ตอนที่ 120 คุณไม่กลัวโดนสวี่ชิงฝังเข็มจนพรุน
สวี่ชิงนึกถึงวิธีทำที่อยู่ในความทรงจำ รู้สึกว่าต้องใส่ไข่ลงไปในแป้งทอดต้นหอม จากนั้นใส่ซอสพริกแล้วเสิร์ฟคู่กับผักกาดหอม
ถ้าใส่เต้าเจี้ยวที่ทำเองลงไปแทนก็น่าจะดี
คาดไม่ถึงว่าจะทำออกมาได้สำเร็จ แป้งทอดต้นหอมถูกทอดจนกลายเป็นสีเหลืองทองทั้งสองด้าน เมื่อมันพองก็เจาะให้เป็นรูแล้วเทไข่ที่ตีแล้วลงไป สุดท้ายก็ใส่เต้าเจี้ยวผสมน้ำมันพริก เนื่องจากไม่มีใบผักกาดหอมจึงใช้ใบผักกาดเขียวแทน
เฟิงซูฮวารู้สึกว่ามันเป็นอาหารที่ดูแปลกใหม่ หลังจากกัดเข้าไปหนึ่งคำ นางก็มีความสุขมาก “ชิงชิง แป้งทอดต้นหอมนี่อร่อยมาก หลานทำยังไงเหรอ?”
สวี่ชิงยิ้มขณะตักให้โจวจินหนาน “ถ้าอร่อยมาก ต่อไปฉันก็จะทำให้คุณย่ากินบ่อย ๆ และจะหาวิธีทำเต้าเจี้ยวอร่อยกว่าเดิมด้วยค่ะ”
โจวจินหนานก็รู้สึกว่ามันรสชาติดีมาก คนที่ไม่ค่อยมีความอยากอาหารอย่างเขา ยังอดไม่ได้ที่จะกินไปถึงสามชิ้น
สวี่ชิงรู้สึกชื่นใจมาก “คุณย่า ถ้าอยากกินอะไรอีกก็บอกฉันมาได้เลยค่ะ ฉันจะตั้งใจคิดค้นสูตรและพยายามทำให้คุณย่าได้กินของอร่อยทุกวัน”
เฟิงซูฮวาพูดอย่างมีความสุข “แบบนั้นไม่ดีเลย กินเหมือนคนอ้วน คนแก่เท้าเล็กอย่างย่าคงจะเดินไม่ไหวพอดี”
หลังจากที่สวี่ชิงทำความสะอาดโต๊ะหลังอาหารเช้าเสร็จ ผางเจิ้งหัวก็เข้ามานำผักทั้งหมดไปที่ร้าน เนื่องจากยังไม่ได้จ้างคนมาช่วยหั่นผัก สวี่ชิงจึงต้องไปหั่นผักกับเขา
แล้วค่อยกลับมารับโจวจินหนานและเฟิงซูฮวาภายหลัง
หลังจากที่สวี่ชิงและผางเจิ้งหัวออกไปแล้ว เฟิงซูฮวาก็มองโจวจินหนาน “ไม่เป็นอะไรนะ ฉันจะฝังเข็มให้ไม่กี่เข็มหรอก มา ขอข้อมือของเธอหน่อย”
โจวจินหนานยื่นข้อมือให้เฟิงซูฮวาอย่างว่าง่าย
หลังจากจับชีพจรของโจวจินหนานแล้ว เฟิงซูฮวาก็ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ร่างกายของเธอควรจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ทำไมมันถึงแย่ลงกว่าเดิมล่ะ?”
โจวจินหนานไม่ได้พูดอะไร แต่นึกสงสัยในใจ หรือจะเป็นเพราะสวี่ชิงทดลองฝังเข็มกับเขาทุกคืน แล้วเผลอไปฝังเข็มผิดจุด?
เฟิงซูฮวาเข้าไปในห้องและหยิบเข็มเงินออกมา แล้วบอกให้โจวจินหนานดึงขากางเกงขึ้น
เมื่อเห็นหัวเข่าที่มีจุดช้ำสีน้ำเงินของโจวจินหนาน นางก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะทั้งน้ำตา “เธอไม่ใช่คนสุขภาพดี เธอกล้าดียังไงถึงปล่อยให้ชิงชิงทดลองฝังเข็มให้? ไม่กลัวโดนฝังเข็มจนพรุนหรือ?”
