ตอนที่ 88 งานเลี้ยง 22
“ว่าแต่ การที่พวกเราสามคนได้มารวมตัวกันแบบนี้มันหายากไม่ใช่เหรอ?”
เสียงของเบเรธดังขึ้นในระเบียงที่สามารถมองเห็นสวนอันกว้างใหญ่ เสียงนั้นลอยไปกับสายลมจนถึงหูของเอเลน่าและลูน่า
“จริงสิ โอกาสที่เราสามคนจะได้อยู่ด้วยกันมันมีไม่บ่อยเลยนะ”
“ฉันมักจะใช้เวลาอยู่ในห้องสมุด อีกอย่าง ชั้นเรียนของพวกเราก็คนละปีด้วย”
“แต่ก็อย่างว่าแหละ แค่ฉันคนเดียวมันคงไม่พอ ถึงจะดูขาดพลังไปหน่อย แต่ถ้าไม่ได้คุณเชียคนเก่ง คงแย่แน่เลย”
“อย่าทำให้คุณเชียลำบากใจมากเกินไปนะคะ”
“เอ๊ะ ทำไมพวกเธอดูเหมือนจะจ้องจับผิดฉันกันขนาดนั้นล่ะ…? แต่ถ้ามีคนอื่นมาได้ยินบทสนทนานี้ คงต้องตกใจกันแน่ๆ”
“ฮิฮิ นั่นสินะ”
คนของตระกูลมาร์ควิสกำลังถูกหยอกล้อจากผู้ที่มีสถานะต่ำกว่าตัวเอง หากมีใครที่ไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขาได้ฟังบทสนทนานี้เข้า คงต้องตกใจจนหน้าซีดแน่ๆ
“อืม… คงมีแค่สองอย่างล่ะนะ ว่าฉันยอมเปิดใจให้พวกเธอได้มากขนาดนี้ หรือไม่ก็ฉันกำลังถูกล้อเลียน ทั้งๆ ที่เป็นคนของตระกูลมาร์ควิส”
“การใจดีกับทุกคนก็อาจทำให้เกิดผลลัพธ์แบบนี้ได้เหมือนกันนะคะ”
“ฮ่าๆ เข้าใจละ”
“อะไรล่ะนั่น ท่าทางเหมือนนายกำลังเข้าใจอะไรด้วยตัวเองอยู่น่ะ…”
“ก็เพราะฉันรู้ว่าพวกเธอไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้นไงล่ะ”
“…”
“…”
ถ้าพวกเธอเป็นคนที่ชอบดูถูกคนอื่น คงไม่มีทางมาสนิทสนมกับเบเรธที่เคยมีข่าวลือไม่ดีได้แน่นอน
เบเรธเข้าใจดีว่าทั้งสองคนปฏิบัติต่อเขาเหมือนคนอื่นๆ ไม่มีอคติใดๆ
“คะ-คุณเอเลน่า อย่าให้เบาะแสมากเกินไปสิคะ เขาเป็นคนสังเกตเก่งแบบนี้ จะต้องรู้ตัวแน่ๆ”
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย! ว่าแต่ลูน่าเองก็เหมือนจะให้เบาะแสบางอย่างเหมือนกันนะ”
“ฉันแค่พูดความจริงเท่านั้นค่ะ”
“ฉันก็แค่พูดถึงความเป็นไปได้เฉยๆ เหมือนกันแหละ!”
ทั้งสองเริ่มโต้เถียงกันเหมือนพยายามโยนความผิดให้กัน อาจเป็นเพราะพวกเธอรู้สึกอายที่ถูกจับได้
การที่พวกเธอสามารถพูดคุยกันอย่างสนิทสนมแบบนี้ อาจเป็นเพราะงานเลี้ยงอาหารค่ำในคืนนี้ก็ได้
เบเรธมองดูสองสาวที่เขาสนิทใจด้วยกันอย่างอบอุ่น และกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณนะ ที่พวกเธอคบหาและเข้ากันได้ดีแบบนี้”
“…ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ”
“…ค่ะ”
เบเรธนึกถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้น หากไม่มีสองคนนี้ในชีวิตของเขา
ในแต่ละวัน เขาคงไม่มีเพื่อนคุยในห้องเรียน และไม่มีสถานที่ที่ช่วยให้เขาผ่อนคลาย
ชีวิตในโรงเรียนคงจะเป็นความทุกข์ยากสำหรับเขา
“นี่ พวกเราลองวางแผนไปเที่ยวด้วยกันดีไหม? โอกาสที่เราจะได้มาคุยกันแบบนี้มันมีไม่บ่อยเลย”
“นี่ นายคิดจะทำอะไรแปลกๆ อยู่หรือเปล่า? ดูจู่ๆ ก็ชวนแบบนี้”
“ไม่มีอะไรแปลกๆ สักหน่อย…”
เอเลน่าหัวเราะเบาๆ ขณะจ้องเขาด้วยสายตาเหมือนจับผิด
“อ๊ะ จริงสิ! นายมีโอกาสที่จะทำอาหารเองใช่ไหม? ตอนนั้นก็ลองชวนลูน่ามาด้วยสิ ลูน่าเองก็คงอยากลองชิมฝีมือของนายอยู่ใช่ไหม?”
