาจึงฉลาดกว่าเด็กคนอื่น ๆ
ผิงอันมักจะรู้สึกว่าเด็กน้อยเหล่านี้ล้วนแต่ไร้เดียงสา จึงไม่ได้สนใจใครมากนัก
เด็กใหม่ชื่อเถียนเถียน ตอนผิงอันมาถึง เธอก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน
เด็กผู้หญิงหลายคนในชั้นล้อมอยู่รอบ ๆ เถียนเถียน พลางกล่าวชื่นชม “โอ้โห ที่คาดผมสวยจังเลย เถียนเถียน ทำไมแม่ของเธอใจดีจัง?”
ริมฝีปากของเถียนเถียนยกยิ้ม เธอกำลังเล่นที่คาดผมซึ่งมีสตรอว์เบอร์รีนุ่มนิ่ม เด็กหญิงในชั้นเรียนล้วนแต่อิจฉาเธอ
ผิงอันอยากจะเอาไข่ต้มให้เธอ แต่เมื่อเห็นว่ามีคนล้อมเธออยู่มากมาย เขาจึงเก็บมันใส่กระเป๋าอย่างเงียบ ๆ
หลังหมดคาบเรียนแรก ผิงอันเห็นว่าไม่มีคนอยู่รอบ ๆ เถียนเถียนแล้ว เขาจึงรีบเดินเข้าไปพร้อมกับไข่ต้มในมือ
ขณะที่ผิงอันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเด็กหญิง ก่อนจะมอบไข่ให้ เขาเห็นว่าสตรอว์เบอร์รีบนที่คาดผมของเถียนเถียนร่วง
เด็กหญิงหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับมองด้วยความโศกเศร้า
แต่ผิงอันเป็นเด็กที่ไร้ความอ่อนโยน เขาไม่ได้สนใจภาพตรงหน้า เขาทำเพียงเดินเข้าไป แล้วยัดไข่ต้มใส่มือของเถียนเถียน จากนั้นก็กล่าวอย่างรวดเร็ว
“นี่ของเธอ!”
หลังพูดจบ เขาหันหลัง และเดินออกไปทันที
ผิงอันรู้สึกอายมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เขาให้ของขวัญกับเด็กผู้หญิง เมื่อกลับมานั่งที่ ความเขินอายก็ยังไม่จางหายไปแม้แต่น้อย
แต่ทันทีที่เขานั่งลง จู่ ๆ คนด้านหน้าก็ตะโกนขึ้น
“โอ้โห เถียนเถียน ทำไมที่คาดผมของเธอถึงพังล่ะ? ผิงอันทำของเธอพังเหรอ?!”
ผิงอันถึงกับสับสนเมื่อได้ยินว่ามีคนพูดชื่อเขา
เวลานี้มีเด็กคนหนึ่งวิ่งเข้ามา และกระแทกใส่ผิงอันเต็มแรง
ผิงอันไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับ จึงล้มลงอย่างมึนงง
เมื่อยืนขึ้นมา เขาก็เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่เขาเกลียดมากที่สุด เขาชื่อ เถี่ยหนิว
“เถี่ยหนิว เป็นบ้าอะไร!?” ผิงอันตะโกน
เถี่ยหนิวชี้หน้าผิงอัน และตะโกนลั่น “นายทำที่คาดผมของเถียนเถียนหัก นายก็ต้องชดใช้สิ!”
ผิงอันไม่เข้าใจ ที่คาดผมอะไร?
เขาเป็นเด็กผู้ชาย แถมเจียงหว่านก็ผมสั้น เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เด็กหญิงใช้คาดผมเรียกว่า ที่คาดผม
“พูดอะไรไร้สาระ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด!” เขาไม่เข้าใจ จึงปฏิเสธไป
เถี่ยหนิวจ้องมองด้วยความโกรธ “ทุกคนเห็นว่าเป็นนาย แต่นายก็ยังปฏิเสธ เราเห็นนะว่านายเอาบางอย่างยัดใส่มือเถียนเถียน!”
“แล้วจากนั้นที่คาดผมของเถียนเถียนก็หัก ถ้าไม่ใช่นายแล้วใครทำ!”
ผิงอันหงุดหงิด “ก็บอกว่าไม่ใช่ฉัน จะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่!”
