บทที่ 151 ภรรยาถูกจับตัวไปอีกครั้ง
ขณะเงาดำพุ่งเข้าหา เหลยช่านก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารที่น่าขนลุก เขาจึงรีบปล่อยมือจากเจียงหว่านก่อนจะถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนเจียงหว่านที่ได้ยินเสียงตะโกนนั้น เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นเฉียวเหลียนเฉิง
แม้เธอจะรู้ว่าเป็นเขา แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นเมื่อเห็นว่าเขามาช่วยตนจริง ๆ
เหมือนกับวีรบุรุษผู้กอบกู้สาวงาม… แม้เธอจะอ้วนไปหน่อยก็เถอะ!
เจียงหว่านไม่สนใจที่จะรับชมการต่อสู้ของสองคนนี้ เธอเพียงมองหาต้นไม้ใหญ่ก่อนจะวิ่งเข้าไปซ่อนตัวด้านหลัง จากนั้นชะโงกศีรษะออกมาตรวจสอบสถานการณ์
เฉียวเหลียนเฉิงและเหลยช่านถอยออกจากกัน
จากสายตาของเจียงหว่าน เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าใครได้เปรียบใครเสียเปรียบ
เฉียวเหลียนเฉิงใช้เวลานี้เอ่ยปากถามเจียงหว่าน
“หว่านหว่าน ผมมาช้าไปหน่อย คุณบาดเจ็บตรงไหนไหม?”
เจียงหว่านรีบตอบ “ฉันไม่เป็นไร แต่หมอนั่นทำร้ายฉัน!”
ระดับความโกรธของเฉียวเหลียนเฉิงพุ่งขึ้นสูงทันที “เหลยช่าน นายก็เป็นผู้ชาย แต่ทำไมถึงกล้าลงมือกับผู้หญิง”
เหลยช่านโกรธจัด “พูดอะไรบ้า ๆ ฉันไปทุบตียัยนั่นเมื่อไหร่! ทำไมไม่บอกไปเล่าว่าเธอวางยาพิษพวกฉัน!”
เจียงหว่านตะโกนตอบกลับ “นายตีฉัน จนมือซ้ายของฉันหักแล้วเนี่ย แถมนายยังหักไหล่ของฉันด้วย ตอนนี้ฉันเจ็บจนขยับแขนไม่ได้แล้ว!”
“เฉียวเหลียนเฉิง ฆ่าหมอนั่นให้ตายเร็วเข้าเถอะ หมอนั่นคือคนของสำนักถังหลาง!”
เจียงหว่านที่ซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ
เฉียวเหลียนเฉิงสงบลงเล็กน้อย “สำนักถังหลางไม่มีอยู่จริง เขาแค่เป็นคนหนังหนาเท่านั้น เอาล่ะ ผมจะหาจุดอ่อนแล้วหักขาของเขาเพื่อชดใช้ให้คุณ”
เจียงหวานนึกคิดอย่างรอบคอบ และดูเหมือนจะมีการกล่าวถึงสิ่งเหล่านี้ในนิยาย ปกติแล้วผู้ที่ฝึกฝนของสำนักถังหลางจะไม่มีจุดอ่อนแอใด ๆ
เธอรีบตะโกน “เฉียวเหลียนเฉิงทุบไข่ของหมอนั่นเลย!”
คราวนี้เฉียวเหลียนเฉิงและเหลยช่านเผยสีหน้าเคร่งขรึม
เหลยช่านตื่นตระหนกเมื่อได้ยินอย่างนั้น เพราะนั่นคือจุดอ่อนของเขาจริง ๆ
ส่วนเฉียวเหลียนเฉิงที่เผยสีหน้าเคร่งขรึมเป็นเพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเจียงหว่าน เธอควรพูดคำนั้นออกมาหรือไง?
ทั้งสองต่อสู้กันนานกว่าสิบนาที แต่ก็ยังไม่อาจตัดสินแพ้ชนะ
เวลานี้เหลยช่านรู้สึกกดดันอย่างหนัก เพราะเฉียวเหลียนเฉิงเต็มไปด้วยจิตสังหารรุนแรงแผ่ขยายออกจากร่างกาย ในการต่อสู้ครั้งก่อน เฉียวเหลียนเฉิงต้องการจับเป็นเพื่อนำเขาไปขึ้นศาลทหาร จึงต้องยั้งมือเอาไว้
แต่คราวนี้… เขาคิดจับตาย!
