ตอนที่ 93 หลังงานเลี้ยง 2
“ค-คุณหนูอาเรีย!”
เช้าวันถัดมา คฤหาสน์ของตระกูลดยุคเต็มไปด้วยเสียงร้องเพลงที่งดงาม
ทันทีที่ได้ยินเสียงเพลงนั้น ซาเนียที่มักจะสงบเยือกเย็นถึงกับลนลานและรีบวิ่งตรงไปยังห้องของอาเรียทันที
“แฮ่ก…แฮ่ก…ทำไมถึงร้องเพลงคะ! เมื่อวานก็ร้องไปแล้ว ต้องพักเสียงสิคะ!”
“แหะ…”
“‘แหะ’ อะไรกันคะ!”
อาการเจ็บคอของอาเรียมีเพียงซาเนียที่รู้ และเพื่อป้องกันไม่ให้แย่ลง พวกเธอได้ตกลงกันไว้ว่าหากวันถัดไปไม่มีงานแสดง อาเรียจะต้องพักเสียง แต่ตอนนี้ข้อตกลงนั้นถูกทำลาย
ในฐานะผู้ดูแลที่อยู่เคียงข้าง ความกังวลและความโกรธย่อมพุ่งขึ้นมาโดยไม่อาจห้ามได้
“นี่คิดอะไรอยู่คะ! ทำไมถึงทำอะไรที่ทำให้แย่ลงแบบนี้!”
“ก็…ก็เพราะว่า…”
“ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ!!”
ซาเนียที่โกรธจนเสียงดังแบบนี้นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แต่ถึงอย่างนั้นอาเรียเองก็มีเหตุผล
“ก็…ก็เพราะว่าคอฉันรู้สึกดีขึ้นนี่นา…รู้สึกอยากร้องเพลงมากเลยล่ะ…”
“เอ๊ะ?”
“เลย…เลยอยากร้องเพลงสักหน่อย…”
แม้อาเรียจะเป็นฝ่ายผิดเต็มร้อย แต่คนที่รู้สภาพร่างกายตัวเองดีที่สุดก็คือตัวเธอ
เช้านี้อาเรียตื่นมาพร้อมกับความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
‘เอ๊ะ? ทำไมวันนี้รู้สึกเหมือนร้องเพลงได้สบายจังเลย…’
สิ่งที่เธอรู้สึกก็คือความโล่งสบายที่ไม่มีอาการผิดปกติในลำคอ
พอคิดว่านี่อาจเป็นก้าวแรกที่จะทำให้เธอกลับไปร้องเพลงได้เต็มที่เหมือนในอดีต ความรู้สึกอยากร้องก็ยิ่งท่วมท้น
เพราะอาเรียเป็นคนที่รักการร้องเพลงมากเหลือเกิน
“สิ่งที่ซาเนียทำให้ฉันเมื่อวานมันได้ผลจริงๆ เลยนะ! ผ้าชุบน้ำ ผ้าประคบร้อน ชาน้ำผึ้ง แล้วก็การพักผ่อน!”
