บทที่ 185 เฉียวเหลียนเฉิงกระโดดลงตึกเพื่อไปช่วยภรรยา
หลิวฮุ่ยโกรธมาก เหยียดฝ่ามือทั้งสองข้างพุ่งตรงใส่เจียงหว่าน
แต่เจียงหว่านไม่สนใจเลยสักนิด และไม่ได้หลบหลีกแต่อย่างใด เธอเอื้อมมือไปด้านหลัง และหยิบที่นวดแป้งออกมา
นี่เป็นสิ่งที่เธอซื้อมา เพื่อเอาไว้ใช้จัดการเฉียวเหลียนเย่
วันนี้เธอจะเข้าไปตัวตำบล จึงนำที่นวดแป้งติดตัวไปด้วย จะได้ไม่ต้องคอยมองหาอาวุธตามถนน
ปึ้ก!
ไม้นวดแป้งเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว กระแทกใส่หลิวฮุ่ย
หลิวฮุ่ยเห็นดังนั้นจึงไม่มีทางเลือก ต้องหันฝ่ามือมากันไม้นวดแป้งไว้
เจียงหว่านจึงฉวยโอกาสดึงผมหลิวฮุ่ย ดึงมาข้างหน้า แล้วผลักเธอจนล้มลงไปกับพื้น
ผมของหลิวฮุ่ยยังคงพันอยู่กับมือเจียงหว่าน ทำให้หลิวฮุ่ยไม่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีอะไรได้ และล้มลงไป
ด้วยน้ำหนักประมาณหนึ่งร้อยกิโลกรัม หลิวฮุ่ยรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกบดขยี้ให้แหลก
”อ๊าก! แก แกมันหน้าด้าน!” หลิวฮุ่ยตะโกนด้วยความโกรธ
เจียงหว่านเยาะเย้ย “ฉันเคยสนใจเรื่องไร้สาระของเธอด้วยเหรอ? เธอมาที่นี่เพื่อยั่วยุคนของฉัน แล้วจะไม่ให้ฉันสู้กลับรึไง!”
“เฉียวเหลียนเฉิงเป็นวีรบุรุษผู้ซื่อสัตย์ เขาจะมามีเรื่องสาวน้อยแบบเธอได้ยังไง?”
“เธอไม่ได้ต้องการแก้แค้นหรอกเหรอ? มาเลย มาแก้แค้นสิ!”
ในขณะที่พูด เจียงหว่านก็ใช้ไม้นวดแป้งตีไปด้วย
หลังจากตีไปไม่กี่ครั้ง เธอก็กังวลว่าจะตีใครตาย จึงโยนไม้นวดแป้งทิ้ง เปลี่ยนมาใช้มือต่อยและตบอีกฝ่ายแทน
มันไม่ได้เจ็บมาก แต่เป็นการดูถูกกันชัด ๆ!
หลิวฮุ่ยโกรธมากจนเธอร้องไห้เหมือนสัมภเวสี และโหยหวนราวกับหมาป่า
เธอมีพื้นฐานด้านการต่อสู้ โดยปกติแล้วเธอไม่เคยกลัวความเจ็บปวด
แต่ถึงอย่างนั้นนี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอถูกทุบตีอย่างหนัก และรู้สึกว่าตัวเองจบสิ้นแล้ว!
ไม่ไกลจากตรงนั้น สะใภ้เฉินคอยเฝ้าดูเหตุการณ์ พลางยิ้มกว้าง
“หว่านหว่านของฉันโหดมาก ไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะทำแบบนี้ได้ สุดยอดไปเลย!”
“จุ๊ ๆ ผู้หญิงคนนั้นน่าสงสารจริง ๆ ความสามารถของยัยนั่นแค่ขั้นฝึกหัด แต่ต้องมาถูกทรมานอย่างน่าสังเวช ถ้าเป็นฉัน ฉันจะฆ่ายัยนั่นด้วยเต้าหู้ชิ้นหนึ่ง!”
หลิวฮุ่ยถูกทุบตีจนจมูกช้ำ และใบหน้าบวมเป่ง
ผมบนศีรษะของเธอก็ถูกดึงทึ้งหลุดออกมาเป็นกระจุก ผมเปียข้างหนึ่งก็หลวมเหมือนจะหลุด
โชคดีที่ร่างกายของเธอถูกกดทับด้วยร่างอ้วน ๆ นิ่ม ๆ ของเจียงหว่าน จึงทำให้ไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก
การต่อสู้นี้กินเวลานานกว่าห้านาที แล้วหน่วยลาดตระเวนก็เข้ามาเห็นพอดี จึงแยกพวกเธอออกจากกัน!
