บทที่ 111 ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่หวัง
ทั้งที่ถูกซูฮุ่ยหรูใส่ความ แต่โจวจินหนานยังท่าทีเฉยเมย “เขาทำผิดก็ควรรับโทษ ผมไปบังคับให้เขาลักลอบค้าวัตถุโบราณหรือยังไง?”
ซูฮุ่ยหรูพูดไม่ออก หล่อนจ้องโจวจินหนานขณะกัดฟันกรอด
เกิดเรื่องโกลาหลขนาดนี้ก็ไม่มีทางจัดงานเลี้ยงต่อได้ โจวเฉิงเหวินทำได้เพียงฝืนยิ้มและให้ทุกคนกลับไปก่อน อาหารทั้งหมดบนโต๊ะถูกห่อกลับไป
เกาจ้านเฝ้ามองเรื่องน่าระทึกใจ ด้วยรู้ดีว่าคนหน้าเนื้อใจเสือทั้งยังเจ้าเล่ห์อย่างโจวจินหนานคงจะไม่ปล่อยซูกวงซงไปง่ายๆ
คราวนี้ไม่เพียงแต่เจ้าไป๋หลางจะได้แก้แค้น แต่ยังได้ใช้ข้ออ้างว่าเป็นคำสั่งจากเบื้องบนด้วย
โจวคังอันรู้ว่าโจวจินหนานจงใจทำ แต่ไม่อาจพูดอะไรได้ เขาถอนหายใจและให้สมาชิกครอบครัวกลับเข้าบ้าน หากจะมีเรื่องทะเลาะกันก็ต้องทำในที่ลับ เกิดแพร่งพรายไปถึงข้างนอกจะทำอย่างไร
แม้สวี่หรูเยว่จะไม่ได้คาดหวังกับงานแต่งงานครั้งนี้ แต่การที่มันจบลงแบบนี้ก็ทำให้หล่อนไม่มีความสุขนัก
สายตาเชือดเฉือนตวัดไปทางสวี่ชิง จ้องราวกับหวังจะให้อีกฝ่ายทะลุ!
สวี่ชิงอีกแล้ว หล่อนเอาชนะอีกฝ่ายไม่ได้สักครั้ง!
สวี่ชิงจูงโจวจินหนานกลับเข้าบ้านพร้อมคนอื่นๆ คนสกุลซูมองตามด้วยสายตากรุ่นโกรธ เห็นได้ชัดว่าอยากไปถามหาคำอธิบายให้รู้แล้วรู้รอด
เกาจ้านตามทั้งสองเข้าไปในบ้านเช่นกัน
ห้องนั่งเล่นที่เคยกว้างใหญ่บัดนี้เต็มไปด้วยผู้คน ทุกสายตาจ้องไปยังโจวจินหนาน ไม่มีใครสนใจโจวจินซวนและสวี่หรูเยว่ที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง ทั้งที่เป็นตัวเอกของงานแต่งงานวันนี้
ซูกวางหลินพี่ชายคนโตของซูฮุ่ยหรูเป็นคนแรกที่เปิดปากพูดเรื่องน่าอึดอัดนี้ ตอนที่ซูกวงซงถูกเจ้าไป๋หลางกัด เขาก็ออกห่างเพราะกลัวมันจะกัดตนเองไปด้วย
ยามนี้กลับมองหน้าโจวจินหนานอย่างไม่สบอารมณ์ “โจวจินหนาน ถึงยังไงเขาก็เป็นน้านะ ทำแบบนี้ดูเลือดเย็นเกินไปหน่อยไหม แล้วเราก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนั้นด้วย”
โจวจินหนานนั่งหลังตรง มือวางบนเข่าพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยันมุมปาก “คิดว่าผมจะสมรู้ร่วมคิดกับทางการได้เหรอครับ”
ซูกวงหลินชะงัก “แต่ก็น่าจะบอกเราก่อน ถ้าเขาทำผิดก็จะบอกให้เขากลับเนื้อกลับตัว หลานทำแบบนี้ชีวิตที่เหลือของน้าเขาจะพังนะ”
โจวจินหนานยังคงส่งยิ้มเยาะ “เขาไม่ได้เป็นเด็กสามขวบนะครับ รู้ว่ากำลังทำผิดกฎหมายแต่ก็ยังทำ สมควรได้รับผลแบบนี้แล้วครับ”
ซูกวงหลินพูดไม่ออก ทั้งยังรู้สึกขายหน้าเล็กน้อย “หลานแก้แค้นด้วยจุดประสงค์ส่วนตัวทั้งนั้น!”
