บทที่ 188 มีมือเดียวก็สามารถปกป้องภรรยาได้!
เฉียวเหลียนเฉิงตะคอกอย่างเย็นชา เขาดันเจียงหว่านออกไป
“ใช่ ฉันคือ เฉียวเหลียนเฉิง คนที่ทำให้น้องชายของเธอบาดเจ็บ ถ้าอยากจะแก้แค้นก็เข้ามา!”
หลิวฮุ่ยตะคอกกลับ “แก้แค้นเหรอ?! ก็ไม่เชิงหรอก นายทำให้น้องชายของฉันบาดเจ็บ ฉันเลยอยากจะดวลกับนายก็แค่นั้น!”
พูดจบหลิวฮุ่ยก็ก้าวไปข้างหน้า และประสานหมัดของเธอเป็นการทักทาย “สำนักไท่จี๋ หลิวฮุ่ย!”
เฉียวเหลียนเฉิงตอบอย่างราบเรียบ “ไม่มีสำนัก เฉียวเหลียนเฉิง!”
ทั้งสองคนทักทาย และกำลังจะปะทะกัน แต่เจียงหว่านมองไปที่แขนซ้ายของเฉียวเหลียนเฉิง แล้วพูดอย่างไม่พอใจ
“หลิวฮุ่ย เธอมันไร้ยางอาย แขนของเฉียวเหลียนเฉิงเจ็บหนักขนาดนี้ เธอยังจะดวลกับเขาได้อีก!”
“สำนักไท่จี๋ของเธอสอนให้รังแกคนอื่นแบบนี้เหรอ?”
หลิวฮุ่ยขมวดคิ้วงุนงง ดวงตาของหล่อนมองไปที่แขนซ้ายของเฉียวเหลียนเฉิง และเห็นว่าแขนนั้นขยับได้ไม่มากนัก
ตอนที่หล่อนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เฉียวเหลียนเฉิงก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ไม่เป็นไร ฉันจะสู้กับเธอด้วยแขนแค่ข้างเดียว!”
เจียงหว่านที่อยู่ข้าง ๆ กระทืบเท้าด้วยความโกรธเมื่อได้ยินอย่างนั้น
คราวนี้ไม่ลังเลอีกต่อไป ทั้งสองพุ่งเข้าต่อสู้กันทันที
สิ่งที่ทำให้เจียงหว่านรู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อยก็คือ หลิวฮุ่ยไม่ได้พุ่งเป้าไปที่แขนซ้ายของเฉียวเหลียนเฉิง
ไม่ว่าหล่อนจะหลีกเลี่ยงโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
และถึงเฉียวเหลียนเฉิงจะใช้แขนข้างเดียว แต่เขาก็ยังคงต่อสู้กับหลิวฮุ่ยได้อย่างสูสี
หลิวลู่รู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นสิ่งนี้
“เฉียวเหลียนเฉิงแข็งแกร่งมาก ไม่แปลกใจเลยที่พี่ชายของฉันเสียท่า!”
ตอนนั้นเอง เจียงหว่านตระหนักได้ว่าหลิวลู่อยู่ข้าง ๆ เธอ แต่เธอไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่ตอนไหน
เจียงหว่านจับมีดในมือแน่นขึ้น แล้วจ้องมองอีกฝ่าย “นายจะทำอะไร? จะลอบโจมตีฉันเหรอ!”
หลิวลู่โบกมืออย่างร้อนรน “ไม่ ๆ อย่าทะเลาะกันเลยดีกว่า ตอนนี้เราเป็นผู้ชมแล้ว จะมาสู้กันทำไม เดี๋ยวจะทำให้พวกเขาเสียสมาธิเปล่า ๆ!”
เจียงหว่านเม้มริมฝีปาก และส่งสียงคำรามใส่คนตรงหน้า
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพยายามเถียงกัน ผู้ชนะก็ถูกตัดสินแล้ว
หลิวฮุ่ยถูกเฉียวเหลียนเฉิงฟาดฝ่ามือเข้าที่ไหล่
หล่อนถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ
“นายต่อให้ฉันเหรอ?” หล่อนจ้องมองเฉียวเหลียนเฉิงด้วยความโกรธเกรี้ยว
เฉียวเหลียนเฉิงขมวดคิ้ว และพูดว่า “เปล่า ฉันมีแขนแค่ข้างเดียวจะต่อให้เธอได้ยังไง”
หลิวฮุ่ยพูดด้วยอารมณ์ “เหลวไหล! นายเตะน้องชายของฉันจนซี่โครงหักสองซี่ มันจะเบาขนาดนี้ได้ยังไง ถึงจะแค่มือเดียวก็เถอะ!”
