บทที่ 276 ท่าทางอันเหลือทนของสวี่ชิง
มืออวี๋จิ้งยังไม่ทันสัมผัสโดนสวี่ชิง ภาพด้านหน้าหล่อนก็มืดลงก่อนจะล้มลงบนเตียงเตา
ทันใดนั้นสวี่ชิงก็ยื่นมือออกมาจากผ้าห่มคว้าข้อมือหล่อนไว้ อีกมือหนึ่งถือเข็มเงินปักเข้าตรงจุดเทียนจือ*ของอวี๋จิ้ง
จุดเทียนจือเป็นจุดฝังเข็มเหนือเยื่อหุ้มหัวใจ เมื่อฝังเข็มลงไปจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นปลายเข็มของสวี่ชิงได้จุ่มยาที่ทำให้แขนขาอ่อนแรงไว้ด้วย
อวี๋จิ้งคิดไม่ถึงว่าสวี่ชิงจะแกล้งหลับ จากการสังเกตทั้งวันนี้ สวี่ชิงดูเป็นคนอ่อนแอไร้ความรู้สึกคนหนึ่ง
เป็นคนที่แม้แต่สามีหายตัวไปก็ยังไม่เศร้าเสียใจ
สวี่ชิงดีดย้ำเข็มลงไป ทำให้อวี๋จิ้งเจ็บจนเกือบหยุดหายใจ หอบหายใจทางปาก “สวี่ชิง เธอ….จะทำอะไร?”
สวี่ชิงยกยิ้ม “เธอถามว่าฉันจะทำอะไรใช่ไหม? นักข่าวอวี้ ฉันสิที่ต้องถามเธอว่าเธอจะทำอะไร ตั้งแต่ตามโจวจินหนานไปตลอดทาง กระทั่งโจวจินหนานหายตัวไปแล้ว เธอก็ยังตามมาที่บ้านครอบครัวเฉา? เธอหน้าไม่อายอยากเป็นเมียน้อยของโจวจินหนานจริง ๆ หรือว่ามีจุดประสงค์อื่นกันแน่?”
อวี๋จิ้งมีความรู้สึกเหมือนตัวเองจะหยุดหายใจได้ในวินาทีนั้น หัวใจปวดหนึบ ทุกคำพูดต้องฝืนกำลังเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าพูดเสียงดังเช่นกัน “ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร ฉันมาเพื่อเป็นนักข่าวเพลงพื้นบ้าน เป็นนักข่าวภาคค่ำประจำเมืองเอกมณฑล”
สวี่ชิงหัวเราะเหอะๆ สองเสียง “นักข่าวเหรอ? เธอหลอกครอบครัวเฉาที่ใสซื่อแบบนั้นยังพอว่า น่าเสียดายที่หลอกฉันไม่ได้ เธอเป็นนักข่าวมาสามสี่ปี จะไม่รู้จักโจวจินหนานได้ยังไง? ก่อนหน้านี้ไม่นานเขาคือวีรบุรุษที่ได้รับการยกย่องประจำมณฑล ทั้งยังได้ขึ้นหน้าหนังสือพิมพ์ ดูเหมือนจะมีรูปด้วยนะ”
อวี๋จิ้งกัดกรามกรอด กดข่มความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไม่หยุด “ฉันไม่ได้ตั้งใจ เธอรีบดึงเข็มออกไปที ไม่งั้นเธอก็ฆ่าฉันเถอะ”
สวี่ชิงดีดปลายเข็มมองอวี๋จิ้งที่เจ็บจนตัวสั่น แขนขาทั้งสี่ไม่มีแรงเหลือ เห็นชัดว่ายาเหล่านี้ที่คุณย่าให้มามีประโยชน์จริงๆ
อวี๋จิ้งกำลังจะเป็นบ้า อยากกำมือก็ไม่มีแรงเลยสักนิดเดียว ตอนนี้หล่อนเจ็บจนกระตุกเกร็ง คำพูดเริ่มติดขัด “สวี่ชิง…ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะตายแล้ว มันมีประโยชน์อะไรกับเธอ?”
สวี่ชิงยกยิ้ม “เธอวางใจได้ เธอไม่ตายหรอก เพราะฉันยังหาโจวจินหนานไม่เจอ เพียงแค่บอกฉันว่าใครส่งเธอมา เธอมีจุดประสงค์อะไรกับโจวจินหนาน หรือว่าเธอก็มุ่งเป้าไปที่คุณยายเป่ยซานด้วย?”
ความเจ็บปวดทำให้ใบหน้าอวี๋จิ้งแปรเปลี่ยนเป็นเหยเก น้ำเสียงยิ่งเบาลงทุกขณะ “ไม่ใช่ สวี่ชิง เธอปล่อยฉันได้แล้ว ไม่งั้นเธอจะเสียใจ เธอจะต้องเสียใจภายหลังแน่! รู้ไหมว่าพี่ชายฉันเป็นใคร?”
