ตอนที่ 89 งานเลี้ยง 23
“ด—เดี๋ยวก่อน! ข้อเสนอแต่งงานเหรอ!? ฉันรู้นะว่าเอเลน่าถูกขอแต่งงานบ่อย แต่ลูน่าก็ด้วยเหรอ!?”
“อ-แน่นอนสิ! แค่ดูจากงานเลี้ยงอาหารค่ำครั้งนี้ก็เห็นแล้วว่ามีคนเข้ามาคุยกับเธอมากมาย ถ้าไม่ได้ถูกขอแต่งงานเลยก็คงแปลกน่ะสิ!”
“ถ้าเธอพูดแบบนั้นก็คงใช่… แต่ยังไงก็เถอะ…”
คำพูดที่ชวนเชื่อจนไม่อาจปฏิเสธได้ เมื่อเข้าใจแล้วก็ลองหันสายตาไปทางเจ้าตัว แต่กลับเกิดสิ่งที่แปลกใจขึ้น
“ลูน่าดูเหมือนจะไม่ยอมสบตาเลย หรือจะว่าไป… หันหน้าหนีฉันเต็มที่เลยใช่ไหม?”
“น-นั่นก็เพราะว่า… เธอแค่เขินน่ะ ฉันบอกให้เธอเก็บเป็นความลับจากเบเรธไว้ ต้องขอโทษด้วยนะลูน่า”
“ม-ไม่เป็นไรค่ะ…”
ความจริงแล้ว ไม่มีใครยื่นข้อเสนอแต่งงานกับลูน่าเลย แต่เอเลน่าที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้กลับพูดโกหกออกไปอย่างมั่นใจ—แต่เรื่องนี้คงจะกลายเป็นความจริงในไม่ช้า
เพราะในงานเลี้ยงอาหารค่ำครั้งนี้ มีเหล่าขุนนางจำนวนมากที่เพิ่งได้รู้จักตัวตนของ ‘ลูกสาวผู้ถูกเก็บตัวในบ้าน’ อย่างลูน่าเป็นครั้งแรก
ด้วยรูปลักษณ์และบรรยากาศ รวมถึงสิ่งอื่น ๆ อีกมากมายที่ทำให้ลูน่าได้รับความชื่นชมเป็นอย่างมาก
ผลที่ตามมาคือ เหล่าขุนนางที่ปรารถนาจะได้เธอมาเป็นเจ้าสาวต่างก็เกิดขึ้น และเป็นที่คาดการณ์ได้ไม่ยากว่าจะมีจดหมายรักส่งถึงเธอในวันพรุ่งนี้หรือไม่ก็วันถัดไป
“บอกไว้ก่อนเลยนะ! ค-ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย! เพราะงั้น… ฉันขอพูดออกมาให้เต็มที่เถอะ!”
สำหรับเอเลน่าที่มักจะเป็นฝ่ายถูกสารภาพรักเสมอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา
ความกล้าหาญในครั้งนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้บ่อยครั้ง
แม้แต่เสียงที่สั่นเครือ เธอก็ยังคงพูดต่อไป
“เบเรธ นายมันไม่เหมือนขุนนางทั่วไปเลยนะ นายแปลกเกินไปแล้ว ทั้งที่นายมีตำแหน่งสูงส่งแท้ ๆ แต่กลับดูเหมือนจะยอมเป็นฝ่ายรับมากเกินไป หรือบางครั้งก็ดูเหมือนจะเกรงใจคนอื่นมากเกินไปน่ะ!”
“…ยังไงการเป็นขุนนางก็ต้องมีลักษณะบางอย่างที่เหมาะสมอยู่บ้าง”
“ช-ใช่! อย่างที่ฉันบอกไปเมื่อกี้ ถ้าเราสำคัญสำหรับนายจริง นายก็ควรรักษาไว้ไม่ให้ถูกขุนนางคนอื่นแย่งไปสิ นี่เป็นเรื่องปกติของขุนนางนะ!”
ในโลกที่การมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องปกติ ย่อมมีคู่แข่งเพิ่มขึ้นโดยธรรมชาติ
ในสังคมชนชั้น หากลังเลหรือชักช้าไป คู่รักที่หวังจะได้ครอบครองก็อาจถูกแย่งชิงไปได้ง่าย ๆ
และเพราะการแต่งงานเพื่อการเมืองเป็นเรื่องปกติทั่วไป จึงทำให้ความรักที่แท้จริงกลายเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้น้อยมาก
“ฉันจะถามอะไรนายสักอย่าง… สิ่งที่นายพูดว่า ‘รู้สึกอึดอัด’ นั่นมันเรื่องโกหกหรือเปล่า?”
“ม-ไม่ใช่เรื่องโกหกเลย”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีอะไรที่ต้องลังเลแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“…!”
