บทที่ 143 เพื่อแลกกับเด็ก ฉันจะเป็นตัวประกันของนาย
อยู่ ๆ ก็มีประกายไฟเกิดขึ้น จากนั้นตะเกียงก็สว่าง
ตอนนี้จึงห้องสว่างขึ้นเล็กน้อย
เหลยช่านเดินมามองผิงอันบนเตียง “เด็กคนนี้เป็นลูกของเธอเหรอ”
เจียงหว่านเย้ยหยัน “มีแม่คนไหนให้ลูกตัวเองเรียกว่าน้าอ้วนไหมล่ะ”
เหลยช่านทำท่าครุ่นคิด “งั้นเธอก็เป็นแม่เลี้ยงสินะ”
เจียงหว่านเงียบไป
เหลยช่านเอียงหัว และคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หนึ่งในพวกเธอสองคนต้องไปกับฉัน เพราะมีคนอยากเจอสามีของเธอ”
“ถึงฉันจะฆ่าเขาก็เถอะ แต่ถ้าเฉียวเหลียนเฉิงตายไปก็เปล่าประโยชน์!”
“ฉันไม่กลัวที่คนจะต้องบอกว่า ฉันเป็นแค่หนูข้างถนน และฉันก็ไม่อยากอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต เพราะงั้นไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องหนีไปต่างประเทศ”
“แต่ฉันไม่มีเงิน!”
“และบังเอิญว่ามีคนต้องการคนของเธอ!”
เจียงหว่านเข้าใจ และดูเหมือนจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้ แต่เธอต้องการข้อมูลมากกว่านี้อีกหน่อยเพื่อให้แน่ใจจริง ๆ
“งั้นเอาตัวฉันไป เขายังเด็กอยู่”
เจียงหว่านกอดผิงอันแน่นขึ้น
เหลยช่านหัวเราะเยาะ “เธออ้วนขนาดนี้ ฉันอุ้มเธอไม่ไหวหรอก อุ้มเด็กไปคงจะง่ายกว่า”
เจียงหว่านโต้กลับ “เด็กนี่ไม่เชื่อฟังนายง่าย ๆ หรอกนะ และตอนที่เขาตื่นขึ้นมา เขาจะร้องไห้ตอนเห็นนาย เพราะคิดว่านายเป็นพวกลักพาตัว!”
ดูเหมือนเจียงหว่านจะคิดอะไรบางอย่างได้ จึงพูดต่อ “ยังไงซะเขาก็เป็นเด็ก ไม่ได้ผิดอะไรด้วย แถมไม่ใช่ลูกชายของเฉียวเหลียนเฉิงอีกต่างหาก”
เหลยช่านเลิกคิ้ว “เธอกำลังพูดถึงอะไร เด็กนี่ไม่ใช่ลูกชายของเฉียวเหลียนเฉิงงั้นเหรอ”
เจียงหว่านพยักหน้า “นายลองไปถามใครก็ได้ เฉียวเหลียนเฉิงไม่มีลูก เขาแค่รับเด็กคนนี้มาเลี้ยง”
เหลยช่านนิ่งเงียบ ไม่ได้เชื่อแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ในเวลานี้ ท้องฟ้าค่อย ๆ สว่างขึ้น แสงยามเช้าทำให้เริ่มมีสีสันสวยงาม
เหล่ยช่านกลับมามีสติอีกครั้ง “ก็นะ ผู้หญิงอ้วนอย่างเธอมันหายากด้วยสิ น่าสนใจกว่าพวกไม้เสียบผีมาก ฉันจะเชื่อเธอก็แล้วกัน แต่เธฮต้องให้ความร่วมมือ และยอมไปกับฉันซะดี ๆ”
“ไม่งั้น ฉันจะฆ่าเธอแล้วกลับมาฆ่าเด็กด้วย!”
เจียงหว่านหดคอด้วยความหวาดกลัว และตกลงที่จะให้ความร่วมมือ
เจียงหว่านทำตามที่เหลยช่านบอก
แต่เธอก็ขอเปลี่ยนชุดก่อนออกเดินทาง
“ชุดนี้ฉันเพิ่งทำใหม่ ไม่ได้เตรียมไว้ใส่ไปเดินถนน”
“ไม่ต้องห่วง ฉันสัญญาแล้วว่าจะไปกับนาย ฉันจะไม่ผิดสัญญาแน่! จะเชื่อฟังและให้ความร่วมมืออย่างดีเลย!”
