บทที่ 130 ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง จะบ้าก็ต้องบ้าให้สุด!
ทั้งสามต่างก็รู้สึกอับอาย
พวกเขาเป็นคนจากทีมศิลปะการต่อสู้ของเมือง ซึ่งยังคงได้รับการสนุบสนุนอย่างมาก
เหล่าผู้ปกครองต่างก็ต้องการส่งลูกหลานไปเรียนด้วย
พอนานวันเข้า คนในทีมศิลปะการต่อสู้ก็เริ่มผูกพันธ์กันมากขึ้น ดังนั้นพวกเขาจึงพากันไปสร้างปัญหาในทุก ๆ ที่
แต่ปัญหาก็คือปัญหา ไม่มีใครอยากวิ่งเข้าหาความตาย และยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีใครอยากเข้าไปเกี่ยวข้องกับพวกนอกกฎหมาย
ทว่าตอนนี้พวกเขาได้พบเจอกับผู้หญิงบ้าคนนึง เธอทำให้พวกเขาหวาดกลัว
เมื่อเห็นว่าทั้งหมดเงียบ เจียงหว่านก็รู้ว่าเธอขู่ได้สำเร็จ แต่นี่ยังไม่พอ เธอต้องทำให้พวกเขากลัวเธอไปเลย
ต้องเอาชนะศัตรูด้วยจิตใจ และความแข็งแกร่ง!
“เอาล่ะ งั้นมาสู้กันให้ตายไปข้าง!”
“แม้ว่าฉันจะเอาชนะพวกนายไม่ได้ แต่ฉันก็จะพังพินาศไปกับพวกนาย!” เจียงหว่านคำรามด้วยความโกรธ ดวงตาของเธอเต็มไปความจิตสังหาร ราวกับว่าเธอพร้อมจะตายทุกเมื่อ
ทั้งสามตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
และอดไม่ได้ที่จะถอยหลังไปหนึ่งก้าว
หลิวหูสับสน แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงคิดหาวิธีที่จะทำให้สถานการณ์คลี่คลายเท่านั้น
“แล้ว ถ้า… ถ้าเราจะมาประนีประนอมกันกันล่ะ? ตั้งแต่วันนี้ไป พวกเราสาบานว่าจะไม่รบกวนเธออีก!”
เจียงหว่านแค่นหัวเราะ “ถ้าสาบานแล้วมันได้ผล เราจะมีตำรวจไว้ทำไม?”
หลิวหูเริ่มจะปวดหัวขึ้นมาแล้ว “แต่เงินตั้งหนึ่งพันหยวน ฉันจะไปหามาจากไหนล่ะ?”
เจียงหว่านถ่มน้ำลายลงพื้น “มันแค่หนึ่งพันหยวน พวกนายคิดว่าฉันจะสนใจไหมล่ะ”
”ที่ให้พวกนายเขียนสัญญาหนี้ เพราะมันจะทำให้พวกนายอยู่ห่างจากฉันไง”
“ต่อไปถ้าพวกนายไม่มาหาเรื่องฉัน ฉันก็จะไม่ยุ่งกับพวกนาย แล้วอีกอย่างฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าพวกนายอยู่ที่ไหน!”
ทั้งสี่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เป็นความจริงที่พวกเขาทั้งหมดอาศัยอยู่ในเมือง ไม่ต้องกังวลว่าเจียงหว่านจะมาตามหาพวกตน
ส่วนหลิวหูกำลังจะร้องไห้ “แต่ว่า เธอรู้ว่าบ้านของฉันอยู่ที่ไหนแล้วนี่!”
เจียงหว่านจ้องมองไปที่อีกฝ่าย “ไร้สาระ ต่อให้นายไม่พาพวกนี้มา ฉันก็มาหานายได้อยู่ดี!”
“เร็วเข้า ยืนเข้าแถวรอโดนเชือดซะ ฉันจะสับพวกแกให้ตาย จะได้ยอมแพ้สักที!”
สามคนแทบจะทรุดลง ขณะนี้ทั้งมือทั้งเท้าของพวกเขายังคงอ่อนแรงอยู่ และหลังจากการทรมานทั้งหมดนี้ พวกเขาก็เริ่มที่จะเวียนหัวแล้วด้วย!
ในที่สุดต้าหลู่ก็ตัดสินใจ “ก็ได้ ฉันจะเขียนสัญญาหนี้ จดหมายขอโทษก็ด้วย!”
เสี่ยวหลู่พยักหน้า “ใช่ เราไม่ได้เป็นศัตรูกับเธอ แล้วทำไมถึงต้องทำร้ายเราอย่างนี้ล่ะ!”
