บทที่ 254 เขาซ่อนความลับอะไรเอาไว้
ทันทีที่โจวจินหนานพูดจบ สวี่ชิงก็ตระหนักได้ว่าการปรากฏตัวของอามู่มันช่างบังเอิญมากจริง ๆ
ขณะที่พวกเขารู้สึกว่าจะต้องใช้เวลานานในการตามหาข่าวคราวของแม่ จู่ ๆ อามู่ก็ปรากฏตัวขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สามารถบอกเล่าข่าวเกี่ยวกับแม่ของเธอได้ แต่การปรากฏตัวของเขามันบังเอิญเหลือเกิน
สวี่ชิงดึงมือออก ก้าวถอยหลังและมองดูรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง “ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่นะ?”
โจวจินหนานรู้สึกขบขันกับท่าทางที่ตึงเครียดของสวี่ชิงอยู่ครู่หนึ่ง และรีบเอื้อมมือไปจับมือเธอ “แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเรื่องไม่ดีเสมอไป เราแค่ต้องระวังตัวให้ดี”
หลังจากกลับมา สวี่ชิงกับเฟิงซูฮวาก็ย้ายไปห้องพักผ่อนชั่วคราวของโจวจินหนาน โดยไม่ได้รบกวนใคร
สวี่ชิงไม่อยากให้เฟิงซูฮวาเป็นกังวลกับเรื่องนี้ เธอจึงหาข้ออ้างว่าห้องก่อนหน้านี้ชื้นเกินไป ดังนั้นเธอจึงต้องการเปลี่ยนห้องที่หันหน้าไปทางทิศใต้แทน
เฟิงซูฮวาอดจะบ่นพึมพำไม่ได้ “มันจะชื้นได้ยังไง? มณฑลกานซูชื้นที่ไหน อีกอย่างตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง แห้งแล้งตลอดทั้งวัน”
สวี่ชิงยิ้มขณะจัดเตรียมที่นอนให้เฟิงซูฮวา ก่อนจะพูดว่า “อาจเป็นเพราะอยู่บนภูเขามั้งคะ นอกจากนี้ยังมีลำธารอยู่ข้าง ๆ ด้วย อากาศถึงได้ชื้นกว่าในตัวเมือง พอฉันอยู่ที่นี่มาสักพักก็เริ่มรู้สึกว่าผิวของฉันชุ่มชื่นขึ้น”
เฟิงซูฮวาที่นั่งอยู่ข้างเตียงหัวเราะร่าเมื่อมองไปที่สวี่ชิง “ไม่ว่าจะยังไงชิงชิงของย่าก็ดูดีตลอด คนรอบนอกบอกว่าหญิงสาวจากกานซูมักมีแก้มแดงเลือดฝาด แต่ดูผิวชิงชิงของย่าสิ ไม่ได้แย่ไปกว่าผิวของสาวเจียงหนานสักนิด”
สวี่ชิงมีความสุข “คุณย่า ฉันน่าเกลียดออกขนาดนี้ คุณย่ายังเอาแต่ชมว่าฉันหน้าตาดีอยู่ได้”
เฟิงซูฮวารีบปฏิเสธด้วยท่าทางจริงจัง “ชิงชิงหน้าตาดีจะตาย”
สวี่ชิงพูดคุยกับเฟิงซูฮวาอย่างออกรสอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เฟิงซูฮวาจะง่วงนอนและผล็อยหลับไป จนเสียงลมหายใจแผ่วเบาทอดยาวออกมา แต่เธอไม่สามารถหลับได้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม
เธอยังคงรู้สึกตื่นเต้นมาก คาดเดาอยู่ตลอดเวลาว่าจะมีเรื่องตื่นเต้นอะไรเกิดขึ้นกลางดึกบ้าง?
จะเหมือนกับละครที่ฉายทางโทรทัศน์หรือไม่ ชายสวมหน้ากากดำบุกเข้ามาในห้องกลางดึก ถือมือและทิ่มแทงบนเตียงที่ว่างเปล่า
ยิ่งคิดมากเท่าไรก็ยิ่งเห็นภาพในจินตนาการมากเท่านั้น ด้านนอกมีสายลมพัดผ่านลำต้นไม้ เกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดจนทำให้สวี่ชิงนอนไม่หลับ
เธอง่วงมากจนเริ่มทนไม่ไหว และผล็อยหลับไปในที่สุด ถึงกระนั้นเธอกลับรู้สึกว่ามีใครบางคนเคาะประตูหลังจากเธอผล็อยหลับไป
สวี่ชิงขยี้ตาและพยายามลืมตา เธอเห็นเฟิงซูฮวานั่งอยู่ข้างเตียง ในมือถือหวีกำลังสางผม เธอจึงชะงักไปครู่หนึ่ง “คุณย่า มีคนเคาะประตูหรือเปล่าคะ?”