ถ้าเหลยช่านไม่ได้มีทักษะของสำนักถังหลาง เขาคงจะถูกเฉียวเหลียนเฉิงฆ่าทิ้งแล้ว
ยิ่งเห็นว่าการต่อสู้ของทั้งสองยังยืดเยื้อ เจียงหว่านเองก็เริ่มกังวล เธอกระชับมีดคมเอาไว้ในมือก่อนจะค่อย ๆ ก้าวไปด้านหน้าอย่างเชื่องช้า หวังจะฉวยโอกาสทำลายจุดอ่อนของอีกฝ่ายในขณะที่ไม่ระวังตัว
และขณะที่เธอกำลังฉวยโอกาส จู่ ๆ ก็มีของแข็งมากระแทกกับขมับของเธอ
“อย่าขยับ!”
ร่างกายของเจียงหว่านสั่นสะท้าน ในใจของเธอบีบรัดด้วยความกดดัน
บัดซบ เธอมัวแต่สนใจเป้าหมายจนลืมมองรอบ ๆ
เจียงหว่านยกมือขึ้นก่อนจะชำเลืองมองชายที่ใบหน้าเคร่งขรึมด้วยหางตา
มองครั้งแรกเธอคิดว่าบุคคลนี้มาจากหนานหลี เขามีผิวดำกร้านและยังผอมแห้ง ดวงตาลึกโบ๋
“ทิ้งมีดซะ!”
เจียงหว่านกระพริบตาปริบ ๆ แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย
“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร!”
ชายแปลกหน้าสบถออกมา ก่อนจะขยับปืนในมือ จนเจียงหว่านตกใจและรีบโยนมีดออกไปทันที
ขณะนั้นชายแปลกหน้าก็เอาปืนจี้ขมับของเจียงหว่านแล้วตะโกนออกไปว่า
“หยุดสู้เดี๋ยวนี้!”
และเมื่อเห็นว่าไม่มีใครคิดหยุดมือ ชายคนนั้นก็หงุดหงิด ยกปืนแล้วยิงขึ้นฟ้า
เมื่อเสียงปืนดังขึ้น ทั้งสองหยุดการต่อสู้ในทันที
เฉียวเหลียนเฉิงเห็นเจียงหว่านถูกจับกุม ใบหน้าของเขาก็ซีดเซียว จะวิ่งเข้าหา
แต่เจียงหว่านตะโกนออกมาว่า “อย่าเข้ามา!”
ฝีเท้าของเฉียวเหลียนเฉิงหยุดชะงัก
เหลยช่านตะโกนขึ้นมาอีก “ผมเป็นคนของอู๋จิ้นซื่อ ส่วนหมอนี่ชื่อเฉียวเหลียนเฉิง คนที่อยู่ในมือของคุณคือภรรยาของเฉียวเหลียนเฉิง!”
ชายคนนั้นหันมองเฉียวเหลียนเฉิง “ถ้าแกขยับ ฉันจะฆ่านังนี่ซะ”
หลังจากนั้นเขาโยนเชือกให้กับเหลยช่าน “มัดมันไว้!”
เหลยช่านยิ้ม “ได้!”
เหลยช่านก้าวไปด้านหน้าเพื่อหยิบเชือก แต่ขณะที่เขาก้มลง
เจียงหว่านก็เหยียบเท้าชายที่อยู่ด้านหลังอย่างแรง ใช้ศีรษะกระแทกใบหน้าของอีกฝ่าย
“เฉียวเหลียนเฉิง วิ่ง!”
ชายด้านหลังไม่ทันระวังตัว เท้าของเขาถูกเหยียบและใบหน้าถูกกระแทกอย่างแรง จนมีเลือดออกที่จมูก ความรู้สึกเจ็บแปลบนี้ทำให้เขาน้ำตาไหลออกมา
ภายใต้ความตื่นตระหนก เฉียวเหลียนเฉิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แล้วก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว
พอเหลยช่านหยิบเชือกขึ้นมา ก็พบว่าคนที่ต่อสู้กับเขาเมื่อกี้หายไปแล้ว
เขาสบฟันแน่น กล่าวด้วยความขุ่นเคือง ก่อนจะหันมองชายแปลกหน้า
“คุณเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของนายพลอู๋ใช่ไหม? มาที่นี่เพื่อช่วยพวกเราเหรอ!”
ชายแปลกหน้าลูบจมูกตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ ยกปืนในมือขึ้นและคิดจะยิงเจียงหว่าน
แต่เหลยช่านรีบหยุดเขาเอาไว้ “อย่าฆ่าเธอ! เฉียวเหลียนเฉิงหนีไปแล้ว ยัยนั่นเป็นภรรยาของเขา หากจับตัวผู้หญิงคนนั้นมาได้ เฉียวเหลียนเฉิงจะมาหาเราอีกแน่นอน!”