เฉียวเหลียนเฉิงหัวเราะ “เธอคิดผิดแล้ว น้องชายของเธอไม่ได้ถูกฉันเตะจนซี่โครงหัก ฉันแค่เตะหมอนั่นออกไป และหมอนั่นก็หลุดออกจากสังเวียนจนซี่โครงหักสองซี่ต่างหาก!”
หลิวฮุ่ยปฏิเสธ “พูดอะไรเหลวไหล ฉันไม่เชื่อ”
เจียงหว่านที่อยู่ข้าง ๆ โกรธมาก จนอยากจะรีบไปตบหล่อนสักสองครั้ง
“หลิวฮุ่ย เธออยากจะเก็บหน้าไว้อยู่ไหม? น้องชายของเธอเสียท่า และเธอก็มาเพื่อแก้แค้น พอเขาไม่ได้สู้กับเธออย่างจริงจัง เธอก็ไม่พอใจ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ!”
“น้องชายเธอโดนจัดการเพราะฝีมือมีไม่พอ ทำไมเธอถึงเอาเหลียนเฉิงไปเกี่ยวข้องด้วย”
“ฉันขอร้องล่ะ ในฐานะที่เธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน เธอจะไร้ยางอายแบบนี้ไม่ได้!”
“เธอต้องมีความสงวนตัว และเคารพตนเอง นี่มันไร้ยางอายเกินไป!”
หลังจากที่พูดจบ ใบหน้าของหลิวฮุ่ยก็ดูมืดมนลง แต่หลิวลู่ที่อยู่ข้าง ๆ กลับดูตกใจ
“ยัยอ้วน เธอกล้าดุพี่สาวฉันแบบนั้นได้ยังไง!”
เจียงหว่านประหลาดใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ฉันดุพี่สาวของนายแล้วยังไง นายจะตีฉันรึไง?”
หลิวลู่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่เกิดก่อนหน้านี้
“จริงด้วย! ยัยอ้วน เธอพังแผงของฉันนี่!”
“รอก่อนเถอะ รอพี่ฉันจัดการเจ้าหมอนั่นก่อน แล้วฉันจะจัดการเธอทีหลัง!”
เจียงหว่านตะคอกกลับทันควัน “ได้! ฉันจะรอ แต่ถ้านายไม่ตามหาฉัน ฉันจะเป็นฝ่ายตามหานายเอง!”
ขณะนี้ หลิวฮุ่ยจ้องเฉียวเหลียนเฉิงด้วยความโกรธ “เมื่อกี้ไม่นับ มาเริ่มกันใหม่!”
“คราวนี้นายห้ามยั้งมือ ถึงฉันจะพิการ มันก็จะเป็นความผิดของฉันเอง!”
เฉียวเหลียนเฉิงไม่ได้พูดอะไรต่อ
ส่วนหลิวฮุ่ยลุกขึ้นยืน และเตรียมพร้อมที่จะสู้อีกครั้ง
เมื่อทั้งสองพุ่งเข้าใส่กัน ก็มีเสียงอันโกรธเกรี้ยวตะโกนดังขึ้นมาจากด้านนอกฝูงชน
”หยุดนะ!”
สิ้นเสียง ทุกคนก็มองตามไป
ฝูงชนแยกจากกัน และก็มีคนเดินเข้ามา
เป็นหลิวจวินที่สวมชุดของโรงพยาบาล กับเจียงเฉิง
หลิวฮุ่ยประหลาดใจมากที่เห็นน้องชายมาถึงที่นี่ “จวินอ่า ทำไมแกถึงมาที่นี่? ซี่โครงของแกยังไม่หายดีเลย แกจะขยับไปไหนมาไหนแบบนี้ไม่ได้นะ”
หลิวจวินนั่งอยู่บนรถเข็น โดยมีเจียงเฉิงเข็นเขาเข้าไป
เขาไม่ได้สนใจพี่สาวของตน แต่หันมองเฉียวเหลียนเฉิงแทน
“ได้ยินมาว่านายได้รับบาดเจ็บ ไม่เป็นอะไรมากแล้วสินะ”
เฉียวเหลียนเฉิงส่ายหัว “ไม่เป็นไร ไม่ถึงตายหรอก”
เขาหยุดไปพักหนึ่ง และมองหลิวจวิน “เรื่องก่อนหน้านี้ ฉันต้องขอโทษด้วย”
หลิวจวินส่ายหัว “มันไม่ใช่ความผิดของนาย มันเป็นความผิดของฉันเอง”
พูดจบ เขาหันมองหลิวฮุ่ย “พี่ครับ การแข่งขันนั้นเป็นเพราะผมลงแข่งเพื่อพี่ แต่ทักษะของผมยังด้อยกว่าคนอื่น ๆ ไม่แปลกใจเลยที่จะเจ็บตัวขนาดนี้”
“อีกอย่าง ตอนนั้นเฉียวเหลียนเฉิงรู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับภรรยาของเขา เขาก็เลยรีบออกไป”
“เป็นเพราะเรื่องของเหลยช่านที่เขากำลังหมกมุ่นอยู่ แต่ตอนนั้นผมแค่อยากจะสู้กับเขาอย่างตรงไปตรงมา ไม่ทันรู้ว่าเขากำลังร้อนรนอยากไปช่วยภรรยา”
“ผมสมควรโดนแล้ว”
“อีกทั้งเขาก็ถูกลงโทษสำหรับเรื่องนี้ไปแล้ว พี่ยังต้องการอะไรอีก!”