เหลยช่านคิดบางอย่างสักพัก และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เมื่อคิดไปถึงว่า ตนจะได้ไปต่างประเทศ และมีเงินมากมายมาใช้ปรนเปรอตัวเอง
แต่หนทางยังอีกยาวไกล และสิ่งสำคัญที่สุดอยู่ที่ตัวประกันจะร่วมมือหรือเปล่า
ดังนั้น เขาจึงยอมเห็นด้วยกับคำขอของเจียงหว่าน
เจียงหว่านไม่พูดอะไรมาก เธอหยิบเสื้อผ้ามาเปลี่ยนทันที
เมื่อเห็นหญิงสาวถอดเสื้อผ้า เหลยช่านก็ขมวดคิ้ว “เธอเป็นผู้หญิงยังไง ทำไมหน้าด้านได้ขนาดนี้ ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ!”
เจียงหว่านสับสน “นายก็ต้องเฝ้าหรือเปล่าล่ะ? นายไม่กลัวว่าฉันจะหนีไปทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ รึไง?”
เหลยช่านยิ้มเยาะ “เธอน่ะ ฉันขยี้จนตายได้ด้วยนิ้วเดียว เปลี่ยนมันให้เรียบร้อยซะแล้วค่อยออกมา!”
“ฉันไม่มีอารมณ์จะดูหุ่นน่าเกลียดของเธอหรอก! อุจาดตา!”
ว่าจบ เขาก็เดินออกไปรอข้างนอกอย่างอารมณ์ดี
เจียงหว่านไม่ได้โกรธหลังจากได้ยินคำพูดของเขา เธอปิดม่านอย่างใจเย็น และเปลี่ยนเสื้อผ้า
เธอทำทุกอย่างช้ามาก คิดไปถึงการต่อรองต่าง ๆ ในใจ แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธกับตัวเอง
นอกจากต้องจัดการหมอนี่ให้ได้ในการโจมตีเดียว ไม่งั้นเธอก็คงไม่รอด
เจียงหว่านเปลี่ยนเสื้อผ้าช้ามาก จนเหลยช่านที่รออยู่ข้างนอกหมดความอดทน
“ยังไม่เสร็จอีกหรอ คิดจะทำให้ฉันหัวเสียหรือไง!”
เจียงหว่านตะโกนขานรับ แล้วรีบเปิดประตูออกมา
“ทำไมช้าขนาดนี้” เหลยช่านถามด้วยความโมโห
เจียงหว่านตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ก็ตั้งใจไง ถ้าเฉียวเหลียนเฉิงกลับมาตอนนี้ ฉันก็จะรอด!”
คำตอบของเธอทำให้เหลยช่านเงียบลงในทันที
เขาอดไม่ได้ที่จะมองเธออย่างสงสัย และเย้ยหยัน “หยุดฝันลม ๆ แล้ง ๆ แล้วรีบตามมาซะ!”
เจียงหว่านตอบรับ แต่ในขณะที่กำลังจะจากไป เสียงผิงอันก็ดังขึ้นเสียก่อน!
“น้าอ้วน ไปไหนน่ะ?”
เจียงหว่านหันศีรษะขวับ
เมื่อครู่ขณะที่เธอถ่วงเวลาอยู่ เธอแอบเขียนข้อความภาษาอังกฤษทิ้งไว้
“Run! find your father!”
เธอไม่แน่ใจว่าเหลยช่านอ่านหนังสือออกไหม และเขาอาจจะเข้ามาตรวจสอบในบ้านอีก การเขียนเป็นภาษาอังกฤษจึงปลอดภัยกว่า
ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นมัน เขาก็คงคิดว่ามันเป็นแค่ภาพวาด
แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่คิดว่าผิงอันจะตื่นขึ้นมาตอนนี้
เมื่อเห็นเจียงหว่านเงียบ ผิงอันก็มองไปที่เหลยช่านที่อยู่ข้างหลัง
“น้าอ้วน ลุงคนนี้จะทำอะไร เขาเป็นเพื่อนของพ่อเหรอ?”
เจียงหว่านตอบรับทันที “ใช่ พ่อเธอขอให้เขามาตามฉัน บอกว่ามีเรื่องจะให้ทำนิดหน่อย ผิงอันฟังฉันนะ เธอรอฉันอยู่ที่นี่!”