เถี่ยหนิวโกรธจัด คิดจะพุ่งเข้าใส่ผิงอันอีกครั้ง
แต่คราวนี้ผิงอันไม่ยอมอยู่เฉย เมื่ออีกฝ่ายพุ่งเข้ามา เขาก็หลบไปด้านข้าง เถี่ยหนิวที่พุ่งเข้ามาไม่สามารถตั้งหลักได้ จึงปะทะกับโต๊ะตรงหน้าเต็มเปา
ปึ้ง! โครม!
โต๊ะคว่ำลงกับพื้น ข้าวของทั้งหมดกระจัดกระจาย
เถี่ยหนิวยืนขึ้นมองผิงอันด้วยความโกรธ “ไอ้เด็กสารเลว ไอ้ลูกไม่มีแม่ กล้าดียังไงถึงหาเรื่องฉัน!”
ผิงอันโกรธมากที่ได้ยินอย่างนั้น ไม่สนใจอีกแล้วว่าเถี่ยหนิวจะใส่ร้ายตน เขาวิ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายทันที
“แกพูดว่าอะไร ลองพูดออกมาอีกครั้งสิ!”
เถี่ยหนิวตะโกนลั่น “ฉันบอกว่า แกมันเป็นแค่เด็กเหลือขอไม่มีแม่!”
ผิงอันชกหน้าอีกฝ่ายทันที
ขณะที่รัวหมัด เขาก็พูดว่า “ตอนนี้ฉันมีแม่แล้ว!”
แน่นอนว่าเด็กชายอายุเท่านี้มีเรี่ยวแรงไม่มากนัก บริเวณที่ต่อยเกิดเพียงรอยแดงจาง ๆ เท่านั้น
มันไม่เจ็บ แต่เป็นการหยามศักดิ์ศรีมากกว่า
เถี่ยหนิวตัวเตี้ยกว่าผิงอัน และแขนก็สั้นกว่า มือเล็ก ๆ ทำได้แค่จับใบหน้าของผิงอันเอาไว้
แต่เอื้อมไม่ถึงร่างกายอีกฝ่าย
ผิงอันเคยเห็นเจียงหว่านต่อสู้บ่อยครั้ง เขาเลียนแบบวิธีการเหล่านั้น และยังรู้วิธีการใช้ประโยชน์จากความได้เปรียบทางร่างกายด้วย
เมื่อเห็นว่าเถี่ยหนิวสู้ตนไม่ได้ ผิงอันก็ผลักเขาล้มลงพื้น คร่อมไว้ และต่อยอย่างแรง
เถี่ยหนิวทำได้เพียงกวัดแกว่งมือไปมา แม้จะไม่ช่วยอะไรเลย แต่นี่คือสัญชาตญาณ
อย่างน้อยก็ได้สู้!
แต่เวลานี้ร่างกายของเขาถูกกดทับ และไม่มีความหวังที่จะเอาชนะอีกฝ่ายได้ เถี่ยหนิวจึงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
“ถึงแกจะต่อยฉัน แต่ก็จะไม่เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่า แกมันเป็นเด็กไม่มีแม่ ไอ้เด็กเหลือขอ!”
“ใคร ๆ ก็รู้ว่าแม่เลี้ยงของแกเป็นหมู!”
“ทั้งประเทศของเราไม่มีใครอ้วนเท่าแม่ของแกอีกแล้ว แกมันก็เป็นแค่ลูกหมูป่า!”
ผิงอันโกรธจนแทบบ้า
อีกฝ่ายต่อว่าเขาไม่มีแม่เขายังพออดทนได้ แต่พออีกฝ่ายเรียกเจียงหว่านว่าหมูอ้วน มันทำให้เขาไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป
เวลานี้ในหัวของเขามีความคิดเพียงหนึ่งเดียวคือ ต้องทุบตีคนตรงหน้าให้ตาย ตายไปซะ จะได้หุบปาก!
ผิงอันต่อยเถี่ยหนิวอย่างบ้าคลั่ง จนนักเรียนคนอื่น ๆ ถอยออกห่างอย่างหวาดกลัว
ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามปรามสักคนเดียว จนกระทั่งอาจารย์มาถึง จึงแยกผิงอันออก
ผิงอันถูกดึงออกมาสงบสติอารมณ์
อาจารย์หันมองเถี่ยหนิวที่ใบหน้าบวมเป่ง
“เกิดอะไรขึ้น? ใครเป็นคนเริ่มก่อน? แล้วทำไมถึงทะเลาะกันหนักขนาดนี้!”
