บทที่ 248 เธอกล้าทำร้ายหล่อนได้ยังไง
เจียงเสวี่ยอิงกรีดร้องออกมาเสียงหนึ่ง ร่างกายอ่อนปวกเปียกนอนลงกับพื้น คางคกตัวนั้นที่อยู่บนเท้าของหล่อนคล้ายถูกทำให้ตกใจ จึงกระโดดลงมาแล้วกลับเข้าไปในโถ
ไป๋หลางส่งเสียงขู่ในลำคอเดินวนรอบโถอาหารของตัวเอง แต่เพราะมองไม่เห็นคางคกน่าเกลียดแบบนี้มาก่อนทำให้มันไม่กล้าโจมตีในทันทีเช่นกัน
หยวนฮวาเห็นเจียงเสวี่ยอิงล้มลง ใบหน้าที่เคร่งขรึมก็พลันเปลี่ยนสี รีบเดินไปพยุงร่างกายครึ่งหนึ่งของเจียงเสวี่ยอิงให้นั่ง มองเฟิงซูฮวาด้วยสายตาร้อนรน “จินซู เร็ว รีบมาช่วยแก้พิษเร็วสิ”
มือสองข้างของเฟิงซูฮวายังคงจับไม้เท้า มองเจียงเสวี่ยอิงด้วยสายตาสงบนิ่ง เอ่ยปากพูดช้า ๆ ว่า “ฉันก็แค่คนที่รู้วิชานอกรีดพวกนั้นนิดหน่อย แล้วจะให้ฉันถอนพิษได้ยังไง เธอเป็นศาสตราจารย์ด้านการแพทย์ระดับประเทศไม่ใช่เหรอ งั้นเธอก็ถอนเองเถอะ”
หยวนฮวาทั้งโกรธทั้งร้อนใจ “ตอนนี้ชีวิตคนสำคัญยิ่งกว่าสิ่งใด เธอทำสิ่งนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา?”
เจียงเสวี่ยอิงเจ็บจนริมฝีปากไร้สีเลือด นิ้วมือกระตุกจับเสื้อแขนของหยวนฮวา “แม่คะ ฉันเจ็บ รีบ รีบ…..”
หล่อนอยากพูดให้เฟิงซูฮวารีบมาถอนพิษ แต่เจ็บจนพูดไม่ทันจบประโยค
หล่อนรู้ว่าถ้าไม่รีบถอนพิษออกโดยเร็วล่ะก็ เนื้อก็จะเน่าเปื่อยทีละนิดแล้วขยายใหญ่ขึ้น และเมื่อพิษรวมกับสิ่งที่อยู่ในร่างกายของหล่อนเมื่อใด ก็จะเหมือนมีคางคกหนึ่งแสนตัวกัดแทะอยู่ในร่างของหล่อนอย่างเจ็บปวดทรมานอย่างถึงที่สุด
มันไม่อาจเอาชีวิตของหล่อนได้ในทันที แต่จะทำให้หล่อนเจ็บปวดจนร้องขอชีวิตแต่ไม่อาจร้องขอความตายได้
ไม่มียาแก้ปวดใด ๆ ที่จะสามารถบรรเทาความเจ็บนี้ได้
หยวนฮวาปวดใจแทนเจียงเสวี่ยอิง แม้ว่าเจียงเสวี่ยอิงจะมาอยู่บ้านของนางตอนอายุสิบสามสิบสี่ปีเข้าไปแล้ว แต่หล่อนเป็นเด็กฉลาดรู้ความ ปฏิบัติดูแลนางและสามีอย่างดี
นางไว้ใจและสนิทกับหล่อนมากกว่าเหยียนป๋อชวนกับเหยียนจี้ชวนเสียอีก
ดังนั้นจึงได้เลี้ยงเจียงเสวี่ยอิงมาเปรียบเสมือนลูกสาวแท้ ๆ เรื่อยมา และก็รู้ว่าหล่อนชอบเหยียนป๋อชวน กระทั่งเคยบอกให้เหยียนป๋อชวนแต่งงานกับเจียงเสวี่ยอิงมาแล้ว รู้กำพืดรู้นิสัยอยู่แล้วไม่พอ ต่อไปก็จะได้ไม่มีปัญหาเรื่องแม่สามีลูกสะใภ้ด้วย