“จากบทสนทนานี้ ฉันคิดว่านายก็คงเข้าใจว่าฉันจะพูดอะไรนะ ถ้าไม่เข้าใจ ฉันก็จะบอกให้นายฟังเอง… “
ทันทีที่ถูกถามโดยเอเลน่าและถูกต้อนจนมุม เบเรธก็รู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด
หัวใจเต้นแรง ความวิตกกังวล ความสับสน ความตื่นเต้น ทั้งหมดประดังประเดเข้ามาพร้อมกัน
ในสภาพเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่มาจาก ‘การมีภรรยาหลายคน’
และอีกสิ่งหนึ่ง…
ความจริงที่ว่าเขา “ไม่ใช่เจ้าของร่างนี้” ยิ่งเพิ่มความรู้สึกผิดและความไม่สบายใจขึ้นมาในใจของเบเรธ
ต่อหน้าคนสำคัญของเขาที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์นี้ให้เรียบร้อยได้เลย
“……”
“……”
“……”
“…………”
“…………”
“…………”
ความเงียบงันราวกับได้ยินเพียงเสียงลมพัดเท่านั้น ยังคงดำเนินต่อไปเป็นเวลาหนึ่งหรือสองนาที
ในระหว่างนั้น ทั้งเอเลน่าและลูน่าต่างไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา
พวกเธอรอคอยคำตอบจากเบเรธด้วยความเงียบสงบ แต่หัวใจก็เต้นแรงจนเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองทั่วร่าง
“เอ่อ… คือว่า… ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี…”
“อะไรของนาย? ถ้ามีอะไรอยากพูดก็พูดออกมาสิ! ฉันเองก็แทบจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันนะ!”
“……”
การเต้นของหัวใจของเบเรธเร็วขึ้นจนเหมือนจะลดอายุขัยลง
สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่ในตอนนี้ก็คือ ความกังวลว่าจะถูกยอมรับหรือไม่หากเปิดเผยว่า “เบเรธในตอนนี้ไม่ใช่ตัวเบเรธจริง ๆ” และความกังวลเกี่ยวกับอนาคต
แต่ถึงกระนั้น เบเรธก็รู้ว่าเขาต้องพูดออกมาเพื่อรักษาความถูกต้อง
“เอ่อ… ฉันขอโทษจริง ๆ นะ… ความจริงก็คือ… ฉันไม่ใช่คนธรรมดาหรอก…”
“หา? นายพูดเรื่องที่รู้อยู่แล้วทำไมกัน?”
“เอ๊ะ?”
“ทั้งที่เป็นขุนนางชั้นสูง แต่กลับไม่ใส่ใจเรื่องชนชั้น แถมยังทำอาหารที่ขุนนางไม่ชอบทำได้อีก แล้วยังเป็นที่ชื่นชอบของสาวใช้ประจำตัวที่ปกติแค่รับคำสั่งเท่านั้น ไหนจะเรื่องอื่น ๆ อีกตั้งหลายอย่าง แบบนั้นเรียกว่าคนธรรมดาได้ที่ไหนกัน?”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย…!”
การสนทนาไหลลื่นไปตามธรรมชาติ แต่ความหมายกลับถูกตีความผิด
ในขณะที่เขาเพิ่มเสียงเพื่อจะพูดความจริงออกมา ช่วงเวลานั้นเอง—
“หนวกหูน่ะ หยุดพูดได้แล้ว”
“อื้ม!?”
เสียงของเขาถูกหยุดไว้
เอเลน่าก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว และอีกหนึ่งก้าว เธอกดนิ้วชี้มือข้างถนัดซึ่งขาวราวกับปลาของเธอลงบนริมฝีปากของเบเรธอย่างแรง
“ฟังนะ… ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นฟังให้ดี”
ใบหน้าที่งดงามราวกับตุ๊กตา ใบหน้าที่แดงระเรื่อไปด้วยสีเดียวกับเส้นผมของเธอ ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขา—
“—ฉันชอบนาย… เพราะว่านายเป็นเบเรธที่แปลกประหลาดแบบนั้นต่างหาก”
“!”
“จะธรรมดาหรือไม่ธรรมดา ฉันไม่สนหรอก ฉันรักนายเพราะนายเป็นนายต่างหาก นิสัยประหลาด ๆ ของนายมันทำให้ฉันหลงใหล นายเข้าใจไหม เจ้าคนบ้า!”