“มันจะเห็นผลเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกันคะ นั่นแค่คิดไปเองแน่ๆ”
“ฉันไม่ได้คิดไปเองนะ…ถ้าไม่รู้สึกดีขึ้นจริง ฉันก็ไม่ผิดสัญญาหรอก…”
เมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจ ซาเนียก็เริ่มเข้าใจว่าบางทีสิ่งที่ทำไปอาจช่วยให้อาการดีขึ้นจริง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ผ่อนคลาย
“ถึงแม้ว่าจะรู้สึกดีขึ้น แต่ก็ต้องมีวันพักเสียงอยู่ดีใช่ไหมคะ? ถ้าร้องเพลงวันนี้ พรุ่งนี้อาจมีผลกระทบได้ เพราะการใช้เสียงอย่างต่อเนื่องทำให้ลำคอแย่ลงทีละน้อยอยู่แล้ว”
“อืม…ก็รู้ค่ะ แต่…”
แม้ว่าในใจจะเข้าใจ แต่เรื่องที่เธอรักอย่างการร้องเพลง อาเรียก็ยังดื้อรั้นและไม่ยอมลดละ
หากเผลอละสายตา เธอคงร้องเพลงจนพอใจแน่นอน เพราะความสุขที่ได้จากการร้องในสภาพดีแบบนี้มันช่างหอมหวาน
ในฐานะสาวใช้ที่รู้ใจของอาเรียดี ซาเนียจึงตัดสินใจใช้ “ไม้ตาย” ที่เธอเพิ่งค้นพบเมื่อวาน
“อาเรียคะ ลองคิดถึง ‘ความรู้สึกของท่านเบเรธ’ ดูสิคะ ท่านเป็นห่วงคุณหนูมาก เขาคิดวิธีช่วยจนได้ผลลัพธ์ที่รวดเร็วขนาดนี้ แล้วยังมอบแนวทางทั้งหมดนี้ให้เราแบบไม่หวังสิ่งใดตอบแทน”
“…”
“หากแนวทางนี้ถูกเผยแพร่ ท่านเบเรธจะได้ทั้งชื่อเสียงและทรัพย์สินมากมาย แต่ทั้งหมดนี้ท่านกลับยกให้เพราะห่วงใยคุณหนูอาเรียเพียงคนเดียว นั่นแสดงว่าท่านใส่ใจคุณหนูขนาดไหน”
“…”
“แถมเขายังพูดไว้ว่าหากอาการของคุณหนูแย่ลง เขาจะยอมสละชีวิตเพื่อชดใช้ คุณหนูอาเรียลองคิดดูสิคะ ว่าคุณหนูกล้าทำเรื่องแบบนี้กับคนที่ยอมรับในตัวตนที่แท้จริงของคุณได้ลงคอเหรอคะ?”
“ฉ-ฉัน…ขอโทษค่ะ…”
ทันใดนั้น อาเรียก็ก้มหน้าลง สีหน้าสำนึกผิดอย่างชัดเจน…
นักร้องสาวผู้เลอโฉมถึงกับทรุดลงอย่างสิ้นเชิง
เธอปิดหน้าต่างที่ใช้ส่งเสียงเพลงออกไปด้วยดวงตาสีชมพูอันกลมโตที่ปิดสนิท ก่อนจะนอนซบลงบนเตียงด้วยความเสียใจ
เรือนผมสีบลอนด์แพลตินัมที่ยาวสยายลอยขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ จมลงไปพร้อมกับเธอ
การที่สาวใช้ส่วนตัวกล้าตำหนิเจ้านายของตนอย่างตรงไปตรงมา และไปเชิดชูขุนนางผู้อื่นแทนนั้น นับเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ยากยิ่ง
“หากคุณหนูอาเรียยังกล้าร้องเพลงอีกล่ะก็ ฉันจะไม่ให้ความร่วมมืออะไรอีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องขอให้คุณหนูได้เข้าเรียนที่โรงเรียนแม้ในวันที่ไม่มีการสอบก็ตาม”
“คะ-ค่ะ”
“การที่จะทำให้โรงเรียนยอมอนุญาตให้เลือกห้องเรียนเองได้น่ะ คุณหนูรู้ไหมว่ามันลำบากแค่ไหน…”
เพราะโรงเรียนแห่งนั้นเน้นย้ำความ ‘เท่าเทียม’ เป็นหลัก เรื่องราวจึงไม่ได้ดำเนินไปอย่างราบรื่น
เวลาที่เคยว่างเว้นและใช้นอนพักผ่อนอยู่บนเตียงอย่างอิสระเสรีของอาเรีย—
อาเรียที่เคยพูดว่า ‘อยากพักผ่อนมากกว่าไปโรงเรียน’—
การที่เธอเปลี่ยนใจเช่นนี้ได้อย่างสิ้นเชิง เป็นเพราะเขาคนนั้นแน่นอน
ถึงแม้เจ้าตัวจะพูดว่า “เพราะอยากขอร้องเขาไม่ให้เปิดเผยตัวตนจริงๆ ของฉันต่างหาก!”