“เอ๊ะ? จะดีเหรอคะ?”
ลูน่าแสดงสีหน้าตื่นเต้น ดวงตาเบิกกว้างอย่างเห็นได้ชัด
“แน่นอน ยินดีต้อนรับอยู่แล้ว แต่บอกก่อนเลยนะว่าฝีมือฉันไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก จริงไหม ลูน่า?”
“ค่ะ อาหารฝีมือคุณเองย่อมเป็นสิ่งที่น่าสนใจอยู่แล้ว”
“ฮิฮิ คิดดูสิ ลูกชายคนโตของตระกูลมาร์ควิสลงมือทำอาหารเอง มันน่าทึ่งมากเลยนะ แต่นั่นแหละ ตกลงตามนี้นะ เบเลธ”
“โอเค เข้าใจแล้ว”
ด้วยวิธีนี้ พวกเขาจึงสร้างโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง เบเรธเองก็รู้สึกดีใจอย่างมาก จนเผลอยิ้มออกมา เขาพยายามซ่อนความดีใจนั้นไว้ พลางหันกลับไปมองวิวด้านนอกจากราวระเบียง
“ว่าแต่…ฉันว่านายคงดีใจสุดๆ เลยนะ ที่เกิดมาเป็นผู้ชาย”
“ดีใจที่เกิดมาเป็นผู้ชาย? หมายถึงอะไรเหรอ? ประมาณว่ามีความสุขที่ได้เกิดมาเป็นผู้ชายใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว ตอนนี้ นายก็กำลังครอบครองเวลาของพวกเราไว้คนเดียว ทั้งตอนนี้และครั้งหน้าเลยนะ โดยเฉพาะลูน่า ที่ถูกจับตามองมากที่สุดในงานเลี้ยงคืนนี้”
“ฮะฮะ จริงด้วยนะ ฟังดูแล้วเหมือนฉันโชคดีสุดๆ ไปเลย”
“อ๊ะ! ฉันไม่ใช่คนที่เหมาะสมอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ…”
“ลูน่าควรมีความมั่นใจในตัวเองมากกว่านี้นะ แต่พูดก็พูดเถอะ นายเองก็ดูยอมรับง่ายไปหน่อยนะ ฉันยังรอให้นายพูดอะไรแนว ‘นี่เอเลน่าพูดแบบนี้เองเลยเหรอ?’ อยู่เลย”
เอเลน่ากำลังชมตัวเองอยู่ แต่คำพูดของเธอก็มีเหตุผลที่สมควรอยู่
เบเลธคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นโดยหันหลังให้ทั้งสองคน—
“คือ…ปกติฉันคงจะพูดอะไรแซวๆ กลับไปอยู่หรอก แต่พอเห็นพวกเธอพูดคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่างสนุกสนานแล้ว…มันก็มีความรู้สึกหงุดหงิดนิดๆ เหมือนกัน”
“เอ๊ะ?”
“หา…?”
“เดี๋ยวสิ! นี่มันไม่ใช่เรื่องที่พวกเธอจะต้องตกใจอะไรขนาดนั้นนี่!”
