ตอนที่ 96 มุมมองเอเลน่าและลูน่า
เช้าวันนี้ เวลามาโรงเรียน
“อ้าว อรุณสวัสดิ์นะ ลูน่า”
“อ่ะ… อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านเอเลน่า”
ที่ม้านั่งซึ่งตั้งอยู่หน้าน้ำพุขนาดใหญ่ของโรงเรียนเลเวลเวิทส์ มีสองหญิงสาวผู้สูงศักดิ์นั่งพบปะกันอยู่
(TLN: Rayvelwerts)
เอเลน่า เลแคลร์ ธิดาตระกูลเคานต์ ผู้ได้รับฉายาว่า “เจ้าหญิงดอกไม้แดง”
ลูน่า เปเรนเมล ธิดาตระกูลบารอน ผู้ได้รับฉายาว่า “อัจฉริยะหนอนหนังสือ”
ทั้งสองมีอายุห่างกันหนึ่งปี และเป็นผู้ที่เคยก้าวผ่านเหตุการณ์บางอย่างมาด้วยกันจนสนิทสนมกันได้ในที่สุด
“ต้องขอบคุณสำหรับงานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อวันก่อนเป็นอย่างมากนะคะ ที่ได้ทำให้ฉันได้มีเวลาที่แสนล้ำค่า”
“ไม่เป็นไรเลย”
——งานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อวันก่อนนั้น เกิดเรื่องราวมากมายขึ้นจริง ๆ
“ว่าแต่ฉันเองก็รู้สึกว่ามีช่วงเวลาที่ดีมากเหมือนกันนะ เพราะเธออยู่ด้วย”
“ถ้าคุณคิดเช่นนั้นฉันก็ยินดีค่ะ”
——ทั้งสองต่างก็ได้รับสิ่งที่ดีจากงานเลี้ยงอาหารค่ำวันนั้น
“ว่าแต่ว่า มานั่งอ่านหนังสือในที่แบบนี้ นี่มันแปลกไปหน่อยนะ กำลังหาอะไรมาเปลี่ยนบรรยากาศอยู่หรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ วันนี้ฉันมีธุระเล็กน้อย”
“นัดพบใครงั้นเหรอ?”
“ไม่ถึงขั้นเรียกว่านัดพบหรอกค่ะ ฉันเพียงแค่รอคอยอยู่ฝ่ายเดียวค่ะ”
“รอคอยอยู่ฝ่ายเดียว…?”
คำพูดที่ฟังดูไม่เหมือนลูน่าปกติสักเท่าไหร่ เอเลน่าขยับคอเอียงเล็กน้อยพร้อมกับเส้นผมสีแดงที่ไหวสะบัด ก่อนจะเบิกตาขึ้นเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้
“อืมม แบบนี้นี่เอง คนที่เธอกำลังรออยู่ก็คือคนรักสินะ?”
“……”
แม้จะถูกเดาได้ถูกต้อง แต่ลูน่าก็ไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจแต่อย่างใด… กระนั้น เธอกลับหันหน้าหนีอย่างเขินอาย
ผิวขาวเนียนที่ไม่เคยถูกแดดเผาของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ
“เธออยากจะเห็นหน้าของเบเรธ คนรักของเธอ ถึงได้มานั่งรอที่นี่ใช่ไหมล่ะ?”
“……ฉ-ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ ก็ความสัมพันธ์มันเปลี่ยนไปแล้วนี่คะ……”
“ฟุฟุ เธอนี่อ่อนแอกับหัวข้อแบบนี้จริง ๆ เลยนะ”
“ก็…ช่วยไม่ได้ไม่ใช่หรือคะ…”
แม้ใบหน้าและน้ำเสียงของลูน่าจะไม่แสดงความรู้สึกมากนัก แต่ในช่วงเวลานี้กลับปรากฏการเปลี่ยนแปลงที่ดูเป็นหญิงสาวอ่อนโยนขึ้นมาชัดเจน
ท่าทีที่ปกติสุขุมเยือกเย็นของเธอกลับดูอาการกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด
ปฏิกิริยาที่ดูอ่อนเดียงสาเช่นนี้ เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
“ฉันอิจฉาท่านเอเลน่าจังค่ะ ดูมีความสุขุมเยือกเย็นขนาดนั้น”
“เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับว่าเธอมีความสามารถในสังคมหรือเปล่ามั้ง?”
