บทที่ 247 หล่อนคือลูกสาวของผม ผมเชื่อหล่อน!
สวี่ชิงสังเกตเจียงเสวี่ยอิงว่าตั้งแต่เฟิงซูฮวาเข้าบ้านมา สีหน้าที่ไร้อารมณ์มาตลอดของหล่อนก็เปลี่ยนไปทันที และเธอก็รู้แล้วว่าเธอกับคุณย่าเดาไว้ไม่ผิด!
เจียงเสวี่ยอิงรู้วิชากู่
และเมื่อคืนก็เป็นไปได้ว่าหล่อนวางแผนจะวางพิษกู่ และยังมีครั้งนั้นตอนอยู่ที่สถานีรถไฟที่เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด ก็เป็นไปได้สูงว่าจะเป็นฝีมือของเจียงเสวี่ยอิง
เฟิงซูฮวาเห็นหยวนฮวา เพียงปรายตามองเธอนิ่งแวบหนึ่ง หิ้วคางคกเข้ามาในลาน มาทองสวี่ชิงเอ่ยว่า “ชิงชิง หยิบโถมาสักใบเถอะ เอาไว้ใส่คางคกพวกนี้ คิดไม่ถึงว่าแค่ออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยเดียวก็เจอของดีเข้า เดี๋ยวเอามาตากแดดก็สามารถทำเป็นยาได้”
หยวนฮวาขมวดคิ้ว ท่าทางไม่ได้ชื่นชมการกระทำของเฟิงซูฮวา “จินซู คางคกสามารถทำเป็นยาได้ แต่เจ้านี้ของเธอดูเหมือนจะเอามาทำยาจีนไม่ได้นะ ผิวมันมีพิษเยอะเกินไป เหมือนจะเป็นพิษรุนแรง ไม่ระวังจะทำคนตายได้! เธอต้องเชื่อในวิทยาศาสตร์บ้างนะ”
เฟิงซูฮวากวาดตามองหยวนฮวาแวบหนึ่ง “เธอนี่ก็ชอบยุ่งไม่ต่างกับตอนยังเป็นสาวเลยนะ ตอนนี้หนึ่งไม่ช่วยคนสองไม่รักษา ถึงมันจะมีพิษ คนที่โดนพิษก็คือฉัน ถ้าฉันตายขึ้นมาไม่ใช่ว่าสมปรารถนาเธอพอดีเหรอ?”
หยวนฮวาร้อนรนเล็กน้อย “เธอ…นี่ฉันหวังดีกับเธอนะ”
เฟิงซูฮวาหัวเราะขำ “ปากบอกว่าทำเพื่อฉัน ทำร้ายคนตายไปกี่คนแล้วล่ะ ฉันใกล้จะเป็นคนอายุเจ็ดสิบแล้ว เธอยังจำเป็นต้องทำเพื่อฉันอีกเหรอ”
สวี่ชิงหยิบโถใส่อาหารหมาของไป๋หลางมา แล้วหย่อนเชือกหญ้ามัดคางคกลงไปในโถ
ไป๋หลางเองก็ไม่สบอารมณ์เช่นกันขณะเดินเชื่องช้าเข้ามา เมื่อเห็นคางคกกระโดดพล่านอยู่ในโถก็ตกใจถอยหนึ่งก้าว ก้มหัวขู่ในคำคอ
สวี่ชิงยื่นมือไปแกะเชือกพักหนึ่ง คางคกตัวหนึ่งก็กระโดดออกมาจากโถอย่างไร้ทิศทาง
เหยียนป๋อชวนกลัวว่ามันจะทำร้ายสวี่ชิง รีบดึงสวี่ชิงมาหลบข้างหลัง
คางคกจึงปีนตัวเจียงเสวี่ยอิงช้า ๆ
เจียงเสวี่ยอิงรีบร้อนลุกขึ้นยืน สีหน้าย่ำแย่อย่างมาก ริมฝีปากสั่นระริก “ออกไป ออกไปนะ!”
สีหน้าของหยวนฮวาเองก็เปลี่ยนเป็นย่ำแย่เช่นกัน “พวกเธอกำลังทำอะไร ชิงชิง รีบจับคางคกนี้ไปสิ ไม่เห็นเหรอว่าทำอาหญิงเธอตกใจแล้ว”
สวี่ชิงเอามือทาบอก “ฉันก็ไม่กล้าจับเหมือนกันค่ะ คุณให้อาหญิงยื่นขาเตะมันไปก็จบแล้ว”
เหยียนป๋อชวนกำลังจะเดินไป แต่กลับถูกสวี่ชิงจับแขนเสื้อเอาไว้ “พ่อคะ ฉันกลัว!”
