บทที่ 104 ลูกเจี๊ยบถูกเหยียบตายหมดแล้ว
ภาพตรงหน้าทำเจียงหว่านสับสนเล็กน้อย
ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูพร้อมกับมองหน้ากัน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องแผ่วเบาดังออกมาจากในบ้าน
เจียงหว่านนึกบางอย่างออกจึงอุทาน “ตายแล้ว ไก่ของฉัน!”
พูดจบ เธอก็วิ่งเข้าไปทันที ไม่สนใจว่าจะมีอะไรรออยู่หรือไม่
ที่ด้านใน เจียงหว่านเห็นกล่องไข่ของเธออยู่บนพื้น
ไข่แตกละเอียด ลูกเจี๊ยบข้างในถูกเหยียบจนแหลก รอยเลือดกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ แม้ว่ามันจะเป็นจุดเล็ก ๆ แต่ก็น่ากลัวไม่น้อย
ไข่พวกนี้ยังไม่ฟักเลย!
เจียงหว่านกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ เงยหน้าขึ้นมองคนทำ และเห็นว่ามันคนนั้นเป็นฮวาจือ
ทันทีที่ฮวาจือเห็นเจียงหว่าน เธอก็ยกยิ้มโหดเหี้ยมและทำหน้าเย้ยหยัน
“นังอ้วน ในที่สุดก็โผล่หัวมาสักที!”
“เสียใจมากงั้นเหรอ? อ๊ะ ๆ พวกมันใกล้จะฟักแล้วนี่ น่าเสียดายจริง ๆ นะ!”
หลังพูดจบ เธอยกเท้าขึ้นพร้อมกระทืบไข่บนพื้นอีกครั้ง
กร็อบ!
แตกไปอีกใบ
ด้านหลังของฮวาจือมีชายสองคนอายุราวยี่สิบต้น ๆ คนพวกนั้นมองการเหยียบไข่ของฮวาจือราวกับเป็นเรื่องขบขัน
จากนั้นทั้งสองก็ทำตาม
“ไม่ หยุดนะ!” เจียงหว่านตะโกนลั่น
ทั้งสามหยุดฝีเท้าก่อนจะหันมองใบหน้าตื่นตระหนกของเจียงหว่านอย่างมีความสุข
ไม่รอให้เจียงหว่านพูดอะไรต่อ ก็กระทืบไข่ตรงหน้าทั้งหมด เหยียบย่ำพวกมันจนแหลกยังไม่สาแก่ใจ พวกนั้นยังกระโดดขึ้นเตียงพร้อมไปกระทืบไข่ที่อยู่บนเตียงต่อ
ไม่ถึงนาที ไข่ที่กำลังจะฟักออกมาถูกเหยียบจนแตกเป็นแอ่งเลือด
ชีวิตน้อย ๆ ที่เจียงหว่านเฝ้าถนุถนอมมานานกว่าสิบวันและกำลังจะลืมตาดูโลก ตอนนี้มันตายหมดแล้ว
เจียงหว่านยืนมองแอ่งเลือดตรงหน้าด้วยตาแดงก่ำ
ผิงอันที่วิ่งเข้ามาเห็นฉากสยองถึงกับร้องลั่นด้วยความโกรธ
“พวกแกฆ่าลูกเจี๊ยบของฉัน!” ผิงอันโกรธจัด คำรามลั่นจนเส้นเลือดที่ลำคอปูดโปน เด็กชายกลายร่างเป็นวัวน้อยวิ่งเข้าหาอีกฝ่ายอย่างไม่คิดเกรงกลัว
แต่เมื่อเขากำลังจะวิ่งเข้าไป ร่างกายกลับถูกรั้งเอาไว้
ผิงอันหันกลับมามองต้นเหตุอย่างโกรธเกรี้ยว และตะคอกถามเจียงหว่าน “หยุดผมทำไม!”
เจียงหว่านตอบอย่างเย็นชา “หลีกไปซะ ไม่ใช่เรื่องของเธอ!”
ผิงอันตกตะลึง แต่เมื่อเห็นใบหน้าเดือดดาลของเจียงหว่าน เขาจึงเข้าใจ
เขาลูบจมูกเบา ๆ “อืม ผมจะรอดู แต่ถ้าคุณแพ้ อย่าหาว่าผมไม่ช่วยล่ะ!”
