ตอนที่ 94 หลังงานเลี้ยง 3 – มุมมองเชีย
—ภายในรถม้าที่มารับเบเรธหลังจบงานเลี้ยงอาหารค่ำ
“ค่ำคืนนี้ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าปลื้มปิติเสียจริงนะคะ”
“อ-อื้ม… ต้องขอบคุณมากเลยล่ะ แต่พูดแบบนี้ แอบไปได้ยินมาจากใครหรือเปล่า?”
“ฉันเดาได้จากระยะห่างและบรรยากาศค่ะ”
“ว่าแล้วเชียว สมเป็นเชียจริงๆ…”
เชียที่มั่นใจว่าตัวเองเป็นคนที่ภักดีต่อเบเรธมากที่สุดในโลก ยิ้มตอบกลับไปอย่างอบอุ่น
(ท่านกำลังเดินหน้าไปในทิศทางที่ดี ฉันเองก็รู้สึกโล่งใจเหมือนกันค่ะ…)
แม้คุณเอเลน่าและคุณลูน่ายังไม่ได้มี ‘การหมั้นหมาย’ อย่างเป็นทางการ พวกเธอก็อาจจะยังถูกขุนนางคนอื่นเข้ามาจีบในอนาคต แต่เซียรู้ดีว่าทั้งสองคนไม่มีทางหวั่นไหวง่ายๆ
เธอรู้ดีถึงความรู้สึกที่ทั้งสองมีต่อเบเรธ และตัวเชียเองก็เชื่ออย่างเต็มหัวใจว่า “ไม่มีผู้ชายคนไหนจะวิเศษไปกว่าท่านเบเรธอีกแล้ว!”
“เอ่อ… ท่านเบเรธคะ…”
“มีอะไรเหรอ อยู่ๆ ทำไมถึงพูดจริงจังแบบนี้ล่ะ?”
“ท่านไม่ไปพักที่บ้านตระกูลเลแคลร์แน่เหรอคะ? ท่านไม่ได้เกรงใจฉันไช่ไหมคะ? ฉันเกรงว่าการกลับเพียงลำพังของฉันจะทำให้ท่านลำบากใจ…”
หากเธอเป็นสาวใช้ของขุนนางคนอื่น เธอคงไม่มีโอกาสได้พูดอะไรแบบนี้
เชียรู้ตัวดีว่าเธอกำลังพูดสิ่งที่อาจดูเหมือนหลงตัวเอง แต่เพราะคู่สนทนาเป็นเบเรธ เธอถึงกล้าพูดออกไป
“เอ๊ะ? ที่ว่าพักที่บ้านตระกูลเลแคลร์นี่หมายความว่าไงเหรอ?”
“ฉันรู้สึกได้จากบรรยากาศของคุณเอเลน่าผู้เป็นเจ้าภาพค่ะ”
“อ-อ๋อ… งั้นเหรอ!?”
“ค่ะ ฉันคิดว่าไม่น่าผิดพลาด…”
ความรู้สึกที่เชียมีต่อเบเรธยังคงแน่นแฟ้นไม่เปลี่ยนแปลง
(หากท่านเลือกที่จะพักค้างที่นั่น คืนนี้อาจกลายเป็นคืนที่พิเศษระหว่างท่านและคุณเอเลน่าก็ได้… เพราะวันนี้ถือเป็นวันสำคัญที่น่าจดจำอย่างยิ่ง…)
การที่เจ้านายอันเป็นที่รักของเธอได้ใช้เวลาอันพิเศษกับคนรัก ถึงแม้เซียที่มีความใจเย็นเป็นพิเศษก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ลึกๆ แต่เรื่องนี้เธอต้องทำใจยอมรับ เพราะเธอไม่อาจยอมให้ตัวเองกลายเป็นอุปสรรคต่อความสุขของเจ้านายได้
“แ-แบบว่า การไปพักค้างน่ะ คงเป็นการรบกวนมากเกินไป ฉันเลยตั้งใจว่าจะปฏิเสธอยู่แล้วล่ะ และที่สำคัญ ฉันไม่อยากปล่อยให้เชียกลับคนเดียวน่ะ มันน่ากังวลเกินไป”
“…ข-ขอบคุณมากค่ะ”
(ท่านเบเรธช่างเป็นคนที่ใจดีจริงๆ… แม้ว่าฉันจะหลงตัวเองไปบ้าง แต่สิ่งที่ท่านพูดก็ตรงกับความคิดของฉันเลย…)
การที่ได้อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวกับเจ้านายอันเป็นที่รักและได้ฟังคำพูดแบบนี้ มันทำให้หัวใจของเชียเต้นแรงจนยากจะควบคุมตัวเองได้
เธอรู้ว่าคุณเบเรธคือเจ้านายที่พร้อมจะยิ้มและให้อภัยเธอเสมอ และเพราะรู้เรื่องนี้ดี เธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผ่อนคลายมากเกินไปในบางครั้ง
‘เป็นเรื่องที่ฉันไม่ควรทำอย่างเด็ดขาดตามสถานะของตัวเอง…’
“ท่านเบเลธ… ฉันต้องขออภัยอย่างยิ่งค่ะ”
“หืม?”