ตอนนี้เห็นเจียงเสวี่ยอิงเจ็บจนพูดไม่จบประโยค นัยน์ตาก็แดงก่ำ เงยหน้ามองเฟิงซูฮวา ความสูงส่งเย่อหยิ่งไม่มีเหลือขณะเอ่ยปากขอร้อง “จินซู ไม่ว่าพวกเราเคยมีบุญคุณความแค้นอะไรกันก็ตาม พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ เธอจะยืนมองหล่อนเป็นแบบนี้โดยไม่สนใจเลยไม่ได้นะ”
เฟิงซูฮวายังคงไม่ขยับ “ฉันไม่ใช่หมอ ไม่มีจิตเมตตาช่วยเหลือผู้บาดเจ็บหรอกนะ อีกอย่างฉันเองก็ช่วยไม่ได้เหมือนกัน”
หยวนฮวาเห็นเฟิงซูฮวามุ่งมั่นว่าจะไม่สน ก็เรียกเหยียนป๋อชวน “เร็ว ส่งเจียงเสวี่ยอิงไปโรงพยาบาล”
ต่อให้ต้องตัดแขนตัดขาก็ต้องช่วยชีวิตของเจียงเสวี่ยอิงให้ได้
สวี่ชิงกลับขวางเหยียนป๋อชวนเอาไว้ในทันที โค้งเอวก้มลงตรงหน้าเจียงเสวี่ยอิง “ทำไมเธอต้องวางยาพิษฉันให้ตาย เธอรู้จักแม่ของฉันได้ยังไง พิษในร่างกายของเธอไปเอามาได้ยังไง”
เหงื่อผุดเต็มหน้าผากมนของเจียงเสวี่ยอิง เส้นผมเปียกชื้น หล่อนส่ายหน้าให้กับคำถามของสวี่ชิง อยากจะบอกว่าไม่รู้แต่ก็พูดไม่ได้สักคำเดียว
เหยียนป๋อชวนไม่นึกสงสัยในตัวเจียงเสวี่ยอิงเลย กระทั่งไม่เคยคิดถึงด้านนี้มาก่อน เขาเพียงแค่คิดว่าเย่หนานใช้พิษเป็น น่าจะถูกคนในหมู่บ้านคนอื่นทำร้าย
และทั้งสองเองก็เป็นเพียงผู้บริสุทธิ์ที่เคยทำผิด
ตอนนี้ถูกสวี่ชิงตั้งคำถามอย่างต่อเนื่อง เดิมเขาเป็นคนฉลาดคิดเพียงครู่เดียวก็สามารถนำเรื่องที่เย่หนานถูกพิษมาเชื่อมโยงเข้าด้วยกันได้ เดินไปคุกเข่าตรงหน้าของเจียงเสวี่ยอิง ยื่นมือบีบลำคอของหล่อน นัยน์ตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ “เป็นเธอ! เธอเป็นคนวางยาพิษเย่หนานใช่ไหม?”
แม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่ก็แฝงความมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองได้ถามไปแล้ว
หยวนฮวาไม่พอใจท่าทางของเหยียนป๋อชวนอย่างยิ่ง “ป๋อชวน มันใช้เวลาไหม ลูกยังพูดเรื่องนี้อยู่อีกกเหรอ! เอาเจียงเสวี่ยอิงไปโรงพยาบาลก่อนค่อยพูด”
เหยียนป๋อชวนทำหูทวนลม นิ้วเพิ่มแรงบีบจนเจียงเสวี่ยอิงหายใจลำบาก ดวงตาเผยความโกรธออกมาโดยไม่รู้ตัว “ไม่….ฉัน….”
