บทที่ 109 การแก้แค้นของไป๋หลาง
สวี่ชิงรู้สึกว่าพักนี้โจวจินหนานช่างพูดขึ้นทุกที เธอหัวเราะและโผเข้ากอดเขาเพื่อหยอกล้อ
ทั้งสองต่อล้อต่อเถียงกันครู่หนึ่ง ก่อนลุกขึ้นและไปดูแลงานที่ร้าน
แม้โจวจินหนานมองไม่เห็นแต่ช่วงนี้เขาก็สัมผัสได้ว่าสวี่ชิงมุ่งมั่นตั้งใจกับสิ่งที่ทำอยู่ เธอทบทวนรายละเอียดทุกอย่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุผิดพลาดขึ้น
ในขณะเดียวกันเธอก็ดูอารมณ์ดี มีความสุขทุกวัน สนุกไปกับการหาทางแก้ปัญหายุ่งยาก และไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่น้อย
ยิ่งอยู่ด้วยก็ยิ่งติดนิสัยของเธอมา เขาอารมณ์ดีขึ้นมาก และอดไม่ได้ที่จะอิงแอบแนบชิดเธอไม่ห่าง
เขาไม่คุ้นเคยกับความรู้สึกเช่นนี้นัก หลังรับรู้เรื่องการคบชู้ของซูฮุ่ยหรู เขาก็ไม่คิดเชื่อใจใครอีก
สวี่ชิงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังตื่นนอน
เมื่อกลับมาก็เห็นเกาจ้าน ส่วนโจวจินหนานนอนอยู่ ข้างขาเขาคือเจ้าไป๋หลางในสภาพดูไม่จืดจนเธอทนมองตรงๆ ไม่ได้
“ไป๋หลาง” สวี่ชิงก้าวไปหาด้วยความแปลกใจ พลางเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะมัน
ไป๋หลางหันหนีอย่างไม่สบอารมณ์ มันคงไม่อยากสนใจสวี่ชิง
เธอคว้าหูของมันเอาไว้ ก่อนมองหน้าเกาจ้าน “ไม่ใช่ว่าต้องรอจนกว่าจะปลายเดือนถึงจะพากลับมาได้เหรอคะ”
เกาจ้านกล่าวขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “หมาของจินหนานนิสัยเสียไม่แพ้เจ้าของเลย ท่าจะรีบกลับมาแก้แค้น ไม่ยอมกินอะไร จะออกล่าท่าเดียว เหล่าเฉินเลยเรียกผมมารับมันกลับไป”
สวี่ชิงมองผ้าพันแผลรอบคอไป๋หลาง และนึกเป็นห่วงเล็กน้อย “แผลยังไม่หายดีเลย กลับมาได้แล้วเหรอคะ อีกอย่างถ้าออกไปแก้แค้นทั้งแบบนี้ แล้วคึกจนแผลฉีกขึ้นมาจะทำยังไง”
เกาจ้านเหลือบมองเจ้าไป๋หลางอัปลักษณ์ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ได้ร้ายแรงอะไร”
โจวจินหนานลูบหัวมันก่อนหันไป “มอง” สวี่ชิง “โจวจินซวนจะแต่งงานเมื่อไหร่เหรอครับ”
สวี่ชิงย้อนคิด “พรุ่งนี้ค่ะ เห็นบอกว่าวันพุธ วันนี้ก็วันอังคารแล้ว”
โจวจินหนานลูบหัวเจ้าไป๋หลาง “เอาละ ไปงานพรุ่งนี้กัน”
เกาจ้านงุนงง “ใครจะแต่งงานนะ โจวจินซวนเหรอ น้องนายจะแต่งงานกับใคร”
สวี่ชิงช่วยตอบ “สวี่หรูเยว่ค่ะ คุณน่าจะรู้”
แม้แต่เกาจ้านยังได้ยินเรื่องของสวี่หรูเยว่ “เกิดเรื่องแบบนี้ยังจะแต่งงานกับสวี่หรูเยว่อีกเหรอ น้องนายทำแบบนั้นได้ช่างอดทนจริงๆ”
แต่เมื่อนึกถึงว่าโจวจินหนานจะพาไป๋หลางกลับไปร่วมงานแต่งโจวจินซวน นี่จะไม่เป็นเรื่องวุ่นวายหรอกหรือ
สวี่ชิงลังเลเช่นกัน เธอคิดว่าตนเองเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นแล้ว โจวจินหนานกลับอาการหนักกว่าเธอเสียอีก!
