ตอนที่ 95 คนรักของเชีย
เวลายามเช้าที่แสงแดดลอดผ่านช่องผ้าม่านเข้ามา
“อื้ม… อ…อาา—”
แสงสว่างนั้นทำหน้าที่เหมือนนาฬิกาปลุก เบเรธที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาด้วยความ ก็ต้องพบกับสิ่งที่ไม่คาดคิด
“……หา?”
“!!”
ในสายตาที่พร่ามัวจากความง่วงงุน ปรากฏใบหน้าที่ใกล้จนเกินไปพร้อมแสดงท่าทีตกใจ
ที่นี่คือห้องนอน คนที่เข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวได้มีเพียงไม่กี่คน
เบเรธจึงเอ่ยเรียกคนตัวเล็กที่จ้องเขาอยู่ตรงนั้น
“เชีย?”
“ค-ค่ะ! ส-สวัสดีตอนเช้าค่ะ!”
“อืม… อรุณสวัสดิ์…”
น้ำเสียงตื่นตระหนกพร้อมท่าทีที่ถอยห่างออกไป ทำให้เบเรธต้องยกตัวขึ้นจากเตียงพลางขยี้ตา
“ฟู่… หลับสบายจังเลย…”
“ใช่ค่ะ! ท่านหลับได้อย่างสบายจริงๆ!”
“ฮะๆ… ดูเหมือนเธอจะเห็นฉันในสภาพไม่เรียบร้อยแล้วสิ…”
เบเรธที่ยังคงงัวเงีย หัวเราะแห้งๆ พลางเกาท้ายทอยตัวเองด้วยความเขินอาย ในขณะที่เซียมีท่าทางกระวนกระวายเล็กน้อย และแก้มของเธอก็ขึ้นสีแดงจางๆ
“ขอบใจนะที่ปลุกฉัน”
“ม-ไม่ค่ะ!”
“หืม? …ว่าแต่ หรือว่านี่ฉันนอนตื่นสาย?”
ปกติเบเรธจะตื่นก่อนที่เชียจะต้องเข้ามาปลุก
ความคิดนี้ทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมาทันที เขาหันไปมองนาฬิกาด้วยความตกใจ แต่แล้วก็พบว่าเวลานี้ยังเร็วกว่าเวลาปกติที่เขาตื่นนิดหน่อย
“เอ๊ะ? วันนี้มีอะไรนัดไว้หรือเปล่า?”
“อ๊ะ… ค-แค่เรื่องไปเรียนที่โรงเรียนค่ะ”
“แต่วันนี้ก็ไม่มีงานอะไรพิเศษใช่ไหม?”
“ค-ค่ะ ไม่มีค่ะ”
“…อืม?”
เบเรธเอียงคอสงสัย ขณะที่เชียเริ่มเหงื่อซึมออกมาบนใบหน้า
ในฐานะที่เป็นสาวใช้ส่วนตัวของเขา เธอมีความภาคภูมิใจในหน้าที่จนต้องตอบตามความจริง แม้ว่ามันจะทำให้เธอตกที่นั่งลำบากก็ตาม แต่สำหรับเบเรธ นั่นยิ่งทำให้เขาสงสัยมากขึ้น
“ว่าแต่… มีอะไรหรือเปล่า?”
ไม่มีนัดสำคัญ ไม่มีเหตุการณ์เร่งด่วน แต่เชียกลับมายืนอยู่ในห้องนอนของเขา
ถ้าไม่มีเหตุผลสำคัญ เธอคงไม่ทำเช่นนี้
“ท่านเบเรธ… ได้โปรดฟังคำแก้ตัวของฉันสักเรื่องเถิดค่ะ!”
“หืม?”
“ฉ-ฉันยืนยันได้ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนการพักผ่อนของท่านเลยค่ะ…!”
“ฮะๆ เรื่องนั้นฉันเข้าใจอยู่แล้ว เธอตั้งใจจะปลุกฉันใช่ไหมล่ะ?”
“ไม่ใช่ค่ะ! ฉ—ฉันขอโทษจริงๆ! มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยค่ะ!”
“หา? ไม่ใช่เหรอ!?”
เมื่อได้ยินคำตอบที่แตกต่างจากสิ่งที่คาดไว้ ความสงสัยของเบเรธก็ยิ่งเพิ่มขึ้น
ถ้าไม่ได้ตั้งใจจะปลุกเขา แล้วเธอเข้ามาในห้องนอนด้วยเหตุผลอะไรกัน?
“อ่า…คือว่า…เอ่อ…คือ…”
“ไม่เป็นไรนะ ค่อย ๆ พูดในจังหวะที่ตัวเองสบายใจก็ได้”
เชียทำท่าอึกอัก ดูเหมือนจะพูดออกมาได้ยากมาก หลังจากที่ได้รับคำพูดปลอบโยนอย่างอ่อนโยนจากเบเรธ เธอก็ก้มหน้าลงแล้วพูดเบา ๆ
“ฉัน…แอบดูหน้าท่านเบเรธตอนหลับ…ค่ะ”
“หา?”
“มะ…มะ แน่นอนว่า ฉันไม่เคยทำอะไรที่ไร้มารยาทแบบนี้มาก่อนเลยนะคะ! แต่…แต่…เพราะว่า…ในเมื่อฉันได้กลายเป็นคนรักของท่านเบเรธแล้ว…เหมือนกับท่านเอเลน่ากับท่านลูน่า…ฉันก็เลย…”
“อ๋อ…งั้นเหรอ…?”