“ถ้าเจียงเฉิงไม่มาพบผมวันนี้ ผมคงไม่รู้ว่าพี่เข้าไปในกองทัพเพื่อสร้างปัญหาครั้งแล้วครั้งเล่า!”
หลิวฮุ่ยพูดอย่างกระอักกระอ่วน “ฉันแค่รู้สึกคันไม้คันมือ และอยากจะลองสู้กับเขา”
ขณะหล่อนพูดประโยคนี้ สายตาของหล่อนก็กวาดไปรอบ ๆ อย่างหวาดหวั่น
เจียงหว่านพูดแทรกขึ้นมา “สู้เหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาเฉียวเหลียนเฉิงตรง ๆ เลยสิ แต่นี่เธอไปทำร้ายพี่สะใภ้เฉิน แล้วก็ยังมาหาเรื่องฉันอีก”
“แล้วยังมีเรื่องที่เธอพยายามจะแย่งธุรกิจของเราไปด้วย แต่ช่างเรื่องแย่งธุรกิจไปเถอะ ยังไงมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถ แต่ทำไมเธอถึงไล่ทำร้ายคนอื่น แถมยังวางยาพิษในเนื้อด้วยล่ะ!”
ทุกคนอยู่ในความโกลาหล
ส่วนหลิวฮุ่ยขมวดคิ้วงุนงง “เธอพูดอะไร ยาพิษอะไร!”
”ฉันแค่เติมเครื่องปรุงลงไป แถมเครื่องปรุงพวกนั้นก็เป็นยาจีนที่ฉันเก็บมาจากภูเขา มันไม่ใช่ยาพิษ!”
เจียงหว่านพูดด้วยความโกรธ “แต่นั่นมันเปลือกดอกฝิ่นเลยนะ!”
”เนื้อที่ทำจากของพวกนั้นจะทำให้กินแล้วเสพติด!”
เมื่อพูดถึงประโยคนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง
สีหน้าของหลิวจวินเปลี่ยนไปเช่นกัน เขามองหลิวฮุ่ยด้วยความโกรธ
“พี่ครับ ไม่ว่าเราจะเคยอยู่ในสภาพครอบครัวแบบไหนมาก่อน แต่ตอนนี้ผมได้เป็นทหารแล้ว และพี่ก็เป็นสมาชิกในครอบครัวของกองทัพ”
“พี่จะมาทำให้ผมเสื่อมเสียแบบนี้ไม่ได้นะ!”
หลิวฮุ่ยโกรธมาก “ฉันไม่ได้วางยาจริง ๆ”
“ฉันยอมรับว่าฉันไปกองทัพเพื่อสร้างปัญหาอยู่สองสามครั้ง เพราะฉันรู้สึกเสียใจแทนแก!”
“ฉันเห็นแกต้องนอนบนเตียงแบบนั้น ฉันเลยรู้สึกเสียใจมาก!”
“ฉันไม่ได้วางแผนที่จะทำให้เฉียวเหลียนเฉิงโดนลงโทษ ฉันแค่อยากจะบีบให้เขาออกมา!”
“เราต่างก็เป็นคนจากยุทธภพ ฉันแค่อยากจะยุติความแค้นในแบบของเราเอง ฉันแค่อยากให้เฉียวเหลียนเฉิงออกมาสู้กัน”
”ถ้าฉันแพ้ มันก็แสดงว่าทักษะของฉันด้อยกว่าคนอื่น!”
“นอกจากนี้ แกก็น่าจะรู้จักนิสัยของพี่สาวแกดี เวลาฉันเจอใครที่แข็งแกร่งกว่า ฉันก็จะท้าเขาดวล และจะนอนไม่หลับถ้าไม่ได้สู้!”
“ฉันไปหาเฉียวเหลียนเฉิงหลายครั้ง แต่ทุกคนกลับบอกว่า เขาไม่อยู่”
“ถ้าหมอนี่หายไปวันสองวันก็ไม่เป็นไร แต่ก็นานเกือบเดือนแล้ว เขาก็ยังไม่มา ฉันเลยคิดว่าเขาจงใจหนีหน้า”
“ฉันเลยไปสร้างปัญหาเพื่อบีบบังคับให้เขาปรากฏตัว!”