ริมฝีปากของโจวจินหนานเผยรอยยิ้มมีเสน่ห์ “ถ้าหล่อนมีความสุขก็ไม่เป็นอะไรครับ”
เฟิงซูฮวายิ้มอย่างหมดหนทาง “เธอทำแบบนี้จะทำให้หล่อนเสียนิสัยในอนาคต หล่อนยังเป็นมือใหม่อยู่จึงลงน้ำหนักได้ไม่ถูกนัก แม้ว่าหล่อนจะฝังเข็มได้ถูกจุด แต่มันก็ไม่เหมาะกับเธอ ก่อนหน้านี้ฉันฝังเข็มให้เธอเพื่อสกัดไม่ให้พิษแพร่กระจาย แต่สุดท้ายหล่อนก็คลายจุดเหล่านั้นเกือบหมด”
โชคดีที่ปัญหาไม่ใหญ่นัก หากมันเป็นพิษที่ร้ายแรงมาก โจวจินหนานก็กลัวว่าเขาคงตายไปแล้ว
แต่โจวจินหนานยังคงไม่สนใจ “ผมทนได้ครับ คุณย่าอย่าบอกชิงชิงเรื่องนี้เลยนะครับ เดี๋ยวหล่อนจะรู้สึกผิดและโทษตัวเอง”
เฟิงซูฮวาถอนหายใจ “เธอนี่นะ ก็ได้ ฉันจะไม่บอก คราวหน้าถ้าหล่อนสร้างปัญหาอีก ฉันจะจัดการแก้ไขให้ลับหลังก็แล้วกัน แต่เธอไม่ควรชินกับทุกอย่างที่หล่อนทำ”
โจวจินหนานยกยิ้ม “ไม่เป็นอะไรหรอกครับ หล่อนสมควรได้รับมัน”
เฟิงซูฮวาหยุดพูดและเริ่มฝังเข็มให้โจวจินหนาน พลางมองจุดช้ำเลือดสีน้ำเงินปนแดงมากมายบนขาของเขา ทั้งหมดนี้เป็นผลงานชิ้นเอกของสวี่ชิง
แต่สิ่งที่ทำให้นางพอใจก็คือเธอหาจุดฝังเข็มได้อย่างแม่นยำ
แสดงว่าการเรียนรักษาก้าวหน้าขึ้นจริง ๆ
สวี่ชิงและผางเจิ้งหัวสาละวนอยู่ในร้านจนถึงสิบโมง หลังจากหั่นผักหมดแล้ว พวกเขาก็เริ่มหั่นหมูตุ๋นและผัดผัก
ทั้งสองเป็นคนมีไหวพริบ และทำงานคล่องแคล่วว่องไว
อาหารพร้อมเสิร์ฟตอนสิบเอ็ดโมง
สวี่ชิงบอกให้ซุนเถียนให้เปิดเพลง และแขวนป้ายเปิดร้าน
ทันทีที่กลิ่นเนื้อหอมฉุยลอยออกไป ในไม่ช้าผู้คนก็มารวมตัวกัน
บางคนคิดว่ามันแพงเกินไปจึงไม่เต็มใจซื้อ แต่บางคนคิดว่าถ้ากินข้าวเยอะขนาดนี้จนอิ่มแล้วขึ้นรถไฟ ก็คงจะไม่หิวอีกเป็นเวลาสองหรือสามวัน
สถานีรถไฟประจำจังหวัดเป็นสถานีขนาดใหญ่ แต่ละวันมีผู้โดยสารหลั่งไหลมามากกว่าหนึ่งแสนคน
อีกทั้งยังมีขบวนรถไฟน้อยและล่าช้า จึงทำให้มีผู้โดยสารติดค้างอยู่ที่นี่จำนวนมาก
ดังนั้นธุรกิจของสวี่ชิงจึงดีมาก พวกเขาไม่มีเวลาพักหายใจจนกระทั่งหลังบ่ายสามโมง
สวี่ชิงนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปรับโจวจินหนานและคุณย่า เธอเรียกซุนเถียนและผางเจิ้งหัวให้มาเฝ้าหน้าร้าน
เธอขี่จักรยานกลับบ้านเพื่อไปรับทั้งสองคน และระหว่างทางเธอก็เจอเฟิงซูฮวาและโจวจินหนานที่จูงไป๋หลาง กำลังเดินไปยังสถานีรถไฟช้า ๆ
สวี่ชิงจอดจักรยานด้วยสีหน้าสำนึกผิด “คิดไม่ถึงว่าจะยุ่งมากตอนสิบเอ็ดโมง ยุ่งจนลืมกลับบ้านไปรับพี่เลย คงจะหิวมากใช่ไหมคะ?”