เฟิงซูฮวาส่ายศีรษะ “ไม่มี ย่าไม่เห็นได้ยินอะไรเลย”
สวี่ชิงสะบัดศีรษะ หรือว่ามันจะเป็นแค่ความฝัน? เมื่อมองลอดม่านสีฟ้าสดใสและเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกสว่างจ้า เธอจึงไม่ได้นอนต่อและลงมานั่งดูเฟิงซูฮวาหวีผมตนเอง
ผมหงอกที่มีอยู่น้อยนิดถูกหวีซี่ถี่จัดแต่งอย่างประณีต และมัดผมเป็นมวยเอาไว้ด้านหลัง
นี่คือทรงผมที่แม่เฒ่าทั้งหลายชื่นชอบ ทว่าสวี่ชิงกลับรู้สึกว่าทรงผมของคุณย่าดูสวยงามและสง่างามเป็นพิเศษ
เธองอเข่า กอดขาและเฝ้าดูเงียบ ๆ
เฟิงซูฮวาที่จัดแต่งทรงผมของตนเองเสร็จแล้ว รู้สึกตกใจทันทีที่เห็นท่านั่งของสวี่ชิง “เอาขาลงเดี๋ยวนี้ ถ้าเกิดไปโดนลูกเข้าจะทำยังไง? รีบเอาขาลงเลย”
สวี่ชิงทำอะไรไม่ถูกและรีบเหยียดขาลง “คุณย่าคะ ตอนนี้ลูกฉันอายุมากขึ้นแล้ว คงไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”
ทว่าเฟิงซูฮวาไม่เห็นด้วย “ยังไงก็ไม่ได้ จะต้องดูแลลูกให้ดี ลูกในท้องจะได้คลอดออกมาอย่างมีประสิทธิภาพ”
ขณะที่กำลังพูดคุยก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกหลายครั้ง
เนื่องจากเสียงเคาะประตูดังมาก สวี่ชิงจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู และพบว่าโจวจินหนานยืนอยู่ด้านนอกด้วยสีหน้าจริงจัง
หัวใจของสวี่ชิงเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ “ทำไมเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้น?”
โจวจินหนานชำเลืองมองสวี่ชิงกับเฟิงซูฮวา เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่เป็นอะไร จึงพูดว่า “เมื่อเช้านี้เจองูในห้องนั้น ทั้งที่เมื่อคืนนี้ผมกับหย่วนตงตรวจดูก็ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไร”
สวี่ชิงตกใจ “งูพิษเหรอ? มีคนเอามาใส่ไว้ หรือว่ามันคลานเข้ามาเอง?”
เฟิงซูฮวารู้สึกสนใจมากเมื่อได้ยินว่ามีงูอยู่ “พาย่าไปดูหน่อย”
สวีหย่วนตงเป็นคนเข้ามาพักภายในห้องที่พวกสวี่ชิงต้องเข้าพักผ่อนในตอนแรก ภายในห้องนั้นมีงูตัวหนึ่งนอนอยู่บนพื้นคอนกรีต ขนาดยาวกว่าครึ่งเมตรและลำตัวหนาเท่ากับไข่ไก่ และมันถูกพวกโจวจินหนานฆ่าตาย
สวี่ชิงมองดู และรู้สึกว่ามันไม่ได้ดูแตกต่างจากงูทั่วไปบนภูเขามากนัก
เฟิงซูฮวาเดินเข้าไปใกล้ และใช้ไม้เท้าเกี่ยวมันขึ้นมา มองพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนและพูดว่า “งูไม่มีพิษ เป็นงูธรรมดาที่อยู่ตามภูเขา”
โจวจินหนานรู้ว่ามันเป็นงูไม่พิษ แต่ว่ามันบังเอิญเกินไป หลังจากที่ทั้งสองพบงู พวกเขาเข้าไปถามทางเจ้าหน้าที่ แต่เจ้าหน้าที่พนักงงานกลับดูไม่ตกใจแม้แต่น้อย และบอกพวกเขาว่า “ช่วงเดือนกรกฎาคมถึงสิงหาคมจะมีงูค่อนข้างเยอะครับ ตอนออกไปเดินเล่นก็จะพบเห็นได้ตามทั่วไป ส่วนตอนนี้เริ่มเย็นแล้ว งูเริ่มน้อยลง ถึงอย่างนั้นทางสถานพยาบาลก็โรยยากันงูตลอด แต่ก็ยังมีงูโผล่มาอยู่ดี”
เช่นเดียวกับการปรากฏตัวของอามู่ที่เป็นแค่เรื่องบังเอิญ แต่กับทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์แบบ
มีหลักฐานพยานและการรับรองเป็นช่วงเวลา ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่สามารถปลอมแปลงได้
ทว่าโจวจินหนานกลับรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของเรื่องนี้ หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เขาจึงตัดสินใจเข้าไปในเมืองชั่วคราว
สวี่ชิงไม่ได้คัดค้าน เนื่องจากจุดประสงค์ในการมาที่นี่ในครั้งนี้บรรลุผลแล้ว และเธอรู้สึกถึงความแปลกประหลาดบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้
ดังนั้นกลับเข้าเมืองเพื่อความปลอดภัยก่อนดีกว่า
ขณะที่พวกเธอกำลังรับประทานอาหารเช้า อามู่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยผลซานลี่หง*(1) ผลซานลี่หงมีสีแดงสด ไม่โดนน้ำค้างตกใส่ มีรสชาติออกเปรี้ยวเล็กน้อย และต้องรอเวลาอีกสักพัก รสชาติของผลซานลี่หงถึงจะมีรสชาติอร่อยพอดี
อามู่ยกยิ้มอย่างจริงใจและส่งตะกร้าให้สวี่ชิง ก่อนจะทำท่าทางอีกครั้ง
สวี่ชิงไม่ได้ขอให้โจวจินหนานอธิบาย เพราะเธอสามาถคาดเดาได้ว่าอามู่กำลังหมายถึงอะไร เขาต้องการให้เธอลองชิมมัน และเขาเพิ่งเก็บมันมาจากบนภูเขา
เธอก้มหน้าลงและมองดูซานลี่หงสีแดงสดในตะกร้า แท้จริงแล้วมันคือผลซานจาป่า ซึ่งค่อนข้างโตไวกว่าซานจาในเมือง แม้ผลไม้ชนิดนี้จะช่วยเสริมสร้างกระเพาะอาหารและช่วยย่อยอาหาร แต่สตรีมีครรภ์ไม่ควรกินมัน
เพราะจะทำให้แท้งลูกได้
สวี่ชิงเงยหน้าขึ้นและพูดกับอามู่ด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณนะ แต่ว่าฉันคงกินมันไม่ได้ เพราะฉันท้องอยู่”
ความปีติยินดีบนใบหน้าของอามู่ชะงักลงในทันที เขาลุกลี้ลุกลน กระสับกระสายและโบกมือไม่หยุด
ขณะที่โจวจินหนานคอยพูดอธิบายจากด้านข้าง “เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าคุณท้อง และให้คุณรีบทิ้งให้ไว เขาไม่ได้ต้องการทำร้ายคุณ เพียงแต่ว่าบนภูเขามีผลไม้ป่าชนิดนี้อยู่มาก นอกจากนี้ยังมีลูกพลับอยู่ แต่ยังกินไม่ได้จนกว่าอากาศจะเริ่มเย็นลง”
สวี่ชิงจ้องไปทางอามู่ ทั้งที่ยังมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า “คุณรู้หรือว่าวันนี้ฉันจะไปจากที่นี่แล้ว? เพราะงั้นคุณถึงเอาผลไม้พวกนี้มาให้ฉัน?”
โจวจินหนานจ้องไปทางสวี่ชิง และต้องรู้สึกประหลาดใจกับความเฉลียวฉลาของเธอ เห็นได้ชัดว่าคำถามดังกล่าวทำให้อามู่ตื่นตระหนกขึ้น และรีบทำท่าทางอีกครั้ง
“เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าคุณจะออกไปวันนี้ เขาแค่อยากจะเอาผลไม้มาให้คุณ คุณจะไปจริงเหรอ? ทำไมไม่อยู่ต่ออีกสักสองวันล่ะ”
สวี่ชิงมองเห็นความไม่สบายใจและความวิตกกังวลบนใบหน้าของอามู่ เช่นเดียวกับร่องรอยของความอาลัยอาวรณ์ และไม่รู้สึกถึงความตะขิดตะขวงใจแม้แต่น้อย
นอกเสียจากอามู่จะเป็นนักแสดงที่มีทักษะการแสดงขั้นสูง หรือไม่ก็เป็นคนเปิดเผย และไม่ได้พูดโกหก
ขณะที่กำลังครุ่นคิด เธอก็ลองใจอามู่อีกครั้ง “ฉันมีธุระในเมืองที่ต้องทำ เพราะงั้นถึงต้องรีบกลับไปก่อน คุณอยากจะตามพวกเรากลับไปด้วยไหมคะ?”
……………………………………………………………………………………………………………………….
*(1) ฮอร์ธอร์นหรือซานจา เป็นผลไม้ตระกูลเบอร์รี่ชนิดหนึ่งที่มีผลสีแดง มีรสชาติหวานอมเปรี้ยว ลำต้นเป็นพุ่มไม่สูงใหญ่นัก นับเป็นเป็นสมุนไพรชนิดหนึ่งของจีน
สารจากผู้แปล
อามู่ดูแปลกๆ นะ มีแผนอะไรซ่อนอยู่หรือเปล่า
ไหหม่า(海馬)