ต้าหลู่พูดอีกครั้ง “หลังจากเขียนสัญญาหนี้แล้ว พวกฉันจะจากไป แล้วจะไม่มาที่นี่อีกตลอดชีวิต!”
เสี่ยวหลู่เห็นด้วย “ใช่ ถึงเธอจะเข้าเมือง พวกเราก็จะไม่ให้เธอเห็นหน้า!”
พวกเขาทั้งหมดพูดแบบนี้ หลิวหูจะต้านทานได้อย่างไร
“ตกลง ฉันก็จะเขียนมันด้วย ฉันจะไม่สร้างปัญหาให้เธออีก ฉันจะล้างเนื้อล้างตัวให้ดี แล้วพรุ่งนี้ฉันไปอยู่กับฮวาจือ ไม่ไปไหนอีก!”
จู่ ๆ เจียงหว่านก็นึกขึ้นได้ว่าหมอนี่มีลูก จึงถามขึ้นอย่างสงสัย
“นายมีเมียไม่ใช่เหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเมียเพิ่งจะคลอดลูกนี่!”
หลิวหูยิ้มอย่างขมขื่น “เมียของฉันพาลูกกลับบ้านเกิดไปแล้ว เธอไม่มีแม่สามี เลยไม่มีใครมาดูแลช่วงที่อยู่เดือน”
เจียงหว่านทำหน้าดูถูกและรังเกียจ “ไอ้สารเลว! งั้นก็เพิ่มค่าชดเชยไปอีกหนึ่งเท่า เขียนเป็นสองพัน!”
หลิวหูตกใจ “ไม่นะ ทำไมล่ะ!”
เจียงหว่านยิ้มเยาะ “ฉันพอใจที่จะทำแบบนี้ นั่นคือเหตุผล หยุดพูดมากแล้วรีบเขียนซะ!”
ขณะที่พูด เธอก็ดึงสมุดและปากกาออกมา
ต้าหลู่กระซิบเสี่ยวหลู่ “ข้างหลังของยัยนี่สุดยอดเกินไปแล้ว เดี่ยวมีมีด เดี๋ยวมีหนังสือ”
เสี่ยวหลู่พยักหน้า “อืม สุดยอดจนไม่รู้จะพูดยังไง ฉันว่ายัยนี่ไม่ได้มีมีดแค่สองเล่มแน่!”
เจียงหว่านมองพวกเขาทั้งสองคน
สายตานั้นทำให้ทั้งสองเงียบไปในทันที!
หลิวหูเองก็ไม่กล้าที่จะพูดเรื่องไร้สาระอีก จึงนั่งลงบนพื้นส้วม และเริ่มเขียนสัญญาหนี้ ท่ามกลางกลิ่นเหม็นตลบอบอวล
หลังจากเขียนเสร็จแล้ว เจียงหว่านก็ให้ต้าหลู่กับเสี่ยวหลู่เขียนด้วย
ทั้งสามคนเขียนเสร็จแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงจ้าวเฟิงที่ยังนอนอยู่ที่พื้น
“เขียนแทนเขาและเซ็นให้เขาซะ!”
ทุกคนต่างมองหน้ากันและส่ายหัว
พี่ชายคนนี้อารมณ์ร้ายมาก พวกเขาไม่กล้ายุ่ง
เจียงหว่านมองไปที่หลิวหู
แต่หลิวหูก็ส่ายหัว “ฉันไม่กล้า ลูกพี่ของเราอารมณ์ร้ายมาก ถ้าตื่นขึ้นมาแล้วรู้เข้า เขาเล่นงานพวกเราแน่!”
อีกสองคนพยักหน้าเหมือนไก่ที่กำลังจิกข้าว
เจียงหว่านกลอกตา “ไปหาเชือกมา แล้วเอามามัดเขาไว้!”
หลิวหูพยักหน้า เหลือบมองเจียงหว่าน โบกมือให้เธอขยับตัว เพื่อที่จะได้ออกไปหาเชือก
ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามมาจากข้างในลานบ้าน
“หลิวหูอยู่ไหน!”
หลิวหูรู้สึกใจชื้นขึ้นเมื่อได้ยินว่ามีคนมา เพราะคิดว่าตนจะได้หลุดพ้นจากสถานการณ์นี้ซักที
นี่คือบ้านของเขา คนที่จะมาที่นี่ก็ต้องเป็นคนรู้จักนั่นแหละ
เขาจึงไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครมา รีบตะโกนออกไป
“ฉันอยู่ตรงนี้ ในส้วม มาช่วยฉันที!”