โจวจินหนานเลิกคิ้ว “คุณลุงครับ ถ้าจะบอกว่านี่เป็นการแก้แค้นส่วนตัว งั้นก็บอกมาสิว่าผมกับน้าไปมีเรื่องบาดหมางอะไรกัน”
ทำเอาซูกวงหลินชะงักไปชั่วขณะ สายตาจ้องโจวจินหนาน และได้แต่เอ่ยซ้ำไปมา “แกนี่มันอวดดี อวดดีจริงๆ!”
ซูฮุ่ยหรูเงียบไปพักใหญ่ หล่อนมองหน้าโจวจินหนาน ลูกชายที่เลี้ยงมากับมือกลับกลายเป็นหมาป่าไปเสียได้!
แว้งกัดโดยไม่คายกระดูกออกมาด้วยซ้ำ
สวี่ชิงมองสำรวจห้องที่เต็มไปด้วยผู้คนหน้าดำคร่ำเครียด ก่อนหันไปหาสามีที่ปั้นหน้านิ่งมาตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ และรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายได้สอนบทเรียนที่ดีให้ตนเอง
ไม่หวาดกลัวเมื่อถูกรังแก ฝ่ายตรงข้ามตกอยู่ในเงื้อมมือตนเมื่อไร ค่อยแก้แค้นเอาคืนโดยไม่คิดปรานี!
โจวคังอันตบโต๊ะ “เอาละ ที่จินหนานพูดมาก็ถูก ทำผิดก็ควรต้องชดใช้ เรื่องนี้จบลงแล้ว ถ้ามีเรื่องไม่พอใจก็ไปร้องเรียนกับทางการเอา ยังไงวันนี้ก็เป็นงานแต่งของจินซวนกับหรูเยว่”
สวี่ชิงนึกขึ้นได้ว่าตนยังไม่ได้เจอสวี่หรูเยว่จึงเหลียวมองหา ก่อนพบอีกฝ่ายยืนอยู่ข้างจินซวนที่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก
พวกเขาทั้งคู่เหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันตรงไหนกัน ท่าทางดูไม่พอใจกันเต็มที
โจวเฉิงเหวินเอ่ยขึ้นหลังเงียบมาตลอด “ในเมื่อเรื่องเกิดขึ้นแล้วก็อย่าพูดเรื่องไร้ประโยชน์เลย ฉันเชื่อว่าจินหนานไม่ใช่คนไม่ใส่ใจครอบครัว งานแต่งวันนี้เป็นแบบนี้ ทำให้ต้อนรับได้ไม่ได้นัก หวังว่าจะไม่ถือสากัน กลับกันไปก่อนเถอะครับ”
คนตระกูลซูโวยวายและจากไป พวกเขาไม่กล้าพูดจาหยาบคายอีก
เมื่อพวกเขากลับไปก็เหลือเพียงตระกูลโจวในห้อง ซึ่งรวมถึงโจวเฉิงเฉียนและเหยียนเฉียวอวี้ด้วย
สวี่ชิงเห็นโจวเฉิงเฉียนนั่งบนเก้าอี้หวายไม่ห่างออกไป สายตาแพรวพราวจ้องมาทางพวกเขา
แววตาแบบนั้นเหมือนไส้เดือนที่ไต่ตามผิว ทั้งน่าขนลุกและสะอิดสะเอียน
สวี่ชิงอดนึกถึงเรื่องชั่วระหว่างเขากับซูฮุ่ยหรูไม่ได้ ทำให้ยิ่งรู้สึกรังเกียจ
เฉินหยิงคลายโกรธลงบ้างแล้ว นางมองหน้าโจวจินหนาน “จินหนาน หลานสบายดีไหม”
โจวจินหนานหันไปตอบย่าอย่างสุภาพอ่อนโยนขึ้นมาก “เราสบายดีครับ”
นางหันไปหาสวี่ชิงก่อนเลื่อนสายตามาทางโจวจินหนานที่ดูมีความสุข และพยักหน้ารับ “สบายดีกันย่าก็วางใจ เดี๋ยวไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันก่อนกลับดีไหม”
แม้เรื่องวุ่นวายจะไม่น่าพิสมัย แต่ก็ยังต้องกินข้าวกัน