เขาได้ยินเสียงอึ้งจากด้านหลัง และรีบพูดต่ออย่างกระวนกระวาย
“ป…เป็นแบบนี้นะ! พวกเธอสองคนเป็นคนที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุด ยกเว้นก็แค่เชีย และนอกจากนั้น…”
เขาเหลียวมองทั้งสองคน สายตาสะดุดเข้ากับชุดเดรสอันงดงามของพวกเธอ ก่อนที่เขาจะพูดตัดบทขึ้นมา
“…ช่างมันเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”
“เฮ้อ ไม่รู้หรอกว่านายจะพูดอะไรออกมา แต่ที่พูดออกมาเนี่ย มันดูน่าสมเพชสุดๆ เลยนะ”
“ด้วยความที่คุณมักจะดูน่าเชื่อถืออยู่เสมอ มันเลยกลายเป็นเรื่องตลกไปซะงั้น”
“ช่วยเก็บไว้พูดในใจได้ไหม? มันน่าอายมากเลยนะ”
สิ่งที่เบเรธพูดออกมานั้น เป็นความรู้สึกที่อยู่ในใจลึกๆ ซึ่งเขาเลือกที่จะพูดออกมาเพราะอยู่ต่อหน้าสองคนนี้ และในทางกลับกัน หากไม่ใช่สองคนนี้ เขาคงไม่มีทางพูดออกมา
“เอาเถอะ ถึงอย่างนั้นมันก็ยังดีอยู่หรอก แต่ ‘คนที่จะสนิทสนมกับนาย’ คงจะเพิ่มมากขึ้นจากนี้แน่ๆ เพราะในงานเลี้ยงวันนี้ มีสาวใช้จากนักเรียนในโรงเรียนมาทักทายกับนายตั้งสองคน นั่นเป็นหลักฐานว่าข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับนายเริ่มจางหายไปแล้ว”
“ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันค่ะ ต่อจากนี้ก็แค่รอเวลาเท่านั้นเอง คุณคงจะได้กลับไปใช้ชีวิตแบบที่เหมาะสมกับฐานะทายาทตระกูลมาร์ควิสจริงๆ แล้วสินะคะ”
“เฮ้อ…จริงๆ ฉันคิดว่ามันจะต้องใช้เวลานานกว่านี้อีกนะ แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินคาดจริงๆ”
“เห็นด้วยค่ะ”
สองคนที่ก่อนหน้านี้ยังโต้เถียงกันอยู่ ตอนนี้กลับเห็นพ้องต้องกัน
“ว่าแต่ ต่อให้ออกมาเป็นแบบนั้น ฉันก็จะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับพวกเธอเหมือนเดิมนั่นแหละ เพราะสำหรับฉัน พวกเธอคือคนสำคัญที่สุด”
ถึงแม้ว่าในช่วงที่เขายังมีข่าวลือแย่ๆ อยู่ พวกเธอสองคนก็ยังเข้ามาเกี่ยวข้องกับเขา มันเป็นสิ่งที่เขาดีใจและขอบคุณจากใจจริง
“หืม…”
“คนสำคัญ…เหรอคะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ”
คำพูดที่น่าอายนี้ทำให้เบเรธไม่กล้าหันกลับไปมองสองคนนี้เลย
“……เอาล่ะ ลูน่า ฉันว่าคราวนี้เธอพูดเลยเถอะ มันเป็นโอกาสที่เหมาะสมแล้ว”
“……ฉันกลัวค่ะ”
“……ฉันเองก็กลัวเหมือนกัน”
“……ไม่เป็นไร ฉันจะช่วยเสริมให้นะ”
“……ตะ แต่ว่า…”
เสียงพูดคุยแปลกๆ ดังมาจากด้านหลัง
เมื่อเบเรธค่อยๆ หันกลับไปดู ก็เห็นทั้งสองคนกำลังผลักกันไปมา
“พวกเธอกำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ…?”
“กำลังทำอะไรกันอยู่? นั่นต้องเป็นคำถามที่ฉันถามนายต่างหาก!”
“เอ๊ะ? เดี๋ยวสิ ทำแบบนั้นมันก็ต้องน่าสงสัยสิ”
“มะ ไม่ใช่ในความหมายแบบนั้นหรอก… คือ…ฟังนะ ฉันจะพูดออกไปแล้วล่ะ”
เพราะช่วงเวลานี้เป็นช่วงค่ำ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเอเลน่าแดงก่ำ
เธอพยายามเก็บอาการประหม่า พลางม้วนผมสีแดงของตัวเองด้วยนิ้วชี้ก่อนจะเปิดปากพูดออกมาด้วยเสียงสั่น
“ถ้านายคิดว่าพวกเราสำคัญมากขนาดนั้น…ถ้านายรู้สึกหงุดหงิดขนาดนั้น…งั้นก็รีบจับพวกเราไว้สิ เหมือนกับที่คนอื่นเขาทำกัน จะได้ไม่โดนขุนนางคนอื่นแย่งไป!”
“…”
“แล้วถ้านายไม่มีความคิดแบบนั้น ตอนนี้ที่ฉันกับลูน่าได้รับข้อเสนอขอแต่งงานอยู่…พวกเราก็อาจจะตอบตกลงนะ!”
“!!”
คำพูดของเอเลน่าทำให้ไม่เพียงแค่เบเรธที่ตกใจ แม้แต่ลูน่าเองก็ไม่คาดคิดเช่นกัน