เจียงเสวี่ยอิงกำลังกลัว หล่อนไม่เคยเห็นเหยียนป๋อชวนเป็นแบบนี้มาก่อน ดวงตาที่จ้องมองหล่อนอย่างโกรธแค้นราวกับสามารถฉีกหล่อนเป็นชิ้น ๆ ได้ในพริบตาเดียว
หยวนฮวายังไม่ทันสอบสนองว่าเรื่องที่เจียงเสวี่ยอิงเคยทำร้ายอะไรเย่หนาน นางเห็นสภาพของเจียงเสวี่ยอิงที่กำลังทรมานแล้วก็ไม่อดทนอีกต่อไป “ป๋อชวน มีอะไรไว้รอเสวี่ยอิงหายดีแล้วค่อยพูด ดูสภาพหล่อนตอนนี้สิ แกอยากถามอะไรก็ถามไม่ได้แล้ว อีกทั้งเรื่องนี้ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่”
เหยียนป๋อชวนปล่อยมือ ลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าเฟิงซูฮวา “คุณป้า ได้โปรดช่วยหล่อนก่อนเถอะครับ ผมอยากรู้ว่าในปีนั้นสรุปแล้วเรื่องมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
สีหน้าเฟิงซูฮวาดูอบอุ่นอ่อนโยนขึ้นมาก “ได้”
นางค่อย ๆ เดินไปหาเจียงเสวี่ยอิง ส่งยาสีดำเม็ดหนึ่งมาจากขวดบรรจุยาแอสไพรินขนาดเล็กให้สวี่ชิง เมื่อบิดเกลียวออกจะมียาอยู่ภายใน
“กินสามเม็ด ฝังจุดถันจงกับจุดต้าจุย เดินลมปราณ….”
คำที่พูดออกมาไม่สอดคล้องกับตำแหน่งจุดฝังเข็มเลยลักนิด
หยวนฮวาขมวดคิ้ว นางเองก็รู้แพทย์แผนจีนอยู่บ้าง แต่เฟิงซูฮวาพูดมาสองสามตำแหน่งฝังเข็มนี้ในเวลาเดียวกัน ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถโรคอะไรได้
กลัวว่าเฟิงซูฮวาจะโมโหจนไม่แยแสอีก จึงทำได้แต่อดทน มองสวี่ชิงที่ป้อนยาให้เจียงเสวี่ยอิงอย่างหยาบคายสักหน่อย แล้วหยิบเข็มออกจากซองอย่างคล่องมือ
เพราะต้องถอดเสื้อ เหยียนป๋อชวนจึงหันหลัง แต่เพราะโมโหหน้าอกจึงขยับขึ้นลงไม่หยุด ถ้าการพรากจากกันของเขากับเย่หนานเป็นฝีมือของเจียงเสวี่ยอิงจริง…
เช่นนั้นหลายปีมานี้ ก็เท่ากับว่าเขาได้เลี้ยงงูพิษเอาไว้ในบ้าน
มองเข็มที่ดูคล้ายจะแทงลงอย่างสะเปะสะปะ หลังจากนั้นไม่ถึงสองหรือสามนาที เจียงเสวี่ยอิงก็มีเลือดสีดำไหลออกมา ปลายนิ้วที่มีแผลอยู่เองก็มีเลือดสีดำไหลออกมาเช่นกัน
สีหน้าแม้ดูทรมานแต่ก็มีอาการทุเลาลงมาก
เฟิงซูฮวาชายตามอง “พอแล้ว อยากถามอะไรก็ถามได้แล้ว”
สวี่ชิงหยิบเข็มออกแล้วดึงเสื้อเจียงเสวี่ยอิงมาใส่ให้เรียบร้อยดี เหยียนป๋อชวนก็ได้เดินมาแล้ว คุกเข่ามองเจียงเสวี่ยอิงอย่างโมโห “บอกมา เธอเคยเจอเย่หนานใช่ไหม?”