เสียงแปลกใจของเจ้านายดังขึ้น ในขณะเดียวกัน เชียยื่นมือทั้งสองข้างของเธอออกไปโอบล้อมมือที่หยาบกร้านและเต็มไปด้วยความเป็นชายของเขา
สัมผัสจากความอบอุ่นที่ส่งผ่านฝ่ามือ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้…
“เอ่อ… ฉันมีเรื่องที่กังวลใจอยู่อย่างหนึ่งค่ะ”
“กังวลใจ…?”
“ท-ท่านเบเรธยังจำเรื่องที่เราเคยพูดถึง… อนาคตของฉันกับท่านได้อยู่หรือเปล่าคะ?”
แม้ยังไม่มีการตัดสินใจที่แน่ชัด แต่หลังจากจบการศึกษาจากโรงเรียนแล้ว เธอได้รับสัญญาว่าจะยังคงเป็นสาวใช้ส่วนตัวที่อยู่เคียงข้างเขา
——และได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป
“จำได้สิ แน่นอนว่าจำได้อยู่แล้ว จะลืมได้ยังไงล่ะ”
เจ้านายที่แสนใจดีตอบกลับมาโดยไม่แสดงสีหน้ารังเกียจหรือไม่พอใจ
แต่ถึงกระนั้น
(คุณเอเลน่าและคุณลูน่า… พวกเธอเป็นคนที่น่าดึงดูดมากจริงๆ จนทำให้ฉันอดคิดไม่ได้——)
“——ท่านเคยเสียใจที่ได้ให้คำสัญญาแบบนั้นกับฉันหรือเปล่าคะ?”
“เดี๋ยวก่อนนะ… เอ๊ะ…? นี่คือเรื่องที่เธอกังวลเหรอ?”
“ค-ค่ะ”
เพราะเธอเคารพและนับถือเจ้านายอย่างสุดหัวใจ เชียจึงไม่ต้องการเป็นภาระให้เขา
หากเขามีความรู้สึกเพียงแค่นิดเดียวที่มองว่าเธอเป็นสิ่งนั้น——
“——!?”
จู่ๆ สิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
เธอรู้สึกถึงสัมผัสที่บีบเข้าที่แก้มของตัวเอง
เมื่อหันไปมองทางด้านข้าง ก็พบว่ามืออีกข้างของเจ้านายที่ไม่ได้ถูกเธอโอบล้อมอยู่ กำลังหยิกแก้มของเธอ
“สิ่งที่เธอพูดมานี่ หมายความว่าเธอเสียใจที่ให้คำสัญญานี้กับฉัน และพยายามชักจูงให้ฉันเป็นฝ่ายล้มเลิกเองอย่างนั้นเหรอ?”
“!! ม-ไม่ใช่แน่นอนค่ะ!! ฉันไม่มีทางเสียใจกับคำสัญญานั้นเด็ดขาด…!!”
เมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอขึ้นเสียง เธอรีบเงยหน้ามองเจ้านายด้วยความลนลาน
แต่สิ่งที่พบกลับเป็นแววตาอบอุ่นและเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนที่เขามองมาที่เธอ…
“ใช่ไหม? ก็เหมือนกันนั่นแหละ เพราะฉันเองก็จริงจังกับมันเหมือนกัน… พอเธอมาพูดแบบนั้น ฉันก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะ”
“ข-ขอโทษค่ะ…”
เมื่อใจเย็นลงแล้ว เธอจึงเริ่มเข้าใจว่าความคิดของตัวเองช่างไม่สมเหตุสมผล
แต่ความรู้สึกไม่มั่นคงนั้นก็ทำให้เธอเผลอต้องการคำยืนยันที่ชัดเจนจากเขา
“เฮ้อ… นี่มัน…”
เสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายจากเจ้านาย ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา
เชียจึงปล่อยมือที่โอบล้อมเขาไว้ พร้อมทั้งหลุบสายตาลงต่ำ
ความรู้สึกผิดและสมเพชในตัวเอง ทำให้เธอเลือกที่จะปิดปากเงียบ
“……”
“……”
ในความเงียบนี้ ความเสียใจของเธอดูเหมือนจะถูกส่งต่อไปถึงเขา
เจ้านายของเธอก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรเช่นกัน
…ช่วงเวลานี้จะยืดเยื้อไปอีกนานแค่ไหนกันนะ?
“ขอโทษนะ เชีย ที่ทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจขนาดนี้”
“เอ๊ะ…”
เสียงของเขาทำลายความเงียบลง และดังขึ้นข้างใบหูของเธอ
“ท-ท่านเบเรธขอโทษทำไมคะ…”
เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาตื่นตกใจ และทันใดนั้น—
“……อ๊ะ……”
กลิ่นหอมที่เธอคุ้นเคยแผ่กระจายเข้ามาในโพรงจมูก
ร่างของเธอหยุดนิ่งไม่สามารถขยับตัวได้
ทั้งสองแขนของเขาโอบล้อมเธอไว้อย่างอบอุ่นในพื้นที่เล็กๆ ของรถม้า
“อะ เอ๊ะ… อื๋อ… เอ่อ ท-ท่านเบเรธ…”
“นี่ เชีย”
เธอพยักหน้าหงึกๆ รัวๆ อย่างไม่สามารถเปล่งเสียงได้ ราวกับสมองขาวโพลนไปหมด
“เอ่อ คือว่า… ถ้าเธอไม่ว่าอะไร… เรื่องสัญญานั้น… เราทำให้มันเป็นทางการเลยดีไหม?”
“!!”
เสียงของเจ้านายที่สั่นเล็กน้อยนั้นแทบไม่เคยได้ยินมาก่อน
“พอทำเป็นทางการแล้ว อาจจะเปลี่ยนใจกลับไปไม่ได้อีกแล้วนะ… แต่ถ้าเธอโอเค ฉันก็อยากทำแบบนั้น”
“……”
——เพราะเขาคิดว่าการมีคนรักทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นใจในสถานะนี้
——และนี่คงเป็นวิธีที่จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยที่สุด
คำพูดที่เปี่ยมด้วยความกล้าหาญนี้เกิดขึ้นเพราะเขาคิดถึงเธออย่างแท้จริง
“เชีย?”
“ค-ค่ะ ได้โปรด… ทำแบบนั้นค่ะ…”
น้ำตาที่เอ่อคลอจนล้น ไหลออกมาทันทีเมื่อคิดว่าตัวเองได้ยืนอยู่ในสถานะเดียวกับเอเลน่าและลูน่าในที่สุด
——น้ำตาแห่งความสุขที่ทำให้ชุดอันแสนสำคัญของเจ้านายเปียกชุ่มไปหมด
ถึงอย่างนั้น เจ้านายที่แสนอ่อนโยนก็ยังคงกอดเธอไว้แน่นจนกระทั่งความรู้สึกทั้งความผิดพลาดและความสุขของเธอสงบลงอย่างสมบูรณ์
TLN: อันนี้คือขอคบ+ตอบรับแล้วนะครับ????