แม้จะพูดออกไปอย่างนั้น แต่เขาก็แอบเอาใจช่วยเธออยู่ห่าง ๆ
เจียงหว่านมองไปรอบ ๆ บ้านก่อนจะคว้าก้อนอิฐที่มุมห้องแล้วยื่นให้ผิงอัน
“ไปดักรอที่หน้าต่าง ใครที่มันกล้าวิ่งออกจากที่นี่ ก็ขว้างใส่มันซะ!”
ผิงอันยืนนิ่งสักพักแต่ก็รับอิฐไว้ หันหลังไปอย่างเชื่อฟัง
มีอิฐอยู่สองก้อน เพราะเฉียวเหลียนเฉิงนำมาเพื่อเป็นหมอนตอนกลางคืน
เขานอนบนพื้น ไม่มีหมอน จึงต้องใช้อิฐแทน
อิฐนี่ไม่หนักเลยหากผู้ใหญ่เป็นคนถือ แต่ผิงอันที่ยังเป็นเด็กน้อย แทบจะยกมันไม่ไหว
พอเด็กชายออกไปด้านนอก เจียงหว่านก็ปิดประตูลง
ฮวาจือและชายหนุ่มสองคนด้านหลังเป็นพวกอันธพาลที่ชอบสร้างความวุ่นวายไปทั่ว
การมีเรื่องหรือต่อยตีเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหญิงอ้วน พวกเขาไม่ได้หวาดกลัวทั้งยังทำหน้าท้าทาย
“ฮวาจือ เธอบอกว่ามีนังสารเลวนี่ตบเธอ อ้วนอย่างกับหมูแบบนี้เนี่ยนะ เธอเอาชนะไม่ได้?”
ชายผมยาวประบ่าที่ด้านหลังถาม
ฮวาจือแค่นหัวเราะ “ก็วันนั้นฉันไม่สบาย ร่างกายของฉันไม่ค่อยดีนัก มันเลยได้เปรียบ!”
ชายอีกคนเย้ยหยัน
“นังอ้วน แกกล้ารังแกพี่ฮวาจือของฉันงั้นเหรอ วันนี้ฉันจะโยนแกลงกระทะซะ!”
พูดจบ เขาก็วิ่งเข้าหาเจียงหว่านและง้างเท้าเตะ
เจียงหว่านยกยิ้มเย็นชา พุ่งกอดข้อเท้าของอีกฝ่ายเอาไว้
อีกฝ่ายตกตะลึง พยายามดึงเท้ากลับมาแต่ไม่ขยับเขยื้อนเลย
“นังอ้วน ปล่อยเดี๋ยวนี้!”
เจียงหว่านหัวเราะ “พวกแกมาถึงที่นี่ แล้วอยากให้ฉันปล่อยไปเหรอ? ฝันไปเถอะ!”
เธอคว้าข้อเท้าของชายคนนั้นก่อนจะยกขึ้น เมื่อชายคนนั้นเริ่มยืนไม่มั่นคง เจียงหว่านก็เตะเข้าในจุดที่เป็นสิ่งหวงแหนของอีกฝ่ายทันที
เดิมทีส่วนนั้นได้รับการป้องกันแน่นหนา แม้จะถูกโจมตี แต่ตามสัญชาตญาณแล้วเขาสามารถปกป้องมันไว้ได้ แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม
แต่ว่าตอนนี้ขาของเขาถูกจับแยก มันจึงไร้การป้องกันใด ๆ บวกกับอีกฝ่ายที่เตะเสยขึ้นอย่างรวดเร็ว แม่นยำ และรุนแรง!
“โอ๊ย อ๊าก!” เสียงกรีดร้องดังสนั่นจนหลังคาบ้านสั่นสะเทือน
ชายคนนั้นไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขาล้มตัวลง กุมกล่องดวงใจของตัวเองไว้แน่น
เจียงหว่านยังไม่ยอมปล่อยอีกฝ่ายไปง่าย เธอหักข้อเท้าของเขาเพื่อให้มันเคล็ด
ชายคนนี่ไม่มีแรงลุกขึ้นมาอีกแล้ว ทำได้แต่กุมเป้าและกลิ้งตัวไปมา ร้องไห้อย่างขมขื่น
เจียงหว่านที่จัดการเสร็จไปคนหนึ่งหันไปมองฮวาจือกับชายผมยาวประบ่าด้านหลังทันที ซึ่งทั้งสองเผยมีสีหน้าตื่นตระหนก
“ฮวาจือ นังนี่มันเก่ง มันต่อสู้เป็น!” ผู้ชายผมยาวประบ่าหน้าขาวซีด
เมื่อเห็นความสยดสยองที่พี่ชายได้พบเจอ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปล๊บที่กล่องดวงใจไปด้วย!