ผิงอันขมวดคิ้ว “ไม่ ผมอยากไปกับคุณ”
หน้าของเจียงหว่านเริ่มเปลี่ยนสี “หุบปาก ทำไมเธอถึงไม่ฟังฉันเลย? ฉันบอกให้อยู่ก็อยู่!”
ผิงอันโกรธเหมือนกัน “ไม่ ผมไม่อยู่ บอกว่าไม่ก็คือไม่!”
เจียงหว่านกัดฟันแน่น แล้วพูดว่า “You, stay!”
“Run, find your father!”
เจียงหว่านบอกเขาว่าเขาต้องอยู่ที่นี่! และวิ่งไปหาพ่อซะ!
ผิงอันตกตะลึง จากนั้นมองไปที่เหลยช่าน ดวงตาของเด็กชายแดงก่ำ และทันใดนั้นก็คำรามออกมา
“คุณใจร้าย คุณใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว! ผมไม่สนใจคุณอีกแล้ว ฮืออ!”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันกลับเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตู
ปัง!
เมื่อเห็นเด็กชายกลับเข้าบ้านไป เจียงหว่านก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เธอหันกลับมามองเหลยช่าน “เราไปกันเถอะ!”
ทว่าเหลยช่านกลับกำลังมองเธอด้วยสายตาสงสัย “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร? ไม่ใช่ภาษาที่นี่ใช่ไหม ภาษาถิ่นเหรอ?”
เจียงหว่านตะคอกกลับ “คำด่าของบ้านฉัน!”
ซึ่งเหลยช่านไม่ได้ถามอะไรต่อ แล้วพาเธอออกไป
เวลาประมาณหกโมงเช้า เจียงหว่านกับเหลยช่านกำลังเดินอยู่บนถนนที่เงียบสงัด โดยไม่พูดอะไรกันสักคำ
พอพวกเขาเดินมาสักพักก็เจอรถจี๊ปจอดอยู่ข้างถนน
“นั่นคนที่มารับเรา!”
เจียงหว่านหรี่ตาลง และใช่…ทุกอย่างเธอเดาถูกเผง!
จ้าวเฟิงยืนอยู่ตรงนั้น
เมื่อเขาเห็นเจียงหว่าน ก็ราวกับมีรังสีอำมหิตย์แผ่ออกมาจากดวงตา
“พี่เหลย ทำไมพี่ถึงเอายัยนี่มาล่ะ? ไหนบอกว่าจะเอาเด็กมาไง!”
เหลยช่านจ้องมอง แล้วพูดว่า “ฉันคงต้องสอนแกอีกหลายเรื่อง”
จ้าวเฟิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
เหลยช่านจึงกล่าวต่อ “แม้ว่าเราจะโหดเหี้ยมขนาดไหน แต่หลักการของเราคือจะไม่ทำร้ายเด็ก!”
แม้ว่าจ้าวเฟิงจะไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่กล้าจะปฏิเสธ
เหลยช่านหันมองเจียงหว่าน แล้วสั่ง “ขึ้นรถ อย่าตุกติก!”
เจียงหว่านส่งเสียงตอบรับ แต่ก็ไม่ลืมที่จะสร้างความขัดแย้งสักหน่อย ด้วยการหันไปพูดกับจ้าวเฟิง
“ดูสิ ดูคุณธรรมของพี่เหลย แล้วดูความใจแคบของนาย ฉันล่ะอายแทนจริง ๆ!”
หลังพูดจบ เธอก็เพิกเฉยต่อสายตาโกรธเกรี้ยวและแค้นเคืองของจ้าวเฟิง เธอหันหลังเข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว
จ้าวเฟิงกัดฟันกรอด
เหลยช่านเข้าไปในรถแล้ว แต่จ้าวเฟิงยังไม่ขยับ
“พี่เหลย พี่ไปก่อนได้ไหม!”
เหลยช่านได้ยินอย่างนั้นก็โผล่หัวออกมานอกหน้าต่างรถ “ทำไมล่ะ จะไปหาเด็กคนนั้นที่เล่นงานแกรึไง?”
จ้าวเฟิงตอบ “พี่เหลย ไอ้เด็กสารเลวทำให้ผมตกลงไปในหลุมส้วม ถึงผมจะฆ่ามันไม่ได้ แต่ผมก็ต้องได้ผลักมันเข้าไปในหลุมส้วมเหมือนกัน จะได้รู้สึกสบายใจ!”
เหลยช่านเงียบ