“……ความสามารถในสังคม เหรอคะ”
“ถึงอย่างนั้น ฉันเองก็เพิ่งมีคนรักครั้งแรกเหมือนกันนะ เบเรธนั่นแหละ”
“ฉันเองก็ครั้งแรกเหมือนกันค่ะ แต่ดูเหมือนมันจะแตกต่างกันมากเลยนะคะ”
ลูน่า ซึ่งใช้เวลาวันธรรมดาและวันหยุดหมดไปกับการอ่านหนังสือ ทั้งยังเพิ่งเคยเข้าร่วมงานปาร์ตี้ครั้งแรกในงานเลี้ยงอาหารค่ำเมื่อวันก่อน เป็นธรรมดาที่เธอจะขาดประสบการณ์ในเรื่องความสัมพันธ์กับเพศตรงข้าม จึงทำให้เธอขาด “ความสุขุม” ไปอย่างมาก
“ฉันกังวลนิดหน่อยค่ะ ว่าตอนนี้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไปแล้ว แต่ฉันที่ขาดความสุขุมแบบนี้ เบเรธ เซนต์ฟอร์ดจะรู้สึกว่ายุ่งยากหรือเปล่า”
“ถ้าเป็นคนแบบนั้น ฉันหรือเธอก็คงไม่ชอบเขาตั้งแต่แรกหรอก เธอแค่เป็นตัวของตัวเองก็พอแล้ว”
เอเลน่าตบไหล่ลูน่าเบา ๆ เพื่อปลอบโยน คำพูดนี้มาจากความเชื่อมั่นที่เธอมีต่อเบเรธ
“แต่อย่างว่า ถ้าเธอมัวแต่ให้ความสำคัญกับการอ่านหนังสือ อาจจะถูกบ่นขึ้นมาก็ได้นะ? หมอนั่นเองก็คงอยากจะใช้เวลาใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเหมือนกัน”
“ขอบคุณสำหรับคำเตือนค่ะ แต่เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ ตอนนี้ฉันไม่ได้ให้ความสำคัญกับการอ่านหนังสือเป็นอันดับหนึ่งอีกแล้ว…”
“พูดแบบนั้นออกมาด้วยความตั้งใจของตัวเองเลยเหรอ?”
“ค่ะ”
“ฟุฟุ”
เอเลน่ายิ้มบาง ๆ โดยไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม แสดงให้เห็นว่าเธอรู้สึกเบาใจจากคำพูดของลูน่า
“แล้วดูเหมือนว่าคนที่ควรกังวลจะเป็นฉันมากกว่านะ”
“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะคะ?”
“ก็คนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้น่ะ แอบพยายามจะไปเจอเบเรธแบบลับ ๆ นี่นา”
“……แต่ท่านเอเลน่าได้เจอเขาในห้องเรียนอยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ? สามารถใช้เวลาร่วมกันได้มากมายเลยนี่คะ”
ด้วยดวงตาสีน้ำผึ้งที่จ้องมองด้วยความน้อยใจ ราวกับจะบอกว่า ‘สำหรับฉันแล้ว ท่านเอเลน่าต่างหากที่แอบล้ำหน้าไปก่อน’
“ลูน่า ฟังฉันก่อนนะ เรื่องนี้สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว”
“——เอ๊ะ?”
เอเลน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น
“เมื่อเช้านี้คุณพ่อบอกฉันว่า คุณอาเรียกำลังจะมาเรียนในวันธรรมดาเหมือนนักเรียนคนอื่นแล้ว แน่นอนว่าเฉพาะวันที่เธอว่างเท่านั้น…และเธอก็เลือกห้องเรียนของฉัน”
“อะ!”
“สัญชาตญาณผู้หญิงฉันบอกว่า…เรื่องนี้อาจจะเกี่ยวข้องกับเบเรธด้วยน่ะ เพราะดูเหมือนในงานเลี้ยงอาหารค่ำวันก่อนเขาจะให้ความสนใจคุณอาเรียอยู่ไม่น้อย”
“……”
ข้อมูลที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยจนกระทั่งตอนนี้ ทำให้ลูน่าที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้แต่เบิกตากว้างและนิ่งเงียบไปอย่างสมบูรณ์
TLN: ว่าที่ภรรยา(?)ใหม่ มาหาถึงรร.เลย
