ตอนที่ 91 งานเลี้ยง 25
“นาย ไปทำอะไรกับลูน่ามาเหรอ? เธอหน้าแดงแจ๋แล้ววิ่งไปตามทางเดิน”
“เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย…”
“ลูน่าน่ะเป็นคนขี้อายมากนะ เธอไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นก่อนแน่ๆ”
“เอ่อ…ก็นั่นแหละ…”
ทันทีที่ริมฝีปากสัมผัสกับอะไรบางอย่างที่นุ่มนวล สถานการณ์รอบตัวก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ปล่อยให้เขามีเวลาเสพสุขกับช่วงเวลานั้นเลย
เหตุการณ์แรกคือ คนขับรถที่อยู่ด้านล่างเห็นเหตุการณ์เข้าเต็มๆ
และคนขับรถคนนั้นยังเป็นคนที่ทำงานให้กับครอบครัวเปเรนเมลมายาวนาน และมาที่นี่เพื่อรับตัวลูน่า
คำพูดสุดท้ายที่ลูน่าทิ้งไว้ก็คือ “ฉ…ฉันจะไปอธิบายให้เขาฟังนะคะ แล้วเจอกันที่โรงเรียนค่ะ…” เธอพูดก่อนจะจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเขินอาย
“ยังไงก็เถอะ ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ คงเป็นเพราะมีคนมารับเธอเลยต้องรีบกลับก็เท่านั้นเอง… ดึกแล้วด้วยนี่นา”
“แต่หน้าที่แสดงอาการกระอักกระอ่วนของเธอมันดูน่าสงสัยมากนะ แต่เอาเถอะ ฉันเชื่อว่านายคงไม่ได้ทำอะไรที่ลูน่าไม่ชอบ”
เอเลน่าเดินเข้ามาในระเบียงแทนที่ลูน่า เธอเริ่มสังเกตการณ์ด้วยสายตาเฉียบแหลมอย่างทันทีทันใด
“เอาล่ะ ฉันจะไม่ซักไซ้มากไปกว่านี้เพื่อเห็นแก่ลูน่า”
“เพื่อเห็นแก่ฉันไม่ได้เหรอ?”
“นายเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ต้องจัดการเรื่องนี้เองสิ”
“โห โหดร้ายไปไหม…”
“ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้จะลำบากในอนาคตนะ เพราะนายต้องกลายเป็นคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงกว่า”
เอเลน่าเหมือนจะยังคงเข้มงวดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แม้สถานะระหว่างพวกเขาจะเปลี่ยนไป
บางสิ่งที่เธอแสดงออกนั้นทำให้เขารู้สึกตื่นตัวและเริ่มสงสัยในตัวเอง
“…ถึงฉันจะเป็นแบบนี้ก็เถอะ อย่าเกลียดฉันเลยนะ”
“ฮะฮะ เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะเกลียดนาย ฉันสิที่ต้องพยายามไม่ให้นายรำคาญฉันมากกว่า”
“…อืม”
เอเลน่ายิ้มตอบรับอย่างช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนเสียงพูดและเปลี่ยนหัวข้อสนทนา
“ว่าแต่ ยินดีด้วยนะ ฉันได้ยินว่านายกับลูน่าได้เริ่มคบหากันแล้ว”
“อ่า ขอบคุณนะ เธอรู้ได้ยังไง? หรือว่าคุยกับลูน่าในทางเดินแล้ว?”