แต่ใครก็มองออก และซาเนียเองก็คิดว่าอยากให้อาเรียยอมรับความจริงไปเสียที
“อ้อ มีเรื่องที่ฉันลืมบอกคุณหนูอาเรียไปค่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอ?”
“คุณเบเรธท่านกำลังคบหากับคุณเอเลน่าแห่งตระกูลเคาท์ คุณลูน่าแห่งตระกูลบารอน และสาวใช้ส่วนตัวของท่านคือคุณเชียอยู่ค่ะ คุณหนูควรระวังการปฏิบัติตัวด้วยนะคะ”
“…ห๊ะ?”
“ในงานเลี้ยงอาหารค่ำ มีการสารภาพความรู้สึกกันแล้วค่ะ”
“…………”
ดวงตาของอาเรียเบิกกว้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแววตาที่ดูหดหู่
เพียงแค่เห็นปฏิกิริยาเช่นนี้ ก็ชัดเจนแล้วว่าเหตุผลที่เธออยากไปโรงเรียน ไม่ใช่เพื่อขอร้องเขาให้ปิดบังตัวตนที่แท้จริงแต่อย่างใด
“จะทำอะไรก็เป็นอิสระของคุณหนูอาเรียค่ะ แต่คนที่ยอมรับ ‘ตัวตนที่แท้จริง’ ของคุณหนูได้ ก็คงมีเพียงคุณเบเรธและคนรอบตัวเขาเท่านั้น”
“อือ”
“ดังนั้น ขอให้พยายามเข้าไว้เถอะค่ะ เพื่อฉันเองก็ด้วย จะได้ใช้ชีวิตแบบสบายๆ เสียที”
“เอ๊ะ? เพื่อซาเนียด้วยเหรอ?”
“แค่กๆ…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
ซาเนียแกล้งกระแอมเหมือนจะกลบเกลื่อน แต่แท้จริงแล้วเป็นความในใจของเธอ
เพราะปัจจุบัน เธอต้องใช้อาเรียเป็นเครื่องมือในการเพิ่มชื่อเสียงให้กับตระกูล ต้องพยายามหาทางให้ได้รับมรดก และยกระดับสถานะของตนเอง
แต่เมื่อเปรียบเทียบสภาพแวดล้อมที่น่าเบื่อและน่าหงุดหงิดเช่นนี้ กับ—
ความเข้าใจอันอบอุ่นและความกรุณาที่อาเรียได้รับจากคุณเบเรธ รวมถึงคนรอบตัวเขา
ท่านเอเลน่าแห่งตระกูลเคาท์ที่เชี่ยวชาญด้านพัฒนาธุรกิจร้านอาหาร
คุณลูน่าแห่งตระกูลบารอนที่ฉลาดหลักแหลมและให้คำแนะนำที่แม่นยำ
คุณเชียที่ได้รับการยอมรับในฐานะผู้ช่วยเหลือยอดเยี่ยมระดับที่สามารถเข้าสู่ราชวังได้
แม้ซาเนียจะเป็นสาวใช้ของตระกูลดยุค แต่หากต้องเลือกอนาคตที่สดใส สนุกสนาน และไร้ความลำบาก เธอก็จะไม่ลังเลที่จะชี้ไปยังเส้นทางของเบเรธ
“นี่พูดเล่นนะคะ แต่ถ้าคุณหนูอาเรียที่เก่งเรื่องการทูตได้เข้าร่วมกลุ่มของคุณเบเรธ จะกลายเป็นกำแพงเหล็กที่ไม่มีใครเทียบได้แน่นอนค่ะ เพราะจะได้เชื่อมโยงตำแหน่งดยุค มาร์ควิส และเคาท์เข้าด้วยกัน”
“ในกรณีนั้น ต้องขอให้คุณซาเนียอยู่ด้วยนะคะ ถ้ามีคุณซาเนียอยู่ จะเหมือนมีกำลังร้อยคนเลยค่ะ!”