โจวจินหนานยิ้ม “ไม่หิวหรอก มื้อเช้าผมกินเยอะ ตอนนี้เลยยังไม่หิว”
เฟิงซูฮวาพยักหน้า “ใช่แล้ว พวกเราคิดว่าหลานคงจะกำลังยุ่งอยู่ที่ร้าน ก็เลยเดินตามมาทีหลัง”
สวี่ชิงพาทั้งสองคนไปที่ร้าน ซึ่งตอนนี้เหลือคนนั่งกินอยู่ไม่กี่คน
เธอรีบเชิญโจวจินหนานและเฟิงซูฮวาให้นั่งลง และสั่งข้าวหมูตุ๋นให้เฟิงซูฮวา โดยเลือกหมูสามชั้นชิ้นอวบเป็นพิเศษให้
แล้วไปทำมะเขือเทศผัดไข่ให้โจวจินหนาน เสิร์ฟพร้อมข้าวผสมธัญพืชที่เข้ากันได้ดีมาก
เธอยกอาหารมานั่งกินร่วมกับเฟิงซูฮวาและโจวจินหนาน
ทันทีที่เธอนั่งลง ซุนเถียนก็ขมวดคิ้ว “พี่ชิงชิง ดูเหมือนจะมีบางอย่างแปลกไปค่ะ มีคนไม่ยอมจ่ายเงิน พี่ขายอาหารได้ทั้งหมดห้าร้อยหกสิบจาน แต่ได้รับเงินค่าอาหารเพียงห้าร้อยสี่สิบเจ็ดจาน มีสิบสามคนที่ไม่ยอมจ่ายเงิน”
ผางเจิ้งหัวโมโหมากเมื่อได้ยินดังนั้น “ทำไมคนพวกนั้นถึงหน้าด้านหน้าทน กินแล้วไม่ยอมจ่ายแบบนี้ ขอให้มันมีลูกชายที่เกิดมาไม่มีรูตูดด้วยเถอะ”
สวี่ชิงเหลือบมองผางเจิ้งหัวและโบกมือให้เขาเงียบ เพราะยังมีลูกค้าอยู่ในร้าน
การพูดจาหยาบคายเกินไปจะทำให้ลูกค้าไม่สบายใจได้ง่าย
“เจิ้งหัว นายกินข้าวไปก่อน เรื่องนี้แก้ได้ง่าย ๆ พวกเราจะคุยกันหลังอาหารเย็น”
เรื่องกินแล้วหนีเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และถ้าพูดถึงจำนวนสิบสามคนก็ถือว่าไม่เยอะเท่าไร
หากพบแต่เนิ่น ๆ ก็สามารถหาวิธีจัดการได้ทันท่วงที
เมื่อผางเจิ้งหัวคิดว่าสูญเสียเงินไปหลายหยวน เขาก็รู้สึกหงุดหงิดและกินข้าวต่ออย่างโกรธเคือง
สวี่ชิงยกยิ้ม แล้วบอกซุนเถียนให้ไปตักอาหารกินได้ตามสบาย
ขณะกินอาหารอยู่นั้น เธอก็พูดกับทั้งสองว่า “เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ พวกเราสามารถหาวิธีจัดการกับมันได้ทันที อย่าไปใส่ใจมากเลย ถ้าโมโหเพราะเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ก็จะมีปัญหามากขึ้นในอนาคต”
ซุนเถียนกังวล “พี่ชิงชิง ฉันกลัวว่าพี่จะคิดว่าฉันคำนวณผิด หรือคิดว่าฉันตุกติกน่ะค่ะ”
สวี่ชิงหัวเราะ “เธอกังวลมากเกินไป จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้ อีกอย่างคือมองดูตาของเธอแล้วก็เห็นได้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมีคุณธรรม แล้วฉันจะสงสัยเธอได้อย่างไร? ไม่ต้องคิดมาก เรื่องแบบนี้เป็นเรื่องปกติ กินข้าวกันเถอะ”
เมื่ออาหารหมดเกลี้ยงและไม่มีลูกค้าอยู่ในร้านแล้ว สวี่ชิงก็พูดกับผางเจิ้งหัวและซุนเถียนว่า “ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ เราจะใช้วิธีจ่ายเงินก่อนแล้วค่อยสั่งอาหาร ถ้ายังไม่ได้จ่ายเงินก็อย่าคิดว่าจะได้กิน อีกสักพักฉันจะไปทำตั๋วอาหาร แยกเป็นอาหารจานเนื้อและอาหารจานผัก เมื่อเถียนเถียนได้รับเงินค่าอาหารจานผัก ก็ต้องมอบตั๋วอาหารจานผักให้ลูกค้าคนนั้นไป พวกเราจะดูตั๋วอาหารก่อนจะยกอาหารไปให้ แบบนี้เป็นวิธีที่ดีกว่าหรือเปล่า?”
ดวงตาของซุนเถียนเป็นประกาย “ใช่แล้ว นี่เป็นวิธีที่ดีจริง ๆ และตั๋วอาหารสามารถนำมาใช้ซ้ำได้”
สวี่ชิงพยักหน้า “อืม กระดาษแข็งสามารถใช้ซ้ำได้หลายครั้ง ดังนั้นไม่ต้องโมโหแล้ว มีแต่ความล้มเหลวเท่านั้นที่ทำให้เราคิดวิธีแก้ปัญหาที่ดีได้”
ผางเจิ้งหัวมองสวี่ชิง “ทำไมในหัวของเธอถึงมีความคิดเยอะจัง?”
สวี่ชิงยิ้ม “เพราะฉันฉลาดไงล่ะ”
เฟิงซูฮวาที่นั่งมองอยู่ด้านข้างกระซิบกับโจวจินหนาน “หลานสาวของฉันเป็นแม่ทัพที่แข็งแกร่งมาก!”
……………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
เอ็นดูชิงชิง ฝังเข็มยังไงให้ปลดจุดสกัดพิษของย่าหมดเลย
พลิกวิกฤติให้เป็นโอกาส เป็นความคิดที่ดีทีเดียวค่ะ
ไหหม่า(海馬)