เหยียนป๋อชวนหยุดฝีเท้าทันที ตบ ๆ มือของสวี่ชิง “ไม่เป็นไร พวกเราหลบเข้าไปในบ้านก่อน พ่อไปหยิบฟืนมาปัดมันออกไป”
เพิ่งพูดจบเจียงเสวี่ยอิงก็กรีดร้องตกใจ จู่ ๆ คางคกก็กระโดดสูงมาก แล้วค่อย ๆ ตกลงมาบนเท้าของเจียงเสวี่ยอิง เท้าทั้งสี่เกาะกระโปรงของหล่อนไว้แน่น
หยวนฮวาเองก็ตกใจเช่นกัน มองเฟิงซูฮวา “เธอรีบเอาเจ้าสิ่งนั้นลงมาได้แล้ว มันมีพิษนะ”
สองมือของเฟิงซูฮวากำไม้เท้ายืนหรี่ตามองใบหน้าที่ปิดบังไว้ของเจียงเสวี่ยอิง เอ่ยปากช้าๆ “เธอรู้ว่าคางคกนี้ยังมีชื่อเรียกว่าอะไรไหม”
หยวนฮวาไม่มีอารมณ์จะฟังเรื่องพวกนี้ “ฉันไม่สนว่ามันจะชื่ออะไร เธอรีบเองมันลงมา“
เฟิงซูฮวาหัวเราะ “มันชื่อว่าคากคกดึงดูดกู่ ร่างกายมีพิษรุนแรง สิ่งที่ชอบที่สุดคือร่างกายของคนที่มีพิษกู่”
หยวนฮวาตะลึงงัน ใบหน้าเย็นเยียบ “เธอพูดซี้ซั้วอะไรอีก! พิษกู่อะไรนั่นเป็นวิชาของพวกเจียงหูเขียนออกมา คิดไม่ถึงว่าผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว เธอก็ยังมีความคิดโบราณไม่เปลี่ยนไปเลย”
เฟิงซูฮวาหันหน้ามองหยวนฮวาแวบหนึ่ง “งั้นเธอก็ไปช่วยหล่อนเสียสิ ฉันช่วยไม่ไหวแล้ว”
หยวนฮวาเองก็ไม่กล้าเข้าไป คางคกแบบนี้ร่างกายเต็มไปด้วยพิษ ถ้าเกิดมันโกรธขึ้นมาแล้วสามารถพ่นพิษได้ไกลถึงหนึ่งเมตร
เมือกมีพิษติดโดนผิวหนัง ก็จะทำให้เน่าอย่างรวดเร็ว
คิด ๆ แล้วก็เรียกเหยียนป๋อชวน “ป๋อชวน รีบไปหาของมาเอาเจ้านั่นลงมา”
สวี่ชิงยังคงจับแขนเสื้อเหยียนป๋อชวน สายตาจับจ้องเจียงเสวี่ยอิงที่ไม่กล้าขยับสุ่มสี่สุ่มห้า “เมื่อกี้ฉันจับชีพจรของคุณแล้วพบว่าร่างกายของคุณโดนพิษ และปลายนิ้วมีจุดสีแดงเล็ก ๆ ก็หมายความว่าคุณแทงนิ้วตัวเองเป็นประจำ ใช้เลือดสด ๆ ป้อนอาหารให้หนอนกู่”
เจียงเสวี่ยอิงส่ายหน้าไม่ยอมรับ “เธออย่าพูดซี้ซั้ว! ฉันไม่รู้ว่าเธอหมายความว่าอะไร”
สวี่ชิงหัวเราะ “ก่อนหน้าที่สถานีรถไฟฉันถูกวางยาพิษครั้งหนึ่ง น่าเสียดายที่ฉันไม่ตาย ครั้งนี้เธอกลับอดใจไม่ไหวจะมาหาฉันอีก เมื่อคืนคิดจะวางยาฉัน เพื่อที่จะหลบหลีกเธอฉันต้องแกล้งทำเป็นง่วงนอน ทำให้เธอเข้าใจผิดคิดว่าฉันโดนพิษแล้ว วันนี้ถึงได้รีบร้อนจะมาดูฉันอย่างอดใจไม่ไหว”
“เธออยากมาดูฉันถูกพิษแล้วค่อย ๆ ตายไปใช่ไหมล่ะ!”
เจียงเสวี่ยอิงมองใบหน้าตกตะลึงของเหยียนป๋อชวน ก็สั่นศีรษะ “ฉันเปล่า ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้เรื่องอะไร เธอเป็นลูกสาวของพี่ชายใหญ่ การที่พวกเขาสองพ่อลูกได้เจอกันฉันยังดีใจด้วยอยู่เลย แล้วฉันจะคิดร้ายกับเธอได้ยังไง”
เหยียนป๋อชวนจ้องเจียงเสวี่ยอิงหัวคิ้วขมวดกันแน่น แต่กลับไม่ได้สงสัยในคำพูดของสวี่ชิง ในเวลาเดียวกันกลับคิดว่าเจียงเสวี่ยอิงทำแบบนี้ไปด้วยเจตนาอะไรกันแน่?
หยวนฮวาใบเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ และไม่เห็นด้วยกับสวี่ชิงอย่างมาก “ชิงชิง นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว เธอถึงยังพูดจาเลอะเทอะแบบนี้ ไม่เป็นวิทยาศาสตร์เอาซะเลย!”
