บทที่ 118 อันตรายที่ซ่อนอยู่ / ไล่เฉียวเหลียนเฉิง
ฮวาจือส่ายศีรษะ “ฉันก็อยากจะซื้อเหมือนกัน แต่ตอนนี้ไข่ยังฟักเป็นตัวไม่มาก เราต้องรอจนถึงวันชาติ ถึงจะมีลูกไก่ให้ซื้อ”
“อีกอย่าง นังอ้วนนั่นบอกว่าลูกเจี๊ยบที่เธอฟักออกมาจะเชื่อง และจะเลี้ยงง่ายมาก”
“ดังนั้น เราต้องพยายามฟักไข่ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว”
ฮวาจือทรุดตัวลงพร้อมกับร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก เธอไม่คิดเลยว่าหลิวหูจะกินไข่พวกนั้น
หลิวหูตอบกลับ “เรื่องเป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นฉันจะไปหามันเอง ถึงฉันไม่สามารถจัดการพวกนั้นได้ แต่ลูกพี่กับพี่น้องของฉันทำได้แน่ ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะกล้าให้พวกเรานั่งฟักไข่แบบนี้ต่อไป!”
ได้ยินหลิวหูพูดอย่างนั้น ฮวาจือก็ตื่นเต้น เธอรีบกระโดดเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของเขาจนแทบจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน
วันนี้เฉียวเหลียนเฉิงเอาเนื้อมากมายกลับมาที่บ้าน มีหัวหมู ไส้หมูสองชิ้น และยังมีขาหมูสองสามท่อนด้วย
ตอนแรกพวกเขาคิดว่าจะต้องใช้เวลากว่าสองวันจึงจะขายหมด อย่างดีที่สุดก็ขายหมดภายในหนึ่งวันครึ่ง
แต่นี่ เนื้อทั้งหมดกลับขายหมดภายในวันเดียว
“วันนี้พวกเรากลับไปพักผ่อนกันเถอะ มีคนมาซื้อเยอะขนาดนี้คงจะเหนื่อยไม่น้อยเลย” เฉียวเหลียนเฉิงกล่าว
ยิ่งมีคนแวะเวียนมามาก พวกเขาก็ยิ่งขายเนื้อสัตว์กับเครื่องดื่มได้มากขึ้น และที่สำคัญคือฝีมือการทำอาหารของเจียงหว่านก็ดีมาก
หลังจากขายเสร็จแล้ว เฉียวเหลียนเฉิงก็กลับมาจัดการกับรถสามล้อ
รถคันนี้ต่อเติมไปบางส่วนแล้ว และเฉียวเหลียนเฉิงก็มักมาปรับแต่งมันเพิ่มเติมหากว่ามีเวลาว่าง
เจียงหว่านกลับมาหลังจากทำอาหารเสร็จ เธอเห็นว่ารถสามล้อเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว
หากไม่มีอะไรผิดพลาด มันก็น่าจะแล้วเสร็จในหนึ่งสัปดาห์นี้
หลังกินมื้อเย็น เฉียวเหลียนเฉิงเห็นว่าผิงอันกำลังหลับสนิทอยู่
“หว่านหว่าน ผิงอันยังเด็ก ให้เขาไปนอนนอกบ้านเหมือนผมคงจะลำบาก ให้เขาไปนอนบนเตียงด้วยได้ไหม ส่วนผมนอนตรงไหนก็ได้”
เจียงหว่านเลิกคิ้วมองเขา แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร
เฉียวเหลียนเฉิงถอนหายใจอย่างหดหู่ ก่อนจะอุ้มลูกขึ้นมาแล้วเดินไปยังประตู
เจียงหว่านกลอกตาอย่างจนใจ “พาเขาเข้าไปสิ”
เฉียวเหลียนเฉิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบพาผิงอันเข้าบ้าน
แล้วตัวเขาเองก็ออกไปอยู่ด้านนอกอย่างไม่ขัดข้อง คืนนี้เขาก็ไปนอนตรงหน้าต่างเหมือนเดิม
คืนนี้เจียงหว่านนอนไม่หลับ อยู่ ๆ เธอก็ถามเฉียวเหลียนเฉิงที่อยู่ด้านนอกว่า “นายนอนตรงนั้น นอนหลับไหม?”
เฉียวเหลียนเฉิงเงียบ “ผมนอนได้ ผมคุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ดี นอนที่ไหนก็เหมือนกัน ขอแค่ได้ยินเสียงกรนของคุณก็พอ”
เจียงหว่านยิ่งฟังยิ่งประหลาดใจ “นายชอบฟังคนอื่นกรนหรือไง”
เขาพูดบ้าอะไรเนี่ย!