ฮวาจือเองก็ทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ชายทั้งสองคนนี้เป็นคู่นอนของเธอ
โดยเฉพาะคนที่ถูกทุบตีเมื่อครู่ ฮวาจือค่อนข้างพึงพอใจในทักษะบนเตียงของเขามาก
แต่สิ่งที่เจียงหว่านเพิ่งทำลงไป มันทำลายความสุขทางเพศของเธอไปชัด ๆ!
ฮวาจือสบฟันแน่นก่อนจะผลักชายผมยาวประบ่าออกไป
“อย่าพูดมาก ก็แค่นังอ้วนคนเดียว รีบไปจัดการมันเร็วเข้า!”
ชายผมยาวประบ่าขมวดคิ้วมุ่น เขาเรียนรู้จากพี่ชายแล้วว่าห้ามยกขาเตะเด็ดขาด ชายคนนี้จึงก้าวไปด้านหน้าพร้อมกับออกหมัดต่อยเจียงหว่าน
เจียงหว่านก้าวหลบขวับ และขณะที่อีกฝ่ายดึงหมัดกลับ เจียงหว่านเหยียดมือออกไปเพื่อคว้าเส้นผมของเขาเอาไว้ในพริบตา
ใช่ คว้าเส้นผม
ไม่ว่าชายหรือหญิง หากไว้ผมยาว มันย่อมเป็นจุดอ่อน
เจียงหว่านคว้าผมของชายคนนั้นแล้วม้วนพันกับมือของตัวเอง เพื่อให้เธอยึดถือเส้นผมได้แน่นขึ้น
“ปล่อยผมของฉันนะ!” เขาตะโกน
ทว่าเจียงหว่านไม่สนใจ ดึงเส้นผมเข้ามาพร้อมกดไหล่ของเขาเอาไว้
แกร๊ก!
เธอกระโดดหักไหล่ของเขา!
เพราะเส้นผมถูกดึงเอาไว้ อีกฝ่ายจึงไม่สามารถหลบได้
ชายที่ถูกกดไหล่ลงตอนนี้นอนราบอยู่บนพื้น ส่วนแขนเองก็ถูกเจียงหว่านกดไว้แน่น
มันหนักราวกับถูกภูเขาทั้งลูกกดทับ จนทำให้เขาแทบจะแตกสลายกลายเป็นฟองสบู่
“นังสารเลวฮวาจือ รีบเข้ามาช่วยฉันสิ!”
ต่อให้เพศชายจะมีทักษะในการต่อสู้ แต่สถานการณ์เช่นนี้มันไร้ประโยชน์ สิ่งที่พวกเขาทำได้คือการหันมองฮวาจือแล้วขอความช่วยเหลืออย่างน่าสมเพช!
ฮวาจือที่กำลังจะพุ่งเข้าไป กลับเห็นสายตาเจียงหว่านที่เงยหน้าขึ้นก่อนจะมองด้วยแววตาเกรี้ยวกราด
ฮวาจือที่เห็นอย่างนั้น หยุดฝีเท้าทันที ภาพที่ตนถูกตบในคุกฉายย้อนขึ้นมา และถอยออกไปอย่างไม่รู้ตัว
หลังจากถอยหลังออกไปสองสามก้าว เธอเห็นว่าเจียงหว่านเริ่มรัวหมัดใส่ชายผมยาวประบ่าคู่นอนของเธอ
ชายคนนั้นถูกทุบตีรุนแรงจนร้องไห้ออกมา อีกทั้งหญิงอ้วนที่ทับเขา ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
ฮวาจือหวาดกลัวจนตัวสั่น “ทุกคนไม่ต้องกลัวนะ ฉัน… ฉันจะไปเรียกใครมาช่วย!”
เธอกระโดดขึ้นไปบนเตียงและคิดจะหนีออกทางหน้าต่าง