หลิวฮุ่ยลุกขึ้น เธอกัดฟันกนอดด้วยความโกรธแค้น แล้วปรี่เข้าไปหาเจียงหว่านอย่างบ้าคลั่ง
เจียงหว่านหมุนไม้นวดแป้งในมือ ชี้หน้าหลิวฮุ่ย “นี่ค่ายทหาร ไม่ใช่ที่สำหรับสู้กัน!”
“อีกอย่าง การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ เป็นการแข่งขันระหว่างทหารในค่ายแท้ ๆ ทำไมถึงกลายเป็นการต่อสู้ของพวกนิสัยเด็กไปได้!”
“ไอคนประเภทที่ถ้าเอาชนะไม่ได้ก็ต้องวิ่งแจ้นไปตามหาพ่อแม่นี่มัน…!”
“มันไม่ละอายใจเลยเหรอ?!”
“เธอไม่ได้แค่ทำให้ตัวเองอับอาย แต่เธอทำให้น้องชายตัวเองอับอายด้วย ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไป ฉันไม่คิดว่าน้องชายเธอจะมีศักดิ์ศรีพอจะอยู่ในกองทัพต่อหรอกนะ!”
ในเวลานี้ สะใภ้เฉินก็เริ่มส่งเสียง “ใช่ ๆ น้องชายแพ้การแข่งขัน เลยปล่อยให้พี่สาวมาสร้างปัญหาแบบนี้ได้เหรอ?!”
“หัวหน้ากองพันเฉียวได้รับบาดเจ็บ แต่เธอยังจะมาระบายความโกรธกับภรรยาของเขาแบบนี้อีก”
“ตระกูลหลิวของเธอไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยเหรอ!”
ใบหน้าของหลิวฮุ่ยซีดเซียว เธอไม่ได้สนใจผมที่ยุ่งเหยิง หรือเสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยของตัวเองเลย
เธอชี้ไปที่เจียงหว่าน แล้วพูดว่า “ฝากไว้ก่อนเถอะ!”
เมื่อเจียงหว่านได้ยินอย่างนั้น เธอก็ลุกขึ้น แสร้งทำเป็นกลัวจนตัวสั่น
“โอ้โห… น่ากลัวมาก น่ากลัวจริง! เอาล่ะ ฉันจะรอก็แล้วกัน! ตอนนี้เธอรีบกลับไปฟ้องพ่อแม่ก่อนเถอะ!”
“เอ๊ะ! หรือจะเป็นพี่ชาย พี่สาว หรืออาจารย์ของเธอ อ๋า ๆ ไม่ว่าใครก็ได้ทั้งนั้น เธอจะไปฟ้องใครก็เชิญเลย!”
“โอ๊ย น่ากลัวจังเลย!”
การแสดงออกที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นและน้ำเสียงเกินจริง ทำให้หลิวฮุ่ยหน้าแดง แม้แต่สะใภ้เฉินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ทหารหลายคนอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ต้องพยายามระงับเสียงหัวเราะเอาไว้
แล้วพวกเขาก็รีบเก็บสีหน้า ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
หลิวฮุ่ยโกรธจนตัวสั่น เธอเอื้อมมือจับเจียงหว่าน จ้องมองอย่างแค้นเคือง แล้วหันหลังเดินจากไป
จากนั้นสะใภ้เฉินก็เดินเข้ามา “ยัยนั่นคงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หล่อนต้องกลับมาแก้แค้นแน่ ๆ ระวังด้วยล่ะ!”