“……”
นิ้วที่สั่นไหว ใบหน้าที่พยายามทำให้ดูเข้มแข็ง
เอเลน่า ซึ่งไม่มีทางรู้ได้ว่าเขาคือคนที่กลับชาติมาเกิดใหม่ กลับเอ่ยคำพูดที่ช่วยปลดเปลื้องความรู้สึกผิดและความไม่สบายใจที่สะสมอยู่ในใจของเขาออกมา
“ฉันไม่ได้พูดอะไรที่จะทำให้นายลำบากใจเลยใช่ไหม? สิ่งที่ฉันต้องการก็แค่อยากให้นายคบกับฉันก็เท่านั้นเอง”
“……อื้มม”
ปากของเขายังคงถูกปิดอยู่ ทำให้เขายังพูดอะไรไม่ได้
“ถะ… ถ้านายยังคิดกับฉันแค่ในฐานะเพื่อนล่ะก็ ฉันจะทำให้นายหลงรักฉันให้ได้! แบบนี้คงไม่มีข้อโต้แย้งแล้วใช่ไหม? เพราะฉะนั้น… คบกับฉันเถอะ… คบกับฉัน…”
นิ้วชี้ที่กดลงบนริมฝีปากของเบเรธ ค่อย ๆ ผละออกอย่างแผ่วเบา
สายตาของเอเลน่าที่เงยขึ้นมอง มีความกล้าหาญซึ่งแฝงไว้ด้วยความขวยเขิน น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อยเหมือนคนที่เพิ่งตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต
“นี่… พูดอะไรออกมาสักอย่างสิ…”
“……จริง ๆ เหรอ? ที่เธอบอกว่าชอบฉันเพราะตัวตนของฉัน ไม่ใช่เพราะหน้าตา แต่เป็นเพราะนิสัย?”
“ก็ใช่น่ะสิ ฉันก็พูดไปแล้วนี่ อีกอย่าง ใครจะไปตกหลุมรักแค่หน้าตานายกันล่ะ”
“ฮะฮะ งั้นเหรอ… ถ้าอย่างนั้นฉันก็ดีใจมากเลยล่ะ…”
เป็นครั้งแรกที่ความลังเลในใจของเบเรธหายไป
ในตอนนั้นเอง เขาก็เริ่มพิจารณาความเป็นไปได้ของ “การมีภรรยาหลายคน” อย่างจริงจัง
“งั้น… ฝากตัวด้วยนะ เอเลน่า จากนี้ไป… ในฐานะคนรัก…”
“อื้ม…”
แม้ความเขินอายจะถาโถมเข้ามา แต่ความสุขก็มีมากล้นจนทดแทนได้
“อ่า… ขอพูดไว้ก่อนนะ ฉันไม่มีทางยอมเป็นอะไรแบบ ‘เมียน้อยลับ ๆ’ หรอก! สุดท้ายแล้วนายต้องทำให้ฉันได้เป็นภรรยาอย่างเป็นทางการของนาย เข้าใจไหม?”
“เข้าใจแล้วล่ะ”
“เอ่อ… พวกคุณไม่ได้ลืมว่าฉันอยู่ตรงนี้ใช่ไหมคะ?”
“!!”
“!!”
ทั้งสองคนหันกลับไปพร้อมกัน เห็นลูน่ายืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับสายตาแปลกใจปนรำคาญเล็กน้อย
“…อย่างไรก็ตาม ยินดีด้วยนะคะ”
“อะ… ฮะฮะ ขอบคุณนะ”
“เอาล่ะค่ะ… ฉันมีธุระเล็กน้อย ขอตัวไปที่ทางเดินก่อนนะคะ”
“เอ๋?”
‘จะปล่อยฉันไว้กับลูน่าสองคนในบรรยากาศแบบนี้เนี่ยนะ!?’
ความคิดในใจของเบเรธดูเหมือนจะส่งถึงเอเลน่าได้
เธอพูดโดยที่ยังหันหลังให้กับทั้งสองว่า
“——ยังไงซะ นายยังมีงานที่ต้องทำอีกนะ ฉันว่าบางคนคงทำอะไรไม่ลงหรอกถ้าไม่ได้อยู่กันสองต่อสอง”
“!!”
เอเลน่าพูดพลางวางมือซ้ายลงบนไหล่ของลูน่า เธอก้มลงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหู
“ถึงจะแค่ตอนนี้ที่ฉันรู้สึกเขิน แต่เธอคือคู่แข่งของฉัน เพราะฉะนั้นเธอต้องกล้าขึ้นมาบ้างแล้วนะ”
เพื่อส่งต่อความกล้าหาญครั้งสุดท้าย เธอบีบไหล่ของลูน่าเบา ๆ
หลังจากพูดประโยคสุดท้ายนี้ เอเลน่าก็เดินออกจากระเบียงไป—แต่ในขณะนั้น เธอก็เหมือนเพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงยกนิ้วชี้ที่เคยแตะริมฝีปากของเบเรธมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองอย่างอาย ๆ
TLN: 1 คนแล้ว????????