โจวจินซวนแต่งงาน มารดาอย่างซูฮุ่ยหรูต้องไปร่วมงานแน่นอน ถ้าเขาพาไป๋หลางไปและมันกัดหล่อนที่งานเข้า คงทำให้โกรธไม่น้อย!
ทั้งยังมีคุณปู่กับคุณย่าโจวอีก
เธอพลันใจอ่อนขึ้นมา “ถ้าพาเจ้าไป๋หลางไปแล้วเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น คุณปู่คุณย่าจะทนได้เหรอคะ ถึงยังไงพวกท่านก็อายุมากแล้ว เจอเรื่องสะเทือนใจจะแย่เอานะคะ”
เกาจ้านเห็นด้วย “นายใจเย็นก่อนเถอะ แก้แค้นจะทำเมื่อไหร่ก็ได้นี่”
โจวจินหนานเม้มปาก “ไม่เป็นไร ไป๋หลางไม่ไปซนที่ไหนหรอก”
เกาจ้านไม่รู้จะพูดอย่างไร ความคิดโจวจินหนานพิกลนัก ไปถึงงานแต่งแล้ว ยังบอกว่าเจ้าไป๋หลางจะไม่ไปซนที่ไหนอีก
มันเป็นคนหรืออย่างไร มันแอบแก้แค้นคนที่ทำร้ายมันได้อย่างนั้นหรือ
สวี่ชิงรู้ว่าบางครั้งโจวจินหนานก็หัวแข็งและไม่ยอมรับฟัง เธอลูบหัวไป๋หลางและมองหน้าเกาจ้าน “คุณอยู่กับโจวจินหนานที่บ้านนะคะ ฉันจะไปดูร้านหน่อย แล้วจะกลับมาตุ๋นเนื้อให้กินเย็นนี้ ฉันหมักเอาไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว”
เกาจ้านไม่เกรงใจ “ได้ครับ ตั้งใจทำงานนะครับ น้องสะใภ้”
สวี่ชิงรินชาให้ทั้งคู่ก่อนขี่จักรยานออกไป
เกาจ้านนั่งลงบนเก้าอี้หวายและโยกเล่น “อยู่ดีกินดีแบบนี้ ฉันว่านายต้องอ้วนขึ้นแน่”
โจวจินหนานไม่สนใจเขาขณะจิบชาของตน
ทันใดนั้นเกาจ้านลุกพรวดขึ้น “มีบางอย่างที่นายต้องรู้ ช่วงนี้อาจมีเรื่องวุ่นวายบางอย่าง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก”
โจวจินหนานนิ่วหน้า “เรื่องวุ่นวายอะไร”
“แค่คนที่วางยานายคลาดสายตาเราไป แล้วมันก็น่าจะมาหานาย”
โจวจินหนานสบถในลำคอ “นั่นมันยังไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกเหรอ?”
หากเขายังสายตาดีคงไม่กลัวอะไร แต่ตอนนี้เขามองไม่เห็น กลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะมาทำร้ายสวี่ชิง
เกาจ้านเกาจมูก “เบื้องบนบอกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่น่ะ นายเองก็เป็นหมากไร้ประโยชน์ของพวกมันแล้ว พวกมันไม่จำเป็นต้องมาหาเรื่องนายหรอก”
โจวจินหนานนิ่งเงียบขณะครุ่นคิดทั้งหน้านิ่ว
เกาจ้านเอนหลังพิงเก้าอี้โยก “หรือจะให้ฉันย้ายเข้ามาอยู่ด้วยช่วงนี้ ถึงยังไงหน้าร้อนนี้ก็อากาศร้อน ฉันนอนที่ลานบ้านก็ได้”
โจวจินหนานบอกปัด “ไม่ต้องเลย”
เกาจ้านเหลือบมองไป๋หลาง “ใช่สิ ไป๋หลางกลับมาแล้ว คนส่วนใหญ่คงไม่กล้าเข้ามาหรอก”
เดิมทีมันดูดุร้าย แต่หลังจากโกนขนแล้วก็ทั้งดุร้ายและน่าเกลียด มองแวบแรกนึกว่าสัตว์ประหลาดปริศนา!