“ฉันแค่พูดคุยสั้นๆ กับลูน่าเอง มันไม่ใช่เรื่องที่พูดยากหรอก แค่ดูจากบรรยากาศก็บอกได้”
“อ้อ อย่างนั้นเองสินะ”
การที่เขารู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นก็เป็นความจริงที่เบเรธเริ่มสังเกตได้
“มันรู้สึกแปลกดีนะที่ต้องได้รับคำยินดีจากเอเลน่าว่าฉันคบกับคนอื่นแล้ว”
“เราไม่ได้อยู่ในระบบสามีภรรยาคนเดียวสักหน่อย จะไปแปลกอะไร”
“กะ…ก็ใช่นะ ฮ่าฮ่า…”
เขาเก็บความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดจากความทรงจำในชาติก่อนไว้ในใจ
“…อย่างไรก็ตาม วันนี้เหมือนทุกอย่างก้าวหน้าไปไวมากเลยนะ”
“จริงด้วยสิ”
“ไม่นึกเลยว่าจะได้รับคำตอบตกลงง่ายขนาดนี้”
“นั่นเธอคิดดูถูกตัวเองเกินไปแล้วล่ะ”
“ถ้าได้ยินคำพูดแบบนี้เร็วกว่านี้ ฉันคงสารภาพไปนานแล้ว”
บทสนทนาเกี่ยวกับคำสารภาพรักที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้
ความรู้สึกขัดเขินดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เอเลน่ารู้สึกเช่นเดียวกัน เธอไม่แม้แต่จะหันมามองอีกฝ่าย แต่กลับยืนหันหลังมองสวนจากระเบียงแทน
“…นี่ ในเมื่อเป็นโอกาสดีแบบนี้แล้ว ทำไมไม่มาร่วมชมวิวตรงนี้ด้วยกันล่ะ? การไม่ยืนเคียงข้างกันมันทำให้รู้สึกจืดชืดนะ”
“อ…อืม”
คำชวนนี้ปฏิเสธไม่ได้เลย
เบเรธเดินไปยืนข้างเอเลน่า แล้วแอบมองลงไปด้านล่างอย่างกล้าๆ กลัวๆ
ไม่มีเงาของคนขับรถอยู่ที่นั่นอีกแล้ว คาดว่าเขาคงรู้สถานการณ์แล้วกลับไปที่ประตูหน้าเสียเอง… ความโล่งใจแผ่ซ่านเมื่อไม่มีใครเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพิ่มเติม
“เบเรธ รถจะมารับนายตอนไหนเหรอ?”
“อืม น่าจะใกล้ถึงแล้วนะ ถึงจะบอกให้มาช้าหน่อยก็เถอะ แต่ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วล่ะ”
“น่าเสียดายจัง ถ้าได้อยู่กับนาย วิวธรรมดาๆ แบบนี้ก็คงดูสนุกขึ้น”
“จ…จู่ๆ ก็มาพูดแหย่แบบนั้น…”
สายตาด้านข้างของเบเรธเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนจากใบหน้าของเอเลน่า ขณะเธอมองมาทางเขา
“ฮิๆ ก็เรื่องจริงนี่นา หรือจะให้ฉันแสดงหลักฐาน?”
“คำพูดแบบนี้มีหลักฐานให้ดูได้ด้วยเหรอ?”
“แน่นอน… หลักฐานนี่ไง”
ในทันทีที่คำพูดนั้นจบลง ความรู้สึกบางอย่างก็ไหลมาถึงปลายนิ้ว
“…”
เอเลน่ากุมมือของเบเรทในแบบที่คนรักทำกัน
มันเหมือนกับการยืนยันว่า “การได้มีคนรักอยู่ข้างๆ ทำให้วิวธรรมดาๆ กลายเป็นสิ่งที่พิเศษขึ้นมาได้”
พฤติกรรมนี้ไม่ต่างอะไรจากหลักฐานที่เธอกล่าวไว้เลย
“…อาจจะ…ดูบังอาจไปหน่อยหรือเปล่านะ”
“เอ…เอเลน่าไม่รู้สึกอายเหรอ? แต่ฉันอายนะ”
“ฉันก็อายสิ… แต่…ฉันก็อยากทำแบบนี้ และถ้าไม่ทำอะไรเลย แล้วนายไปสนใจใครเป็นพิเศษขึ้นมา ฉันคงลำบากใจน่ะ”
“เอเลน่าที่มีคนมาสู่ขอมากมายขนาดนั้น ยังมีความกังวลแบบนี้ด้วยเหรอ?”
“ก็นายเป็นแฟนคนแรกของฉันนี่นา… ฉันก็อยากสร้างความทรงจำดีๆ เยอะๆ ไว้กับนายเหมือนกันนะ”
“…”
บทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างคู่รักพิเศษคู่นี้ ทำให้หน้าของเบเรธแดงขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาคิดในใจว่าดีแล้วที่ระเบียงแห่งนี้ไม่ได้สว่างเหมือนทางเดิน
“แล้วก็ดูสิ รอบๆ ตัวนายน่ะ มีแต่คนดีๆ ทั้งนั้น ลูน่า เชีย… อาจจะเพิ่มขึ้นมาอีกในอนาคตด้วย นี่มันเรื่องธรรมดาที่จะกังวล… ก็นายมันซื่อบื้อเองนี่”
“เหมือนจะได้ยินคำว่า ‘ซื่อบื้อ’ นะ ตอนท้าย”
“งั้นนายก็ช่วยพยายามปฏิบัติต่อทุกคนให้เท่าเทียมหน่อยสิ? เอาเป็นว่าถ้านายมีความสัมพันธ์กับใครเกินเลยขึ้นมา ฉันก็จะ…”
“ม…มะ มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ!?”