ทันทีที่ตะโกนออกไป มีดในมือของเจียงหว่านก็มาจ่อที่คอแล้ว
หลิวหูตกใจจนรีบถอยหนี ก่อนจะตัดสินใจไม่สนมีดของเจียงหว่าน และวิ่งออกไป
ทว่าในขณะที่รีบออกไป จู่ ๆ เขาก็ชนเข้ากับร่างหนึ่ง
ร่างนั้นตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว “อย่าคิดแม้แต่จะรังแกน้าอ้วนนะ!”
ร่างนี้สูงไม่ถึงหนึ่งเมตรด้วยซ้ำ แต่มีความว่องไวทีเดียว
เงาดำนี้กระแทกกับร่างกายส่วนล่างของเขา ห่างจากจุดต้องห้ามเพียงไม่กี่นิ้ว
“อะไรวะเนี่ย!” หลิวหูคำราม เขากลับถูกกระแทกกลับเข้าไปในหลุม
เจียงหว่านที่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติก็รีบหลบ
ส่วนหลิวหูไม่ทันได้นึกถึงหญิงสาว จึงบังเอิญไปชนจ้าวเฟิงที่เพิ่งตื่นขึ้นมา และกำลังลุกขึ้น
ปัง! ปึ้ง! จ๋อม!
หลิวหูชนเข้ากับจ้าวเฟิงอย่างแรง และพากันเสัยหลักไปชนผนังที่เหลือ
แรงกระแทกทำให้กำแพงที่เหลือครึ่งนึงพังทลายลง!
ทั้งสองกลิ้งตัวตกลงไปในหลุมด้วยกัน
เสียงจ๋อมสุดท้ายคือ เสียงของทั้งสองที่หล่นลงไปในหลุมส้วม
ไม่จบเพียงเท่านั้น เพียงไม่กี่วินาทีหลังจากที่ทั้งสองตกลงไป
ปุ้ง! แกร็ก!
เสียงที่คล้ายกับเสียงประทัด แต่มีความอู้อี้ก็ดังขึ้น
เมื่อมองดี ๆ ก็เห็นฟองอากาศจำนวนหนึ่งผุดขึ้นมาในหลุม
เจียงหว่านขมวดคิ้วฉงน แล้วหันไปหาผิงอันที่ยืนอยู่ที่ประตู
”เธอทำอะไรน่ะ?”
ผิงอันเกาหัวแกรก ๆ “ผมเสียบประทัดไว้ในแขนของเขา”
จากนั้นเด็กชายก็พูดอย่างมั่นใจ “เขารังแกคุณ แม้ว่าคุณจะเป็นแม่เลี้ยง แต่คุณก็เป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเรา”
“ถ้าเขารังแกคุณ ผมจะระเบิดเขาซะ!”
เจียงหว่านนิ่งไป
เมื่อเห็นท่าทางโกรธเกรี้ยวของเด็กชายตรงหน้า เธอก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มมุมปาก และเอื้อมมือไปหยิกแก้มของเขา
“เจ้าเด็กน้อย เยี่ยมไปเลย!”
ผิงอันเกลียดเวลาที่โดนบีบแก้มที่สุด มันทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
เขาตีหลังมือเจียงหว่าน และตะโกนสุดเสียง
“ทำไมถึงมารุนแรงกับผมล่ะ? ไปหยิกพวกเขานู่น! ผมไม่ชอบ!”
เจียงหว่านหัวเราะชอบใจ
ตอนนี้เองคนขายเนื้อกับคนอื่น ๆ ก็มาถึง
“พี่ชาย พี่มาที่นี่ได้ยังไงคะ?” เจียงหว่านถามด้วยความประหลาดใจ
คนขายเนื้อตอบกลับ “ผิงอันมาหาฉันแล้วบอกว่าเธอถือมีดทำครัวไปฆ่าคน เขาไม่รู้ว่าบ้านหลิวหูอยู่ที่ไหน เลยมาหาฉันให้ช่วยนำทางน่ะ รู้ไหมว่าตอนได้ยินฉันกลัวแค่ไหน?!”
“น้องสาว เธอเป็นอะไรไหม? แต่จะว่าก็ว่า เธอแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”
เจียงหว่านยังไม่ทันได้ตอบ ก็มีเสียงดังออกมาจากในส้วม
“อ๊าก ไอ้บ้าเอ้ย… แหวะ!”
“อะไรวะเนี่ย… แหวะ!”
หลายคนหันกลับมามอง และก็ได้เห็นภาพที่จ้าวเฟิงกับหลิวหูดิ้นพล่านไปมาอยู่ในบ่อส้วม!