สวิ่ชิงขมวดคิ้ว “พี่ชายเธอเก่งมากเลยเหรอ? แต่เรื่องที่เธอทำตอนนี้ ต่อให้เป็นพ่อของเธอหรือว่าเง็กเซียนฮ่องเต้ก็ช่วยเธอไม่ได้ ฉันขอสั่งให้เธอรีบพูดออกมาเดี๋ยวนี้”
อวี๋จิ้งกัดฟันไม่พูดจา หลับตาอย่างเคียดแค้น
ถ้ามีวันใดที่สวี่ชิงตกอยู่ในเงื้อมมือหล่อนล่ะก็ หล่อนจะทำให้อีกฝ่ายได้รับอับอายเช่นในวันนี้อย่างสาสม
หล่อนเฝ้าระวังพวกเหยียนจี้ชวนสามคนนั้นมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะถูกเจ้าของร้านอาหารเล็ก ๆ อย่างสวี่ชิงจับตนไว้ในกำมือได้แบบนี้
สวี่ชิงยื่นมือไปตบหน้าหล่อน “เธอต้องการจะทำอะไร? ไม่อยากตอบเหรอ? ก็ได้ งั้นฉันจะบอกเธอเอง เธอแอบฟังสองพี่น้องเฉากับโจวจินหนานคุยกันจนรู้เรื่องยายเป่ยซานแล้ว จากนั้นก็แสดงละครว่าถูกพวกนักเลงลวนลาม เดิมทีเธออยากให้โจวจินหนานมาช่วย เพื่อจะได้เข้าใกล้เขาอีกก้าวหนึ่ง”
“คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายพี่รองเฉาจะพุ่งเข้าไปช่วยแทน พวกเธอสมรู้ร่วมคิดกันไว้อยู่แล้ว ดังนั้นตอนที่พี่รองเฉาพุ่งตัวเข้าไปถึงได้ชักมีดโดยไม่พูดไม่จาทันที เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าคนที่เข้ามาช่วยพี่รองเฉาจะกลายเป็นโจวจินหนาน”
“ต่อมาโจวจินหนานส่งพี่รองเฉาไปโรงพยาบาล จากการย้อนความของพี่ใหญ่เฉา เธอถึงค่อยวิ่งตามมาหลังจากการผ่าตัดผ่านไปแล้วถึงสองชั่วโมง เมืองหลินหวู่ใหญ่ขนาดนั้นเชียวเหรอ ต่อให้วิ่งรอบเมืองหนึ่งรอบก็ยังใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง ผู้มีพระคุณกำลังอาการโคม่าเพราะว่าช่วยชีวิตเธอ เธอเป็นคนรู้บุญคุณคนขนาดนั้นไม่ใช่เหรอ งั้นฉันขอถามหน่อย ว่าสองชั่วโมงนั้นเธอไปที่ไหนมา?”
อวี๋จิ้งยังคงไม่สนใจสวี่ชิง ทว่าในใจกลับตื่นตระหนก ทำไมหล่อนถึงรู้ทุกอย่างได้ล่ะ?
สวี่ชิงเองก็ไม่ได้หวังว่าอวี๋จิ้งจะตอบ พูดต่อว่า “เป็นเพราะในสองชั่วโมงนี้เธอไปแจ้งข่าวบอกให้คนหาคุณยายเป่ยซานในหมู่บ้าน จากนั้นเธอก็รู้ว่าโจวจินหนานเองก็ตามหาคุณยายเป่ยซานเช่นกัน พวกเธอจึงได้สะกดรอยตามโจวจินหนาน”
อวี๋จิ้งเบิกตากว้าง “เปล่านะ การหายตัวไปของโจวจินหนานไม่เกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลย”
สวี่ชิงส่งเสียงอ้อคำหนึ่ง “งั้นก่อนหน้านี้ฉันก็พูดไม่ผิดสินะ งั้นเธอเป็นใคร? คุณยายเป่ยซานล่ะ?”
อวี๋จิ้งหันหน้าไปอีกทางปฏิเสธ ไม่ตอบอะไรสวี่ชิงทั้งนั้น
สวี่ชิงนั่งช้า ๆ มองอวี๋จิ้ง “เธออย่าคิดว่าคู่หูจะมาช่วยเธอได้นะ พวกอาเล็กของฉันขวางเขาเอาไว้อยู่ด้านนอกนั่น อยากจะรู้จริงเชียวว่าเป็นคนแบบไหนถึงใจกล้าได้ขนาดนี้”
อวี๋จิ้งหันหน้าไปมองสวี่ชิงด้วยความตกลึง “พวกเขาไม่ได้ไปหาโจวจินหนานหรือ?”