ในใจเจียงเสวี่ยอิงหนาวเยือก ครั้งนี้หล่อนร้อนรนขึ้นมาหน่อยแล้ว ยิ่งคิดไม่ถึงว่าลูกสาวที่เย่หนานให้กำเนิดจะเจ้าเล่ห์เหมือนหล่อนขนาดนี้ จึงแค่นหัวเราะสองคำ “ใช่ ฉันเคยเจอเย่หนาน ฉันส่งเสื้อผ้ากับรองเท้าที่คุณส่งมามอบมันให้ถึงมือหล่อน แล้วยังบอกหล่อนว่าฉันต่างหากที่เป็นคู่หมั้นของคุณอยู่ที่ปักกิ่ง และหล่อนก็เป็นแค่ของเล่นแก้เหงาของคุณตอนอยู่ที่ยูนนานเท่านั้น”
เหยียนป๋อชวนพลันตาแดงก่ำ ยื่นมือบีบคอเจียงเสวี่ยอิงอีกครั้ง “เธอกล้าดียังไง! ใครให้ความมั่นใจกับเธอ”
เจียงเสวี่ยอิงพยายามต่อสู้ ความโกรธคลั่งไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก “ฉันกล้าดียังไงเหรอ? เหยียนป๋อชวน ฉันรู้จักกับคุณมาตั้งหลายปี ทำไมคุณไม่เคยมองฉันบ้าง? เย่หนานมีอะไรดี มันก็แค่ผู้หญิงบ้านนอกไร้การศึกษาคนหนึ่ง”
เหยียนป๋อชวนสะบัดมือตบหน้า ทำให้ใบหน้าไร้สีเลือดของเจียงเสวี่ยอิงพลันปรากฏรอยนิ้วมือแดงก่ำชัดเจน
มืออีกข้างยังคงกำรอบคอเจียงเสวี่ยอิงแน่น “คิดไม่ถึงว่าเธอก็ชั่วช้าขนาดนี้!”
หยวนฮวาฟังอยู่ด้านข้างมองด้วยสายตาโง่งม มองเหยียนป๋อชวนเหมือนจะฆ่าเจียงเสวี่ยอิงจริง ก็รีบเข้าไปกอดแขนของเขา “ป๋อชวน เรื่องนี้มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ลูกรอให้เธอหายดีก่อนค่อยให้เธออธิบายอย่างละเอียดเถอะนะ เสวี่ยอิงนิสัยเป็นยังไง ไม่ใช่ว่าพวกเรารู้ดีที่สุดหรือ”
เหยียนป๋อชวนพลันยืดกายขึ้น อีกมือหนึ่งยังคงกำคอเสื้อของเจียงเสวี่ยอิง ลากคนไปกับพื้น หันหน้ามามองสวี่ชิง “ชิงชิง พ่อจะลากคนไป เรื่องของแม่ลูกพ่อจะจัดการให้เรียบร้อย”
แม้ว่าสวี่ชิงจะประหลาดใจ แต่รู้ว่าเจียงเสวี่ยอิงคงไม่พูดเรื่องในปีนั้นออกมาง่าย ๆ แน่ แต่เมื่อมองท่าทางของเหยียนป๋อชวน ที่แบ่งแยกรักและเกลียดอย่างชัดเจน ก็ไม่กังวลว่าเขาจะใช้ความรู้สึกผูกพันปล่อยให้เจียงเสวี่ยอิงรอดไปได้เช่นกัน
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
คุณพ่อเอาจริงแล้วค่ะ พอรู้ความจริงว่าคนรักโดนทำร้ายขนาดนี้มันก็แค้นเป็นธรรมดา
ไหหม่า(海馬)