“ฉันบอกแล้วไงว่าแค่พูดแบบสุดโต่ง… ฉันแค่ขอให้นายพยายามปฏิบัติต่อทุกคนให้เท่าเทียมก็เท่านั้น”
“อ…อืม เข้าใจแล้ว ถ้าถึงตอนนั้น…”
“อือ…”
“…”
“…”
เมื่อบทสนทนาเริ่มจริงจังขึ้นเรื่อยๆ ความเงียบก็เข้าปกคลุมตามธรรมชาติ
แต่จู่ๆ สิ่งที่ช่วยคลายบรรยากาศนี้ก็เกิดขึ้นโดยบังเอิญ
“…อ๊ะ ลูน่าอยู่ข้างล่างนะ”
“จริงด้วย คงมองมาทางนี้แหละ”
“งั้น…เราปล่อยมือกันก่อนดีไหม? การทำแบบนี้ให้เธอเห็นมันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่”
“ถ้าเธอมองไม่เห็นก็ไม่เป็นไรหรอก”
“…ฉันจะไม่พูดขอบคุณนะ อย่างที่บอกไปแล้ว มันไม่ดีต่อความรู้สึกของลูน่า”
“อืม”
เมื่อเบเรธพยายามดึงมือกลับไปด้านหลังเพื่อไม่ให้ลูน่าเห็น เอเลน่ากลับกำมือเขาแน่นขึ้น เหมือนต้องการบอกว่า ‘ฉันยังไม่อยากปล่อยมือนะ’ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นใจ
จังหวะนั้นลูน่าเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาบนระเบียงพอดี
“ลูน่า เจอกันที่โรงเรียนนะ”
“เดินทางกลับดีๆ ล่ะ”
“ค-ค่ะ ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ค่ะ”
หลังจากโค้งศีรษะขอบคุณคำพูดของทั้งสอง ลูน่าก็เดินลัดผ่านสวนด้วยจังหวะกึ่งรีบ
ลูน่าเองก็คาดการณ์ได้ว่า “คนขับรถคงอ่านสถานการณ์ออกแล้วกลับไปที่ประตูหน้า” ซึ่งก็นับว่าเธอช่างสังเกตจริงๆ
“…เอาล่ะ ในเมื่อส่งลูน่าเสร็จแล้ว เราก็ควรกลับไปได้แล้วไหม? เชียอาจจะเหงาอยู่นะ”
“นั่นสินะ อ๊ะ แต่ก่อนจะกลับ ขอพูดอะไรกับเอเลน่าสักอย่างสิ”
“อะ-อะไรเหรอ…เอ๊ะ!?”
เสียงจูบเบาๆ ดังก้องในความเงียบ
เบเรธเอามือแตะที่แก้มของเอเลน่า แล้วจูบลงไปเบาๆ ที่แก้มอีกข้าง
“โอ-โอเค กลับเถอะ! เรากลับไปในงานกันเถอะ!”
“ห-หา!? อ-อย่างน้อยช่วยให้ฉันได้ตั้งตัวหน่อยสิ! เอ๊ะ-อีกทีได้ไหม…เมื่อกี้ฉันยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย…”
“ค-ครั้งหน้าละกัน!”
“ไ-ไม่ได้! นายเป็นคนเริ่มเองนะ ต้องรับผิดชอบให้มันเรียบร้อยสิ!”
“…”
“อีกอย่าง นายเป็นแฟนฉันนะ…ทำไมไม่จูบปากกันล่ะ…”
ทั้งสองคนออกจากระเบียงหลังจากนั้นอีกประมาณห้านาที
สถานที่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นประสบการณ์ครั้งแรกกับเอเลน่าและลูน่า ดันเป็นสถานที่เดียวกันอย่างน่าประหลาดใจ
TLN: วันนี้แค่นี้นะครับ นอนหลับฝันดีย์เลย~~ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวลงของเชียอีกคน แล้วก็อาจจะต้องขอโทษเรื่องสรรพนามของแต่ละคนครับ บางทีก็จำไม่ได้จริงๆว่าตอนก่อนๆ คนนี้เรียกคนนั้นขึ้นต้นด้วยอะไร