เฉียวเหลียนเฉิงเงียบไป และเมื่อเจียงหว่านคิดว่าเขาคงจะไม่พูดอะไรต่อแล้ว เสียงของเขาก็ลอยมาแว่ว ๆ
“เสียงคุณกรนทำให้ผมรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน”
“…” เจียงหว่านเงียบ
คำพูดนั้นดูซื่อตรง และทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่
เธอถอนหายใจ “พรุ่งนี้ไม่ต้องมาที่นี่แล้ว”
เฉียวเหลียนเฉิงลุกขึ้นพรวดพราด “ทำไมล่ะ! ผมก็ออกมานอนด้านอกแล้วไง ทำไมคุณยังไม่พอใจอีก”
เวลานี้เขารู้สึกกังวลจริง ๆ
เจียงหว่านเอ่ยปากตอบ “จะวิ่งไปมาทุกวันมันก็ลำบาก ถ้านายอยากจะมา ก็ค่อยมาวันหยุดสุดสัปดาห์แทนเถอะ”
เฉียวเหลียนเฉิงตอบกลับ “ผมไม่เหนื่อย นี่ก็เหมือนการวิ่งออกกำลังกาย เป็นเรื่องปกติสำหรับผมอยู่แล้ว”
เจียงหว่านยังคงปฏิเสธอย่างหนักแน่น “ฉันบอกว่าไม่ก็ไม่ ฉันไม่ได้อยากเห็นหน้านายทุกวัน เข้าใจไหม?”
เฉียวเหลียนเฉิงเงียบไปทันที
เจียงหว่านสูดลมหายใจก่อนจะกล่าวต่อ “ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้แล้ว มันน่าเบื่อที่ต้องพูดซ้ำ ๆ”
“พูดง่าย ๆ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว มันทำให้ฉันอารมณ์เสีย”
เฉียวเหลียนเฉิงไม่พูดอะไร หลังจากเจียงหว่านบ่นจนพอใจ เธอก็รู้สึกโล่งขึ้นจึงหลับไปอย่างรวดเร็ว
แต่เธอไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอทำให้เฉียวเหลียนเฉิงนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน
วันรุ่งขึ้น เฉียวเหลียนเฉิงกลับไปกองทัพก่อนที่จะรุ่งสางเสียอีก
ช่วงพักกลางวัน เขากินอาหารง่าย ๆ และนั่งอยู่ในห้องทำงานด้วยความงุนงง
เจียงเฉิงที่บังเอิญผ่านมา เห็นว่าเพื่อนสุดหล่อกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ก็เข้ามาทัก
“เหล่าเฉียว ทำอะไรอยู่น่ะ!”
“เออนี่ อีกสองสามวันฉันว่าจะลาแล้วกลับไปที่เหยียนจิงนะ”
เฉียวเหลียนเฉิงเอ่ยปากถาม “ไปร่วมงานแต่งงานเหรอ?”
เจียงเฉิงพึมพำ “น้องสาวของฉันยอมแพ้แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าป้าถังใช้วิธีไหนถึงทำให้เธอยอมตกลงแต่งงานได้”
เฉียวเหลียนเฉิงถอนหายใจ “บอกฉันหน่อยเถอะว่าพวกผู้หญิงคิดอะไรอยู่กันแน่ เมื่อก่อนเธอรักฉันมาก และอยากจะอยู่ใกล้ฉันตลอดเวลาแท้ ๆ แต่ตอนนี้…”
เจียงเฉิงขมวดคิ้ว “อะไรกัน ยังไม่หายโกรธกันอีกเหรอ?”