“หมอนั่นรักผู้หญิงคนนี้มาก!”
ชายแปลกหน้าเห็นว่านี่เป็นเรื่องจริง จึงพลิกข้อมือ ใช้สันปืนกระแทกหลังคอของเจียงหว่าน
ดวงตาของเจียงหว่านพร่ามัวก่อนจะหมดสติไป
จากนั้น เขาก็พยุงร่างของเจียงหว่าน และลากเธอออกไป!
แต่เหลยช่านเอื้อมมือออกไปร้องขอบางอย่าง
“เดี๋ยว… รางวัลที่สัญญาไว้ล่ะ? ผมล่อให้เฉียวเหลียนเฉิงมาหาคุณแล้ว ห่างออกไปไม่กี่ลี้ก็จะถึงชายแดนของหนานหลี ภารกิจของผมเสร็จแล้ว ส่งเงินมาสิ!”
ชายคนนั้นชี้ปืนใส่เหลยช่านแล้วพูดว่า “ก็ไปหาคนที่สัญญาว่าจะให้เงินกับแกสิ!”
“ฉันรับผิดชอบแค่จับคนกลับไป อย่ามาพูดจาไร้สาระ ไม่งั้นฉันฆ่าแกแน่!”
สีหน้าของเหลยช่านแปรเปลี่ยนทันที เขาสบฟันแน่น กล่าวต่อว่า “เอาล่ะ ถ้าคุณไม่อยากจะจ่าย งั้นก็ส่งปืนมาให้ผม!”
ชายคนนั้นขมวดคิ้วแน่นก่อนจะพูดว่า “ปืนนี้ฉันซื้อด้วยเงินของตัวเอง”
เหลยช่านเงียบ แม้เขาต้องการออกจากประเทศนี้ แต่เขาจำเป็นต้องหาที่หลบซ่อนก่อน
และปืนเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับเขา
ในแผ่นดินใหญ่ไม่สามารถพกปืนได้ แต่สำหรับในหนานหลี มันหาได้ง่ายดาย ราวกับมีดทำครัว
เห็นชายคนนั้นไม่ยอม เหลยช่านจึงหยิบแหวนทองคำออกมาจากกระเป๋า
ทันทีที่เห็นทองคำตรงหน้า สีหน้าของเขาอ่อนลงก่อนจะหยิบมันมากัดดู แล้วเก็บมันไว้ด้วยสีหน้าพึงพอใจ
เขาหยิบปืนพกออกจากเอวแล้วโยนไป
เหลยช่านเห็นอย่างนั้นเขาหยิบมันขึ้นมาทันที เวลานี้เขาได้ปืนพกแล้ว เมื่อหันกลับมาอีกครั้ง ชายคนนั้นวิ่งออกไปพร้อมแบกเจียงหว่านไว้บนบ่า
เวลานี้เหลยช่านยกยิ้มพึงพอใจและเก็บปืนไว้ด้วยรอยยิ้ม หากมีตำรวจมาไล่ล่า เขาจะไม่ต้องตื่นตระหนกอีกต่อไป
เลวร้ายที่สุดคือพวกนั้นจะแตกกระเจิงกันไปเอง
เขาหันมองทิศทางและเตรียมพร้อมจะออกเดินทาง
ขณะนั้นเอง ชายคนหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ และชกหน้าของเหลยช่านอย่างแรง
แต่เหลยช่านหลบเลี่ยงมันอย่างรวดเร็ว ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเฉียวเหลียนเฉิง
“แกยังไม่ได้หนีไปงั้นเหรอ?”
เฉียวเหลียนเฉิงไม่คิดพูดคุยไร้สาระ ชกหมัดออกไปไม่ยั้ง
ถ้าหากเฉียวเหลียนเฉิงเป็นเสือ ตอนนี้เขาก็คงเป็นงูพิษ
เหลยช่านสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่เปลี่ยนไปของเฉียวเหลียนเฉิง ในไม่กี่อึดใจ อีกฝ่ายต่อยเขามากว่าสิบหมัดแล้ว
“ทำไมถึงเร็วขนาดนี้!”
มันเป็นเพียงคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ จู่ ๆ เหลยช่านก็สัมผัสได้ถึงเป้ากางเกงที่เย็นเฉียบ และความเจ็บปวดที่ถาโถมไปทั้งร่างกาย
“อ๊าก!” เขากรีดร้องลั่น ก่อนจะล้มลงกับพื้น มือกุมเป้าไว้แน่น
ไข่แตก…