ครั้งนี้สวี่ชิงไม่สนใจหล่อน อย่างไรก็ต้องหาโจวจินหนานแน่นอนอยู่แล้ว
เพียงแต่ตอนนี้สิ่งสำคัญยิ่งกว่าคือทำให้อวี๋จิ้งเผยหางออกมา เพื่อตกปลาตัวใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของหล่อน
เมื่อคืนสวี่ชิงพูดถึงความผิดปกติของอวี๋จิ้งให้เหยียนจี้ชวนฟัง หลังจากทั้งสองวิเคราะห์แล้วก็รู้สึกว่าการปรากฎตัวของอวี๋จิ้งนั้นดูน่าสงสัยมาก
เหยียนจี้ชวนเป็นคนคิดละเอียดรอบคอบคนหนึ่ง หลังจากคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็เห็นว่าแผนการของอวี๋จิ้งยังไม่ชัดเจนพอ
ตอนนี้ที่ยังไม่แน่ใจเพียงอย่างเดียวก็คือ ใครเป็นคนส่งอวี๋จิ้งมา?
ดังนั้นสวี่ชิงจึงปรึกษากับเหยียนจี้ชวนวางแผนหนึ่งขึ้นมาคือ แหวกหญ้าให้งูตื่น!
ต้องให้อวี๋จิ้งเปิดเผยรอยเท้าก่อน เมื่อถึงเวลาก็ดูว่าคนที่อยู่เบื้องหลังหล่อนจะยังสามารถใจเย็นอยู่ได้หรือเปล่า
ไม่ว่าอวี๋จิ้งจะเป็นหรือตาย สวี่ชิงก็ไม่รีบร้อน ค่อย ๆ เอนตัวลงอีกครั้ง อวี๋จิ้งตอนนี้ไม่สามารถขยับแขนขาได้แล้ว ยิ่งไม่สามารถข่มขู่เธอได้แม้เพียงเล็กน้อย
ในใจกลับครุ่นคิดว่าใครกันแน่ที่เป็นคนส่งอวี๋จิ้งมา?
ชัดเจนว่าแผนการครั้งนี้พุ่งเป้าไปที่เย่หนาน ใครกันที่มีความแค้นกับเย่หนานมากขนาดนี้ได้?
เย่เหม่ยหรือว่าคนอื่น?
ตอนนี้โจวจินหนานกำลังติดตามเย่หนาน หรือว่าเขาจะหายสาบสูญไปแล้วจริง ๆ?
ตลอดจนท้องฟ้าสว่าง ภายในบ้านสองหลังของตระกูลเฉาก็ได้ยินเสียงฝีเท้า สวี่ชิงยังไม่หลับ ขยี้ตาลุกขึ้นมานั่ง
มองอวี๋จิ้งที่หายใจพะงาบเหมือนปลาขาดน้ำ ดวงตาถลนออกมาแล้ว เธอถึงค่อย “ใจดี” ดึงเข็มเงินตรงอกหล่อนออก ค้นในกระเป๋าครู่หนึ่งก็หยิบยายัดใส่ปากหล่อน
ก่อนเคาะใต้คางบังคับให้หล่อนกลืนลงไป
อวี๋จิ้งตกใจกลัว คิดว่าสวี่ชิงป้อนยาพิษอะไรให้กิน แต่หลังจากยาเม็ดลงท้องผ่านไปห้านาที ความเจ็บปวดที่หน้าอกก็ทุเลาลง เรี่ยวแรงค่อยๆ กลับมาทีละนิด
ทว่าแม้แต่พลิกตัวหล่อนก็ยังคงรู้สึกทรมาน
สวี่ชิงเท้าคางมองหล่อน “มา พวกเรามาเดาดูสิ เธอว่าพวกอาเล็กฉันจะจับคู่หูเธอได้ไหม?”
อวี๋จิ้งจ้องเขม้งสวี่ชิง “เธอมันเป็นยัยบ้า!”
สวี่ชิงกลับรู้สึกสนุกสนานขึ้นมา “เธอไม่ได้พูดว่าพี่ชายเธอเก่งมากนักเหรอ งั้นสรุปว่าพี่ชายของเธอคือใคร เป็นรัฐมนตรีเมืองของพวกเราหรือไง?”
อวี๋จิ้งรู้สึกว่าท่าทางของสวี่ชิงดูเหลือทนเป็นพิเศษ “ในเมื่อวันนี้เธอทำแบบนี้กับฉัน สักวันหนึ่งไม่นานหรอก เธอจะต้องเสียใจภายหลังแน่!”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ชิงชิงมองออกเป็นฉากๆ เลย ยัยนักข่าวนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ ด้วย
ไหหม่า(海馬)