“ค่ะ…”
เบเรธเกาแก้มเหมือนจะกลบเกลื่อนความกระดากใจ ส่วนเชียก็หน้าแดงจนเห็นได้ชัด
หลังจากงานเลี้ยงเมื่อสองคืนก่อน พวกเขากลับมาที่บ้านและได้พูดคุยเรื่องนี้กัน ตามที่เชียบอก ตอนนี้เธอได้กลายเป็นคนรักของเขาแล้ว
เพราะหัวข้อสนทนาที่เหมือนเป็นการย้ำเตือนสถานะนี้ เลยทำให้ทั้งคู่รู้สึกประหม่าและเขินอายไปพร้อม ๆ กัน
“ว่าแต่…เมื่อวานนี้เธอไม่ได้ทำอะไรแบบนี้ใช่ไหม? วันนี้เป็นครั้งแรกใช่หรือเปล่า?”
“…”
“เงียบแบบนี้มันหมายความว่าไง?”
“…ฉันทำไปแล้วค่ะ…”
เชียพูดเสียงเบา ๆ พลางใช้มือปิดหน้าตัวเอง
“ฉันแค่…อยากอยู่ใกล้ ๆ ท่านเบเรธนิดหน่อยเองค่ะ…”
“…อย่างนี้เองเหรอ…”
เบเรธที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้มาก่อน รู้สึกว่าหน้าของตัวเองเริ่มร้อนขึ้น
“แล้วนี่เธอทำให้ฉันรู้สึกอายมากเลยนะ รู้ไหม แอบมองหน้าฉันตอนหลับเนี่ย”
“ม-ม-ไม่ใช่การแอบมองแบบนั้นนะคะ! แค่แอบมองนิด ๆ เท่านั้นเอง!”
“เหรอ?”
แต่ดวงตาของเชียกลับลอกแลกไปมา ทำให้เบเรธมั่นใจว่าเธอแค่พยายามหาคำอื่นมาใช้แทนคำว่า “จ้อง” เท่านั้น
ถ้าใครเจอเชียครั้งแรก ก็คงรู้สึกเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้ดูมีอะไรบางอย่างที่ตรงไปตรงมาเกินคาดคิด
“ไม่ว่าจะยังไงก็เถอะ ฉันต้องอับอายมากเลยนะ กับเรื่องนั้นน่ะ ไม่ยุติธรรมเลย”
“อึ้! ขอโทษจริงๆ ค่ะ!”
การที่ใช้คำพูดแบบสุภาพนั้นทำให้ดูเหมือนว่าเธอพูดจริงจังมากขึ้น เชียจึงก้มศีรษะต่ำลงอย่างรู้สึกผิด
แน่นอนว่าเบเรธไม่ได้โกรธอะไรเธอเลย
“ว่าแต่ งั้นต่อจากนี้เรามาทำให้มันยุติธรรมกันเถอะ”
“เอ๊ะ!?”
“ใช่… มานี่สิ”
เบเรธลุกขึ้นจากเตียง และกางแขนออกทั้งสองข้างในท่าทางเชื้อเชิญ
แม้เขาจะเป็นคนพูดจาแบบไม่ค่อยสุภาพเพราะความอาย แต่เขาก็ไม่ได้คบกับเชียเพราะหน้าที่หรือสถานการณ์ที่บังคับ
เพราะความรู้สึกที่แท้จริงของเขานั่นแหละ ที่ทำให้เขาอยากทำแบบนี้ แม้จะใช้ข้ออ้างก็ตาม เพราะเขายังไม่ได้ทำสิ่งที่คู่รักจะทำเลย
“เร็วๆ หน่อยสิ”
“จ-จริงเหรอคะ!?”
“ก็เราเป็นคู่รักกันนี่ อย่ามัวแต่เกรงใจเลย”
“ค่ะ!”
เสียงของเชียที่ดังที่สุดในวันนี้ มาพร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอเปิดแขนออกและกระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเขา
ร่างเล็กๆ ของเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างพอดี พร้อมกับกลิ่นหอมหวานที่ลอยมา
และในขณะที่เธอกอดเขาจากด้านหลังด้วยมือทั้งสองข้าง
สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาก่อน
“เชีย… ฉันขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าในโรงเรียนเราอย่าทำอะไรแบบนี้ล่ะ”
“อืม… ถ้าเราอยู่ด้วยกันสองคนล่ะ… คิดว่าคงไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”
“อ… อืม ถ้าแค่สองคนก็ไม่เป็นไรหรอก”
“ขอบคุณค่ะ…”
เชียพูดขอบคุณในขณะที่เธอฝังใบหน้าไว้ที่หน้าอกของเขา
“เอาล่ะ… งั้นเราน่าจะต้องห่างกันได้แล้วนะ… เริ่มเขินแล้ว… ฮะๆ…”
“ขออีกนิดนะคะ… ขอให้กอดต่ออีกสักพัก… เพราะเรายังไม่ยุติธรรมกันเลย…”
“อ… อะไรนะ…”
เชียที่ไม่ยอมปล่อยเขาออกไปจากอ้อมแขน กลับยิ่งกอดแน่นขึ้นและขอร้อง เขาก็จำใจต้องยอม
หากเขาหลงใหลไปมากกว่านี้ เขาก็จะพ่ายแพ้ให้กับเธอ นี่คือบทเรียนที่เขาได้เรียนรู้ในวันนั้น