“หึๆ จะดีเหรอคะ?”
“ค่ะ!”
“ขอบคุณนะคะ นั่นคงจะเป็นอนาคตที่เหมือนสมบัติล้ำค่าจริงๆ”
ถึงแม้จะเป็นเพียงคำพูดล้อเล่น แต่ซาเนียเองก็เคยพูดคุยกับเชียในทำนองนี้มาก่อน
“แน่นอนว่าคำขอของคุณหนูอาเรีย ฉันจะทำให้สำเร็จอย่างแน่นอนค่ะ”
“…จากคำพูดเมื่อครู่ เหมือนจะมีคำว่า ‘เพื่อฉันเองด้วย’ แทรกเข้ามาอยู่ด้วยเลยนะ…”
“คุณหนูพูดอะไรน่ะคะ”
ซาเนียยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างชาญฉลาด
“หากจะให้ฉันแนะนำ คุณหนูเพียงแค่ทำให้คุณเชียอยู่ข้างคุณได้ ทุกอย่างก็จะดำเนินไปด้วยดีค่ะ”
“เอ๊ะ? ไม่ใช่เอเลน่าจังหรือลูน่าจังเหรอ…?”
“ใช่ค่ะ แม้ว่าคุณเชียจะดูเหมือนคนที่ไม่มีพิษภัย แต่เธอเก็บซ่อนเขี้ยวเล็บได้แนบเนียนกว่าคนอื่นๆ เสียอีก”
“ห-หมายความว่าไงเหรอ…?”
“ถ้าจะอธิบายให้ง่ายที่สุด คุณเชียคือคนเดียวที่คุณเบเลธไม่สามารถเอาชนะได้ค่ะ สาวใช้ส่วนตัวมักจะเป็นคนที่ไม่อาจมีอำนาจเหนือกว่านายของตน แต่ในกรณีที่มีความสัมพันธ์พิเศษ จะต่างออกไป เพราะสาวใช้ส่วนตัวคือคนที่มองเห็นนายของตนได้ใกล้ชิดที่สุดค่ะ”
ยิ่งไปกว่านั้น หากสาวใช้คนนั้นมีความสามารถระดับที่ได้รับการยอมรับว่าเหมาะสมกับการถูกแนะนำเข้าสู่ราชวัง การคาดเคลื่อนก็แทบไม่มีเลย
“ถ้าคุณเชียรู้สึกเหมือนถูกชิงความได้เปรียบไป เธอก็มีความสามารถที่จะดึงกลับมาได้ทันที ดังนั้น หลังจากกลับจากงานเลี้ยงอาหารค่ำ เธอก็น่าจะลงมือทำอะไรบางอย่างไปแล้วล่ะค่ะ”
“ทำอะไรบางอย่าง…?”
“สิ่งที่คุณหนูอาเรียต้องการ ไม่ใช่เหรอคะ? ฉันไม่รู้หรอกค่ะ”
“อ-อ๊ายย! ไม่นะ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรที่ไปไกลขนาดนั้นสักหน่อย!”
“ฉันจะไปชงชาผสมน้ำผึ้งมาให้นะคะ”
“อ-อ๊า~! นี่เธอ…!”
ขณะที่ใบหน้าของอาเรียแดงก่ำ ซาเนียก็เตรียมสิ่งที่ทำให้อาเรียนึกถึงเบเรธขึ้นมาอีกครั้ง
TLN: กับตัน???
เผื่อใครงงว่าเบเรธคบกับเชียตอนไหน…ไม่ได้ข้ามตอนนะครับ อ่านตอนหน้าได้เลย