เจียงหว่านยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ
ควรจะเอามีดทำครัวติดตัวไว้อีกครั้งดีไหมนะ…
พวกเธอทั้งสองไม่ได้กลับเข้าบ้าน แต่มุ่งหน้าไปยังตัวตำบล
เสี่ยวกู่จากทีมลาดตระเวนรู้สึกระแวงเล็กน้อย จึงไปหาเฉียวเหลียนเฉิง
“วันนี้พี่สาวของหลิวจวินจากสำนักไท่จี๋มาครับ”
“หลังจากหลิวจวินได้รับบาดเจ็บ เธอก็มาตามหาคุณอยู่สามสี่ครั้งแล้ว เธอบอกว่าต้องการล้างแค้นให้กับน้องชาย”
“ได้ยินว่าก่อนหน้านี้นอกจากเธอแล้ว ยังมีน้องชายอีกคนด้วย”
“ไม่รู้ว่าพวกเขาจะก่อปัญหาให้พี่สะใภ้ของผมอีกรึเปล่า”
หลังจากนั้น เสียวกู่ก็เล่าทุกอย่างให้เฉียวเหลียนเฉิงฟังว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนี้
เฉียวเหลียนเฉิงได้ยินอย่างนั้นก็เคร่งเครียดขึ้นมา เขาเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงประตู ผิงอันก็มายืนอยู่ตรงหน้า “พ่อไปไม่ได้!”
เฉียวเหลียนเฉิงขมวดคิ้ว และพูดว่า “ผิงอัน น้าอ้วนของลูกกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ”
ผิงอันส่ายหัวระรัว “ลุงคนนี้ก็เพิ่งบอกไม่ใช่เหรอว่า น้าอ้วนจัดการผู้หญิงคนนั้นไปแล้ว”
“ผมเชื่อในความแข็งแกร่งของน้าอ้วน!”
“อีกอย่าง ตอนนี้พ่อจะทำอะไรได้ด้วยแขนแค่ข้างเดียวล่ะ?”
เฉียวเหลียนเฉิงพูดอย่างกังวล “ลูกก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงคนนั้นมีน้องชายด้วย และเขาก็อยู่ในเมืองนี้”
“ถ้าเจอกัน น้าอ้วนของลูกสู้ไม่ไหวแน่!”
ผิงอันยังคงปฏิเสธ “นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ถ้าเจอกันจริง ๆ จะต้องมีคนจากโรงพักมาช่วยแน่นอน แล้วน้าอ้วนก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ ด้วย”
“อีกอย่างผมสัญญาไว้แล้วว่าจะคอยดูแลเธอเอง”
เฉียวเหลียนเฉิงไม่อยากพูดเรื่องไร้สาระอีก เขาผลักผิงอัน แล้วเดินออกไป
ผิงอันกระทืบเท้าอย่างขัดใจ “พ่อ ทำไมพ่อถึงไม่ระวังตัวเลย พ่อยังอยากมีแขนซ้ายนั่นอีกไหมเนี่ย?”
“ถ้าเสียแขนซ้ายไปจริง ๆ น้าอ้วนต้องหย่ากับพ่อแน่!”
ร่างของเฉียวเหลียนเฉิงแข็งทื่ออยู่กับที่ และขณะที่ลังเล ผิงอันก็รีบวิ่งไปปิดประตู และยืนขวางไว้
“ผมไม่ให้พ่อออกไปหรอก!”
เฉียวเหลียนเฉิงหน้าหม่นลงด้วยความสิ้นหวัง ทำได้เพียงถอยกลับ
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ผิงอัน ลูกซื่อบื้อเกินไปแล้วนะ ไม่รู้ว่าจะต้องปรับตัวยังไงเลย”
พูดจบ เฉียวเหลียนเฉิงก็จับขอบหน้าต่างด้วยมือขวา แล้วกระโดดข้ามขอบหน้าต่าง ลอยลงไปเหมือนใบไม้ร่วงหล่น
“หา! พ่อ!” ผิงอันโกรธมาก เขากระทืบเท้าและทุบหน้าอกตัวเอง รีบวิ่งไปที่หน้าต่าง และมองลงไปข้างล่าง
ผิงอันเห็นเฉียวเหลียนเฉิงที่กระโดดลงไปไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย เด็กชายก็อยากจะกระโดดตามลงไปบ้าง จะได้ตามทัน แต่พอเขาปีนขึ้นไป จู่ ๆ ในหัวก็นึกถึงสภาพขาของเจียงเสวี่ยที่หักขึ้นมา
เด็กชายถอยกลับอย่างหวาดกลัว แล้วเปิดประตูออกไปแทน
เมื่อลงไปถึงชั้นล่าง ก็ไม่เห็นเงาของพ่อแล้ว
ผิงอันหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขากระทืบเท้า ทุบหน้าอก พร้อมตะโกนลั่น
“ทำไมสองคนนี้ถึงไม่ระวังตัวกันเลย!”
