ตอนที่ 97 ความเปลี่ยนแปลง
“ทำไมรู้สึก…ตื่นเต้นจังเลย”
“ฟุฟุ ท่านเบเรธรู้สึกอึดอัดใจหรือเปล่าคะ?”
“ฮะๆ… ถ้าจะให้พูดตามตรงนะ ฉันแค่ไม่ค่อยมั่นใจเรื่องวิธีเข้าหาเท่าไหร่น่ะ”
ความสัมพันธ์แบบคนรักของเบเลทกับเชียดูเหมือนจะดำเนินไปอย่างใกล้ชิดเฉพาะในคฤหาสน์เท่านั้น แต่ในสถานการณ์ปกติ พวกเขาก็กลับมาเป็นเหมือนเพื่อนร่วมชั้นที่พูดคุยกันในระยะห่างธรรมดา
ในเช้าวันนี้ เบเรธและเชียกำลังเดินผ่านประตูใหญ่ของโรงเรียนเลเวลเวิทส์ พร้อมกับบทสนทนาที่แฝงไปด้วยความรู้สึกกังวล
วันนี้สำหรับเบเรธถือเป็น “วันแรก” ที่จะได้พบกับเอเลน่าและลูน่าในฐานะที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไป อีกทั้งด้วยระยะเวลาที่เว้นช่วงห่างจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้เกิดความรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
“ฉันคิดว่าท่านเอเลน่าและท่านลูน่าก็อาจรู้สึกคล้ายกันค่ะ เพราะฉะนั้นท่านเบเรธต้องเป็นฝ่ายที่นำบทสนทนาได้นะคะ!”
“เอเลน่าจะเป็นฝ่ายนำเองหรือเปล่านะ?”
“อันนี้คงยากนะคะ… ยิ่งรู้สึกมากเท่าไร ก็ยิ่งลำบากที่จะรักษาความเป็นตัวเองไว้ในสถานการณ์แบบนี้ ฉันคิดว่าคงไม่ง่ายเหมือนเวลาปกติแน่ๆ”
“……!”
คำพูดของเซียทำให้เบเรธหัวใจเต้นแรงจนถึงกับกลั้นหายใจ คำพูดจากมุมมองของบุคคลที่สามซึ่งบอกว่า “พวกเธอชอบคุณมากเสียจนการเป็นผู้นำเรื่องแบบนี้คงทำได้ยาก” นั้น ทำให้เขาเขินอายอย่างที่สุด
“ดิฉันคิดว่าท่านเบเรธเองก็คงรู้สึกเช่นเดียวกัน แต่ในฐานะผู้ชาย…ต้องแสดงความเป็นผู้นำออกมานะคะ!”
“…ครับ”
เบเรธตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีข้อโต้แย้ง พร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ บนใบหน้า และเมื่อเขาเห็นรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้าของเชีย ซึ่งเป็นคนรักของเขา ความเขินอายก็ยิ่งทวีคูณ
แม้จะอยากสงบจิตสงบใจ แต่ก็กลับกลายเป็นว่ายิ่งทำให้ตัวเองประหม่าเข้าไปใหญ่
“เฮ้อ… ต้องพยายามสินะ”
เบเรธสูดลมหายใจลึก ตั้งสติ และหันสายตาไปทางอื่นก่อนจะพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“เพื่อที่จะเป็นคนที่ใคร ๆ ก็มองว่า ‘เหมาะสม’ กับพวกเธอ…”
เอเลน่า เลแคลร์ จากตระกูลเคานต์
ลูน่า เปเรนเมล จากตระกูลบารอน
และเชีย อัลมา สาวใช้ประจำตัว
เบเลทรู้ซึ้งถึงสถานะของทั้งสามคนดีพอแล้ว จากงานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อวันก่อน ซึ่งเต็มไปด้วยเหล่าขุนนางที่ต่างเข้ามาทักทายพวกเธอ
เพื่อรักษาหน้าของทุกคน และเพื่อไม่ให้มีใครพูดกันว่า “ถูกบังคับให้เป็นคนรัก” หรือไม่ให้มีใครหมดความสนใจในตัวเขา เบเรธรู้ดีว่าเขาต้องระมัดระวังตัวอย่างที่สุด เพราะเขาไม่ได้คบกับพวกเธอด้วยความรู้สึกครึ่ง ๆ กลาง ๆ
“ท่านเบเรธ ท่านไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเองถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“เอ๊ะ? …อย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ไม่ว่าคนรอบข้างจะมองว่าอย่างไร ความรู้สึกนี้ของฉันไม่มีวันเปลี่ยนแปลงค่ะ”
“…”
เชีย ซึ่งเป็นคนที่เรียกได้ว่าแทบไม่มีช่องว่างให้โจมตี ในช่วงเวลานี้เองก็ใช้โอกาสแสดงออกถึงความรู้สึกของตัวเอง ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเล็กน้อยด้วยความเขินอาย
“อ-อ้อ แล้วก็อีกอย่างนะคะ! ฉันคิดว่าสิ่งนี้ก็เป็นเรื่องของเวลาเช่นกัน! มีหลายท่านที่ได้เข้ามาทักทายท่านเบเรธในงานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อวันก่อน ท่านคงต้องได้เห็นสถานการณ์ที่ดีขึ้นอย่างแน่นอนค่ะ!”