จมูกของเถี่ยหนิวฟกช้ำ ใบหน้าบวม เมื่อขยับปากก็รู้สึกเจ็บมาก เวลานี้เขาจึงทำได้เพียงจ้องมองผิงอันอย่างขุ่นเคือง
ส่วนผิงอันเองก็ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น
ไม่ว่าอาจารย์จะถามอย่างไร เขาก็เลือกที่จะเงียบ
หลังจากนั้น เพื่อนร่วมชั้นรอบ ๆ ตัวก็เล่าเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียด
อาจารย์รับฟังแล้วก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เขาหันมาตำหนิผิงอัน “ทำไมเธอถึงไม่ยอมรับว่าหักที่คาดผมของเพื่อนร่วมชั้นล่ะ แล้วยังไปทุบตีเพื่อนร่วมชั้นอีก!”
เถี่ยหนิวยืดตัวตรงเมื่อได้ยินอย่างนั้น ราวกับทุกสิ่งที่เขาทำถูกต้องแล้ว
ผิงอันตะโกนกลับไปด้วยความโกรธ “ผมไม่รู้ว่าที่คาดผมเป็นแบบไหนด้วยซ้ำ ผมไม่เคยมี!”
อาจารย์ไม่สนใจเด็กชาย และเรียกเถียนเถียนเข้ามา
เถียนเถียนยังถือที่คาดผมไว้ในมือ ใบหน้าของเธอโศกเศร้ามาก และมีน้ำตา
เพราะเธอร้องไห้ ทำให้ทั้งปลายจมูกและเบ้าตาแดงก่ำราวกับลูกแอปเปิ้ล
ผู้คนรอบ ๆ เห็นอย่างนั้นก็ยิ่งรู้สึกสงสาร
“เถียนเถียน บอกครูมาว่าผิงอันเป็นคนทำมันพังหรือเปล่า!”
เถียนเถียนเงยหน้าขึ้นมองผิงอัน
ผิงอันเองก็มองเธออย่างใจเย็น ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย!
เถียนเถียนเม้มปาก ก่อนจะก้มศีรษะ “หนูไม่รู้”
ผิงอันถึงกับประหลาดใจ เธอเป็นคนทำมันหักด้วยตัวเอง แล้วจะไม่รู้ได้ยังไง!
เถียนเถียนก้มหน้าลง น้ำตาไหลอาบแก้มสองข้าง ส่งเสียงสะอื้นติดขัด
“ที่คาดผมนี้พ่อของหนูซื้อให้ก่อนที่เขาจะตาย ปกติหนูจะไม่เอามันติดตัวไปไหนมาไหนหรอก แต่ตอนนี้มันหักแล้ว! มันพังแล้ว!”
เธอพูดออกมาพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ
ผิงอันยืนอยู่ตรงหน้า ได้ยินเสียงสะอื้นจึงก้มศีรษะมองที่คาดผมในมือของเธอ เด็กชายรู้สึกอ่อนใจอย่างบอกไม่ถูก
เขาอยากแบกรับความผิดและซื้ออันใหม่ให้กับเธอ
แต่ก่อนที่เขาจะอ้าปากพูด เถี่ยหนิวก็ตะโกนลั่น “เขาคือคนที่ทำมันพัง แต่กลับไม่ยอมรับและยังมาทุบตีคนอื่นอีก!”
“เขามันก็แค่เด็กเหลือขอไม่มีแม่คอยสั่งสอน อีกอย่างแม่เลี้ยงของหมอนี่ก็ยังเป็นหมูอ้วน ใครจะรู้ว่าแม่ของแม่นายอาจเป็นหมูป่าก็ได้!”
ถ้อยคำที่เถี่ยหนิวพูดออกมาทำให้อาจารย์ประหลาดใจ
ส่วนผิงอันก็โกรธจัด เขาพุ่งเข้าใส่เถี่ยหนิวอีกครั้ง
แต่อาจารย์ที่อยู่ข้าง ๆ จะยอมปล่อยให้เขาทำร้ายกันได้อย่างไร
หลังจากจับทั้งสองคนแยกกันแล้ว อาจารย์ก็โกรธจัดจนหน้ามืด เขาไม่สนใจว่าตอนนี้จะมีคนมากเท่าไหร่ หันมาตะคอกใส่ผิงอันเสียงดังทันที
“ไปหาพ่อแม่ของเธอซะ ไปเรียกพวกเขามา ไม่อย่างนั้นไม่ต้องโผล่หน้ามาที่นี่อีก!”