โจวจินหนานปฏิเสธอย่างสุภาพ “เราต้องพาไป๋หลางไปสถานีตำรวจน่ะครับ คงอยู่กินด้วยไม่ได้”
สวี่ชิงไม่ต้องการอยู่กินข้าวเช่นกัน เธอไม่อยากเห็นสีหน้าบึ้งตึงของสวี่หรูเยว่นัก
เฉินหยิงไม่ได้รบเร้า และออกมาส่งสวี่ชิงกับโจวจินหนาน แต่ยังอดจับมือรั้งหลานชายไม่ได้ “จินหนาน ไม่ว่าในใจจะคิดอะไรอยู่ ถ้ารับไม่ได้ก็ปล่อยวางเสียเถอะ คนเราต้องเดินหน้าต่อ ถ้ามีเวลาก็อย่าลืมแวะมาหาย่ากับปู่ด้วยละ”
เขาพยักหน้า “ครับ ถ้าผมมีเวลาจะพาชิงชิงกลับมาเยี่ยมนะครับ”
จากนั้นหญิงชราจึงจับมือสวี่ชิง “ขอบใจเธอมากนะ เห็นพวกเธอมีความสุขกันเราก็โล่งใจ ถ้ามีเรื่องลำบากอะไรก็กลับมาคุยกับย่าได้นะ”
สวี่ชิงยิ้ม “คุณย่าคะ ถ้ามีเรื่องไม่สบายใจเราจะกลับมาหาแน่นอนค่ะ”
เฉินหยิงเอ่ยเตือนอีกครั้ง ก่อนจำใจมองโจวจินหนานกับสวี่ชิงขึ้นรถไป
เกาจ้านขับรถออกมาไกลแล้วแต่ยังเห็นหญิงชรายืนอยู่หน้าประตูจากกระจกมองหลัง เขาอดถอนหายใจไม่ได้ “วันนี้แม่เฒ่าคงเสียใจมาก”
สวี่ชิงรู้สึกเช่นกันว่าคนที่เสียใจมีเพียงคุณปู่และคุณย่าเท่านั้น
โจวจินหนานส่ายหน้า “ไม่หรอก พวกท่านผ่านโลกมามาก ทำใจได้อยู่แล้วละ”
บางทีอาจมีเรื่องใหญ่กว่านี้รอพวกเขาอยู่ในอนาคตก็ได้!
……
เมื่อสวี่ชิงกับคนอื่นๆ กลับไป เฉินหยิงก็ไม่มีอารมณ์มาเป็นห่วงว่าครอบครัวจะได้กินข้าวหรือไม่ นางกลับเข้าห้องไปพร้อมกับโจวคังอัน
โจวเฉิงเหวินถอนหายใจและกลับเข้าห้องทำงานเช่นกัน ส่วนโจวเฉิงเฉียนกับเหยียนเฉียวอวี้ก็เดินเข้าห้องตนเอง
เหลือเพียงซูฮุ่ยหรู โจวจินซวน และสวี่หรูเยว่ในห้องนั่งเล่น
ซูฮุ่ยหรูมองหน้าลูกชายกับสวี่หรูเยว่พลางโบกมือไล่ “พวกลูกก็กลับเข้าห้องไปก่อนเถอะ”
โจวจินซวนพลันเอ่ยค่อนแคะ “แม่ครับ ไม่ได้คิดว่าจะถูกล้างแค้นเร็วขนาดนี้สินะครับ”
ซูฮุ่ยหรูกุมขมับอย่างเหนื่อยใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลูกชายก็เงยหน้ามอง “ลูกพูดถึงเรื่องอะไร”
เขากำหมัดแน่น “แม่บอกให้ผมแต่งงานกับสวี่หรูเยว่ ผมก็แต่งให้แล้ว ต่อไปจะใช้ชีวิตยังไง แม่ก็ตัดสินใจเองเถอะครับ!”
ซูฮุ่ยหรูพลันลุกพรวดขึ้น “โจวจินซวน นี่ลูกจะต่อต้านแม่อีกคนเหรอ”
เขาหัวเราะ “ผมจะเข้าข้างแม่ต่อไปได้ยังไง แม่โหดร้ายถึงขั้นกล้าวางแผนทำร้ายลูกตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ติดต่อหัวหน้าของพี่ พี่เขาจะประสบอุบัติเหตุในซีหนานเหรอครับ”
…………………………………………………………………………………………………………………………
สารจากผู้แปล
อ้าว มีปมอะไรมาอีกล่ะเนี่ย แม่วางแผนทำร้ายลูกคนโตของตัวเองอย่างนั้นเหรอ
ไหหม่า(海馬)