“ฮะๆ ก็อาจจะจริงอย่างที่เธอว่า”
เบเรธเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะวิตกกังวลมากเกินไป สไตล์มองโลกในแง่ดีของเชียเป็นสิ่งที่น่าจะลองเอาเป็นแบบอย่าง เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังค่อย ๆ เดินหน้าไปทีละก้าว แม้ว่าจะเป็นก้าวเล็ก ๆ ก็ตาม
“เอ่อ… ท่านเบเรธคะ”
“หืม?”
“ฉันมีเรื่องอยากจะเรียนให้ทราบ อาจทำให้ท่านไม่สบายใจ แต่จะเป็นไรไหมคะ?”
“แน่นอน ไม่มีปัญหาเลย แล้วมีอะไรเหรอ?”
เชียดูเหมือนจะปรับท่าทางให้เป็นทางการขึ้นมาเล็กน้อย เบเรธจึงเผลอนั่งตัวตรงโดยไม่รู้ตัว และเชียก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ลังเลเล็กน้อย
“ด้วยความที่ท่านได้กลายเป็นคนรักกันแล้ว ฉันคิดว่าท่านอาจรู้สึกว่าคุณเอเลน่าหรือคุณลูน่ามีเสน่ห์มากขึ้นเรื่อย ๆ…”
“อืม…ก็คงใช่”
“แ-แต่อย่างไรก็ตาม ฉันเองก็เช่นกันค่ะ! ฉันอยากให้ท่านมองฉันในแบบเดียวกัน…อยากให้หลงใหลในตัวฉันเหมือนกันค่ะ! ฉ—ฉันจะพยายามค่ะ!”
เชียเบิกตากลมโตและพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น
เบเรธได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ เพราะไม่เข้าใจว่าในสิ่งที่เชียเพิ่งพูดนั้นมีอะไรที่อาจทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจได้ ทว่าก็ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่มีความรู้สึกอะไรในใจเลย
“นี่…เชีย”
“ค่ะ!?”
“ก็…ตอนนี้มันเป็นแบบนั้นแล้วนะ อย่าพูดอะไรที่มันชัดเจนเกินไปสิ”
“!! ข-ขะ ขอโทษค่ะ!”
“อืม แล้วเรื่องแบบนี้เก็บไว้คุยกันที่บ้านดีกว่า”
“ข-เข้าใจแล้วค่ะ!”
เพราะเป็นเรื่องน่าอาย จึงควรพูดกันในพื้นที่ส่วนตัว อีกทั้งยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง
เบเรธไม่อยากให้ใครมาเห็นรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะอวดดีของเชียในตอนนี้ มันเป็นรอยยิ้มที่ น่ารัก แต่ก็ทำให้เขารู้สึกไม่อยากแบ่งปันให้คนอื่นได้เห็น
ขณะที่เบเรธพยายามเลี่ยงสายตาและตั้งสติ ก็สังเกตเห็นบางอย่าง
“เอ๊ะ? นั่น…เหมือนมีคนมุงอยู่ตรงนั้นนะ?”
“เกิดปัญหาอะไรขึ้นหรือเปล่านะคะ?”
สายตาของกลุ่มนักเรียนที่มุงดูนั้นมองไปในทิศทางเดียวกัน เบเรธและเชียจึงลองมองตาม
แล้วพวกเขาก็เข้าใจในทันที
ตรงหน้าบ่อน้ำพุใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางโรงเรียน มีหญิงสาวสองคนกำลังสนทนาอย่างสนุกสนาน
คนหนึ่งมีเส้นผมสีแดงสวยซึ่งสะบัดไหวไปตามสายลม
อีกคนกำลังอุ้มหนังสือด้วยท่าทีที่ดูเหมือนจะทะนุถนอมมันอย่างมาก
ภาพนั้นงดงามราวกับฉากในภาพวาด
“ท่านเบเรธ ถึงเวลาของท่านแล้วค่ะ!”
“หา?”
“ฉันมีธุระต้องไปจัดการค่ะ!”
“เอ๊ะ!?”
ก่อนที่เบเรธจะทันพูดอะไร เชียซึ่งดูเหมือนจะอ่านสถานการณ์ได้ดีเกินไป ก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เขายืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