…………
เช้าตรู่วันพุธ บรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝนเล็กน้อย ทำให้อากาศร้อนเย็นลงมาก
หนุ่มสาวโรงงานต่างเฝ้ารอชมเรื่องสนุก ภายในสิบวันสวี่หรูเยว่แต่งงานถึงสองครั้ง ซึ่งนับว่าเป็นข่าวใหญ่
ครั้งนี้ตระกูลสวี่ไม่ได้จัดงานเลี้ยง เพียงส่งคนมารับตัวเจ้าสาวอย่างสวี่หรูเยว่เพียงอย่างเดียวเท่านั้น
หากทำแบบนั้นอีกครั้ง พวกเขาคงได้พลาดคนที่ตามหามานาน
โจวจินซวนอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาว หากไม่มีดอกไม้แดงกลัดอยู่ที่อก สีหน้าเศร้าซึมของเขาคงทำให้คิดไปว่ามีคนในครอบครัวล่วงลับ
เขาขับรถจิ๊ปมารับสวี่หรูเยว่
การขับรถมารับตัวเจ้าสาวช่างเป็นเรื่องที่หาได้ยาก แต่เมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของโจวจินซวน คนที่จับจ้องมาก็เดาออกกันเกือบหมด
“ฟางหลานซินนี่เก่งจริงๆ”
“ใช่ ฉันคิดว่าทั้งชีวิตนี้สวี่หรูเยว่จะแต่งงานได้แค่กับพ่อม่ายหรือหนุ่มโสดขึ้นคานเสียอีก นึกไม่ถึงว่าหล่อนจะยังได้แต่งงานกับหนุ่มนักศึกษา”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นเซ็งแซ่ โจวจินซวนได้ยินมันชัดเจนเต็มหู ทำเอาเขายิ่งหน้าเสีย สายตาหม่นหมองลง
เขาขึ้นบันไดรีบไปรับตัวสวี่หรูเยว่และลงมา
สวี่หรูเยว่สวมชุดกระโปรงสีแดง ผมถูกเกล้ารวบขึ้นพร้อมประดับดอกไม้ปลอม ใบหน้าไร้ซึ่งรอยยิ้ม
ทั้งสองขึ้นรถและไม่พูดไม่จากันตลอดทาง
ฟางหลานซินยืนมองรถจี๊ปแล่นออกไปอยู่บนระเบียง หล่อนไม่ทันได้เห็นท่าทีของโจวจินซวนเมื่อครู่ ไม่แม้แต่จะได้ทักทาย ทำได้เพียงเอ่ย “สักที!”
ขอให้หล่อนหายใจหายคอให้โล่งหน่อยเถอะ!
ทั้งหมดเป็นความผิดของสวี่ชิง เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฟางหลานซินก็กลับเข้าห้องนอนและหยิบสมุดบันทึกเล่มเก่าออกมาก่อนพบที่อยู่หนึ่ง พลางยิ้มออกมาอย่างแค้นใจ
อีกด้านหนึ่ง สวี่ชิงกับโจวจินหนานกำลังเตรียมตัวไปงานแต่งงาน
สวี่ชิงอดจะเตือนโจวจินหนานอีกครั้งไม่ได้ “ฉันอยากบอกคุณปู่คุณย่าก่อนค่ะ พวกท่านแก่แล้ว เกรงว่าจะรับไม่ไหว”
โจวจินหนานเอื้อมมือออกไปลูบศีรษะเธอ “แผลของทุกคนหายดีและไม่เจ็บแล้วละครับ ขอแค่มีโอกาส ต้องทำให้เธอเจ็บปวดแบบไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิตเลย เธอจะได้ไม่กล้าล้ำเส้นมาอีก”
“คนที่ทำร้ายคุณ อย่าให้พวกเขาเริ่มก่อน แต่เราต้องชิงลงมือก่อนครับ!”
สวี่ชิงจ้องเขาอย่างงุนงง ก่อนเอื้อมแขนไปโอบเอวอีกฝ่าย “คุณจะสอนเรื่องแย่ๆ ให้ฉันเหรอคะ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ไป๋หลางเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนเจ้านายเลย งานแต่งป่วนแน่ ใครจะเป็นคนทำร้ายไป๋หลางกันนะ
ที่อยู่ที่นังแม่เลี้ยงเจอนี่เป็นที่อยู่ใครอะ?
ไหหม่า(海馬)