สวี่ชิงมองไปทางหยวนฮวา “หนอนกู่เป็นแค่พิษชนิดหนึ่ง ที่เรียกว่าสิ่งที่ทำให้คนสับสนและยังควบคุมคนอื่น นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าการหลอกลวงคนอย่างแท้จริง พิษของมันส่วนมากมาจากพิษของแมลง ดังนั้นจึงถูกกล่าวต่อกันมาว่าเป็นสิ่งมหัศจรรย์เหล่านั้น ไม่เชื่อคุณก็ลองถามลูกเลี้ยงของคุณสิว่ามันใช่อย่างฉันพูดหรือเปล่า”
เจียงเสวี่ยอิงไม่กล้าเงยหน้า สิ่งที่ภายในร่างกายของหล่อนกลัวที่สุดก็คือคางคกแบบนี้ ถ้าพิษสองอย่างมารวมกัน หล่อนไม่ตาย แต่จะอยู่ไม่สู้ตาย!
หล่อนคิดไม่ถึงว่าลูกสาวของเย่หนานจะเจ้าเล่ห์ขนาดนี้!
และพิษที่เย่หนานวางใส่หล่อนก็อยู่กับเธอมาตลอดยี่สิบปี! ทำให้หล่อนไม่อาจถอนพิษได้เลย
หล่อนนึกว่าหากทำให้เย่หนานตายไปแล้วและตัวเองยังมีชีวิตอยู่ ต่อให้ไม่อาจแต่งงานกับเหยียนป๋อชวน ก็สามารถเฝ้าดูเขาอยู่ในบ้านได้
ขอเพียงเหยียนป๋อชวนไม่แต่งงาน หล่อนก็สามารถเฝ้าดูเขาแบบนี้ไปได้ตลอดชีวิต
แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเย่หนานกลับคลอดลูกสาวให้เหยียนป๋อชวนได้คนหนึ่ง และยังหน้าตาเหมือนเย่หนานขนาดนี้ด้วย!
แล้วหล่อนจะให้เธอมีชีวิตรอดได้อย่างไร!
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่ยินยอม กัดฟันแน่นไม่พูดจา
เหยียนป๋อชวนมุ่นคิ้วมองเจียงเสวี่ยอิง “ทำไมเธอถึงคิดร้ายกับชิงชิง”
เจียงเสวี่ยอิงสะกดไม่ให้ร่างกายสั่นเล็กน้อย “ฉันเปล่า ฉันไม่รู้ว่าที่หล่อนพูดมันหมายความว่ายังไง”
เหยียนป๋อชวนกลับเชื่อสวี่ชิงโดยไร้ข้อกังขา เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะใส่ร้ายเจียงเสวี่ยอิงดื้อ ๆ ยิ่งไม่มีทางเที่ยวชี้นิ้วใส่หล่อนแบบนี้
อีกทั้งเจียงเสวี่ยอิงก็เป็นคนยูนนานด้วย
เขาเชื่อที่สวี่ชิงพูดว่ามีพิษหนอนกู่อยู่จริง เนื่องจากเย่หนานก็เป็นผู้หญิงที่ใช้วิชานี้ได้อย่างเก่งกาจมากเช่นกัน
“ชิงชิงไม่อาจพูดปดได้ ถ้าเธอไม่อยากพูดฉันก็จะไปตรวจสอบเอง ถ้ามีหลักฐานว่าเธอทำร้ายชิงชิง ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”
หยวนฮวาเห็นเหยียนป๋อชวนลำเอียงไปทางสวี่ชิงหมดแบบนั้นก็พูดอย่างโมโห “ป๋อชวน! ลูกรู้จักเสวี่ยอิงมาสามสิบปี หล่อนเป็นคนแบบไหนลูกยังไม่รู้อีกเหรอ ลูกฟังคำพูดของคนอื่นประโยคเดียวก็สงสัยหล่อนแล้วเหรอ”
เหยียนป๋อชวนเม้มริมฝีปากพยักหน้า “ชิงชิงไม่ใช่คนอื่น หล่อนเป็นลูกสาวของผม! ทุกคำที่หล่อนพูดผมเชื่อหล่อนทั้งหมด ดังนั้นคุณแม่รับรองได้ไหมล่ะครับว่าสิ่งที่หล่อนเคยทำลงไปไม่มีความผิดอะไรเลย”
ไป๋หลางที่กำลังปวดใจกับโถใส่ข้าวของตัวเองอยู่ข้าง ๆ จู่ ๆ ก็พุ่งตัวไปหาเจียงเสวี่ยอิงและส่งเสียงเห่าอยู่ตรงนั้น
คางคกที่อยู่ตรงเท้าเจียงเสวี่ยอิงถูกกระตุ้น มันจึงยิงน้ำเมือกสีขาวสายหนึ่งจนตกลงบนกระโปรงของหล่อน และยังมีอีกที่คือตรงบนข้อเท้าขาว….
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
คนร้ายตัวจริงที่วางพิษกู่ใส่ชิงชิงในตอนนั้นสินะ เรียกว่ากรรมตามสนองได้หรือเปล่าน้า
ไหหม่า(海馬)