เฉียวเหลียนเฉิงพึมพำ “ทั้งหมดนี้เป็นเพราะนายนะ”
“เธอบอกฉันว่านอนบนพื้นมันหนาวเกินไป ให้กลับไปได้แล้ว แถมไม่อนุญาตให้ฉันเข้าไปในบ้านด้วย”
เจียงเฉิงทั้งประหลาดใจและรู้สึกผิด ยิ่งเห็นท่าทางสิ้นหวังของเพื่อนเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วบอกว่า “เหล่าเฉียว ฉันว่าเธอคงจะไม่ได้ชอบนายเหมือนเดิมแล้วละ แถมดูไม่เหมือนคนเล่นตัวด้วย”
เฉียวเหลียนเฉิงเงยหน้าขึ้นมอง ในแววตาฉายชัดถึงความประหลาดใจ
เจียงเฉิงกล่าวต่อ “นายต้องพยายามให้เธอเห็นว่านายเก่งแค่ไหน แต่ว่านะ ทั้งหมดมันเป็นเรื่องของความรู้สึก”
“พูดตามตรงก็คือนายไม่สามารถคาดหวังว่าเธอจะชอบหน้าหล่อ ๆ ของนายได้ตลอดไป เพราะท้ายที่สุดแล้วไม่ว่านายจะหล่อแค่ไหน สักวันเธอก็มีสิทธิ์ที่จะเบื่อ แต่ก่อนหน้านั้นนายต้องทำให้เธอเห็นว่าตัวเองมีดีมากกว่าแค่หล่อ”
เฉียวเหลียนเฉิงครุ่นคิด ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเก่งอะไร”
“นอกเหนือจากการต่อสู้ ฆ่าคน ฉันไม่มีความสามารถอื่นอีกแล้ว”
“แล้วฉันจะไปฆ่าคนต่อหน้าเธอได้ยังไง”
เจียงเฉิงปรบมือเสียงดังหนึ่งครั้งอย่างไม่บอกไม่กล่าว “ใช่แล้ว!”
เฉียวเหลียนเฉิงสะดุ้งเฮือก “นี่ป่วยหรือเปล่า? ถ้านายจะให้ฉันฆ่าใครสักคนต่อหน้าเธอ เธอคงตกใจตายซะก่อน”
“แล้วอีกอย่าง จะให้ฉันไปฆ่าใคร”
เจียงเฉิงโบกมือปฏิเสธ “ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึงแสดงให้เธอเห็นถึงความกล้าหาญของนายต่างหากเล่า!”
“การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ของปีนี้จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันแล้ว นายก็พาเธอมาดูด้วยสิ”
“มันน่าจะตื่นเต้นนะ ถ้าเธอเห็นว่านายสามารถเอาชนะคนมากมายได้ วันนั้นเธอจะต้องตกหลุมรักนายอีกครั้งแน่”
เฉียวเหลียนเฉิงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
เจียงเฉิงจึงกล่าวต่อ “ปีที่แล้วนายได้ที่สอง ตามกฎแล้วถ้าหากนายเข้าสู่รอบชิงชนะเลิศได้ นายก็จะสามารถพาครอบครัวเข้ามาชมการแข่งขันได้”
“ถึงเวลานั้นก็พาเธอมาดูสิ” เจียงเฉิงแนะนำ
แต่เฉียวเหลียนเฉิงเอ่ยอย่างเศร้าใจ “ถ้าเธอมาดู ฉันก็อยากจะได้อันดับหนึ่ง แต่ปีที่แล้วฉันก็ได้แค่ที่สอง…”
“หลิวจวินที่ได้อันดับหนึ่ง เขาเก่งกาจกว่าฉันมาก ฉันไม่อยากแพ้ต่อหน้าเธอ”
เจียงเฉิงตบบ่าของอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน “อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิ ปีที่แล้วนายแพ้เพราะไม่มุ่งมั่น ถ้าปีนี้นายฝึกซ้อมอย่างหนัก จะต้องทำได้แน่”
เฉียวเหลียนเฉิงถอนหายใจ “อืม ได้ ฉันจะลองเชื่อนายอีกสักครั้ง”
ขณะพึมพำ ก็มีความคิดผุดขึ้นมาในหัว
ตกเย็น เจียงหว่านกลับมาถึงบ้าน แต่ที่ประตูลานกลับมีเพียงความเงียบงันและความมืดมิดรอต้อนรับ
เธอตกตะลึงไปชั่วครู่ แม้ตัวเองจะเป็นคนบอกเฉียวเหลียนเฉิงว่าไม่ให้มาที่นี่อีก เพราะไม่ต้องการเห็นหน้าเขา
แต่ว่า… พอเขาไม่มาจริง ๆ มันกลับทำให้เธอรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย
ผิงอันที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ดึงมุมเสื้อของเธอ “น้าอ้วน ทำไมพ่อถึงไม่อยู่ที่นี่ล่ะ? วันนี้พ่อไม่มาเหรอ?”
เจียงหว่านแค่นเสียงประชดประชัน “ใครจะรู้ล่ะ แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มา! หรือว่าเธอคิดถึงพ่อ?”
“ถ้าเธอคิดถึง พรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปส่ง แล้วเธอก็ค่อยไปกลับโรงเรียนพร้อมเฉินตงเซิงกับคนอื่น ๆ”
